Algemeen
Vader verdient meer dan 80.000 euro per jaar, maar heeft nauwelijks nog geld over voor eten
Don Parkes, een fabrieksmanager met een jaarlijks salaris van 125.000 Australische dollar, behoort tot de top 10 van best verdienende mensen in Australië. Ondanks zijn aanzienlijke inkomen, vindt Don het steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. In de tv-show A Current Affair deelt hij openhartig zijn zorgen over de financiële druk die hij en zijn gezin ervaren. Het leven van een ‘grootverdiener’ blijkt niet altijd rooskleurig te zijn.
Financiële Druk en Familielast
Hoewel Don een aanzienlijke som verdient, voelt hij zich genoodzaakt om op veel dingen te besparen om ervoor te zorgen dat zijn gezin genoeg te eten heeft. Samen met zijn vrouw, Kirsty, heeft hij acht kinderen, wat hun financiële situatie extra uitdagend maakt. “We hebben al meerdere keren ons spaargeld moeten aanspreken,” vertelt Don. De financiële druk is zo groot dat zelfs hun twee tienerzonen kostgeld moeten betalen om de lasten te helpen dragen.
Besparingen en Opofferingen
Het gezin Parkes heeft drastische maatregelen moeten nemen om rond te komen. Kirsty legt uit dat ze elke twee weken ongeveer 1.200 Australische dollar uitgeven aan boodschappen, wat neerkomt op zo’n 2.400 dollar per maand. Om kosten te besparen, hebben ze hun winkelgewoonten aangepast. Ze kopen nu voornamelijk goedkopere huismerken en hebben de verse producten zoals fruit, groenten, en vlees drastisch verminderd.
Bovendien gaat het gezin steeds vaker naar McDonald’s, omdat een maaltijd voor de hele familie daar goedkoper is dan het kopen van verse ingrediënten. “Een maaltijd bij McDonald’s is goedkoper dan vlees en groenten kopen en dan ook nog zelf klaarmaken,” zegt Don. De noodzaak om verder te besparen heeft Don zelfs gedwongen om alle zorgverzekeringen van het gezin op te zeggen.
“Zorgkosten zijn onbetaalbaar geworden en passen simpelweg niet meer in mijn budget. Voor mij zijn voedsel en kleding belangrijker; een zorgverzekering voelt nu als een luxe,” aldus Don.
Vrijwilligerswerk en Hulpverlening
Kirsty, Don’s vrouw, doet vrijwilligerswerk bij het Community Café, een liefdadigheidsorganisatie in Sydney die gratis eten en kleding verstrekt aan mensen in financiële nood. “Elke dag komen er zo’n 200 mensen langs die het niet meer redden,” vertelt Kirsty. Ondanks dat ze anderen helpt, worstelt Kirsty zelf ook met de vraag hoe ze hun eigen gezin kan blijven ondersteunen.
Een Onzekere Toekomst
De financiële situatie van Don en Kirsty blijft zorgwekkend. Ondanks de recente belastingverlagingen van premier Anthony Albanese, merkt Don op dat deze slechts een druppel op een gloeiende plaat zijn. Het voelt alsof de druk steeds verder toeneemt, en het gezin Parkes weet niet goed meer wat ze moeten doen om hun situatie te verbeteren.
Hun verhaal, zoals gedeeld in de aflevering van A Current Affair, is een schrijnend voorbeeld van hoe zelfs de meest welvarende gezinnen in financieel zwaar weer kunnen belanden. Wil je meer weten over hun situatie? Bekijk dan de volledige aflevering hieronder en lees verder in de reacties.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.