Algemeen
Monique Westenberg beroofd in Londen
Monique Westenberg, de partner van André Hazes jr., is gisteravond ber00fd in de Londense wijk West End. Het stel, dat samen met hun zoontje een luxe vakantie naar Londen had gepland, kreeg al op de eerste dag te maken met een opeenstapeling van tegenslagen, met de beroving als absoluut dieptepunt.
Een moeizame start
De reis naar Londen begon al allesbehalve soepel. André en Monique hadden een vlucht geboekt die om 9.30 uur zou vertrekken vanaf Amsterdam. “Ik dacht: anderhalf uur van tevoren is prima,” deelt André met zijn volgers op Instagram. Maar dat bleek een flinke inschattingsfout te zijn. “We kwamen aan bij de security en beseften dat het natuurlijk een vlucht buiten Europa is. Superdom van mij.”
De situatie verslechterde snel. “We renden als een gek naar de gate, maar toen we aankwamen, was de gate al gesloten. En alsof dat nog niet genoeg was, bleek de vlucht uiteindelijk ook nog eens gecanceld. We waren te laat én de vlucht ging niet door,” vervolgt André.
Via een omweg naar Londen
Het stel wilde koste wat het kost hun vakantie voortzetten. Bij de transferbalie kregen ze te horen dat er geen directe vluchten meer beschikbaar waren. “De enige optie was een route via Milaan. Dus dat hebben we maar gedaan,” vertelt André.
De reis via Milaan was echter ook niet zonder obstakels. “Onze overstap had een uur vertraging, en toen we eindelijk in het vliegtuig naar Londen zaten, kregen we te horen dat we ons tijdslot hadden gemist. Daardoor moesten we nog eens drie kwartier wachten. Tegen de tijd dat we eindelijk in Londen waren, was de hele dag voorbij.”
Nog meer tegenvallers
Eenmaal aangekomen in Londen bleek dat het gezin nog steeds niet van hun tegenslagen af was. “Tot overmaat van ramp zijn onze koffers niet aangekomen,” vertelt André. “Die staan nog in Amsterdam en worden als het goed is later naar Engeland gevlogen. Voor nu hebben we helemaal niets, zelfs geen schone onderbroek.”
Ondanks de vermoeiende dag probeerden André, Monique en hun zoontje toch te genieten. Ze besloten een bezoek te brengen aan de musical The Lion King in de populaire theaterwijk West End.
Beroving voor de theaterdeur
Tijdens hun bezoek aan het theater vond het dieptepunt van de dag plaats. “Voor de deur van het theater is Monique haar telefoon uit haar zak gestolen,” deelt André zichtbaar aangeslagen. De beroving vond plaats in de drukke straten van West End, een gebied dat bekendstaat om zijn levendigheid én helaas ook om zakkenrollers.
Londen heeft al langer te kampen met een stijgend aantal telefoondiefst*llen. Volgens lokale statistieken wordt er in de Britse hoofdstad elke tien minuten een telefoon gestolen. Ondanks deze trieste realiteit kwam de gebeurtenis als een harde klap voor Monique en André.
De pech hield echter niet op bij de beroving. “Tijdens de voorstelling viel er ook nog iemand flauw, waardoor de show tijdelijk werd stilgelegd,” voegt André toe. “Het was echt niet te geloven wat er allemaal gebeurde op één dag.”
Een dure afsluiting van de dag
Na de voorstelling besloot het gezin een fietstaxi, een zogenaamde tuktuk, te nemen van het theater naar hun hotel. Wat bedoeld was als een leuke en efficiënte manier om terug te keren, eindigde in nog een teleurstelling. “De taxichauffeur waarschuwde me: ‘Ik hoop dat je een goede deal hebt gemaakt met die tuktuk-bestuurder,’” vertelt André. “Ik dacht: ach, het zal wel wat prijzig zijn, maar ik wil gewoon naar bed.”
Tot André’s schrik bleek de rit hen 252 pond te kosten, omgerekend ruim 290 euro. “En ga maar eens in discussie met die meneer. Het was echt belachelijk,” zegt André gefrustreerd.
Frustraties stapelen zich op
Na alle gebeurtenissen van de dag was de maat vol voor André. “We gaan nu het hotel in. Het is klaar. Ik ben er helemaal klaar mee,” deelde hij met zijn volgers op Instagram. De dag die bedoeld was om te ontspannen en te genieten, was veranderd in een opeenstapeling van stressvolle situaties.
Een vakantie om snel te vergeten
Het tripje naar Londen, dat oorspronkelijk bedoeld was als een luxe afsluiting van het jaar, veranderde in een aaneenschakeling van tegenslagen. Van gemiste vluchten tot ontbrekende koffers en een beroving, de pech leek geen einde te kennen. Toch probeerde het stel er het beste van te maken, ondanks de onvoorziene problemen.
Hoewel de ervaring in Londen tot nu toe verre van ideaal is geweest, blijft het onduidelijk of het gezin hun vakantie zal voortzetten of eerder terug zal keren naar Nederland. Wat wel duidelijk is, is dat dit tripje in ieder geval niet als een hoogtepunt van het jaar zal worden herinnerd.
De gevaren van zakkenrollers in Londen
Het incident waarbij Monique haar telefoon werd gestolen, is helaas geen zeldzaamheid in Londen. Met name toeristische gebieden zoals West End en Soho worden vaak geteisterd door zakkenrollers en dieven. Politieke autoriteiten hebben meerdere campagnes gevoerd om bewustzijn te creëren onder toeristen, maar incidenten zoals deze blijven voorkomen.
Het is daarom belangrijk voor reizigers om altijd alert te blijven, vooral in drukke gebieden. Het gebruik van veilige tassen en het vermijden van het dragen van waardevolle spullen in gemakkelijk toegankelijke zakken kan helpen om risico’s te minimaliseren.
Conclusie
Wat begon als een luxe vakantie om het jaar af te sluiten, eindigde voor André Hazes jr. en Monique Westenberg in een ware nachtmerrie. Van gemiste vluchten en vertraagde bagage tot een beroving en torenhoge tuktuk-kosten, de dag zat vol tegenslagen. Toch blijft het stel strijden om er het beste van te maken, hoewel deze reis voorlopig weinig geluk lijkt te brengen. Hopelijk brengt de rest van hun verblijf in Londen wat meer positiviteit, want na zo’n dag hebben ze dat meer dan verdiend.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.