Algemeen
Vreselijk verdriet voor Kees Stevens: ”Mijn hart huilt”
Op deze maandagochtend is er triest nieuws naar buiten gekomen. Kees Stevens, de echtgenoot van zanger John de Bever, heeft via zijn Instagram-pagina bekendgemaakt dat zijn oma, Oma Miep, is 0verleden.
Kees deelde dat zijn oma een lange en zware lijdensweg heeft doorgemaakt.
Een Jaar van Zware Tegenslagen
Kees Stevens vertelde een jaar geleden in een interview met De Telegraaf dat zijn oma ernstig z!ek was. “Dat kwam vreselijk hard binnen,” vertelde hij destijds.
Het nieuws was extra zwaar omdat Kees zijn oma niet alleen als zijn grootmoeder, maar ook als een moederfiguur beschouwde.
Kees heeft geen contact meer met zijn eigen ouders, en zijn vader 0verleed vorig jaar op 86-jarige leeftijd.
Kort na het 0verlijden van zijn vader kreeg Kees te horen dat zijn oma longk*nker had, met uitgebreide uitzaaiingen.
De artsen hadden al een tijd geleden besloten om geen verdere behandeling meer in te zetten, wat een zeer moeilijke periode voor de familie inluidde.
Een Emotioneel Afscheid
Op Instagram deelde Kees een foto van zichzelf samen met zijn
oma, vergezeld van een emotionele boodschap. “Je was m’n Oma Miep,
vriendin en vertrouwenspersoon.
Ik hield van niemand meer dan van jou. Mijn hart huilt maar ben blij dat je geen pijn meer hebt,” schreef hij.
Hij drukte zijn hoop uit dat er een hiernamaals bestaat waar zijn oma weer herenigd kan worden met zijn opa.
“Bedankt samen voor alles wat jullie hebben gedaan voor mij. Door jullie ben ik wie ik nu ben. Met trots was je ‘Oma Worssie’. Wat zal ik je missen.❤”
In zijn bericht tagde Kees ook zijn man John de Bever, die Oma Miep natuurlijk ook goed kende en liefhad. John de Bever deelde het bericht van Kees eveneens op zijn eigen Instagram-pagina, waarmee hij zijn medeleven en steun betuigde.
Herinneringen aan Oma Miep
Oma Miep was een centrale figuur in het leven van Kees Stevens. Haar invloed en liefde hebben hem gevormd tot de persoon die hij vandaag de dag is.
De sterke band die hij met haar had, blijkt duidelijk uit de woorden die hij in zijn emotionele post gebruikte. Kees benadrukte hoe belangrijk zij voor hem was, niet alleen als oma maar ook als vriendin en vertrouwenspersoon.
Het verlies van Oma Miep is een groot gemis voor Kees, vooral omdat hij haar zag als zijn moederfiguur.
Haar 0verlijden markeert het einde van een tijdperk waarin zij een bron van steun en liefde was voor hem, vooral in moeilijke tijden zoals na het verlies van zijn vader en het gebrek aan contact met zijn biologische ouders.
Steun en Troost
De steun en troost die Kees ontvangt van zijn man John en hun volgers op social media zijn van onschatbare waarde.
De vele reacties op hun Instagram-berichten getuigen van de warmte en het medeleven van hun fans en vrienden.
Dit soort steun kan helpen bij het verwerken van het verdriet en het bieden van een gevoel van gemeenschap in tijden van rouw.
Een Leven Gevierd
Hoewel het een tijd van verdriet is, is het ook een moment om
het leven van Oma Miep te vieren. Haar impact op Kees en de liefde
die zij hem gaf, zijn blijvende erfenissen die hij zal
koesteren.
De herinneringen aan haar liefde, wijsheid en steun zullen Kees blijven inspireren en troost bieden in de komende dagen.
De Toekomst
Het verlies van Oma Miep zal altijd een leegte achterlaten in het leven van Kees Stevens en John de Bever. Toch zullen zij haar blijven eren door de herinneringen aan haar levendig te houden en de lessen die zij hen heeft geleerd, voort te zetten.
