Algemeen
GOED NIEUWS: Hélène Hendriks uit de kleren voor 500ste editie van de Playboy!
In de laatste aflevering van De Oranjezomer was er, naast de gebruikelijke sportgesprekken en humoristische momenten, ook een onderwerp dat de nodige hilariteit opleverde: de vraag of talkshowhost Hélène Hendriks openstaat voor een fotoshoot in Playboy. Hoewel Hendriks het gesprek snel een andere richting op stuurde, gaf ze lachend toe dat ze niet direct “nee” zei, maar ook niet meteen “ja”. Het gesprek maakte deel uit van een luchtige discussie over bekende Playboy covers en de charme van het blad door de jaren heen. Dit onderwerp bracht zowel nostalgie als humor naar de show, waarbij verschillende bekende namen werden genoemd.
De Vraag aan Hélène Hendriks: Playboy Shoot?
De discussie begon toen Hendriks werd gevraagd of ze open zou staan voor een fotoshoot in Playboy. Terwijl ze het onderwerp luchtig oppakte, liet ze ruimte voor speculatie door te zeggen dat ze niet direct “nee” zou zeggen. Haar humoristische reactie wekte bij de aanwezigen in de studio de nodige reacties op, waarbij het onderwerp al snel een mengeling werd van grappen en serieuze suggesties. “Bellen kan altijd,” voegde ze eraan toe met een knipoog, “dan kunnen we altijd even onderhandelen.” Hiermee liet Hendriks duidelijk zien dat ze de vraag niet al te serieus nam, maar tegelijkertijd ook niet volledig uitsloot.
Het onderwerp Playboy is eerder besproken in De Oranjezomer, en dat lijkt vaak voor grappige momenten te zorgen in de show. Zo werd in een eerdere aflevering gesproken over Jamie Vaes, die op de cover van Playboy verscheen, wat destijds al leidde tot een komische discussie tussen de gasten. Dit type gesprekken laat zien hoe het programma, naast serieuze onderwerpen, ook ruimte biedt voor luchtige en soms ondeugende humor.
Nostalgie: De Mooiste Playboy Covers
Tijdens het gesprek over een eventuele Playboy shoot van Hendriks, ontstond een discussie over de mooiste covers van het blad door de jaren heen. Het bracht herinneringen naar boven bij de aanwezige heren, die hun favoriete edities deelden. Rutger Castricum noemde de Playboy cover van Amanda Krabbé als zijn favoriet, en benadrukte hoe iconisch die foto voor hem was. Hij sprak vol lof over de uitstraling van Krabbé en hoe die specifieke editie nog steeds in zijn geheugen gegrift staat.
Albert Verlinde koos voor een andere legendarische naam, namelijk Patricia Paay. Volgens Verlinde is Paay een van de bekendste Nederlandse vrouwen die meerdere keren in Playboy heeft gestaan. Hij benadrukte dat haar verschijning in het blad door de jaren heen geëvolueerd is. Verlinde stelde vast dat Paay, ondanks haar verschillende verschijningen in het blad op verschillende momenten in haar carrière, altijd wist te imponeren.
Jack van Gelder voegde zich bij het gesprek, maar gaf aan dat hij het moeilijk vond om een favoriet te kiezen. Toch bekende hij met een knipoog dat hij “een flinke stapel” Playboys had liggen. Hij merkte ook op dat hij in het verleden vaker naar Penthouse neigde, omdat dat blad volgens hem “ondeugender” was dan Playboy. Zijn opmerking zorgde voor een hoop gelach in de studio, vooral toen hij moest toegeven dat hij niet precies wist waarom hij dat blad destijds aantrekkelijker vond.
Hélène Hendriks en de Idee van Playboy
De mogelijkheid van een Playboy shoot voor Hélène Hendriks bracht het gesprek weer terug naar het onderwerp. Terwijl de gasten speculeerden over de kans dat Playboy haar zou benaderen, reageerde Hendriks luchtig en openhartig. “Bellen kan altijd,” zei ze, verwijzend naar de mogelijkheid van een gesprek over een mogelijke fotoshoot. Hoewel haar woorden op een humoristische manier werden gebracht, was het duidelijk dat ze de suggestie niet volledig uitsloot.
