Algemeen
GOED NIEUWS: Hélène Hendriks uit de kleren voor 500ste editie van de Playboy!
In de laatste aflevering van De Oranjezomer was er, naast de gebruikelijke sportgesprekken en humoristische momenten, ook een onderwerp dat de nodige hilariteit opleverde: de vraag of talkshowhost Hélène Hendriks openstaat voor een fotoshoot in Playboy. Hoewel Hendriks het gesprek snel een andere richting op stuurde, gaf ze lachend toe dat ze niet direct “nee” zei, maar ook niet meteen “ja”. Het gesprek maakte deel uit van een luchtige discussie over bekende Playboy covers en de charme van het blad door de jaren heen. Dit onderwerp bracht zowel nostalgie als humor naar de show, waarbij verschillende bekende namen werden genoemd.
De Vraag aan Hélène Hendriks: Playboy Shoot?
De discussie begon toen Hendriks werd gevraagd of ze open zou staan voor een fotoshoot in Playboy. Terwijl ze het onderwerp luchtig oppakte, liet ze ruimte voor speculatie door te zeggen dat ze niet direct “nee” zou zeggen. Haar humoristische reactie wekte bij de aanwezigen in de studio de nodige reacties op, waarbij het onderwerp al snel een mengeling werd van grappen en serieuze suggesties. “Bellen kan altijd,” voegde ze eraan toe met een knipoog, “dan kunnen we altijd even onderhandelen.” Hiermee liet Hendriks duidelijk zien dat ze de vraag niet al te serieus nam, maar tegelijkertijd ook niet volledig uitsloot.
Het onderwerp Playboy is eerder besproken in De Oranjezomer, en dat lijkt vaak voor grappige momenten te zorgen in de show. Zo werd in een eerdere aflevering gesproken over Jamie Vaes, die op de cover van Playboy verscheen, wat destijds al leidde tot een komische discussie tussen de gasten. Dit type gesprekken laat zien hoe het programma, naast serieuze onderwerpen, ook ruimte biedt voor luchtige en soms ondeugende humor.
Nostalgie: De Mooiste Playboy Covers
Tijdens het gesprek over een eventuele Playboy shoot van Hendriks, ontstond een discussie over de mooiste covers van het blad door de jaren heen. Het bracht herinneringen naar boven bij de aanwezige heren, die hun favoriete edities deelden. Rutger Castricum noemde de Playboy cover van Amanda Krabbé als zijn favoriet, en benadrukte hoe iconisch die foto voor hem was. Hij sprak vol lof over de uitstraling van Krabbé en hoe die specifieke editie nog steeds in zijn geheugen gegrift staat.
Albert Verlinde koos voor een andere legendarische naam, namelijk Patricia Paay. Volgens Verlinde is Paay een van de bekendste Nederlandse vrouwen die meerdere keren in Playboy heeft gestaan. Hij benadrukte dat haar verschijning in het blad door de jaren heen geëvolueerd is. Verlinde stelde vast dat Paay, ondanks haar verschillende verschijningen in het blad op verschillende momenten in haar carrière, altijd wist te imponeren.
Jack van Gelder voegde zich bij het gesprek, maar gaf aan dat hij het moeilijk vond om een favoriet te kiezen. Toch bekende hij met een knipoog dat hij “een flinke stapel” Playboys had liggen. Hij merkte ook op dat hij in het verleden vaker naar Penthouse neigde, omdat dat blad volgens hem “ondeugender” was dan Playboy. Zijn opmerking zorgde voor een hoop gelach in de studio, vooral toen hij moest toegeven dat hij niet precies wist waarom hij dat blad destijds aantrekkelijker vond.
Hélène Hendriks en de Idee van Playboy
De mogelijkheid van een Playboy shoot voor Hélène Hendriks bracht het gesprek weer terug naar het onderwerp. Terwijl de gasten speculeerden over de kans dat Playboy haar zou benaderen, reageerde Hendriks luchtig en openhartig. “Bellen kan altijd,” zei ze, verwijzend naar de mogelijkheid van een gesprek over een mogelijke fotoshoot. Hoewel haar woorden op een humoristische manier werden gebracht, was het duidelijk dat ze de suggestie niet volledig uitsloot.
De mix van humor en zelfverzekerdheid die Hendriks tentoonstelde, maakt haar een geliefde persoonlijkheid op televisie. Ze blijft professioneel en neemt haar werk serieus, maar is ook niet bang om te lachen om suggesties die normaal gesproken misschien als controversieel zouden worden beschouwd. Haar opmerkingen, zoals “Ik zeg niet meteen nee, maar ik zeg ook zeker niet meteen ja,” lieten ruimte voor interpretatie en gaven het gesprek een lichte, speelse toon.
