Algemeen
Jurk prinses Amalia heeft een flink prijskaartje
Prinsjesdag 2024 was wederom een belangrijke dag voor de Nederlandse koninklijke familie, vooral voor prinses Amalia en prinses Alexia. De twee dochters van koning Willem-Alexander en koningin Máxima trokken volop de aandacht tijdens de festiviteiten in Den Haag, niet alleen vanwege hun koninklijke allure, maar ook vanwege hun opvallende en stijlvolle kledingkeuzes. Mode is altijd een belangrijk aspect van Prinsjesdag, en de prinsessen stelden ook dit jaar niet teleur. Vooral de jurk van prinses Amalia wist veel bewondering te wekken.
Prinses Amalia’s keuze voor Safiyaa
Prinses Amalia, de troonopvolgster van Nederland, verscheen dit jaar op Prinsjesdag in een elegante jurk van het luxemerk Safiyaa, een modehuis uit Londen dat bekend staat om zijn exclusieve en tijdloze ontwerpen. De jurk die Amalia droeg, het model “Sarita”, viel meteen op door zijn verfijnde snit en prachtige details. Safiyaa is een merk dat geliefd is bij royalty en beroemdheden, en het is niet de eerste keer dat Amalia kiest voor een creatie van dit modehuis.
De keuze voor een ontwerp van Safiyaa weerspiegelt Amalia’s groeiende gevoel voor mode en haar oog voor exclusieve kledingstukken. Het model dat ze dit jaar droeg is via enkele verkoopkanalen nog beschikbaar, maar om in dezelfde outfit te verschijnen als de kroonprinses moet je wel diep in de buidel tasten: de jurk kost namelijk maar liefst 2000 euro.
Accessoires maken de look compleet
Naast haar indrukwekkende jurk maakte prinses Amalia ook een statement met haar accessoires. De tas die ze droeg, een ontwerp van het Franse modehuis Jacquemus, voegde een eigentijdse touch toe aan haar klassieke look. Deze luxe tas, die zij tijdens de troonrede bij zich had, is te koop voor ongeveer 850 euro. Jacquemus staat bekend om zijn minimalistische en moderne ontwerpen, en het kiezen van zo’n merk laat zien dat Amalia niet bang is om klassiek met modern te combineren.
Prinsjesdag en mode: Een traditie
Prinsjesdag is een van de belangrijkste evenementen van het jaar voor de Nederlandse monarchie, en het is traditie dat leden van de koninklijke familie stijlvol gekleed gaan. Amalia’s keuze voor een jurk van Safiyaa is onderdeel van een terugkerend patroon: elk jaar kiest de prinses zorgvuldig voor een opvallende, maar stijlvolle outfit. In 2023 droeg ze opnieuw een creatie van Safiyaa, een koningsblauwe jurk die symbool stond voor koninklijke waardigheid. Een jaar eerder, in 2022, maakte ze haar debuut op Prinsjesdag in een elegante donkergroene japon. Deze jurk viel op door de verfijnde transparante mouwen en de geplisseerde rok. Voor accessoires koos ze toen een hoed van de bekende Belgische hoedenontwerper Fabienne Delvigne, wat haar look compleet maakte.
De keuze voor koningsblauw en donkergroen in voorgaande jaren past bij de koninklijke traditie van formele kleding, maar de kleurenkeuze is nooit willekeurig. Kleuren zoals deze worden vaak zorgvuldig geselecteerd vanwege hun symbolische betekenis. Zo staat koningsblauw voor waardigheid, kracht en autoriteit, terwijl donkergroen rust, verfijning en elegantie uitstraalt. Prinses Amalia toont hiermee haar vermogen om mode te gebruiken als een subtiele vorm van zelfexpressie, passend bij haar rol als toekomstige koningin van Nederland.
Prinses Alexia: Een armband met een boodschap
Ook prinses Alexia, de jongere zus van Amalia, wist tijdens Prinsjesdag de aandacht te trekken, al was dat op een andere manier. Terwijl de mode van Amalia voornamelijk de show stal, was het bij Alexia een accessoire dat de meeste ophef veroorzaakte. Het publiek spotte namelijk een armband die ze droeg, met een opvallende en volgens sommigen bizarre tekst. Hoewel er geen verdere details bekend zijn over de precieze betekenis van de armband, veroorzaakte dit accessoirespecifieke gesprek online de nodige verwondering en discussie.
