Algemeen
OML-Roy en zijn vrouw delen vreselijk nieuws 😔
Roy Oude Rikerink is bij velen bekend van het programma Over Mijn Lijk, waarin hij zijn strijd tegen een ongeneeslijke hersentumor deelt. Samen met zijn vrouw Annick en hun driejarige zoontje Scott probeert hij zoveel mogelijk van het leven te genieten. Nu hebben Roy en Annick een moeilijk, maar onvermijdelijk besluit genomen: ze hebben hun zoon verteld dat zijn vader niet meer beter zal worden.
Een ingrijpende diagnose
In 2018 werd er bij Roy een hersentumor ontdekt. Sindsdien heeft hij verschillende behandelingen ondergaan, maar de z!ekte blijft voortschrijden. Ondanks alle hoop en medische inspanningen is het duidelijk geworden dat genezing niet meer mogelijk is. Dit besef is niet alleen voor Roy en Annick zwaar, maar ook voor de mensen om hen heen. Tot voor kort probeerden ze Scott nog te beschermen tegen de harde realiteit, maar daar is nu verandering in gekomen.
De waarheid vertellen aan Scott
Op Instagram deelt Annick een emotioneel bericht over het moment waarop zij en Roy hun zoon hebben ingelicht. “De tijd was rijp. We hebben jou ons grote geheim verteld, iets wat we je heel lang hebben willen besparen, omdat je nog zo’n mooi, zorgeloos zieltje hebt.”
Het moment waarop Scott de waarheid hoorde, was aangrijpend, maar zijn reactie was puur en oprecht. “Zo wijs waren jouw vragen en zo fijn was het om dit stukje verdriet van ons allemaal met jou te delen. Dit was het moment dat je zindelijk werd; je was toe aan dit verhaal. Je hoort nu bij de grote jongens en vooral bij ons,” schrijft Annick.
Een openhartige en eerlijke benadering
Kinderen kunnen op een bijzondere manier omgaan met verdriet en moeilijke situaties. Ondanks zijn jonge leeftijd stelde Scott veel vragen en leek hij instinctief te begrijpen dat er iets belangrijks aan de hand was. Roy en Annick wilden geen geheimen voor hem bewaren en kozen ervoor om hem op een liefdevolle en eerlijke manier te vertellen wat er speelt.
Volgens deskundigen is het belangrijk om kinderen op een begrijpelijke manier te betrekken bij wat er gebeurt in het gezin. Dit helpt hen om beter om te gaan met moeilijke emoties en om het verlies op hun eigen manier te verwerken. Annick en Roy hopen dat Scott door deze openheid de komende tijd kan wennen aan de situatie en de kans krijgt om op zijn eigen manier afscheid te nemen.
Twijfels over het delen van dit moment
In haar Instagrambericht deelt Annick ook haar twijfels over het delen van dit persoonlijke moment met de buitenwereld. “Stiekem ben ik bang voor reacties of mensen het misschien te laat vinden dat we dit verteld hebben,” schrijft ze. Maar de hartverwarmende reacties van volgers laten zien dat er vooral begrip en steun is voor hun keuze.
Veel mensen prijzen het stel om hun moed en openheid. “Wat een liefdevolle manier om dit moeilijke nieuws met jullie zoon te delen,” reageert een volger. Een ander schrijft: “Jullie zijn zulke sterke mensen. Wat een mooi en eerlijk gesprek hebben jullie met Scott gevoerd.”
Leven in het nu
Ondanks de moeilijke realiteit probeert het gezin zoveel mogelijk mooie momenten samen door te brengen. Roy en Annick hebben altijd de nadruk gelegd op het vieren van het leven, in plaats van stil te staan bij wat verloren zal gaan. Dit is ook wat ze Scott willen meegeven: genieten van elke dag en samen herinneringen maken die voor altijd gekoesterd kunnen worden.
Roy blijft strijdbaar en vastberaden om zoveel mogelijk tijd met zijn gezin door te brengen. In eerdere interviews gaf hij aan dat hij zich niet wil laten definiëren door zijn z!ekte. “Ik ben niet mijn tumor. Ik ben Roy, een vader, een echtgenoot en iemand die geniet van het leven,” zei hij eens.
Steun uit alle hoeken
De reacties op social media laten zien hoeveel mensen met hen meeleven. Niet alleen vrienden en familie, maar ook onbekenden uit het hele land sturen berichten van steun en troost. Dit laat zien hoe groot de impact is van hun verhaal en hoe belangrijk het is om open te blijven over moeilijke onderwerpen zoals z!ekte en afscheid nemen.
Ook mensen die zelf te maken hebben gehad met verlies of ernstige z!ekte laten weten dat ze zich herkennen in het verhaal van Roy en Annick. “Jullie laten zien hoe krachtig liefde is, zelfs in de moeilijkste momenten. Ik wens jullie alle sterkte toe,” schrijft iemand.
De weg vooruit
Voor Roy, Annick en Scott blijft de toekomst onzeker, maar hun liefde voor elkaar staat centraal. Het gesprek met hun zoon was een moeilijk maar noodzakelijk moment in hun reis. Nu ze deze stap hebben gezet, kunnen ze als gezin verder bouwen aan kostbare herinneringen en Scott op een liefdevolle manier begeleiden in wat nog komen gaat.
Annick en Roy tonen met hun verhaal de kracht van eerlijkheid en liefde binnen een gezin. Het verlies dat eraan komt is hartverscheurend, maar de manier waarop ze ermee omgaan, is inspirerend en toont de ware kracht van familie.
Namens velen sturen we onze steun en respect naar Roy, Annick en Scott. Mocht je jouw steun willen betuigen, laat dan een bericht achter om hen een hart onder de riem te steken.
Dit bericht op Instagram bekijken
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.