Algemeen
Monique Smit slaat keihard terug naar de moedermaffia: ´Proost op de moekes!´
Monique Smit, bekend als zangeres en presentatrice, heeft op Instagram haar frustratie geuit over kritiek die ze krijgt van andere moeders. Momenteel is ze op Bonaire voor werk, maar haar reis heeft geleid tot enkele negatieve reacties. In haar Stories neemt Monique het op tegen wat zij de ‘moedermaffia’ noemt.
Kritiek van Volgers
Volgens Monique komt de kritiek vaak van moeders die vinden dat ze niet naar het buitenland zou moeten gaan zonder haar kinderen. “Nu mag ik voor een worktrip naar het buitenland, wat natuurlijk helemaal fantastisch is,” deelt ze op Instagram, “en dan krijg je áltijd reacties zoals: ‘Moet je niet bij je kinderen zijn?’ of ‘Mis je je kinderen niet?’” Ze merkt dat er vaak een dubbele standaard is als het gaat om werkgerelateerde reizen.
Balans Tussen Werk en Moederschap
Monique benadrukt dat ze haar kinderen natuurlijk mist, maar dat werk ook belangrijk is. “Mag ik soms ook dit soort prachtige eilanden bezoeken? Ja, ik vind van wel.” Ze merkt op dat mannen vaker zonder commentaar dergelijke reizen kunnen maken, terwijl er van vrouwen wordt verwacht dat ze thuisblijven. “Het lijkt wel alsof een vrouw thuis moet blijven en voor de kinderen moet zorgen, terwijl mannen makkelijk naar het buitenland kunnen,” zegt Monique.
Oudere Stereotypen
Monique noemt de reacties een ‘dingetje van vroeger’ en vindt dat deze ouderwetse rolpatronen niet meer van deze tijd zijn. “Ik heb het idee dat mannen altijd makkelijker dingen mogen, want het is een man,” voegt ze toe. Ze benadrukt dat deze verouderde verwachtingen nog steeds bestaan, vooral als het gaat om moederschap.
Begrip voor Vriendinnenuitjes
Monique ziet bij haar vriendinnen juist het tegenovergestelde en moedigt hen aan om tijd voor zichzelf te nemen. “Mijn vriendinnen, mijn zus, en zelfs mijn buren gaan elk jaar met vriendinnen weg. Dat moet je elkaar gunnen,” vertelt ze. Ze begrijpt niet waarom vrouwen vaak negatief worden benaderd wanneer zij even weggaan, terwijl mannen zonder problemen een weekendje weg kunnen.
Verwijzing naar Dubbele Standaard
Met een vleugje frustratie vraagt Monique zich af waarom mannen vaker weg kunnen zonder oordeel. “Waarom mogen die mannen dan altijd wel naar een voetbalwedstrijd in het buitenland, en vrouwen niet?” vraagt ze zich af. Ze benadrukt dat haar reis niet eens een vakantie is, maar werk.
Werkreizen Zijn Geen Vakantie
Monique wijst erop dat deze reis geen vriendinnenuitje is, maar een werktrip. Ondanks dat het een prachtige locatie is, blijft ze professioneel en benadrukt ze dat werk ook een prioriteit is. “Ik ga niet eens met vriendinnen weg, ik ga voor werk,” legt ze uit. Ze maakt duidelijk dat ze haar carrière net zo belangrijk vindt als haar gezin.
Dit bericht op Instagram bekijken
Oproep tot Meer Begrip
Monique hoopt dat haar volgers en andere moeders wat meer begrip kunnen tonen voor vrouwen die werk en moederschap combineren. Ze benadrukt dat tijd weg van het gezin niet betekent dat ze haar rol als moeder minder serieus neemt. Haar oproep op Instagram laat zien dat ze vindt dat vrouwen net zo goed de vrijheid moeten hebben om hun carrière na te streven, zonder voortdurend beoordeeld te worden.
Wat begon als een gewone zomerse festivaldag met muziek, zon en een bruisende menigte, kreeg plotseling een totaal andere wending. Niet op het podium, maar ín het publiek vond een moment plaats dat op social media al snel de ronde deed. Een jongeman, duidelijk in de ban van zijn eigen bravoure, dacht even de baas te zijn in de moshpit — tot zijn moeder verscheen.
Moshpit-alfamannetje
De jongen, ergens in de late puberteit, liet zich behoorlijk gelden. Hij schreeuwde, duwde om zich heen en liep met opgeblazen borstkas door de menigte alsof hij persoonlijk verantwoordelijk was voor de chaos op het veld. Festivalgangers keken lachend toe — tot het omsloeg. De sfeer werd grimmig, en het geduw begon over de grens te gaan.
En toen kwam zíj…
Uit het niets verscheen een vrouw met slippers, een praktische handtas en een blik waar niemand tegenop kon. Zonder te twijfelen bewoog ze zich vastberaden door de mensenmassa. Geen beveiliger, geen organisator: dit was zijn moeder. De gezichten rondom sloegen om van vermaak naar pure verbazing. Wat ging hier gebeuren?
Een moederlijk optreden met impact
In een handbeweging had ze haar zoon bij zijn shirtkraag te pakken. Wat volgde was geen geschreeuw, maar een messcherpe preek die de hele menigte tot zwijgen bracht. Haar stem sneed door het geluid van de muziek heen, haar woorden troffen doel. Iedereen kon het horen, en niemand durfde in te grijpen. De festivalgangers? Die hielden hun adem in.
De grote leider, in een keer klein
De jongen probeerde zich nog even groot te houden — handen in zijn zak, nonchalante blik — maar het was te laat. De kracht van moeders gezag verpulverde zijn hele houding. Wat begon als stoer machogedrag eindigde in een nederige, stille aftocht. Zijn slippers-loze moeder wees de weg terug: naar huis. Geen discussie.
Respect op het veld
Ironisch genoeg was het haar optreden dat de show stal. Zonder microfoon, zonder lichtshow, zonder beats — maar met maximale impact. Jongens die nog even twijfelden of ze mee zouden springen in de pit, maakten een subtiele stap terug. De toon was gezet. Dit was geen plek voor stoerdoenerij, dit was een herinnering dat zelfs op een festival moeders gezag onaantastbaar blijft.
Eén blik, één beweging, één boodschap
Ze had geen bewakingshesje nodig. Geen headset. Geen walkietalkie. Haar blik was genoeg. In luttele seconden liet ze zien dat gezag niet draait om volume, maar om uitstraling. Om duidelijkheid. Om liefde verpakt in ferme woorden. En om grenzen stellen — zelfs op de beat van een festivalnummer.
Viral moeder, onbekend maar onmiskenbaar
Hoewel haar naam onbekend blijft, gaat ze online al door het leven als de festivalmoeder. De beelden — inmiddels viraal — worden bejubeld. “Geef haar een lintje”, “Deze vrouw is de echte headliner” en “Meer van dit soort moeders graag” zijn slechts enkele van de duizenden reacties.
Geen toegift, geen excuus
Voor haar zoon was het einde van zijn optreden definitief. Geen bisnummer, geen herkansing, geen dansje meer. Hij verdween richting uitgang, onder begeleiding van de enige vrouw die hij op dat moment liever niet was tegengekomen: zijn moeder.
Een optreden zonder podium, maar met meer impact dan welk festivalconcert ook. En voor de mensen die erbij waren? Een herinnering die nog jaren naverteld zal worden.