Algemeen
Dick uit Lang Leve de Liefde laat weten wat hij graag likt: ‘Meisjes…’
Het nieuwe seizoen van Lang Leve de Liefde is van start gegaan, en de aftrap wordt verzorgd door Dick en Mariska. Hun ontmoeting lijkt direct een schot in de roos, waarbij de vonken er vanaf spatten. Het lijkt alsof kijkers zich tussen hun intense blikken bevinden, waarbij de chemie tussen de twee onmiskenbaar is. Toch zorgen sommige van hun interacties voor behoorlijk wat opgetrokken wenkbrauwen bij het publiek.
Een Ongewone Eerste Blik
Dick en Mariska begonnen hun date op een bijzondere manier: minutenlang staarden ze elkaar diep in de ogen, zonder een woord te zeggen. Voor de gemiddelde kijker is dit al behoorlijk ongebruikelijk, maar voor Dick en Mariska leek dit een natuurlijke manier om een connectie te maken. Het was alsof ze door elkaars ziel probeerden te kijken.
Nadat ze uitgebreid van elkaars blikken hadden genoten, gingen ze over op iets anders: het voelen van elkaars kleding. Mariska droeg een stof uit India, gemaakt van echt katoen, wat diepe indruk maakte op Dick. Dit bijzondere moment van aanraking leek de band tussen hen verder te versterken. Het was echter niet alleen hun kleding die in de schijnwerpers stond, want ze namen ook de tijd om elkaars hartslag te voelen. Een intiem moment dat, hoewel ongebruikelijk, voor beiden blijkbaar erg prettig was.
De Bijzondere Buitenervaring
Het stel besloot ook even een frisse neus te halen in de tuin van de Lang Leve de Liefde-villa. Hier vond echter een klein ongeluk plaats. Terwijl Dick op de grond lag, werd hij gestoken door een wesp. De angel zat nog in zijn bovenarm, en tot zijn grote frustratie kon hij er nét niet bij om het gif eruit te zuigen. Het leek wel een noodsituatie, en Dick had dringend hulp nodig.
Hij vroeg Mariska om het gif uit zijn arm te zuigen. Zonder te aarzelen, gehoorzaamde Mariska en probeerde Dick zo goed mogelijk te helpen. Tot vier keer toe vroeg hij haar om opnieuw te zuigen, met de nadrukkelijke woorden: “Zuig alsof je leven ervan afhangt!” Mariska deed precies wat hem gevraagd werd en wist de situatie te redden. Het leek wel een scène uit een film, waarbij zowel kijkers als Mariska moeite hadden om te bevatten wat er zojuist was gebeurd.
Reacties van Kijkers: Verwarring en Ongemak
De reacties van het publiek op de interacties tussen Dick en Mariska bleven niet lang uit. Op social media deelden kijkers al snel hun verbazing en soms zelfs ongemak over de gedurfde uitingen van het stel. Een kijker genaamd Lisa liet weten: “Ik word helemaal ongemakkelijk van die man, die blijft je zo doordringend aankijken… en dat tantra gedoe, ik vind het helemaal niks hahaha.” Het langdurig staren en het aanraken van stofjes en harten was voor sommige kijkers wat te veel van het goede.
Ook Anneke, een andere kijker, kon haar verbazing nauwelijks verbergen. Ze grapte: “Ze liggen op ramkoers, eerst stofje voelen en nu zuigen. Echt lekker bezig.” De onverwachte gebeurtenissen zorgden duidelijk voor vermaak, maar ook voor de nodige ongemakkelijke momenten voor de kijkers.
Lidy, nog een kijker, was minder enthousiast over het gedrag van het stel. “Vreselijk… En hoe ze kijken naar elkaar… Niet leuk om zo’n stel op de tv te zetten. Bahhh.” Het toont aan dat niet iedereen het ongebruikelijke gedrag van Dick en Mariska kon waarderen, en dat de spanning tussen hen soms een ongemakkelijk gevoel gaf aan het publiek.
Het Kaasschaaf Incident: De Kers op de Taart
Net toen het leek alsof de hoogtepunten van de date wel voorbij waren, vond er nog een opmerkelijk moment plaats tijdens het bereiden van het toetje. Dick en Mariska besloten om de kaasschaaf erbij te pakken voor hun gerecht, maar wat volgde, had niemand kunnen voorspellen. Dick, altijd in voor iets ongewoons, merkte op dat hij de kaasschaaf nog wel even kon aflikken.
