Algemeen
Toegewijde mama wil adopteren en vindt meisje dat sprekend op haar 0verleden dochter lijkt
Na het verliezen van haar vijfjarige dochter aan k@nker, besluit een rouwende moeder uiteindelijk om een ander kind te adopteren. Maar wanneer een geheim van haar vervreemde echtgenoot aan het licht komt, wordt ze gedwongen een moeilijke situatie onder ogen te zien. In het gedempte licht van haar woonkamer, slaakte Eleanor een kreet en gooide haar Chinese afhaalmaaltijd ergens achter zich zonder zich erom te bekommeren. Het geluid verbrak de stilte die tegenwoordig kenmerkend was voor haar eens zo levendige huis.
Na het verliezen van haar dochter Ava aan leukemie vijf jaar geleden en de scheiding van haar man Joseph een jaar later, had Eleanor haar passie voor alles verloren, inclusief haar carrière in de kunstfotografie. Hoewel zij en Joseph hadden besproken om opnieuw te proberen hun relatie te herstellen, wilde Eleanor eigenlijk alleen maar weer moeder worden. Het afgelopen jaar had ze uren doorgebracht op adoptiewebsites.
Haar kleine kreet van opwinding kwam doordat ze een kind ontdekte, Charlotte, die het sprekende evenbeeld van Ava was. Eleanor klikte om meer foto’s van Grace Adoption Services te zien en pakte na een paar minuten haar telefoon. “Hallo, dit is Grace Adoption Services. Ik ben Samantha. Hoe kan ik u vandaag helpen?” klonk een warme stem aan de andere kant. “Mijn naam is Eleanor. Ik hoop te adopteren, en een klein meisje op uw website heeft mijn aandacht getrokken,” zei ze, terwijl ze aan haar hoofd krabde.
Samantha reageerde vriendelijk. “We zullen een afspraak voor u maken om ons te ontmoeten. Het is altijd het beste om dit persoonlijk te doen.” Eleanor stemde te snel in. “Ik ben klaar om die stap te zetten,” verklaarde ze. “Ik wil een verschil maken in het leven van een kind.” Samantha lachte en maakte een afspraak. Eleanor hing op, voor het eerst in jaren voelde ze hoop opborrelen in haar borst. De dag van de afspraak kwam en Eleanor vond zichzelf nerveus wachtend in Samantha’s kantoor.
“Het is geweldig om u persoonlijk te ontmoeten,” begroette Samantha haar hartelijk. “Ik heb uw aanvraag gelezen en ik kan al zeggen dat u een geweldige ouder zou zijn.” De twee vrouwen bespraken Eleanor’s achtergrond, haar redenen om te adopteren en haar hoop voor de toekomst. Eleanor’s ogen dwaalden vaak af naar een familiefoto op Samantha’s bureau. “Ah, u kijkt daar al een tijdje naar,” merkte Samantha op, terwijl ze haar twee dochters, Mary Ellen en Macy May, introduceerde.
Eleanor merkte op: “Dat wil ik terug.” Samantha knikte, maar schraapte haar keel. Na een diepe ademhaling vroeg ze: “Kunt u me iets vertellen over uw man? Het is belangrijk dat kinderen in een gezin met twee ouders worden geadopteerd.” Eleanor legde hun scheiding uit als gevolg van het verlies van hun dochter en haar hoop op verzoening. “Ik heb hem nog niet verteld over het adopteren, maar dat zal ik doen,” onthulde ze.
Samantha stelde voor dat Eleanor het adoptieproces met Joseph zou bespreken en hoopte hem te ontmoeten als hij daartoe bereid was. Ze stemde in om het te proberen en vroeg om het dossier van het meisje dat ze op de website had gezien. Haar naam was Charlotte. “Ze lijkt een geweldig meisje,” zei Eleanor, terwijl ze het vocht uit haar ogen depte. “Ik voel een verbinding met haar. Het is alsof ze bedoeld is om deel uit te maken van mijn leven.”
Eleanor verliet het bureau een uur later, gevuld met hoop. Ze bracht de volgende weken door met het voorbereiden van haar huis voor een kind en maakte van de logeerkamer een gastvrije ruimte. In deze tijd bleef Eleanor in contact met Samantha, maar aarzelde om Joseph over de adoptie te vertellen. Toen Samantha ernaar vroeg, gaf ze haar terughoudendheid toe. “Oké,” stelde Samantha haar gerust, “u bent nog steeds een zeer sterke kandidaat. Alleenstaand zijn is niet per se een breekpunt. Dit zijn tenslotte moderne tijden.”
