Algemeen
GOED NIEUWS: Hélène Hendriks uit de kleren voor 500ste editie van de Playboy!
In de laatste aflevering van De Oranjezomer was er, naast de gebruikelijke sportgesprekken en humoristische momenten, ook een onderwerp dat de nodige hilariteit opleverde: de vraag of talkshowhost Hélène Hendriks openstaat voor een fotoshoot in Playboy. Hoewel Hendriks het gesprek snel een andere richting op stuurde, gaf ze lachend toe dat ze niet direct “nee” zei, maar ook niet meteen “ja”. Het gesprek maakte deel uit van een luchtige discussie over bekende Playboy covers en de charme van het blad door de jaren heen. Dit onderwerp bracht zowel nostalgie als humor naar de show, waarbij verschillende bekende namen werden genoemd.
De Vraag aan Hélène Hendriks: Playboy Shoot?
De discussie begon toen Hendriks werd gevraagd of ze open zou staan voor een fotoshoot in Playboy. Terwijl ze het onderwerp luchtig oppakte, liet ze ruimte voor speculatie door te zeggen dat ze niet direct “nee” zou zeggen. Haar humoristische reactie wekte bij de aanwezigen in de studio de nodige reacties op, waarbij het onderwerp al snel een mengeling werd van grappen en serieuze suggesties. “Bellen kan altijd,” voegde ze eraan toe met een knipoog, “dan kunnen we altijd even onderhandelen.” Hiermee liet Hendriks duidelijk zien dat ze de vraag niet al te serieus nam, maar tegelijkertijd ook niet volledig uitsloot.
Het onderwerp Playboy is eerder besproken in De Oranjezomer, en dat lijkt vaak voor grappige momenten te zorgen in de show. Zo werd in een eerdere aflevering gesproken over Jamie Vaes, die op de cover van Playboy verscheen, wat destijds al leidde tot een komische discussie tussen de gasten. Dit type gesprekken laat zien hoe het programma, naast serieuze onderwerpen, ook ruimte biedt voor luchtige en soms ondeugende humor.
Nostalgie: De Mooiste Playboy Covers
Tijdens het gesprek over een eventuele Playboy shoot van Hendriks, ontstond een discussie over de mooiste covers van het blad door de jaren heen. Het bracht herinneringen naar boven bij de aanwezige heren, die hun favoriete edities deelden. Rutger Castricum noemde de Playboy cover van Amanda Krabbé als zijn favoriet, en benadrukte hoe iconisch die foto voor hem was. Hij sprak vol lof over de uitstraling van Krabbé en hoe die specifieke editie nog steeds in zijn geheugen gegrift staat.
Albert Verlinde koos voor een andere legendarische naam, namelijk Patricia Paay. Volgens Verlinde is Paay een van de bekendste Nederlandse vrouwen die meerdere keren in Playboy heeft gestaan. Hij benadrukte dat haar verschijning in het blad door de jaren heen geëvolueerd is. Verlinde stelde vast dat Paay, ondanks haar verschillende verschijningen in het blad op verschillende momenten in haar carrière, altijd wist te imponeren.
Jack van Gelder voegde zich bij het gesprek, maar gaf aan dat hij het moeilijk vond om een favoriet te kiezen. Toch bekende hij met een knipoog dat hij “een flinke stapel” Playboys had liggen. Hij merkte ook op dat hij in het verleden vaker naar Penthouse neigde, omdat dat blad volgens hem “ondeugender” was dan Playboy. Zijn opmerking zorgde voor een hoop gelach in de studio, vooral toen hij moest toegeven dat hij niet precies wist waarom hij dat blad destijds aantrekkelijker vond.
Hélène Hendriks en de Idee van Playboy
De mogelijkheid van een Playboy shoot voor Hélène Hendriks bracht het gesprek weer terug naar het onderwerp. Terwijl de gasten speculeerden over de kans dat Playboy haar zou benaderen, reageerde Hendriks luchtig en openhartig. “Bellen kan altijd,” zei ze, verwijzend naar de mogelijkheid van een gesprek over een mogelijke fotoshoot. Hoewel haar woorden op een humoristische manier werden gebracht, was het duidelijk dat ze de suggestie niet volledig uitsloot.