Tot ieders verbazing deed hij dat ook daadwerkelijk, en niet zomaar een beetje. De kaasschaaf verdween bijna geheel in zijn mond, en hij likte het voorwerp grondig schoon. Dit tafereel trok opnieuw de aandacht van kijkers, die niet wisten wat ze moesten denken van deze actie. Maar het bleef niet bij de kaasschaaf, want Dick begon te filosoferen over het likken van andere dingen.
Hij vertelde Mariska dat hij het liefst aan het menselijk lichaam likt, iets wat hij nóg lekkerder vindt dan het likken van een kaasschaaf. Mariska leek enigszins verrast door deze opmerking, maar knikte uiteindelijk instemmend. Het publiek voelde de bui al hangen, en het leek erop dat Dick en Mariska hun avond op een heel intieme manier zouden afsluiten.
Een Veelbesproken Nacht
De nacht in de Lang Leve de Liefde-villa leek een veelbelovend vervolg te krijgen op de bijzondere date van het stel. De connectie tussen Dick en Mariska, hoe ongewoon ook, was duidelijk aanwezig. Het publiek speculeerde al over wat er die nacht zou gebeuren in het bed van de villa.
Hoewel sommige kijkers zich ongemakkelijk voelden bij de intense blikken en de lichamelijke uitingen van het stel, konden anderen niet wachten om te zien hoe het verhaal zich verder zou ontwikkelen. Het is immers niet elke dag dat een date in een televisieprogramma zulke sterke reacties oproept.
Conclusie: Een Date die de Geschiedenis van Lang Leve de Liefde in Gaat
Het is duidelijk dat Dick en Mariska met hun date een blijvende indruk hebben achtergelaten. Hun interacties, van het staren in elkaars ogen tot het likken van een kaasschaaf, hebben veel kijkers verrast en soms zelfs geschokt. Hun openheid en intensiteit zijn zeldzaam in een programma als Lang Leve de Liefde, en het is de vraag of dit paar samen zal blijven na hun avontuur in de villa.
Voor nu lijkt het erop dat Dick en Mariska een bijzondere klik hebben, hoe ongewoon die ook mag zijn. Of ze de liefde echt hebben gevonden, valt nog te bezien. Maar één ding is zeker: hun deelname aan Lang Leve de Liefde zal nog lang in de herinnering van kijkers blijven. Dit seizoen is met een knal van start gegaan, en het belooft nog veel meer bijzondere momenten te brengen.
Jan Versteegh deelt indrukwekkende en emotionele dag: afscheid van zijn geliefde peettante Jannie
Presentator Jan Versteegh heeft een buitengewoon zware en indrukwekkende dag achter de rug. In een openhartige column voor LINDA.nl beschrijft hij hoe hij deze week afscheid nam van zijn peettante Jannie, een vrouw die misschien niet via bloedverwantschap aan hem verbonden was, maar die voor hem een belangrijke en warme rol speelde. De uitvaart vond plaats op woensdag en raakte hem dieper dan hij vooraf had verwacht. “Nu huilde ik ook omdat ik zélf verdrietig was,” schrijft Jan. Zijn woorden geven een eerlijk inkijkje in hoe liefde, herinneringen en verdriet op zo’n dag samenkomen.
Een peettante met impact: meer dan een familierol
Jan vertelt in zijn column dat Jannie niet zijn tante was “omdat het zo op de stamboom stond”, maar omdat ze één van de beste vriendinnen was van zijn moeder. Het soort vriendin dat voelt als familie: aanwezig bij belangrijke momenten, steunend op de achtergrond, nooit klagend en altijd met een lach.
Hij omschrijft haar als een klein en rank persoon, maar wél iemand met een enorme innerlijke kracht en warmte. Jannie was iemand die anderen zag, die attent was, en die van kleine gebaren een groot verschil wist te maken. “Geen verjaardag ging voorbij zonder dat ze even langskwam,” herinnert Jan zich. “En dat zegt echt wel wat, want ik ben op oudejaarsdag jarig. Toch wist ze altijd even binnen te wippen, al was het maar voor een knuffel, een kaartje of een aardige opmerking.”
Dit soort gebaren blijven hangen, zeker na een afscheid. En precies dat maakt haar verlies zo voelbaar: ze liet sporen achter in de levens van mensen die haar liefhadden.
Een emotionele speech die binnenkomt
Tijdens de dienst luisterde Jan naar de woorden van Jannies kinderen. Zij vertelden openlijk over de vrouw die voor hen een moeder was, maar voor velen méér dan dat: een sociaal, warm, empathisch en opmerkelijk mens die anderen altijd voorop zette.
Terwijl Jan daar zat, merkte hij hoe de woorden hem harder raakten dan verwacht. Niet alleen omdat hij afscheid nam van iemand die hem dierbaar was, maar ook omdat die speeches hem confronteerden met de onvermijdelijke realiteit van tijd, verlies en het ouder worden van geliefden.