Enkele dagen later belde Samantha met geweldig nieuws. Ze hadden een officiële ontmoeting gepland voor Eleanor met Charlotte in een park. Ze bereidde zich voor op de ontmoeting door kleurboeken en stiften als cadeau voor het jonge meisje te kopen. De speciale dag kwam en Eleanor was er vroeg, zittend op een bankje met Charlotte’s cadeau in haar hand. Haar ogen scanden het groen op zoek naar Samantha en Charlotte.
Al snel zag ze hen. Charlotte, met haar donkere haar in een paardenstaart, leek verlegen en terughoudend. Eleanor begroette hen hartelijk. “Het is goed om u weer te zien,” zei ze terwijl ze Samantha’s hand schudde. “En u ook. Dit is Charlotte,” antwoordde Samantha. “Hoi,” sprak Eleanor zacht, terwijl ze iets naar voren leunde. Charlotte mompelde een verlegen antwoord en ontmoette kort Eleanor’s ogen. Opnieuw trof de gelijkenis met Ava haar.
Ze liepen rond in het park en gingen bij de vijver zitten. Ze gaf Charlotte haar cadeau. “Ik dacht dat we dit konden gebruiken om te tekenen of over onze dag te schrijven,” stelde ze voor. Charlotte accepteerde het cadeau met een zacht “Dank je wel.” Terwijl ze samen tekenden, begon er een band tussen hen te ontstaan. Het meisje opende zich langzaam en onthulde stukjes van haar leven in pleegzorg. Charlotte’s creativiteit en geest raakten Eleanor.
Later, tijdens een picknicklunch, legde Samantha de juridische aspecten en ondersteuningssystemen voor Charlotte’s adoptie uit. Maar ze gingen allemaal uit elkaar in de hoop dat dit zou lukken. In de daaropvolgende weken bouwden zij en Charlotte een diepere band op, waarbij Charlotte Eleanor’s huis bezocht, haar nieuwe slaapkamer verkende en samen maaltijden deelden. Uiteindelijk belde Eleanor Joseph. “Ellie,” begroette hij haar warm. “Ik heb aan je gedacht.”
Eleanor antwoordde: “Ik heb groot nieuws om te delen. Kunnen we morgen afspreken?” De volgende dag, bij een kopje koffie, legde Eleanor de adoptie uit aan Joseph. Hij luisterde stilletjes en sprak toen bedachtzaam. “Ik zie dat dit veel voor je betekent. Het is goed om je weer zo levendig te zien.” Ze was opgelucht door zijn begrip. “Ik kan niet toestaan dat verdriet me verteert,” zei ze. “Wij kunnen niet toestaan dat verdriet ons verteert.”
Joseph knikte, begrijpende wat ze dieper bedoelde. Eleanor en Charlotte bleven een band opbouwen, met logeerpartijen en zelfs diners met Joseph, die steeds vaker langskwam. Op een avond, terwijl Eleanor haar een verhaaltje voorlas voor het slapengaan, opende Charlotte zich. “Ik heb nog nooit een moeder zoals jij gehad. Ik wil niet terug naar pleegzorg.” Eleanor’s stem werd dik terwijl ze haar geruststelde. “Ik zal het zijn, lieverd. Ik zal voor altijd je moeder zijn.”
De dag van de officiële adoptiezitting was een belangrijke mijlpaal voor Eleanor en Charlotte. Eleanor had nauwe vrienden en familie uitgenodigd, inclusief Joseph, om getuige te zijn van deze gedenkwaardige gelegenheid. Bij de hoorzitting stonden Eleanor en Charlotte hand in hand voor de rechter terwijl hij de adoptie afrondde; haar ogen vulden zich met vreugdetranen, kijkend naar Charlotte en beseffend dat ze samen een nieuw hoofdstuk begonnen.
Buiten de rechtszaal nodigde Eleanor Joseph uit om mee te doen aan het diner. “Kom vanavond bij ons eten, Joe. Je maakt ook deel uit van deze viering,” stelde ze voor. “Dat zou ik graag doen, El,” antwoordde Joseph. In de weken daarna begonnen Eleanor, Joseph en Charlotte hun levens te integreren. Ze woonden therapiesessies bij, waar ze hun verdriet en de uitdagingen die ze tegenkwamen bespraken. Na een sessie vonden ze zichzelf in een oprecht gesprek. “Joseph, ik weet dat dit niet is wat we gepland hadden, maar het is het pad dat ik moet nemen,” zei Eleanor, alsof ze een misdaad opbiechtte.
