Algemeen
Linda de Mol onder vuur vanwege gedrag in Laren: “Wie denk je wel niet dat je bent!?”
In het pittoreske Laren is ophef ontstaan na een mislukte samenwerking rondom opnames van de populaire serie Gooische Vrouwen. Linda de Mol, gezicht van de serie, had afspraken gemaakt met lokale ondernemers om scènes op te nemen, maar kwam tot groot ongenoegen van de betrokkenen niet opdagen. Voor velen was dit een unieke kans om hun zaak in de kijker te zetten, maar die verwachtingen werden de grond in geboord. De teleurstelling en frustratie onder de ondernemers zijn groot, en sommige spreken zelfs hun woede openlijk uit.
Het ‘Gooische Vrouwen’-Effect in Laren
Laren is al jarenlang het decor van Gooische Vrouwen, de serie waarin de extravagante levens van Cheryl, Claire, Anouk en Roelien centraal staan. Fans van de serie bezoeken regelmatig de locaties waar hun favoriete scènes zijn opgenomen, waardoor de ondernemers in het dorp profiteren van de toegenomen populariteit. Dit zogenaamde ‘Gooische Vrouwen’-effect heeft de afgelopen jaren gezorgd voor een stroom van bezoekers en klanten die maar al te graag een stukje Gooische glamour willen ervaren.
Voor ondernemers biedt een samenwerking met de serie vaak gouden kansen. Of het nu gaat om een bloemenstal of een brasserie, het in beeld komen in zo’n populaire productie kan direct leiden tot extra klanten en naamsbekendheid. Maar voor sommige ondernemers in Laren heeft deze kans zich dit keer niet vertaald naar succes, en dat heeft kwaad bloed gezet.
Bloemist Jeroen Holla: “Ze kwamen niet opdagen”
Een van de teleurgestelde ondernemers is Jeroen Holla, eigenaar van bloemenstal Bloom & More. Jeroen had zijn dag volledig vrijgemaakt voor de opnames, in de hoop dat zijn bloemenstal een prominente rol zou krijgen in de serie. “Ze zouden bij mij komen filmen, maar ze zijn nooit gekomen,” vertelt hij teleurgesteld in een interview met De Telegraaf.
Volgens Jeroen was alles tot in de puntjes voorbereid. “Ik was er helemaal klaar voor. Ze zouden eerst ergens gaan lunchen en daarna naar mijn kraam komen. Maar uiteindelijk kwam er niemand opdagen.” De afzegging kwam niet alleen onverwacht, maar zorgde ook voor een flinke domper op zijn enthousiasme.
De ondernemer zag de opnames als een uitgelezen kans om extra publiciteit te genereren. “Dan was ik ineens ‘die Gooise bloemenman’ geworden. Mensen komen dan sneller naar je kraam, gewoon omdat ze je herkennen.” Voor Jeroen voelt het alsof hij een unieke kans is misgelopen, en de teleurstelling is dan ook groot.
Brasserie Mauve Voelt de Frustratie
Jeroen is niet de enige ondernemer in Laren die zich benadeeld voelt door de annulering. Ook bij brasserie Mauve, een populaire horecagelegenheid in het dorp, zorgde de afzegging voor frustratie. De brasserie had speciaal een groot deel van het terras vrijgehouden voor de opnames, wat ten koste ging van reguliere reserveringen.
“Ze hebben een dag van tevoren afgezegd,” vertelt de eigenaar van de brasserie. “Daar waren we heel boos over, want wij hebben ons reserveringssysteem tijdelijk gesloten.” De eigenaar benadrukt dat de reservering niet alleen een commerciële opoffering was, maar ook een gemiste kans op zichtbaarheid. “We hoopten dat onze brasserie extra aandacht zou krijgen dankzij de opnames, maar dat viel in het water.”
Gemiste Kans voor Ondernemers
De annulering door Linda de Mol en haar team wordt door veel ondernemers gezien als een gemiste kans. Het filmen voor Gooische Vrouwen had hun zaken extra zichtbaarheid kunnen geven en mogelijk nieuwe klanten kunnen aantrekken. Voor een klein dorp als Laren, waar veel bedrijven afhankelijk zijn van lokale bezoekers en toeristen, zijn dergelijke momenten van promotie erg belangrijk.