De mix van humor en zelfverzekerdheid die Hendriks tentoonstelde, maakt haar een geliefde persoonlijkheid op televisie. Ze blijft professioneel en neemt haar werk serieus, maar is ook niet bang om te lachen om suggesties die normaal gesproken misschien als controversieel zouden worden beschouwd. Haar opmerkingen, zoals “Ik zeg niet meteen nee, maar ik zeg ook zeker niet meteen ja,” lieten ruimte voor interpretatie en gaven het gesprek een lichte, speelse toon.
Albert Verlinde en Playgirl
Het gesprek nam een interessante wending toen Hendriks, als afsluiting van het onderwerp, de vraag omdraaide en aan Albert Verlinde vroeg wie hij graag in een mannelijke versie van Playboy, oftewel Playgirl, zou willen zien. Verlinde aarzelde niet en noemde de Nederlandse wielrenner Harrie Lavreysen, die hij omschreef als een “stoere vent”. Het was een keuze die de rest van de tafel verraste, maar die Verlinde verdedigde door te wijzen op Lavreysens indrukwekkende fysieke conditie en uitstraling.
Rutger Castricum, enigszins verbaasd door de keuze, vroeg vervolgens aan Verlinde waarom hij niet voor Jack van Gelder had gekozen. Van Gelder, altijd in voor een grap, reageerde onmiddellijk en grapte dat Verlinde hem al “vaak genoeg heeft gezien”, wat leidde tot veel gelach in de studio. Het gesprek bleef luchtig en toonde de dynamiek van de groep, waarbij grappen over persoonlijke voorkeuren werden gecombineerd met een speelse discussie over bekende gezichten.
De Rol van Humor in De Oranjezomer
Het gesprek over Playboy en Playgirl liet zien hoe De Oranjezomer in staat is om zware onderwerpen af te wisselen met luchtige, humoristische momenten. Hoewel het programma zich vaak richt op sport en actuele gebeurtenissen, biedt het ook ruimte voor gesprekken die licht en grappig zijn, zoals de vraag of Hélène Hendriks ooit in Playboy zou poseren. Dit soort onderwerpen trekt vaak veel aandacht, niet alleen vanwege de humor, maar ook omdat het het publiek een kijkje geeft in de persoonlijkheden van de talkshowgasten.
Hélène Hendriks blijft kalm onder de aandacht en weet hoe ze moet reageren op dergelijke vragen zonder zichzelf te serieus te nemen. Dit maakt haar niet alleen geliefd bij haar collega’s, maar ook bij het publiek, dat haar humor en luchtigheid weet te waarderen.
Media-aandacht en Iconische Playboy Momenten
De kracht van Playboy in de Nederlandse media blijft opvallend, ondanks dat het blad zelf door de jaren heen is geëvolueerd. Bekende Nederlandse vrouwen zoals Patricia Paay en Amanda Krabbé hebben de afgelopen decennia hun plek op de cover gekregen, wat vaak zorgde voor veel media-aandacht en discussie. De vraag of Hélène Hendriks diezelfde route zou bewandelen, blijft voorlopig onbeantwoord, maar het gesprek hierover is al genoeg om het publiek te boeien.
Daarnaast benadrukte de discussie over Playboy de invloed van het blad op de Nederlandse cultuur. Hoewel Playboy wereldwijd een icoon is, heeft het ook in Nederland zijn eigen geschiedenis en erfenis opgebouwd. Bekende vrouwen die zich in het blad hebben laten fotograferen, worden vaak herinnerd om hun bijdrage aan die erfenis. Het gesprek in De Oranjezomer weerspiegelde deze nostalgie, terwijl het tegelijkertijd nieuwe mogelijkheden suggereerde voor toekomstige edities.
Conclusie: Een Luchtige Blik op Playboy en de Media
De discussie in De Oranjezomer over een mogelijke Playboy shoot voor Hélène Hendriks bood een verfrissend luchtig moment in de show. Hendriks’ speelse en open reactie gaf het gesprek een lichte toon, en het leverde een humoristisch gesprek op over zowel Playboy als Playgirl. Hoewel de kans op een fotoshoot voorlopig onduidelijk blijft, was het duidelijk dat Hendriks geen probleem had met het idee om de vraag met humor te beantwoorden.