Alexia staat bekend om haar jeugdige energie en persoonlijke stijl, die vaak iets meer casual is in vergelijking met haar oudere zus. Toch wist ze ook op Prinsjesdag een elegante uitstraling te combineren met haar eigen flair. Dit toont aan dat, hoewel de prinsessen in dezelfde koninklijke schijnwerpers staan, ze elk hun eigen weg vinden als het gaat om mode en persoonlijke expressie.
De groeiende stijl van prinses Amalia
Prinses Amalia is inmiddels 20 jaar oud en begint steeds meer haar eigen stijl te ontwikkelen binnen het koninklijke decorum. Haar modekeuzes zijn opvallend volwassen en elegant, maar ook modern en eigentijds. Ze combineert klassieke silhouetten met trendy details, wat haar look fris en hedendaags houdt. Dit is een teken dat ze steeds meer zelfvertrouwen krijgt in haar rol als troonopvolgster, niet alleen als toekomstig staatshoofd, maar ook als stijlicoon.
In de afgelopen jaren heeft Amalia keer op keer laten zien dat ze het vermogen heeft om haar positie en status te weerspiegelen in haar kledingkeuzes. De subtiliteit waarmee ze luxe en elegantie combineert, is kenmerkend voor haar stijl. Haar keuze voor merken als Safiyaa en Jacquemus illustreert haar affiniteit voor exclusieve mode, maar altijd met een verfijnde en ingetogen benadering die past bij haar koninklijke rol.
Mode als symboliek tijdens Prinsjesdag
Prinsjesdag is altijd een moment waarop leden van de koninklijke familie zorgvuldig nadenken over hun kledingkeuzes, en dit jaar was geen uitzondering. De kleding van prinses Amalia en prinses Alexia weerspiegelt niet alleen hun persoonlijke stijl, maar ook hun bewustzijn van hun rol binnen het Nederlandse koningshuis. De keuze voor kleuren zoals koningsblauw en donkergroen is allesbehalve toevallig, en draagt bij aan het ceremoniële en plechtige karakter van de dag.
Kleuren spelen een grote rol in de visuele presentatie van koninklijke evenementen. Koningsblauw, een kleur die Amalia eerder heeft gedragen, wordt vaak geassocieerd met kracht en autoriteit, maar het heeft ook een rijke historische band met de monarchie. Het straalt waardigheid uit, iets wat past bij de officiële aard van Prinsjesdag en haar positie als troonopvolgster. Donkergroen, een andere kleur die Amalia heeft gedragen, roept gevoelens van rust en verfijning op. Het is een kleur die balans en harmonie symboliseert, en het draagt bij aan de serene, doch krachtige uitstraling van de prinses.
De toekomst van koninklijke mode
Prinses Amalia en prinses Alexia zijn jong, maar ze beginnen nu al een stempel te drukken op het koninklijke modebeeld. Hun keuzes op Prinsjesdag laten zien dat ze gevoel hebben voor stijl, maar ook voor de symboliek die bij hun positie hoort. Terwijl de ogen van het publiek gericht blijven op de kleding van prominente leden van de koninklijke familie, blijven de prinsessen zich ontwikkelen in hun rol als modieuze vertegenwoordigers van het Nederlandse koningshuis.
In de toekomst zullen we ongetwijfeld nog veel meer zien van prinses Amalia en prinses Alexia, zowel op het gebied van mode als in hun publieke taken. Hun stijl evolueert mee met hun groeiende verantwoordelijkheden, en het is duidelijk dat ze een balans vinden tussen traditie en moderniteit. Prinsjesdag 2024 toonde nogmaals dat deze prinsessen niet alleen koninklijke vertegenwoordigers zijn, maar ook stijliconen in de dop.
Conclusie
Prinsjesdag 2024 was niet alleen een politiek en ceremonieel hoogtepunt, maar ook een mode-evenement waar prinses Amalia en prinses Alexia opnieuw schitterden. Amalia’s keuze voor een elegante jurk van het luxemerk Safiyaa, gecombineerd met een moderne Jacquemus-tas, liet zien dat ze zich steeds meer ontwikkelt als stijlbewuste troonopvolgster. Prinses Alexia, met haar eigen unieke flair, wist ook de aandacht te trekken, vooral door een opvallende armband.
De kledingkeuzes van de prinsessen weerspiegelen niet alleen hun persoonlijke stijl, maar ook hun bewustzijn van de symboliek die met hun koninklijke positie gepaard gaat. Met kleuren als koningsblauw en donkergroen dragen ze bij aan het ceremoniële karakter van Prinsjesdag, terwijl ze hun eigen identiteit als jonge vrouwen in de schijnwerpers blijven ontwikkelen.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.