Albert Verlinde en Playgirl
Het gesprek nam een interessante wending toen Hendriks, als afsluiting van het onderwerp, de vraag omdraaide en aan Albert Verlinde vroeg wie hij graag in een mannelijke versie van Playboy, oftewel Playgirl, zou willen zien. Verlinde aarzelde niet en noemde de Nederlandse wielrenner Harrie Lavreysen, die hij omschreef als een “stoere vent”. Het was een keuze die de rest van de tafel verraste, maar die Verlinde verdedigde door te wijzen op Lavreysens indrukwekkende fysieke conditie en uitstraling.
Rutger Castricum, enigszins verbaasd door de keuze, vroeg vervolgens aan Verlinde waarom hij niet voor Jack van Gelder had gekozen. Van Gelder, altijd in voor een grap, reageerde onmiddellijk en grapte dat Verlinde hem al “vaak genoeg heeft gezien”, wat leidde tot veel gelach in de studio. Het gesprek bleef luchtig en toonde de dynamiek van de groep, waarbij grappen over persoonlijke voorkeuren werden gecombineerd met een speelse discussie over bekende gezichten.
De Rol van Humor in De Oranjezomer
Het gesprek over Playboy en Playgirl liet zien hoe De Oranjezomer in staat is om zware onderwerpen af te wisselen met luchtige, humoristische momenten. Hoewel het programma zich vaak richt op sport en actuele gebeurtenissen, biedt het ook ruimte voor gesprekken die licht en grappig zijn, zoals de vraag of Hélène Hendriks ooit in Playboy zou poseren. Dit soort onderwerpen trekt vaak veel aandacht, niet alleen vanwege de humor, maar ook omdat het het publiek een kijkje geeft in de persoonlijkheden van de talkshowgasten.
Hélène Hendriks blijft kalm onder de aandacht en weet hoe ze moet reageren op dergelijke vragen zonder zichzelf te serieus te nemen. Dit maakt haar niet alleen geliefd bij haar collega’s, maar ook bij het publiek, dat haar humor en luchtigheid weet te waarderen.
Media-aandacht en Iconische Playboy Momenten
De kracht van Playboy in de Nederlandse media blijft opvallend, ondanks dat het blad zelf door de jaren heen is geëvolueerd. Bekende Nederlandse vrouwen zoals Patricia Paay en Amanda Krabbé hebben de afgelopen decennia hun plek op de cover gekregen, wat vaak zorgde voor veel media-aandacht en discussie. De vraag of Hélène Hendriks diezelfde route zou bewandelen, blijft voorlopig onbeantwoord, maar het gesprek hierover is al genoeg om het publiek te boeien.
Daarnaast benadrukte de discussie over Playboy de invloed van het blad op de Nederlandse cultuur. Hoewel Playboy wereldwijd een icoon is, heeft het ook in Nederland zijn eigen geschiedenis en erfenis opgebouwd. Bekende vrouwen die zich in het blad hebben laten fotograferen, worden vaak herinnerd om hun bijdrage aan die erfenis. Het gesprek in De Oranjezomer weerspiegelde deze nostalgie, terwijl het tegelijkertijd nieuwe mogelijkheden suggereerde voor toekomstige edities.
Conclusie: Een Luchtige Blik op Playboy en de Media
De discussie in De Oranjezomer over een mogelijke Playboy shoot voor Hélène Hendriks bood een verfrissend luchtig moment in de show. Hendriks’ speelse en open reactie gaf het gesprek een lichte toon, en het leverde een humoristisch gesprek op over zowel Playboy als Playgirl. Hoewel de kans op een fotoshoot voorlopig onduidelijk blijft, was het duidelijk dat Hendriks geen probleem had met het idee om de vraag met humor te beantwoorden.
De gesprekken over iconische Playboy covers brachten nostalgie naar boven, waarbij de showgasten herinneringen ophaalden aan het blad dat zoveel invloed heeft gehad op de Nederlandse media. Of Hélène Hendriks ooit op de cover van Playboy zal staan, blijft voorlopig een open vraag, maar het gesprek toont aan dat Playboy nog steeds een belangrijke rol speelt in de Nederlandse popcultuur.
Key Points:
- Hélène Hendriks werd tijdens De Oranjezomer gevraagd of ze openstaat voor een Playboy shoot en reageerde met humor en voorzichtigheid.
- Rutger Castricum, Albert Verlinde en Jack van Gelder bespraken hun favoriete Playboy covers, met nostalgie en humor over de invloed van het blad.
- Het gesprek toonde de mix van serieuze en speelse onderwerpen in De Oranjezomer, met Hendriks die haar luchtige, humoristische kant liet zien.
- De show bood een nostalgische blik op Playboy en de manier waarop het blad door de jaren heen is geëvolueerd in de Nederlandse media.
- Hoewel een fotoshoot voor Hendriks voorlopig onduidelijk blijft, benadrukte het gesprek het blijvende belang van Playboy in de popcultuur.
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.