De gesprekken over iconische Playboy covers brachten nostalgie naar boven, waarbij de showgasten herinneringen ophaalden aan het blad dat zoveel invloed heeft gehad op de Nederlandse media. Of Hélène Hendriks ooit op de cover van Playboy zal staan, blijft voorlopig een open vraag, maar het gesprek toont aan dat Playboy nog steeds een belangrijke rol speelt in de Nederlandse popcultuur.
Key Points:
- Hélène Hendriks werd tijdens De Oranjezomer gevraagd of ze openstaat voor een Playboy shoot en reageerde met humor en voorzichtigheid.
- Rutger Castricum, Albert Verlinde en Jack van Gelder bespraken hun favoriete Playboy covers, met nostalgie en humor over de invloed van het blad.
- Het gesprek toonde de mix van serieuze en speelse onderwerpen in De Oranjezomer, met Hendriks die haar luchtige, humoristische kant liet zien.
- De show bood een nostalgische blik op Playboy en de manier waarop het blad door de jaren heen is geëvolueerd in de Nederlandse media.
- Hoewel een fotoshoot voor Hendriks voorlopig onduidelijk blijft, benadrukte het gesprek het blijvende belang van Playboy in de popcultuur.
De tweede zittingsdag in de rechtszaak tegen Marco Borsato zorgde voor een duidelijke verschuiving in toon en dynamiek. Waar tijdens de eerste zitting vooral de aanklachten en verklaringen centraal stonden, kwam nu de verdediging uitvoerig aan het woord. En volgens verslaggever Evert Santegoeds, die de hele dag in de rechtbank aanwezig was, gebeurde precies wat een goede verdediging beoogt: twijfel zaaien over de aangereikte feiten, verklaringen en bewijsstukken.
In een gesprek met Shownieuws liet Santegoeds weten dat de presentatie van de advocaten van Borsato hem aan het denken heeft gezet. Niet omdat er plots een eenduidige conclusie mogelijk is, maar omdat de zaak complexer blijkt dan veel mensen vooraf dachten. Zijn woorden geven een inkijkje in hoe de verdediging de zaak benadert en waarom donderdag mogelijk een kantelpunt vormt in het proces dat al jaren de Nederlandse showbizzwereld bezighoudt.
In deze longread wordt uitgebreid stilgestaan bij de argumenten van de verdediging, de punten die Santegoeds opvielen, het omstreden dagboek en de discussie over de geloofwaardigheid van verschillende verklaringen. Ook wordt gekeken naar de bredere impact van deze zittingsdag en wat het kan betekenen voor de verdere verloop van de zaak.
De sfeer in de rechtbank: een nieuwe fase van het proces
Vanaf de eerste minuut van de donderdagzitting was duidelijk dat de verdediging een andere strategie volgde dan het 0penbaar Ministerie twee dagen eerder. Waar justitie een groot deel van haar verhaal baseerde op verklaringen van het vermeende slacht0ffer en een aantal ondersteunende documenten, richtte de verdediging zich vooral op inconsistenties, hiaten en onduidelijke details in datzelfde materiaal.
Volgens Santegoeds zat er een opvallende energie in de zaal. Niet omdat het juridisch spektakel was, maar omdat de toon scherp en analytisch werd. Het ging niet langer om algemene beschuldigingen, maar om het apart leggen en onderzoeken van puzzelstukjes die volgens de advocaten helemaal niet passen.
“Het was een gedegen verhaal,” zegt Santegoeds. “Een verhaal dat mij heel erg aan het twijfelen heeft gebracht over wat ik dinsdag hoorde. En dát is natuurlijk precies wat de verdediging wil: laten zien dat er interpretatie, nuance en onzekerheid achter de aangedragen stukken zit.”
Het audiofragment: bekentenis of misverstand?