Het is duidelijk dat Oma Miep een blijvende indruk heeft achtergelaten op iedereen die haar kende, en haar nalatenschap zal voortleven in de harten van haar geliefden.
Met dit afscheid begint een nieuwe fase voor Kees, een fase waarin hij verder zal moeten zonder de fysieke aanwezigheid van zijn geliefde oma, maar met haar spirituele begeleiding en de herinneringen aan de liefde en steun die zij hem altijd gaf.
Algemeen
“Niemand Was Hierop Voorbereid”: Thérèse Boer deelt foto met alle werknemers van De Librije – dit eerbetoon raakt het hele land
Een foto zegt meer dan duizend woorden, zeker als het gaat om verlies, liefde en verbondenheid. Toen Thérèse Boer, de sterke vrouw achter driesterrenrestaurant De Librije, een groepsfoto deelde van het volledige personeelsteam, werd het even stil op sociale media. De aanleiding: een bijzonder en pijnlijk moment dat velen diep raakte. Niet alleen in de culinaire wereld, maar ook ver daarbuiten.
De foto toont een indrukwekkende verzameling mensen – medewerkers van De Librije – die samenkomen in herinnering, in dankbaarheid en in eerbetoon aan Jonnie Boer. Een man die jarenlang het gezicht, de ziel en de smaak van De Librije vormde. Zijn afwezigheid op de foto is voelbaar, en precies dát maakt het beeld zo krachtig.
Een moment van stilte in beeld gevangen
Thérèse deelde de foto op haar persoonlijke socialemediakanalen. Het was geen commerciële campagne, geen promotie, geen marketing. Gewoon een foto. Maar wat die foto losmaakte, was allesbehalve gewoon. Binnen enkele uren werd het bericht honderden keren gedeeld, duizenden keren geliket en stroomden er reacties binnen van mensen die zich verbonden voelden met het verdriet – en met de schoonheid van het eerbetoon.
“Dit raakt tot in je ziel,” schreef een volger. Een ander liet weten: “Wat een kracht, wat een team, wat een liefde.” Ook collega’s uit de horeca, bekende chefs, gasten en trouwe volgers van De Librije lieten hun stem horen.
De foto symboliseert meer dan alleen een team. Het is een tastbaar bewijs van de band die binnen De Librije bestaat – een familie van collega’s die samen rouwen, herinneren én doorgaan.
Thérèse Boer: krachtig in kwetsbaarheid
Thérèse Boer staat al jarenlang bekend als het warme hart van De Librije. Niet alleen als gastvrouw, maar ook als zakelijk leider en co-creator van de unieke sfeer die het restaurant kenmerkt. Sinds het verlies van haar man Jonnie is zij de zichtbare steunpilaar van het team – een rol die zij met waardigheid en gevoeligheid invult.
In interviews benadrukte Thérèse al eerder dat De Librije niet alleen draait om gastronomie, maar ook om mensen. “Zonder onze mensen, geen Librije,” zei ze ooit. En die woorden kregen met deze foto nog meer betekenis.
In plaats van de focus op zichzelf te leggen, zette Thérèse alle medewerkers centraal. Van chef tot afwasser, van sommelier tot stagiair: iedereen stond erop. Het laat zien hoezeer het succes van het restaurant een gezamenlijke prestatie is – en hoe belangrijk collectieve rouwverwerking kan zijn.
Een zichtbaar gemis
Wat deze foto zo aangrijpend maakt, is wat erop ontbreekt. Jonnie Boer is fysiek niet meer aanwezig, maar zijn invloed is nog overal voelbaar. De manier waarop de foto is samengesteld – met ruimte, harmonie en een ingetogen sfeer – laat zien dat hij nog steeds in de harten van zijn mensen leeft.
De lege plek op de voorste rij spreekt boekdelen. Het is alsof het hele team zich even omringt met zijn geest, zijn gedachtegoed en zijn nalatenschap. Geen woorden nodig, alleen beelden. En die beelden raken.
