Algemeen
Monique Westenberg beroofd in Londen
Monique Westenberg, de partner van André Hazes jr., is gisteravond ber00fd in de Londense wijk West End. Het stel, dat samen met hun zoontje een luxe vakantie naar Londen had gepland, kreeg al op de eerste dag te maken met een opeenstapeling van tegenslagen, met de beroving als absoluut dieptepunt.
Een moeizame start
De reis naar Londen begon al allesbehalve soepel. André en Monique hadden een vlucht geboekt die om 9.30 uur zou vertrekken vanaf Amsterdam. “Ik dacht: anderhalf uur van tevoren is prima,” deelt André met zijn volgers op Instagram. Maar dat bleek een flinke inschattingsfout te zijn. “We kwamen aan bij de security en beseften dat het natuurlijk een vlucht buiten Europa is. Superdom van mij.”
De situatie verslechterde snel. “We renden als een gek naar de gate, maar toen we aankwamen, was de gate al gesloten. En alsof dat nog niet genoeg was, bleek de vlucht uiteindelijk ook nog eens gecanceld. We waren te laat én de vlucht ging niet door,” vervolgt André.
Via een omweg naar Londen
Het stel wilde koste wat het kost hun vakantie voortzetten. Bij de transferbalie kregen ze te horen dat er geen directe vluchten meer beschikbaar waren. “De enige optie was een route via Milaan. Dus dat hebben we maar gedaan,” vertelt André.
De reis via Milaan was echter ook niet zonder obstakels. “Onze overstap had een uur vertraging, en toen we eindelijk in het vliegtuig naar Londen zaten, kregen we te horen dat we ons tijdslot hadden gemist. Daardoor moesten we nog eens drie kwartier wachten. Tegen de tijd dat we eindelijk in Londen waren, was de hele dag voorbij.”
Nog meer tegenvallers
Eenmaal aangekomen in Londen bleek dat het gezin nog steeds niet van hun tegenslagen af was. “Tot overmaat van ramp zijn onze koffers niet aangekomen,” vertelt André. “Die staan nog in Amsterdam en worden als het goed is later naar Engeland gevlogen. Voor nu hebben we helemaal niets, zelfs geen schone onderbroek.”
Ondanks de vermoeiende dag probeerden André, Monique en hun zoontje toch te genieten. Ze besloten een bezoek te brengen aan de musical The Lion King in de populaire theaterwijk West End.
Beroving voor de theaterdeur
Tijdens hun bezoek aan het theater vond het dieptepunt van de dag plaats. “Voor de deur van het theater is Monique haar telefoon uit haar zak gestolen,” deelt André zichtbaar aangeslagen. De beroving vond plaats in de drukke straten van West End, een gebied dat bekendstaat om zijn levendigheid én helaas ook om zakkenrollers.
Londen heeft al langer te kampen met een stijgend aantal telefoondiefst*llen. Volgens lokale statistieken wordt er in de Britse hoofdstad elke tien minuten een telefoon gestolen. Ondanks deze trieste realiteit kwam de gebeurtenis als een harde klap voor Monique en André.
De pech hield echter niet op bij de beroving. “Tijdens de voorstelling viel er ook nog iemand flauw, waardoor de show tijdelijk werd stilgelegd,” voegt André toe. “Het was echt niet te geloven wat er allemaal gebeurde op één dag.”
Een dure afsluiting van de dag
Na de voorstelling besloot het gezin een fietstaxi, een zogenaamde tuktuk, te nemen van het theater naar hun hotel. Wat bedoeld was als een leuke en efficiënte manier om terug te keren, eindigde in nog een teleurstelling. “De taxichauffeur waarschuwde me: ‘Ik hoop dat je een goede deal hebt gemaakt met die tuktuk-bestuurder,’” vertelt André. “Ik dacht: ach, het zal wel wat prijzig zijn, maar ik wil gewoon naar bed.”
Tot André’s schrik bleek de rit hen 252 pond te kosten, omgerekend ruim 290 euro. “En ga maar eens in discussie met die meneer. Het was echt belachelijk,” zegt André gefrustreerd.
Frustraties stapelen zich op
Na alle gebeurtenissen van de dag was de maat vol voor André. “We gaan nu het hotel in. Het is klaar. Ik ben er helemaal klaar mee,” deelde hij met zijn volgers op Instagram. De dag die bedoeld was om te ontspannen en te genieten, was veranderd in een opeenstapeling van stressvolle situaties.
Een vakantie om snel te vergeten
Het tripje naar Londen, dat oorspronkelijk bedoeld was als een luxe afsluiting van het jaar, veranderde in een aaneenschakeling van tegenslagen. Van gemiste vluchten tot ontbrekende koffers en een beroving, de pech leek geen einde te kennen. Toch probeerde het stel er het beste van te maken, ondanks de onvoorziene problemen.
Hoewel de ervaring in Londen tot nu toe verre van ideaal is geweest, blijft het onduidelijk of het gezin hun vakantie zal voortzetten of eerder terug zal keren naar Nederland. Wat wel duidelijk is, is dat dit tripje in ieder geval niet als een hoogtepunt van het jaar zal worden herinnerd.
De gevaren van zakkenrollers in Londen
Het incident waarbij Monique haar telefoon werd gestolen, is helaas geen zeldzaamheid in Londen. Met name toeristische gebieden zoals West End en Soho worden vaak geteisterd door zakkenrollers en dieven. Politieke autoriteiten hebben meerdere campagnes gevoerd om bewustzijn te creëren onder toeristen, maar incidenten zoals deze blijven voorkomen.
Het is daarom belangrijk voor reizigers om altijd alert te blijven, vooral in drukke gebieden. Het gebruik van veilige tassen en het vermijden van het dragen van waardevolle spullen in gemakkelijk toegankelijke zakken kan helpen om risico’s te minimaliseren.
Conclusie
Wat begon als een luxe vakantie om het jaar af te sluiten, eindigde voor André Hazes jr. en Monique Westenberg in een ware nachtmerrie. Van gemiste vluchten en vertraagde bagage tot een beroving en torenhoge tuktuk-kosten, de dag zat vol tegenslagen. Toch blijft het stel strijden om er het beste van te maken, hoewel deze reis voorlopig weinig geluk lijkt te brengen. Hopelijk brengt de rest van hun verblijf in Londen wat meer positiviteit, want na zo’n dag hebben ze dat meer dan verdiend.
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”