Hoewel het succes van de serie doorgaans een positieve impact heeft op het dorp, laat dit incident zien dat de verwachtingen ook kunnen tegenvallen. Ondernemers die tijd en energie investeren in voorbereidingen voelen zich teleurgesteld en soms zelfs misbruikt wanneer afspraken niet worden nagekomen.
Kritiek op Linda de Mol
De annulering heeft niet alleen geleid tot teleurstelling, maar ook tot kritiek op Linda de Mol zelf. Sommige ondernemers vragen zich af waarom de afspraken niet zijn nagekomen en voelen zich respectloos behandeld. “Wie denk je wel niet dat je bent?” klonk het bij een van de getroffen ondernemers. De woede is vooral gericht op het gebrek aan communicatie en de onverwachte afzeggingen, die volgens de ondernemers beter en eerder hadden kunnen worden gecommuniceerd.
De situatie heeft ook een bredere discussie op gang gebracht over de balans tussen het commerciële succes van een productie zoals Gooische Vrouwen en de belangen van de lokale gemeenschap. Terwijl de serie Laren vaak in een positief daglicht stelt, voelen ondernemers zich soms over het hoofd gezien of ondergewaardeerd.
Een Les voor Toekomstige Samenwerkingen
Het incident met de opnames in Laren benadrukt het belang van duidelijke communicatie en betrouwbare afspraken, vooral wanneer lokale bedrijven betrokken zijn. Voor de getroffen ondernemers is dit een bittere pil, maar het biedt ook een les voor toekomstige samenwerkingen.
Ondernemers hopen dat productiebedrijven zoals die van Gooische Vrouwen in de toekomst meer rekening houden met de impact van hun beslissingen op kleine bedrijven. Door beter te plannen en openlijk te communiceren, kunnen dit soort situaties worden voorkomen.
Conclusie: Een Domper voor Laren
Wat begon als een veelbelovende kans voor lokale ondernemers in Laren, eindigde in frustratie en teleurstelling. De annulering van de opnames voor Gooische Vrouwen heeft laten zien dat zelfs de meest glamoureuze producties niet zonder problemen verlopen.
Hoewel de serie doorgaans een positieve invloed heeft op de lokale gemeenschap, heeft dit incident een andere kant van de samenwerking belicht. Voor ondernemers zoals Jeroen Holla en de eigenaren van brasserie Mauve blijft er niets anders over dan hopen op betere afspraken in de toekomst.
Ondanks deze tegenslag blijft Laren een geliefd decor voor fans van de serie, en de ondernemers hopen dat dit hen uiteindelijk alsnog nieuwe kansen zal bieden. Maar voor nu overheerst de teleurstelling, en de vraag blijft hangen: “Wie denk je wel niet dat je bent?”
Algemeen
Thérèse Boer openhartig na afscheid Jonnie: “Ik ben helemaal kapot, maar zo trots op Isabelle en Jimmie”
In de dagen na het indrukwekkende afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse Boer zich voor het eerst uitgesproken over de emotionele periode die zij en haar gezin doormaken. In een ingetogen maar krachtige verklaring laat Thérèse weten dat ze nog altijd overmand is door verdriet, maar dat haar hart ook overloopt van trots en dankbaarheid. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.”
Een intiem en waardig afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer was allesbehalve standaard. Geen koude ceremonie, geen afstandelijke bijeenkomst, maar een eerbetoon in de geest van de man zelf: warm, persoonlijk en vol karakter. Honderden mensen kwamen naar De Librije in Zwolle om hun respect te betuigen. Van culinaire grootheden tot trouwe gasten, van collega-koks tot vrienden en familie. De kist stond beschilderd in graffiti-stijl, kleurrijk en levendig — net als Jonnie zelf.
