Algemeen
Joy en Kris zijn LLDL-camera’s te slim af: ‘We zien niks, maar we horen alles!’
Romantiek bloeit op in Lang Leve de Liefde: Kris en Joy vinden hun moment zonder camera’s
Als deelnemer aan Lang Leve de Liefde (LLDL) hoop je natuurlijk dé perfecte match te vinden. Met een zorgvuldig ingevuld lijstje van wensen en eisen, variërend van uiterlijke kenmerken tot karaktereigenschappen, doen de programmamakers hun best om de ideale partner voor je te vinden. De uitdaging is niet alleen om een match te maken, maar ook om te zorgen dat er een echte klik ontstaat.
Succesvolle matchmaking
Hoewel het lijkt alsof de kans op succes klein is, blijkt Lang Leve de Liefde een verrassend hoog slagingspercentage te hebben. Bijna 7 procent van de koppels loopt hand in hand de deur uit, een indrukwekkend resultaat in vergelijking met concurrent First Dates, waar slechts 0,6 procent van de koppels een romantische connectie maakt. Dit maakt het programma een echte kanshebber voor singles die op zoek zijn naar liefde.
Dit succes lijkt zich ook weer te herhalen bij de match tussen Kris en Joy. Vanaf het moment dat de twee elkaar ontmoetten, was er een voelbare chemie, en het lijkt erop dat de programmamakers weer een schot in de roos hebben.
Een goede eerste indruk
Kris en Joy zijn aan elkaar gekoppeld en vanaf het eerste moment lijkt de sfeer ontspannen en vrolijk. Het gesprek komt al snel op gang, waarbij Joy subtiel polst hoe Kris omgaat met jaloezie. Ze wijst erop dat ze behoorlijk gedurfde foto’s op haar Instagram-account heeft staan. Kris laat weten dat hij daar niet snel problemen mee zal hebben, wat zorgt voor een ontspannen start. Het ijs is gebroken, en de twee lijken comfortabel in elkaars gezelschap.
De spanning bouwt zich op
Met de basis gelegd, lijkt het tijd voor de volgende stap. Wie zet de eerste move? Joy lijkt de leiding te nemen en speelt haar kaarten slim. Ze weet Kris over te halen om samen een plek op te zoeken waar geen camera’s hangen: de douche. Hoewel het huis vol camera’s zit om elk moment vast te leggen, blijft deze plek vrij van zichtbare opnameapparatuur. Voor kijkers blijft het spannend om te speculeren over wat zich daar heeft afgespeeld.
Gelukkig zijn de deelnemers nog wel voorzien van microfoontjes, waardoor er een glimp van hun interactie wordt opgevangen. Hoewel het niet helemaal duidelijk is wat er gebeurt, is het duidelijk dat de vonk tussen Kris en Joy flink overslaat.
Waarom het werkt
De chemie tussen Kris en Joy is een goed voorbeeld van hoe Lang Leve de Liefde erin slaagt om koppels met potentieel bij elkaar te brengen. Het programma biedt deelnemers de kans om elkaar in een rustige en natuurlijke omgeving te leren kennen, zonder de druk van een traditionele date-setting. Hierdoor hebben de deelnemers meer tijd om een echte connectie op te bouwen.
Daarnaast lijken Kris en Joy elkaars persoonlijkheden goed aan te vullen. Joy’s zelfverzekerdheid en speelse aanpak matchen goed met Kris’ relaxte en open houding. Het feit dat Kris zich niet laat afschrikken door Joy’s gedurfde kant, zoals haar pikante Instagram-foto’s, laat zien dat hij haar accepteert zoals ze is, iets wat essentieel is voor het opbouwen van een sterke band.
Reacties van kijkers
De actie van Kris en Joy om de douche op te zoeken, zorgde al snel voor gespreksstof onder kijkers van het programma. Op sociale media stroomden de reacties binnen, variërend van enthousiasme tot nieuwsgierigheid over wat er precies gebeurde achter de gesloten deuren. “Dit is toch waar je op hoopt als kijker: dat de vonk overslaat,” schrijft een fan op Twitter. Een ander voegt toe: “Joy weet precies wat ze wil, en ik vind het geweldig hoe Kris hier relaxed mee omgaat.”
Toch zijn er ook kijkers die kritisch reageren. Sommigen vinden het ongemakkelijk dat zulke privé-momenten in het programma worden besproken, zelfs met microfoons. “Het idee dat hun gesprek in de douche nog wordt opgenomen, voelt een beetje vreemd,” stelt een kijker. Desondanks blijven de meeste reacties positief en lijkt het stel een favoriet te zijn bij de fans.
Een hoopvolle toekomst voor Kris en Joy
Of Kris en Joy uiteindelijk de deur van het Lang Leve de Liefde-huis hand in hand zullen verlaten, blijft voorlopig een mysterie. Wat wel duidelijk is, is dat ze een sterke basis hebben gelegd en dat er wederzijdse interesse en aantrekkingskracht is. Hun spontane actie om samen een moment zonder camera’s te delen, toont aan dat ze zich comfortabel voelen bij elkaar en klaar zijn om nieuwe stappen te zetten.
Het succes van dit koppel onderstreept waarom Lang Leve de Liefde zo’n populair programma blijft. Het biedt niet alleen entertainment, maar laat ook zien dat ware liefde kan ontstaan, zelfs in een opzet die voor sommigen als onconventioneel aanvoelt. Voor Kris en Joy lijkt dit avontuur in ieder geval een veelbelovende start te zijn.
Blik op de toekomst
Met elk nieuw seizoen blijft Lang Leve de Liefde kijkers boeien met authentieke momenten en verrassende liefdesverhalen. Of Kris en Joy de volgende zijn in het rijtje succesvolle matches, zal binnenkort blijken. Tot die tijd kunnen kijkers blijven genieten van hun spontane en speelse interacties, en misschien inspiratie opdoen voor hun eigen zoektocht naar de liefde. Eén ding is zeker: met zulke sterke eerste indrukken lijken Kris en Joy een goede kans te maken op een happily ever after.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.