De mix van humor en zelfverzekerdheid die Hendriks tentoonstelde, maakt haar een geliefde persoonlijkheid op televisie. Ze blijft professioneel en neemt haar werk serieus, maar is ook niet bang om te lachen om suggesties die normaal gesproken misschien als controversieel zouden worden beschouwd. Haar opmerkingen, zoals “Ik zeg niet meteen nee, maar ik zeg ook zeker niet meteen ja,” lieten ruimte voor interpretatie en gaven het gesprek een lichte, speelse toon.
Albert Verlinde en Playgirl
Het gesprek nam een interessante wending toen Hendriks, als afsluiting van het onderwerp, de vraag omdraaide en aan Albert Verlinde vroeg wie hij graag in een mannelijke versie van Playboy, oftewel Playgirl, zou willen zien. Verlinde aarzelde niet en noemde de Nederlandse wielrenner Harrie Lavreysen, die hij omschreef als een “stoere vent”. Het was een keuze die de rest van de tafel verraste, maar die Verlinde verdedigde door te wijzen op Lavreysens indrukwekkende fysieke conditie en uitstraling.
Rutger Castricum, enigszins verbaasd door de keuze, vroeg vervolgens aan Verlinde waarom hij niet voor Jack van Gelder had gekozen. Van Gelder, altijd in voor een grap, reageerde onmiddellijk en grapte dat Verlinde hem al “vaak genoeg heeft gezien”, wat leidde tot veel gelach in de studio. Het gesprek bleef luchtig en toonde de dynamiek van de groep, waarbij grappen over persoonlijke voorkeuren werden gecombineerd met een speelse discussie over bekende gezichten.
De Rol van Humor in De Oranjezomer
Het gesprek over Playboy en Playgirl liet zien hoe De Oranjezomer in staat is om zware onderwerpen af te wisselen met luchtige, humoristische momenten. Hoewel het programma zich vaak richt op sport en actuele gebeurtenissen, biedt het ook ruimte voor gesprekken die licht en grappig zijn, zoals de vraag of Hélène Hendriks ooit in Playboy zou poseren. Dit soort onderwerpen trekt vaak veel aandacht, niet alleen vanwege de humor, maar ook omdat het het publiek een kijkje geeft in de persoonlijkheden van de talkshowgasten.
Hélène Hendriks blijft kalm onder de aandacht en weet hoe ze moet reageren op dergelijke vragen zonder zichzelf te serieus te nemen. Dit maakt haar niet alleen geliefd bij haar collega’s, maar ook bij het publiek, dat haar humor en luchtigheid weet te waarderen.
Media-aandacht en Iconische Playboy Momenten
De kracht van Playboy in de Nederlandse media blijft opvallend, ondanks dat het blad zelf door de jaren heen is geëvolueerd. Bekende Nederlandse vrouwen zoals Patricia Paay en Amanda Krabbé hebben de afgelopen decennia hun plek op de cover gekregen, wat vaak zorgde voor veel media-aandacht en discussie. De vraag of Hélène Hendriks diezelfde route zou bewandelen, blijft voorlopig onbeantwoord, maar het gesprek hierover is al genoeg om het publiek te boeien.
Daarnaast benadrukte de discussie over Playboy de invloed van het blad op de Nederlandse cultuur. Hoewel Playboy wereldwijd een icoon is, heeft het ook in Nederland zijn eigen geschiedenis en erfenis opgebouwd. Bekende vrouwen die zich in het blad hebben laten fotograferen, worden vaak herinnerd om hun bijdrage aan die erfenis. Het gesprek in De Oranjezomer weerspiegelde deze nostalgie, terwijl het tegelijkertijd nieuwe mogelijkheden suggereerde voor toekomstige edities.
Conclusie: Een Luchtige Blik op Playboy en de Media
De discussie in De Oranjezomer over een mogelijke Playboy shoot voor Hélène Hendriks bood een verfrissend luchtig moment in de show. Hendriks’ speelse en open reactie gaf het gesprek een lichte toon, en het leverde een humoristisch gesprek op over zowel Playboy als Playgirl. Hoewel de kans op een fotoshoot voorlopig onduidelijk blijft, was het duidelijk dat Hendriks geen probleem had met het idee om de vraag met humor te beantwoorden.