Een van de grootste punten van discussie in de zaak is het zogenoemde audiofragment, waarin de moeder van het meisje Borsato confronteert met haar beschuldigingen. Justitie stelde dinsdag dat dit gesprek elementen bevatte die op een impliciete bekentenis zouden kunnen wijzen.
Maar volgens de verdediging – en volgens Santegoeds nu ook – is dat beeld te sterk aangezet.
“Wat ik dinsdag hoorde, klonk
alsof er een bekentenis op band stond,” vertelt hij. “Maar vandaag
werd dat vrijwel volledig onderuit gehaald.”
De verdediging wees erop dat:
-
Borsato in het gesprek nooit expliciet toegeeft dat hij grensoverschrijdend heeft gehandeld.
-
Hij vaag reageert, deels geschokt, deels afwerend – maar niet bevestigend.
-
Het gesprek plaatsvond in een gespannen situatie waarin woorden ook anders kunnen worden geïnterpreteerd.
Daarnaast benadrukte de verdediging dat het gesprek is opgenomen onder omstandigheden die op zijn minst vragen oproepen over de context en intentie. Was het een spontane confrontatie of een zorgvuldig geplande actie met een specifiek doel? Die vraag blijft hangen.
Het dagboek: een “verdacht boekje” met één cruciale pagina
Het meest controversiële bewijsstuk in deze zaak is zonder twijfel het dagboek van het meisje. Een schrift van slechts dertig pagina’s, waarin volgens het OM aanwijzingen te vinden zijn voor haar ervaringen met de zanger.
Maar volgens de verdediging – en nu ook volgens Santegoeds – zit dat anders.
Een boekje met één afwijkende pagina
“Het dagboek telt slechts dertig pagina’s,” legt Santegoeds uit. “Maar Marco komt maar op één pagina voor. En die ene pagina lijkt niet geschreven in dezelfde lijn als de rest.”
De verdediging ging nog verder en suggereerde dat:
-
het bewuste deel mogelijk niet door het meisje zelf is geschreven;
-
de toon, stijl en woordkeuze anders zijn dan in de rest van het dagboek;
-
de moeder mogelijk zelf aanpassingen of aanvullingen heeft gedaan.
Dit is een ernstige suggestie en vormt een groot risico voor de geloofwaardigheid van het gehele bewijsstuk.
Waarom noemt Santegoeds het “een verdacht boekje”?
De verslaggever is normaal gesproken voorzichtig met zijn woorden, vooral in zaken waar emoties, reputaties en juridische gevolgen zo zwaar meewegen. Maar in deze zaak zei hij onomwonden:
“Het is geen dagboekje, het is een verdacht boekje.”
Die uitspraak komt niet uit sensatie, maar uit de observatie dat het boekje rommelig, fragmentarisch en opeens zeer specifiek lijkt op het moment dat Borsato erin voorkomt. Dat roept vragen op, en het is precies die twijfel die de verdediging probeert te vergroten.
De kleedkamerkwestie: kon het überhaupt gebeuren?
Een ander punt waarop de verdediging zich richtte, is de beschuldiging dat Marco het meisje zou hebben betast in de kleedkamer van The Voice of Holland. Justitie schetste de situatie alsof hij eenvoudig door de gangen kon wandelen en ongezien ruimtes kon betreden.
Maar volgens Santegoeds klopt dat beeld niet.
Borsato was niet vrij om studio’s in en uit te lopen
“Daar twijfelde ik dinsdag al
aan,” zegt hij.
Hij legt uit:
-
Marco had een eigen kleedkamer.
-
Hij werkte vrijwel altijd samen met visagist Leco van Zadelhoff.
-
Beveiliging en productie lieten niet toe dat coaches ongecontroleerd door backstage-gebieden liepen.
-
Alles achter de schermen bij grote tv-producties is strak georganiseerd.
Als die omstandigheden kloppen, wordt de beschuldiging minder waarschijnlijk.
Waarom Leco nooit is verhoord, blijft een mysterie
Het meest opvallende is dat Leco van Zadelhoff, die bijna constant bij Marco was in zijn kleedkamer, nooit door het OM is verhoord.