“Ik hou van je en wil hier echt deel van uitmaken met jou,” reageerde Joseph, terwijl hij zijn keel schraapte. Naarmate de tijd verstreek, bloeide Charlotte op in haar nieuwe omgeving. Ze herinnerde hen aan de liefde die ze hadden verloren en alles wat ze nog te geven hadden. Echter, Samantha belde op een dag, en haar toon bezorgde Eleanor onmiddellijk koude rillingen. “Eleanor, Charlotte’s biologische moeder heeft contact met mij opgenomen,” onthulde de eigenaresse van het adoptiebureau. “Ze beweerde dat Joseph Charlotte’s biologische vader was.”
“Wat? Charlotte zou Ava’s halfzus kunnen zijn?” fluisterde Eleanor. Maar Samantha vertelde haar dat ze snel bevestiging nodig hadden. “We moeten Joseph hiermee confronteren,” adviseerde Samantha. “Als hij het ontkent, kan een vaderschapstest noodzakelijk zijn.” “Waarom zou het uitmaken als ze het kind heeft opgegeven?” “Ze zei dat de affaire kort was, maar als de biologische vader plotseling in beeld wil komen, wil ze misschien de adoptie aanvechten,” legde Samantha serieus uit. “Ik wil er alleen zeker van zijn dat niets Charlotte’s geluk in de weg kan staan.”
Na het ophangen ging Eleanor naar buiten, waar Joseph aan het tuinieren was. Ze floepte snel uit wat Samantha had gezegd en vroeg hem om de waarheid. In eerste instantie waren zijn ogen wild en verward, maar toen liet hij zijn hoofd hangen en gaf toe aan een korte affaire met iemand in een steungroep voor rouwende ouders die hij had bezocht na Ava’s dood en hun scheiding. “Het was een verschrikkelijke fout,” bekende hij met ogen die ver weg leken.
“Je bedoelt dat je misschien Charlotte’s vader bent als deze vrouw haar heeft opgegeven voor adoptie?” vroeg Eleanor, met haar mond wijd open van afschuw. “Ik verliet de groep kort nadat ze me vertelde dat ze zwanger was. Maar ze kan het kind hebben afgestaan voor adoptie,” knikte Joseph, terwijl hij zijn ogen samenkneep. Eleanor, overweldigd, knikte gewoon en legde haar handen in haar zij. Toen ze vroeg naar een vaderschapstest, stemde Joseph zonder aarzelen in, “Ik zal het doen. Ik zal dit helemaal goedmaken.”
Ze deden de test zo snel mogelijk, maar het zou dagen duren om de resultaten te krijgen. Eleanor overwoog om Charlotte te vertellen, maar besloot het niet te doen totdat ze de waarheid ontdekten en de juridische aspecten hadden opgelost. Ze sprak ook constant met Samantha. “In de meeste rechtsgebieden, eenmaal een adoptie voltooid is, is het over het algemeen onomkeerbaar,” legde haar inmiddels vriendin zachtjes uit. De resultaten kwamen enkele dagen later per e-mail binnen, de meest zenuwslopende en angstige dagen van Eleanor’s leven sinds Ava’s overlijden. Ze en Joseph hadden alle mogelijkheden besproken tijdens therapie en wat dit voor hen zou betekenen.
Maar niets kon worden besloten totdat ze de waarheid ontdekten. Samantha was hen aan het bezoeken toen de e-mail in Eleanor’s inbox verscheen. Ze las het langzaam, “Joseph is…niet Charlotte’s vader! Godzijdank!” Enkele dagen later kon Samantha bevestigen dat de biologische moeder had besloten niets verder na te streven aangezien Joseph niet Charlotte’s biologische vader was. Met dit nieuws zag Eleanor de gelijkenis van Charlotte met Ava als een miraculeus toeval en een tweede kans voor haar gezin. Haar overleden dochter zou altijd een deel van hen zijn, vooral omdat ze nu wisten hoe belangrijk elk moment was.
Al jarenlang duikt het onderwerp met vaste regelmaat op in roddelrubrieken, talkshows en vooral op sociale media: wie is nu écht de vader van André Hazes jr.? Het is een kwestie die voor buitenstaanders misschien klinkt als sensatie, maar voor André zelf blijkt het een onderwerp dat soms onverwacht diep kan raken.
