Algemeen
Lees verder: “Mijn man vroeg om een tweede kind.”
Familie en kinderen vormen vaak het hart van ons bestaan. Het geluk van ouders wordt vaak geassocieerd met de komst van een kind, dat een weerspiegeling zou moeten zijn van hun hoop en dromen. Maar wat gebeurt er als de verwachtingen botsen met de realiteit? Dit verhaal biedt een diepgaande blik op vooroordelen binnen een gezin en de kracht van liefde en acceptatie. We volgen het verhaal van Nora en Peter, die geconfronteerd worden met ongemakkelijke waarheden over zichzelf en hun liefde voor hun dochter Amelia.
Openbaring
Peter keek me nerveus aan. “Nora, ik hoopte alleen maar dat ze net zo bleek en blauwogig zou worden als mijn moeder en zus.”
Hij vervolgde aarzelend, “Ze lijkt echter totaal niet op mijn visie.”
Mijn mond viel open van ongeloof. Hoe kon mijn eigen echtgenoot zoiets zeggen?
“Ben je serieus?” vroeg ik scherp. “Ik dacht gewoon dat onze tweede er misschien meer Europees uit zou zien.”
Het leek alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Peter’s woorden sloegen in als een bom. Hoe kon hij zo over onze dochter denken? Hoe kon hij haar niet zien voor de perfecte, mooie baby die ze was?
De spanning in de kamer was te snijden. Peter’s ongemakkelijke bewegingen en mijn verstomde verbazing creëerden een sfeer die als een dichte mist om ons heen hing. Dit was niet de man met wie ik getrouwd was. Dit was niet de man die ik kende.
Confrontatie
De aanvankelijke verbazing maakte al snel plaats voor woede. Onze discussie werd snel een verhitte ruzie.
“Peter, ze is onze dochter! Hoe kun je überhaupt zo denken?” schreeuwde ik, terwijl mijn emoties de overhand namen.
Peter schreeuwde terug: “Ik kan het niet helpen hoe ik me voel! Ik wilde gewoon een kind dat op mij leek!”
De situatie escaleerde snel en Peter verliet boos het huis. Ik zat verslagen achter, maar wist dat ik iets moest doen om hem een lesje te leren.
De intensiteit van onze woordenwisselingen bracht allerlei emoties naar boven. Hoe kon iemand die zoveel van zijn kind zou moeten houden, haar uiterlijk zo belangrijk vinden? Mijn hart brak bij de gedachte dat Amelia misschien ooit zou voelen dat haar vader teleurgesteld in haar was vanwege haar uiterlijk.
Plan
Ik belde mijn moeder. “Hallo, mama. Heb je een paar dagen om naar Amelia te kijken? Peter moet een lesje van mij leren.” Mijn moeder stemde zonder veel vragen in.
Nadat Peter de volgende ochtend naar zijn werk was vertrokken, pakte ik Amelia’s spullen in en bracht haar naar het huis van mijn moeder. Terwijl ik mijn plan in werking zette, bleef ik denken aan Peter’s opmerkingen en voelde ik mijn hart breken.
De voorbereidingen waren pijnlijk en emotioneel uitputtend. Iedere keer dat ik naar Amelia keek, voelde ik de pijn van Peter’s woorden opnieuw. Maar ik wist dat dit de enige manier was om hem te laten zien hoe waardevol en geliefd Amelia was, ongeacht haar uiterlijk.
Realisatie
Toen Peter thuiskwam, vroeg hij onmiddellijk naar Amelia. “Ik heb haar afgestaan voor adoptie,” antwoordde ik met een vastberaden stem.
Peter werd lijkbleek en barstte in tranen uit. “Hoe kon je dit doen? Het was niet mijn bedoeling… ik heb nooit gewild…” Zijn reactie was het keerpunt dat ik hoopte te bereiken.
Ik legde uit hoe zijn woorden over Amelia’s uiterlijk mij diep hadden geraakt. Peter’s tranen en spijt toonden mij dat hij eindelijk begreep hoe fout hij was geweest.
“Amelia logeert bij mijn moeder. Ze is veilig,” stelde ik hem gerust.