Thérèse vertelt dat ze ervoor koos om tijdens het publieke moment op de achtergrond te blijven. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Een kist vol symboliek
De graffiti-beschilderde kist, vol kleur en leven, weerspiegelde volgens Thérèse wie Jonnie werkelijk was. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Daarnaast benadrukt ze dat het detail van de Harley-Davidson-motorstoet Jonnie op het lijf geschreven was. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.”
Isabelle en Jimmie: de stille kracht
Wat Thérèse misschien nog wel het meeste raakte, was de manier waarop haar kinderen met het afscheid omgingen. “Ik heb ze zien groeien in een paar dagen tijd. Isabelle en Jimmie zijn mijn helden.”
Isabelle deelde voorafgaand aan de uitvaart een reeks oude familiefoto’s, waarin Jonnie als jonge vader en chef te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen. Ze liet de wereld zien wie hij écht was.”
Jimmie, die zijn vader in de keuken opvolgt, deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Het verdriet is groot, de trots nog groter
Hoewel de leegte immens is, benadrukt Thérèse ook hoe dankbaar ze is voor de steun van vrienden, collega’s en het publiek. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen. Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.”
Die collectieve rouw bracht troost, maar legde ook de grootsheid van Jonnie’s nalatenschap bloot. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Herinneringen die blijven
Thérèse haalt ook herinneringen op aan Jonnie als levensgezel. “We werkten samen, woonden samen, groeiden samen. Alles was verweven.”
Een van haar dierbaarste herinneringen is hoe hij altijd met een scherp oog door De Librije liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Volgens Thérèse was zijn grootste talent niet alleen koken, maar inspireren. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Trots op de Librije-familie
Ook het team van De Librije speelt een grote rol in haar dankbaarheid. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Ze prijst vooral de manier waarop het personeel Jonnie’s gedachtegoed levend wil houden. “Ze werken met zijn recepten, zijn filosofie, zijn flair. Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”
Ze vertelt hoe collega’s verhalen delen over Jonnie’s typische uitspraken, zijn perfectionisme, maar ook zijn warme hart. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.”
Een toekomst vol herinnering
De komende tijd zal in het teken staan van verwerking, maar ook van voortzetting. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Thérèse benadrukt dat het geen afscheid is van Jonnie’s idealen. “Elke gang, elk gerecht dat hier wordt geserveerd, draagt zijn handtekening. Zijn geest blijft rondwaren in iedere hoek van De Librije.”
Het idee dat Jonnie’s visie voortleeft in het werk van hun kinderen, en in de handen van hun team, geeft Thérèse kracht. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Persoonlijke kracht
Zelf probeert Thérèse zich vast te houden aan de kleine dingen: een herinnering, een geur, een foto. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.'”
Ze weet dat de weg lang zal zijn, maar dat liefde en trots haar zullen dragen. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Dankbaar voor verbondenheid
Ook buiten Zwolle werd massaal meegeleefd. Thérèse noemt het hartverwarmend hoeveel mensen hun steun betuigden. “Zoveel collega’s, gasten, buren, zelfs onbekenden… ze kwamen langs, stuurden brieven, lieten bloemen achter. Dat doet meer dan ik onder woorden kan brengen.”
Ze noemt het bijzonder hoeveel verhalen ze hoorde van mensen voor wie Jonnie een inspiratie was. “Van jonge chefs die dankzij hem durfden te beginnen, tot gasten die zeggen dat hij hun liefde voor eten heeft aangewakkerd.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Slot: Liefde als nalatenschap
Het verhaal van Thérèse Boer is dat van een vrouw die rouwt, maar ook viert. Die huilt, maar ook glimlacht bij herinneringen. En die vooral gelooft in de kracht van familie, liefde en samenwerking.
“We gaan door, met Jonnie in ons hart. En met Isabelle en Jimmie als levende voorbeelden van wat hij ons heeft geleerd: trouw blijven aan jezelf, delen met anderen, en altijd koken met je hart.”
Met deze woorden laat Thérèse niet alleen zien hoe groot het gemis is, maar ook hoe krachtig het leven kan zijn dat achterblijft. Een leven vol smaak, liefde en herinnering aan een man die Nederland leerde dat eten meer is dan voeding – het is verbinding. En dat blijft, generatie op generatie.