De gesprekken over iconische Playboy covers brachten nostalgie naar boven, waarbij de showgasten herinneringen ophaalden aan het blad dat zoveel invloed heeft gehad op de Nederlandse media. Of Hélène Hendriks ooit op de cover van Playboy zal staan, blijft voorlopig een open vraag, maar het gesprek toont aan dat Playboy nog steeds een belangrijke rol speelt in de Nederlandse popcultuur.
Key Points:
- Hélène Hendriks werd tijdens De Oranjezomer gevraagd of ze openstaat voor een Playboy shoot en reageerde met humor en voorzichtigheid.
- Rutger Castricum, Albert Verlinde en Jack van Gelder bespraken hun favoriete Playboy covers, met nostalgie en humor over de invloed van het blad.
- Het gesprek toonde de mix van serieuze en speelse onderwerpen in De Oranjezomer, met Hendriks die haar luchtige, humoristische kant liet zien.
- De show bood een nostalgische blik op Playboy en de manier waarop het blad door de jaren heen is geëvolueerd in de Nederlandse media.
- Hoewel een fotoshoot voor Hendriks voorlopig onduidelijk blijft, benadrukte het gesprek het blijvende belang van Playboy in de popcultuur.
Algemeen
“Niemand Was Hierop Voorbereid”: Thérèse Boer deelt foto met alle werknemers van De Librije – dit eerbetoon raakt het hele land
Een foto zegt meer dan duizend woorden, zeker als het gaat om verlies, liefde en verbondenheid. Toen Thérèse Boer, de sterke vrouw achter driesterrenrestaurant De Librije, een groepsfoto deelde van het volledige personeelsteam, werd het even stil op sociale media. De aanleiding: een bijzonder en pijnlijk moment dat velen diep raakte. Niet alleen in de culinaire wereld, maar ook ver daarbuiten.
De foto toont een indrukwekkende verzameling mensen – medewerkers van De Librije – die samenkomen in herinnering, in dankbaarheid en in eerbetoon aan Jonnie Boer. Een man die jarenlang het gezicht, de ziel en de smaak van De Librije vormde. Zijn afwezigheid op de foto is voelbaar, en precies dát maakt het beeld zo krachtig.
Een moment van stilte in beeld gevangen
Thérèse deelde de foto op haar persoonlijke socialemediakanalen. Het was geen commerciële campagne, geen promotie, geen marketing. Gewoon een foto. Maar wat die foto losmaakte, was allesbehalve gewoon. Binnen enkele uren werd het bericht honderden keren gedeeld, duizenden keren geliket en stroomden er reacties binnen van mensen die zich verbonden voelden met het verdriet – en met de schoonheid van het eerbetoon.
“Dit raakt tot in je ziel,” schreef een volger. Een ander liet weten: “Wat een kracht, wat een team, wat een liefde.” Ook collega’s uit de horeca, bekende chefs, gasten en trouwe volgers van De Librije lieten hun stem horen.
De foto symboliseert meer dan alleen een team. Het is een tastbaar bewijs van de band die binnen De Librije bestaat – een familie van collega’s die samen rouwen, herinneren én doorgaan.
Thérèse Boer: krachtig in kwetsbaarheid
Thérèse Boer staat al jarenlang bekend als het warme hart van De Librije. Niet alleen als gastvrouw, maar ook als zakelijk leider en co-creator van de unieke sfeer die het restaurant kenmerkt. Sinds het verlies van haar man Jonnie is zij de zichtbare steunpilaar van het team – een rol die zij met waardigheid en gevoeligheid invult.
In interviews benadrukte Thérèse al eerder dat De Librije niet alleen draait om gastronomie, maar ook om mensen. “Zonder onze mensen, geen Librije,” zei ze ooit. En die woorden kregen met deze foto nog meer betekenis.
In plaats van de focus op zichzelf te leggen, zette Thérèse alle medewerkers centraal. Van chef tot afwasser, van sommelier tot stagiair: iedereen stond erop. Het laat zien hoezeer het succes van het restaurant een gezamenlijke prestatie is – en hoe belangrijk collectieve rouwverwerking kan zijn.
Een zichtbaar gemis
Wat deze foto zo aangrijpend maakt, is wat erop ontbreekt. Jonnie Boer is fysiek niet meer aanwezig, maar zijn invloed is nog overal voelbaar. De manier waarop de foto is samengesteld – met ruimte, harmonie en een ingetogen sfeer – laat zien dat hij nog steeds in de harten van zijn mensen leeft.