We praatten urenlang, waarbij Peter zijn zorgen en angsten over het verliezen van zijn roots en het teleurstellen van zijn familie deelde. Maar uiteindelijk besefte hij dat deze angsten niet opwogen tegen zijn liefde voor Amelia.
De ernst van de situatie had eindelijk tot hem doorgedrongen. Zijn reactie was hartverscheurend maar noodzakelijk. De realiteit van het potentieel verlies van zijn dochter had een diepe indruk achtergelaten en hem gedwongen zijn prioriteiten te heroverwegen.
Begrip
Peter’s tranen en spijt toonden mij dat hij eindelijk begreep hoe fout hij was geweest. In deze lange gesprekken, soms tot diep in de nacht, kwam er veel naar boven.
Peter vertelde over de druk die hij voelde vanuit zijn familie om bepaalde culturele en fysieke eigenschappen te behouden. Hij sprak over zijn eigen angsten en onzekerheden, en hoe hij die onbewust op Amelia had geprojecteerd. Ik luisterde geduldig en begripvol, terwijl we samen werkten aan een nieuwe manier om naar onze toekomst te kijken.
Liefde
We reden samen naar mijn moeders huis om Amelia op te halen. Peter rende naar de deur en barstte opnieuw in tranen uit toen hij Amelia zag.
“Het spijt me zo, meisje. Papa is heel erg dol op je, precies zoals je bent,” fluisterde hij terwijl hij haar stevig vasthield.
Mijn moeder keek verbaasd toe, maar ik wist dat Peter eindelijk de juiste stap had gezet. De terugkeer naar mijn moeders huis was emotioneel en beladen met verwachtingen. Toen Peter Amelia in zijn armen sloot, voelde ik een golf van opluchting en hoop. De oprechte spijt en liefde die hij toonde, maakten duidelijk dat hij echt veranderd was.
Acceptatie
In de weken die volgden, voerden Peter en ik veel lange, moeilijke gesprekken. We spraken over de impact van vooroordelen en het belang van onvoorwaardelijke liefde en acceptatie voor Amelia. We beseften dat we haar moesten laten zien dat ze geliefd en geaccepteerd werd, precies zoals ze is.
Deze gesprekken waren niet gemakkelijk, maar ze waren noodzakelijk. We bespraken hoe we onze opvoedingsmethoden konden aanpassen om ervoor te zorgen dat Amelia altijd zou weten dat ze perfect was zoals ze was. We maakten plannen om haar op te voeden in een omgeving vol liefde, acceptatie en begrip.
Dit verhaal laat zien dat zelfs de meest pijnlijke vooroordelen kunnen worden overwonnen door liefde en begrip. Het is een herinnering dat kinderen onze onvoorwaardelijke liefde en steun verdienen, ongeacht hun uiterlijk. Het is een verhaal over groei, zelfreflectie en de kracht van familiebanden.
Belangrijkste Lessen
- Vooroordelen binnen gezinnen kunnen diepe wonden veroorzaken en relaties beschadigen. Het is essentieel om deze vooroordelen te erkennen en aan te pakken om een gezonde gezinsdynamiek te behouden.
- Communicatie en begrip zijn cruciaal om vooroordelen te overwinnen. Door open en eerlijke gesprekken te voeren, kunnen misverstanden worden opgehelderd en kunnen diepgewortelde angsten en zorgen worden aangepakt.
- Onvoorwaardelijke liefde en acceptatie zijn essentieel voor de emotionele gezondheid en het welzijn van kinderen. Kinderen moeten weten dat ze geliefd en geaccepteerd worden om wie ze zijn, niet om hoe ze eruitzien.
- Zelfreflectie kan leiden tot belangrijke persoonlijke groei en sterkere familiebanden. Door onze eigen vooroordelen en onzekerheden te onderzoeken, kunnen we betere ouders en partners worden.
- Actieve stappen ondernemen om vooroordelen te confronteren en te corrigeren is noodzakelijk voor een harmonieuze en liefdevolle gezinseenheid. Dit kan betekenen dat we moeilijke gesprekken moeten voeren en moedige beslissingen moeten nemen om de beste toekomst voor onze kinderen te verzekeren.
Met dit verhaal hopen we bewustwording te creëren over de destructieve kracht van vooroordelen en de noodzaak om deze te overwinnen door liefde en acceptatie.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.