Algemeen
André van Duin diepbedroefd: ”Een enorme klap”
André van Duin, een van de meest geliefde komieken van Nederland, heeft zich uitgesproken over de verdwijning van Matthijs van Nieuwkerk van de Nederlandse televisie. In een openhartig interview met het AD laat de 77-jarige entertainer weten dat hij het verlies van de voormalige presentator van De Wereld Draait Door (DWDD) ontzettend moeilijk vindt. Hij noemt de situatie rondom Van Nieuwkerk, die beschuldigd werd van grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer, ‘belachelijk’.
Een lege plek op tv
Matthijs van Nieuwkerk was jarenlang een van de grootste tv-persoonlijkheden van Nederland. Als presentator van het immens populaire De Wereld Draait Door wist hij miljoenen kijkers aan zich te binden. Sinds het einde van het programma in 2020 heeft Van Nieuwkerk echter een flinke knauw gekregen in zijn carrière. Dit vanwege een onthullend artikel waarin hij beschuldigd werd van ‘ongepast gedrag’ en het creëren van een angstcultuur op de redactie van DWDD.
Voor André van Duin, die zelf vaak te gast was in DWDD, is de afwezigheid van Van Nieuwkerk op televisie pijnlijk. “Ik vind het belachelijk,” zegt hij. “Er zal vast wel wat fout zijn gegaan, dat ontken ik niet. Maar ik was er natuurlijk niet bij. Waar gewerkt wordt, vallen nu eenmaal soms harde woorden. Dat gebeurt overal, ook in bedrijven waar ze kartonnen dozen maken. Dat gebeurde destijds in Aalsmeer bij Joop van den Ende ook, maar altijd met het doel om het product beter te maken.”
‘Harde woorden horen erbij’
Van Duin is van mening dat het fout kan gaan op de werkvloer, maar dat dit niet betekent dat iemand volledig afgeschreven moet worden. “Soms vallen er harde woorden,” legt hij uit. “Maar als het stof is neergedaald, ga je gewoon samen een kop koffie drinken. Het hoort erbij, vooral in creatieve omgevingen waar passie en emotie vaak hoog oplopen.”
Volgens André is Matthijs van Nieuwkerk altijd een ‘aardige, aimabele man’ geweest. “Ik kan me niet voorstellen dat hij het kwaad in de zin had. Natuurlijk moet ongepast gedrag aangepakt worden, maar soms is er een balans nodig in hoe we met dit soort situaties omgaan.”
Een cultuur van cancelen
André van Duin heeft het gevoel dat we tegenwoordig in een tijd leven waarin mensen snel worden gecanceld om het minste of geringste. “Tegenwoordig mag je bijna niets meer zeggen, want voordat je het weet, staat er een actiegroep voor je deur,” zegt hij. Hij geeft toe dat hij zelf weinig te maken heeft gehad met kritiek of ‘cancelcultuur’. “Wat dat betreft zit ik wel in een goede hoek. Ik heb er nooit last van gehad.”
De komiek hekelt het feit dat de publieke opinie tegenwoordig zo snel kan omslaan. “Het lijkt wel alsof één fout meteen betekent dat je carrière voorbij is. Dat is niet altijd terecht, en dat maakt het extra pijnlijk in het geval van Matthijs.”
Johan Derksen ziet een kans voor Matthijs
André van Duin is niet de enige die vindt dat de televisie Matthijs van Nieuwkerk mist. Ook Johan Derksen, de uitgesproken analist van Vandaag Inside, heeft zich herhaaldelijk uitgesproken over de situatie rondom Van Nieuwkerk. Hoewel hij de kritiek op Matthijs niet volledig afdoet als onterecht, denkt Derksen dat er nog wel een weg terug is voor de presentator.
“Matthijs is een tv-maker van wereldklasse,” aldus Derksen. “Het zou zonde zijn als hij nooit meer op televisie te zien zou zijn. We hebben behoefte aan mensen zoals hij, echte vakmensen.” Derksen suggereert zelfs dat een commerciële zender zoals Talpa wellicht een nieuw thuis kan bieden aan Van Nieuwkerk. “Talpa zou gek zijn als ze niet met hem in zee gaan.”
Een breder debat over cancelcultuur
De discussie over het vertrek van Matthijs van Nieuwkerk raakt aan een breder maatschappelijk debat over cancelcultuur. Waar de een vindt dat ongepast gedrag hard aangepakt moet worden, wijzen anderen op de noodzaak van proportionaliteit. André van Duin behoort duidelijk tot de laatste groep. Hij pleit voor een genuanceerdere benadering.
“Het is goed dat er aandacht is voor werkculturen en gedrag,” zegt Van Duin. “Maar laten we ook niet vergeten hoeveel Matthijs heeft betekend voor de televisie en hoe hij zijn vak met passie en toewijding heeft uitgevoerd.”
Een toekomst voor Matthijs van Nieuwkerk?
De vraag blijft of Matthijs van Nieuwkerk ooit zal terugkeren op televisie. Voorlopig lijkt de voormalig presentator zich teruggetrokken te hebben uit de publieke schijnwerpers. Zijn oude programma DWDD blijft een van de meest iconische producties in de Nederlandse televisiegeschiedenis, en zijn talent als presentator wordt door niemand betwist.
André van Duin hoopt dat Van Nieuwkerk ooit weer een podium krijgt. “Hij heeft zoveel in zijn mars. Het zou zonde zijn als we hem nooit meer terugzien.” Ook Derksen denkt dat Matthijs, met de juiste timing en ondersteuning, een succesvolle comeback kan maken.
Een gemis voor televisie
De afwezigheid van Matthijs van Nieuwkerk is voelbaar, vooral voor trouwe kijkers van zijn programma’s. Hij was jarenlang een vertrouwd gezicht op de Nederlandse televisie en wist met zijn enthousiasme, kennis en scherpte miljoenen mensen te boeien. Zijn oude collega’s en gasten, waaronder André van Duin, missen niet alleen de presentator, maar ook de persoon.
Met zijn kritische woorden over cancelcultuur en de huidige media-omgeving laat André van Duin zien dat hij niet bang is om zijn mening te geven, zelfs over controversiële onderwerpen. Hij spreekt daarmee niet alleen voor zichzelf, maar waarschijnlijk ook voor velen die hopen op een toekomst waarin Matthijs van Nieuwkerk zijn talent weer kan laten zien.
De discussie over Matthijs van Nieuwkerk is daarmee nog niet voorbij. Het blijft een kwestie van afwachten of de publieke en professionele opinie hem een tweede kans gunt. Eén ding is zeker: zijn impact op de Nederlandse televisie blijft onmiskenbaar.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.