Een team als familie
De Librije staat bekend om zijn loyaliteit aan medewerkers. Veel personeelsleden zijn al jarenlang in dienst en spreken over een werkplek waar ruimte is voor groei, waardering en onderlinge zorg. Het is dus geen toeval dat juist het personeel op deze manier wordt geëerd én zichzelf presenteert.
Voor buitenstaanders is de foto een kijkje achter de schermen. Voor insiders is het een moment van reflectie. Wie goed kijkt, ziet gezichten vol emotie, trots en respect. Er is gelachen, gehuild, gewerkt en stilgestaan. Het zijn mensen die samen een droom tot leven brachten – en die droom blijven voortzetten.
Reacties uit alle hoeken van het land
De impact van de foto reikte verder dan Zwolle. Op social media kwamen berichten binnen uit heel Nederland. Mensen die ooit bij De Librije dineerden, lieten weten hoe geraakt ze waren. Horecaprofessionals spraken hun respect uit voor de manier waarop het team zich toont. En talloze onbekenden schreven dat ze zich door deze ene foto gezien en verbonden voelden.
“Wat een mooi gebaar van Thérèse,” schreef een restauranthouder uit Maastricht. “Dit is niet alleen een eerbetoon aan Jonnie, maar ook aan iedereen die dag in dag uit werkt met hart en ziel.”
Een jonge chef-in-opleiding reageerde: “Hier wil je later bij horen. Niet alleen om het niveau, maar om de mensen.”
Het belang van rouw in teamverband
In veel bedrijven is rouw iets persoonlijks – iets wat je thuis beleeft, in stilte. Bij De Librije wordt het gedeeld, besproken, beleefd. En dat is bijzonder. Het team bleef draaien na het verlies van Jonnie, maar deed dat niet door emoties weg te stoppen. Integendeel: er was ruimte voor herinneringen, voor gesprekken, voor verbinding.
De gedeelde foto is daar een voorbeeld van. Een collectieve uiting van waardering en gemis. Een visuele erkenning dat ieder teamlid zijn of haar eigen manier heeft om Jonnie te herinneren, maar dat ze daarin niet alleen staan.
Een toekomst met herinnering
Thérèse liet in een recente verklaring weten dat De Librije doorgaat. Niet als een kopie van het verleden, maar als een eerbetoon aan wat is opgebouwd. Met respect voor Jonnie’s visie, maar ook met ruimte voor vernieuwing.
“Jonnie was nooit bang voor verandering,” zei ze. “Hij daagde ons uit om te groeien, om buiten de lijnen te kleuren. En dat blijven we doen – mét hem in gedachten.”
De gedeelde teamfoto past volledig in dat beeld. Het is een momentopname van waar het restaurant nu staat: in beweging, in verbondenheid, en met diepe wortels in het verleden.
Een beeld dat blijft hangen
In een tijd waarin beelden vaak vluchtig zijn, blijft deze foto hangen. Niet vanwege drama, maar vanwege oprechtheid. Niet omdat het moet, maar omdat het voelt als iets dat gedeeld moest worden. Het is een eerbetoon aan Jonnie. Aan de mensen die met hem werkten. En aan iedereen die ooit geraakt werd door de magie van De Librije.
Voor wie het restaurant ooit bezocht, is het een herinnering aan gastvrijheid. Voor wie er werkt, is het een symbool van trots. En voor Thérèse is het – zonder twijfel – een bewijs van liefde.
Conclusie: een foto vol betekenis
De gedeelde foto van Thérèse Boer is veel meer dan een beeld van medewerkers. Het is een moment van collectieve rouw, respect en dankbaarheid. Het raakt omdat het echt is. Omdat het laat zien dat achter elk toprestaurant mensen schuilen die elkaar vasthouden in moeilijke tijden.
De Librije is altijd meer geweest dan alleen eten. Het is een verhaal van toewijding, samenwerking en liefde voor het vak – én voor elkaar. En dankzij mensen als Thérèse, en teams als dit, blijft dat verhaal ook na moeilijke tijden verder leven.
