Algemeen
OML-Roy en zijn vrouw delen vreselijk nieuws 😔
Roy Oude Rikerink is bij velen bekend van het programma Over Mijn Lijk, waarin hij zijn strijd tegen een ongeneeslijke hersentumor deelt. Samen met zijn vrouw Annick en hun driejarige zoontje Scott probeert hij zoveel mogelijk van het leven te genieten. Nu hebben Roy en Annick een moeilijk, maar onvermijdelijk besluit genomen: ze hebben hun zoon verteld dat zijn vader niet meer beter zal worden.
Een ingrijpende diagnose
In 2018 werd er bij Roy een hersentumor ontdekt. Sindsdien heeft hij verschillende behandelingen ondergaan, maar de z!ekte blijft voortschrijden. Ondanks alle hoop en medische inspanningen is het duidelijk geworden dat genezing niet meer mogelijk is. Dit besef is niet alleen voor Roy en Annick zwaar, maar ook voor de mensen om hen heen. Tot voor kort probeerden ze Scott nog te beschermen tegen de harde realiteit, maar daar is nu verandering in gekomen.
De waarheid vertellen aan Scott
Op Instagram deelt Annick een emotioneel bericht over het moment waarop zij en Roy hun zoon hebben ingelicht. “De tijd was rijp. We hebben jou ons grote geheim verteld, iets wat we je heel lang hebben willen besparen, omdat je nog zo’n mooi, zorgeloos zieltje hebt.”
Het moment waarop Scott de waarheid hoorde, was aangrijpend, maar zijn reactie was puur en oprecht. “Zo wijs waren jouw vragen en zo fijn was het om dit stukje verdriet van ons allemaal met jou te delen. Dit was het moment dat je zindelijk werd; je was toe aan dit verhaal. Je hoort nu bij de grote jongens en vooral bij ons,” schrijft Annick.
Een openhartige en eerlijke benadering
Kinderen kunnen op een bijzondere manier omgaan met verdriet en moeilijke situaties. Ondanks zijn jonge leeftijd stelde Scott veel vragen en leek hij instinctief te begrijpen dat er iets belangrijks aan de hand was. Roy en Annick wilden geen geheimen voor hem bewaren en kozen ervoor om hem op een liefdevolle en eerlijke manier te vertellen wat er speelt.
Volgens deskundigen is het belangrijk om kinderen op een begrijpelijke manier te betrekken bij wat er gebeurt in het gezin. Dit helpt hen om beter om te gaan met moeilijke emoties en om het verlies op hun eigen manier te verwerken. Annick en Roy hopen dat Scott door deze openheid de komende tijd kan wennen aan de situatie en de kans krijgt om op zijn eigen manier afscheid te nemen.
Twijfels over het delen van dit moment
In haar Instagrambericht deelt Annick ook haar twijfels over het delen van dit persoonlijke moment met de buitenwereld. “Stiekem ben ik bang voor reacties of mensen het misschien te laat vinden dat we dit verteld hebben,” schrijft ze. Maar de hartverwarmende reacties van volgers laten zien dat er vooral begrip en steun is voor hun keuze.
Veel mensen prijzen het stel om hun moed en openheid. “Wat een liefdevolle manier om dit moeilijke nieuws met jullie zoon te delen,” reageert een volger. Een ander schrijft: “Jullie zijn zulke sterke mensen. Wat een mooi en eerlijk gesprek hebben jullie met Scott gevoerd.”
Leven in het nu
Ondanks de moeilijke realiteit probeert het gezin zoveel mogelijk mooie momenten samen door te brengen. Roy en Annick hebben altijd de nadruk gelegd op het vieren van het leven, in plaats van stil te staan bij wat verloren zal gaan. Dit is ook wat ze Scott willen meegeven: genieten van elke dag en samen herinneringen maken die voor altijd gekoesterd kunnen worden.
Roy blijft strijdbaar en vastberaden om zoveel mogelijk tijd met zijn gezin door te brengen. In eerdere interviews gaf hij aan dat hij zich niet wil laten definiëren door zijn z!ekte. “Ik ben niet mijn tumor. Ik ben Roy, een vader, een echtgenoot en iemand die geniet van het leven,” zei hij eens.
Steun uit alle hoeken
De reacties op social media laten zien hoeveel mensen met hen meeleven. Niet alleen vrienden en familie, maar ook onbekenden uit het hele land sturen berichten van steun en troost. Dit laat zien hoe groot de impact is van hun verhaal en hoe belangrijk het is om open te blijven over moeilijke onderwerpen zoals z!ekte en afscheid nemen.
Ook mensen die zelf te maken hebben gehad met verlies of ernstige z!ekte laten weten dat ze zich herkennen in het verhaal van Roy en Annick. “Jullie laten zien hoe krachtig liefde is, zelfs in de moeilijkste momenten. Ik wens jullie alle sterkte toe,” schrijft iemand.
De weg vooruit
Voor Roy, Annick en Scott blijft de toekomst onzeker, maar hun liefde voor elkaar staat centraal. Het gesprek met hun zoon was een moeilijk maar noodzakelijk moment in hun reis. Nu ze deze stap hebben gezet, kunnen ze als gezin verder bouwen aan kostbare herinneringen en Scott op een liefdevolle manier begeleiden in wat nog komen gaat.
Annick en Roy tonen met hun verhaal de kracht van eerlijkheid en liefde binnen een gezin. Het verlies dat eraan komt is hartverscheurend, maar de manier waarop ze ermee omgaan, is inspirerend en toont de ware kracht van familie.
Namens velen sturen we onze steun en respect naar Roy, Annick en Scott. Mocht je jouw steun willen betuigen, laat dan een bericht achter om hen een hart onder de riem te steken.
Dit bericht op Instagram bekijken
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.