Santegoeds verbaasde zich daar zichtbaar over:
“Waarom heeft justitie dat niet gedaan? Als iemand kon bevestigen wat er in die kleedkamer gebeurde, was het Leco.”
Volgens hem kan dit maar twee dingen betekenen:
-
Het OM heeft bewust afgezien van het verhoor, omdat het mogelijk ontlastend zou zijn.
-
Het verhoor had geen meerwaarde voor hun scenario, wat vragen oproept over de kracht van dat scenario.
Voor Santegoeds is dit een van de grootste hiaten in de zaak tot nu toe.
Veranderende verklaringen: onduidelijkheid of onbetrouwbaarheid?
Tijdens de zitting van donderdag stelde de verdediging ook vragen over de consistentie van de verklaringen van het meisje. Volgens hen veranderen bepaalde details van haar verhaal door de tijd heen.
Santegoeds vatte het samen als een cruciale vraag:
“Waarom veranderen de verhalen van het meisje steeds?”
De verdediging gaf twee mogelijke verklaringen:
-
Ze kan zich niet alles goed herinneren – een bekend fenomeen in traumagerelateerde zaken.
-
Het is niet gebeurd zoals wordt beweerd, en de inconsistentie komt voort uit het creëren van nieuwe details wanneer eerdere versies onder druk komen te staan.
In elk scenario is er onduidelijkheid – en onduidelijkheid leidt tot twijfel. En twijfel leidt juridisch gezien al snel tot de conclusie dat er onvoldoende hard bewijs is.
Een kantelpunt? De impact van de verdediging
Voor Santegoeds voelde donderdag als een mogelijke omslag in het proces. Niet omdat er ineens een definitieve conclusie in zicht komt, maar omdat de verdediging overtuigend heeft laten zien dat verschillende cruciale onderdelen van de zaak kunnen worden betwist.
Hij zei:
“Ik hoop dat heel duidelijk wordt of hij er nou echt is ingeluisd door de twee of niet.”
Dat laatste – het idee dat Borsato mogelijk doelbewust in een fuik is gelokt – is een theorie die in sommige kringen al langer rondgaat. De verdediging gebruikt die gedachte niet expliciet, maar suggereert wel dat bepaalde elementen in het dossier zijn gemanipuleerd of bewust anders gepresenteerd.
Wat de waarheid is, blijft vooralsnog onbekend.
De bredere vraag: kan deze zaak nog één kant op vallen?
Na deze dag rijst de vraag of de zaak juridisch nog helder genoeg is om tot één duidelijke uitspraak te komen. De advocaten van Borsato hebben laten zien:
-
dat fysiek bewijs ontbreekt;
-
dat verklaringen variëren;
-
dat het dagboek vraagtekens oproept;
-
dat getuigen ontbreken of niet zijn gehoord;
-
dat cruciale situaties logistiek onwaarschijnlijk zijn.
Justitie heeft tegelijkertijd laten zien:
-
dat het meisje haar verhaal meerdere malen consequent heeft verteld;
-
dat er ondersteunende aanwijzingen zijn;
-
dat het audiofragment volgens hun interpretatie significant is;
-
dat er gedragingen van Borsato zijn die volgens hen wijzen op grensoverschrijdend gedrag.
Het blijft daarmee een zaak waarin interpretatie, overtuiging en nuance centraal komen te staan.
Conclusie: een zaak die alle kanten op kan, maar donderdag veranderde het speelveld
De tweede zittingsdag heeft één ding duidelijk gemaakt: deze zaak is niet zwart-wit. Er zijn geen keiharde bewijzen in de vorm van opnames, foto’s of DNA. Wat resteert zijn menselijke verhalen, emoties, herinneringen, twijfels en interpretaties.
Voor de rechtbank betekent dit dat de lat hoog ligt. Voor het publiek betekent het dat de verdeeldheid groot blijft. Voor de betrokkenen betekent het dat de spanning richting de uitspraak – op 4 december – alleen maar groter zal worden.
Wat donderdag heeft laten zien, is dat de verdediging zeer krachtig is in het neerzetten van twijfel. En twijfel is in het strafrecht een machtig juridisch wapen.
De komende weken zullen uitwijzen of die twijfel voldoende weegt.