Algemeen
Martijn Krabbé richt zich naar gezin: “Sorry dat ik jullie dit aan doe” 💔😔
Het is een verschrikkelijke dag voor Martijn Krabbé en zijn gezin. De geliefde presentator heeft vandaag onthuld dat hij lijdt aan uitgezaaide longk*nker en niet meer beter zal worden. Dit hartverscheurende nieuws heeft een enorme impact op zijn familie, vrienden en fans. Martijn’s openheid over zijn situatie raakt velen, maar legt vooral een diepe emotionele last op zijn gezin.
De Impact op Zijn Dochter Michelle
Het nieuws dat Martijn niet meer beter zal worden, heeft zijn dochter Michelle volledig uit balans gebracht. In een emotioneel interview met LINDA vertelt ze hoe haar leven compleet op zijn kop staat sinds de diagnose van haar vader.
“Ik krijg er stress van om te ver in de toekomst te kijken en me af te vragen welke momenten hij nog gaat meemaken. Dat diner? Mijn bruiloft? Mijn eerste kind? Het lijkt me verschrikkelijk wanneer mijn kinderen hem niet zullen leren kennen,” deelt Michelle.
Deze gedachten maken het voor haar moeilijk om te genieten van de tijd die ze nu samen hebben. Ze wordt constant geconfronteerd met de onzekerheid en het onvermijdelijke verlies. “Ik kan volschieten van alles wat we niet meer samen gaan meemaken,” zegt ze met tranen in haar ogen.
Martijn’s Schuldgevoel
Martijn reageert emotioneel op de uitspraken van zijn dochter en geeft aan dat hij worstelt met een diep schuldgevoel. “Er is een onuitsprekelijk verdriet dat op je wacht. Ik voel me er heel schuldig over dat ik jullie dit aandoe,” zegt hij in tranen. Deze woorden hebben veel mensen geraakt en benadrukken de liefdevolle en hechte band binnen het gezin.
Hoewel Martijn zich schuldig voelt, begrijpen velen dat hij geen controle heeft over zijn z!ekte. Zijn schuldgevoel tekent echter de radeloosheid en machteloosheid die vaak gepaard gaan met een diagnose als deze. Het laat zien hoe groot zijn liefde is voor zijn gezin en hoe zwaar het is om hen achter te laten.
De Reactie van de Publiek
De emotionele openheid van Martijn en zijn gezin heeft tot een golf van reacties geleid. Velen hebben hun medeleven en steun betuigd via sociale media.
“Martijn hoeft zich absoluut niet schuldig te voelen. Hij heeft dit niet gekozen en draagt deze last al zwaar genoeg,” schrijft een fan op Twitter. Een ander voegt toe: “Het toont hoe groot zijn hart is en hoe belangrijk zijn gezin voor hem is.”
Veel mensen prijzen Martijn’s moed om zijn verhaal te delen en zien hem als een inspiratiebron voor anderen die worstelen met een vergelijkbare situatie. Zijn woorden hebben een diepgaande impact gehad op iedereen die zich in zijn verhaal herkent.
Een Onzekere Toekomst
Voor Michelle en de rest van het gezin is de toekomst onzeker en beangstigend. Michelle worstelt met het idee dat haar vader mogelijk belangrijke mijlpalen in haar leven niet meer zal meemaken.
“Ik word binnenkort 21 en ik keek er al jaren naar uit om dat te vieren met een groot diner. Maar nu vraag ik me af of hij daar nog bij kan zijn,” zegt ze. Haar woorden weerspiegelen de pijn en het verdriet van een dochter die zich probeert voor te bereiden op een toekomst zonder haar vader.
De Kracht van Familie
Te midden van het verdriet en de onzekerheid vindt het gezin troost in hun hernieuwde band. Michelle vertelt dat haar relatie met haar vader, na een periode van afstand door de scheiding van haar ouders, sterker is geworden.
“We hadden altijd al een sterke band, maar na de scheiding heb ik me een tijdje tegen hem afgezet. Nu is die band helemaal terug. Ik waardeer elk moment dat we samen hebben, ook al maakt het me verdrietig dat we niet alles samen kunnen beleven.”
Deze hernieuwde verbinding biedt het gezin steun in deze moeilijke tijd. Het benadrukt de waarde van liefde en samenzijn, zelfs in de meest uitdagende omstandigheden.
Een Boodschap van Steun
Langs deze weg willen we Martijn en zijn gezin veel kracht toewensen. Hun verhaal is een krachtige herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven en het belang van familie en verbinding. Martijn’s openheid over zijn z!ekte en zijn liefde voor zijn gezin hebben velen geraakt en laten zien hoe belangrijk het is om in moeilijke tijden steun te zoeken en te bieden.
Er zijn geen woorden die het verdriet volledig kunnen wegnemen, maar de enorme steun en liefde van vrienden, familie en fans zullen hopelijk een bron van kracht zijn voor Martijn en zijn dierbaren.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.