“Ik pakte de hand van mijn moeder en kneep er zacht in,” schrijft hij. Het was een reflex die voortkwam uit liefde én angst — angst voor een toekomst waarin ook hij ooit afscheid zal moeten nemen van de mensen die hem grootbrachten en steunden.
“Het leven is niet altijd
eerlijk,” vervolgt hij. “Maar de dood is keihard.”
Die zin vormt de kern van zijn gedachten: we weten dat afscheid bij
het leven hoort, maar het blijft elke keer opnieuw een onwezenlijke
confrontatie met hoe eindig alles is.
De gedachten die komen wanneer je in een kerk zit
Jan beschrijft hoe een uitvaart niet alleen draait om degene die gemist zal worden, maar ook om reflectie. De stilte van een kerk, de muziek, de verhalen — ze brengen herinneringen boven en zetten je aan het denken over alles wat al gebeurd is, maar ook over wat nog komt.
Hij vroeg zich af hoe hij ooit in woorden zou kunnen vatten wie zijn eigen moeder is, mocht hij in de toekomst in een soortgelijke situatie terechtkomen. “Wat zou ik moeten zeggen? Hoe zou ik haar leven kunnen samenvatten? Waar begin je? Waar eindig je?” Het zijn vragen die veel mensen herkennen op momenten van verlies. Je beseft dat woorden soms tekortschieten om een heel leven te omschrijven.
Die gedachtegang maakte de dag voor Jan extra intens. Hij was verdrietig om Jannie, maar ook bang — bang om nog meer te verliezen in de toekomst. Het is dat dubbele gevoel dat veel lezers zal raken.
Een dag vol verdriet, liefde, herinneringen en verbinding
Hoewel het een verdrietige dag was, merkte Jan ook hoeveel verbondenheid een afscheid kan brengen. Mensen die elkaar lang niet hebben gezien, vinden elkaar weer in herinneringen en verhalen. Het delen van anekdotes, blikken van herkenning, kleine aanrakingen: ze vormen een soort stille troost.
Voor Jan werd het bovendien een moment om stil te staan bij wie hij is, wie hem gevormd heeft en hoeveel invloed mensen zoals Jannie daarop hebben gehad. Ze was iemand die liefde gaf zonder iets terug te verwachten. Iemand die aanwezig was zonder op te vallen. Precies dat soort mensen missen we vaak het meest wanneer ze er niet meer zijn.
Het ironische en bijna filmische einde van een zware dag
Na de plechtigheid en de nazit liep Jan richting de auto. Zijn hoofd zat vol gedachten en emoties, tot de werkelijkheid zich ineens op heel alledaagse wijze meldde: hij stapte in hondenpoep. Een klein, irritant en onverwacht moment dat totaal niet paste bij de zwaarte van de dag.
Maar juist dat onverwachte luchtige element zorgde voor een soort emotionele ontlading. Het was zó menselijk en zó herkenbaar dat Jan er later om kon lachen. Het leven gaat door, zelfs op dagen waarop je hart zwaar is.
Soms is het net alsof het universum even fluistert: hoe verdrietig de dag ook is, je staat met beide benen op de grond — letterlijk.
Een column die raakt door zijn eerlijkheid
De kracht van Jan Versteegh ligt vaker in zijn openheid, maar deze column voelt extra oprecht en kwetsbaar. Hij beschrijft niet alleen zijn verdriet, maar ook zijn angst, zijn reflectie, zijn liefde voor zijn moeder, en zijn herinneringen aan Jannie. Het is een eerbetoon aan haar, maar ook een ode aan familie, vriendschap en de manier waarop de mensen om ons heen ons vormen.
Zijn verhaal laat zien hoe verlies niet alleen draait om degene die we moeten missen, maar ook om wat het bij ons vanbinnen losmaakt. Het dwingt ons na te denken over tijd, liefde, dankbaarheid en de essentie van het leven.
En misschien is dat precies waarom zijn woorden zo veel mensen zullen raken: ze zijn niet alleen persoonlijk, maar ook universeel.
Conclusie: een dag die Jan niet snel zal vergeten
De dag van Jannies uitvaart werd voor Jan een moment van intens verdriet, maar ook van liefdevolle herinnering en diepe reflectie. Haar 0verlijden bracht emoties naar boven die verder gingen dan het afscheid alleen — het confronteerde hem met de kwetsbaarheid van het leven en de waarde van de mensen die we liefhebben.
Dat hij daarna in hondenpoep stapte, maakt het verhaal tragikomisch, bijna symbolisch: zelfs op de zwaarste dagen blijft het leven je verrassen.