De lege plek op de voorste rij spreekt boekdelen. Het is alsof het hele team zich even omringt met zijn geest, zijn gedachtegoed en zijn nalatenschap. Geen woorden nodig, alleen beelden. En die beelden raken.
Een team als familie
De Librije staat bekend om zijn loyaliteit aan medewerkers. Veel personeelsleden zijn al jarenlang in dienst en spreken over een werkplek waar ruimte is voor groei, waardering en onderlinge zorg. Het is dus geen toeval dat juist het personeel op deze manier wordt geëerd én zichzelf presenteert.
Voor buitenstaanders is de foto een kijkje achter de schermen. Voor insiders is het een moment van reflectie. Wie goed kijkt, ziet gezichten vol emotie, trots en respect. Er is gelachen, gehuild, gewerkt en stilgestaan. Het zijn mensen die samen een droom tot leven brachten – en die droom blijven voortzetten.
Reacties uit alle hoeken van het land
De impact van de foto reikte verder dan Zwolle. Op social media kwamen berichten binnen uit heel Nederland. Mensen die ooit bij De Librije dineerden, lieten weten hoe geraakt ze waren. Horecaprofessionals spraken hun respect uit voor de manier waarop het team zich toont. En talloze onbekenden schreven dat ze zich door deze ene foto gezien en verbonden voelden.
“Wat een mooi gebaar van Thérèse,” schreef een restauranthouder uit Maastricht. “Dit is niet alleen een eerbetoon aan Jonnie, maar ook aan iedereen die dag in dag uit werkt met hart en ziel.”
Een jonge chef-in-opleiding reageerde: “Hier wil je later bij horen. Niet alleen om het niveau, maar om de mensen.”
Het belang van rouw in teamverband
In veel bedrijven is rouw iets persoonlijks – iets wat je thuis beleeft, in stilte. Bij De Librije wordt het gedeeld, besproken, beleefd. En dat is bijzonder. Het team bleef draaien na het verlies van Jonnie, maar deed dat niet door emoties weg te stoppen. Integendeel: er was ruimte voor herinneringen, voor gesprekken, voor verbinding.
De gedeelde foto is daar een voorbeeld van. Een collectieve uiting van waardering en gemis. Een visuele erkenning dat ieder teamlid zijn of haar eigen manier heeft om Jonnie te herinneren, maar dat ze daarin niet alleen staan.
Een toekomst met herinnering
Thérèse liet in een recente verklaring weten dat De Librije doorgaat. Niet als een kopie van het verleden, maar als een eerbetoon aan wat is opgebouwd. Met respect voor Jonnie’s visie, maar ook met ruimte voor vernieuwing.
“Jonnie was nooit bang voor verandering,” zei ze. “Hij daagde ons uit om te groeien, om buiten de lijnen te kleuren. En dat blijven we doen – mét hem in gedachten.”
De gedeelde teamfoto past volledig in dat beeld. Het is een momentopname van waar het restaurant nu staat: in beweging, in verbondenheid, en met diepe wortels in het verleden.
Een beeld dat blijft hangen
In een tijd waarin beelden vaak vluchtig zijn, blijft deze foto hangen. Niet vanwege drama, maar vanwege oprechtheid. Niet omdat het moet, maar omdat het voelt als iets dat gedeeld moest worden. Het is een eerbetoon aan Jonnie. Aan de mensen die met hem werkten. En aan iedereen die ooit geraakt werd door de magie van De Librije.
Voor wie het restaurant ooit bezocht, is het een herinnering aan gastvrijheid. Voor wie er werkt, is het een symbool van trots. En voor Thérèse is het – zonder twijfel – een bewijs van liefde.
Conclusie: een foto vol betekenis
De gedeelde foto van Thérèse Boer is veel meer dan een beeld van medewerkers. Het is een moment van collectieve rouw, respect en dankbaarheid. Het raakt omdat het echt is. Omdat het laat zien dat achter elk toprestaurant mensen schuilen die elkaar vasthouden in moeilijke tijden.
De Librije is altijd meer geweest dan alleen eten. Het is een verhaal van toewijding, samenwerking en liefde voor het vak – én voor elkaar. En dankzij mensen als Thérèse, en teams als dit, blijft dat verhaal ook na moeilijke tijden verder leven.