In een openhartig gesprek met Evert Santegoeds bij Shownieuws heeft André voor het eerst toegegeven dat hij niet met honderd procent zekerheid kan zeggen hoe het zit. Tegelijk maakt hij duidelijk dat hij geen behoefte heeft aan een DNA-test. En juist die keuze roept bij veel mensen vragen op.
Een hardnekkig gerucht dat blijft terugkomen
Het verhaal over André’s afstamming is niet nieuw. Al jarenlang verschijnen er berichten op Facebook, forums en juicekanalen waarin wordt gespeculeerd over mogelijke alternatieve vaders. Die geruchten hebben vooral te maken met het verleden van zijn moeder, Rachel Hazes, die nooit geheim heeft gemaakt dat haar relatie met André Hazes senior turbulent was.
Door de jaren heen zijn verschillende namen genoemd. Zo werd oud-voetballer John de Wolf geregeld genoemd, net als de inmiddels overleden Marco Eijk. Bewijs is er nooit geweest, maar het feit dat de geruchten blijven opduiken, zorgt ervoor dat ze moeilijk volledig verdwijnen.
Gesprek dat onverwacht persoonlijk werd
Tijdens zijn gesprek met Evert Santegoeds ging het aanvankelijk over heel andere zaken. André sprak over zijn toekomstplannen, zijn wens om opnieuw vader te worden en zijn kijk op relaties. Hij gaf aan dat hij openstaat voor nieuwe stappen in zijn leven, maar ook realistisch is over hoe ingewikkeld dat soms kan zijn.
Toch schoof het gesprek langzaam richting zijn familiegeschiedenis. Santegoeds besloot het onderwerp voorzichtig aan te snijden en stelde de vraag die velen al jaren bezighoudt: heeft André zelf ooit getwijfeld aan wie zijn vader is?
Het antwoord was opvallend eerlijk. André gaf aan dat hij niet actief twijfelt, maar dat de uitspraken die over hem worden gedaan wél onder zijn huid zijn gekropen. “Het is nogal wat als mensen dat over je zeggen,” liet hij weten. “Ook al probeer je het los te laten, het blijft ergens hangen.”
Het gesprek met zijn moeder
Volgens André heeft hij het onderwerp ooit rechtstreeks besproken met zijn moeder. Niet beschuldigend, maar zoekend naar duidelijkheid. Hij vroeg haar of er iets was dat hij moest weten. Het antwoord dat hij kreeg, was resoluut.
Rachel zou hem hebben verzekerd dat er niets aan de hand is en dat hij echt de zoon is van André Hazes senior. Ze zou dat zelfs hebben bezworen “op haar kinderen”. Voor André was dat op dat moment voldoende. “Dan moet je dat geloven,” zei hij daarover.
Toch erkent hij dat zulke geruchten iets met je doen, zelfs als je rationeel weet dat ze nergens op gebaseerd zijn.
Waarom geen DNA-test?
Een vraag die bij veel kijkers meteen opkwam, is waarom André geen DNA-test wil laten doen. In theorie zou zo’n test in korte tijd volledige duidelijkheid kunnen geven. Ook Evert Santegoeds stelde die vraag direct.
André reageerde terughoudend. Hij gaf aan dat hij daar simpelweg niet aan toe is. Niet omdat hij bang is voor de uitslag, zo zegt hij, maar omdat hij niet voelt dat hij die stap nodig heeft om verder te kunnen.
Voor hem lijkt de biologische waarheid minder zwaar te wegen dan de emotionele realiteit waarin hij is opgegroeid.
Gelijkenissen met zijn vader
Tijdens het gesprek probeerde André zijn gevoel te verwoorden door te kijken naar uiterlijke en innerlijke overeenkomsten. Hij gaf toe dat hij er anders uitziet dan zijn vader, maar plaatste daar meteen een nuance bij.
“Ik zorg anders voor mezelf,” zei hij. “Ik sport veel, let op mijn uiterlijk, gebruik crèmes. Dat deed mijn vader allemaal niet.” Toch herkent hij zichzelf in bepaalde gezichtskenmerken, zoals zijn mond en neus. En vooral in karaktereigenschappen voelt hij een sterke band.
Dat gevoel van herkenning lijkt voor hem zwaarder te wegen dan geruchten of vergelijkingsfoto’s op internet.
Vergelijkingen die toch blijven knagen
Toch ontkent André niet dat sommige beelden hem aan het denken hebben gezet. Er is een periode geweest waarin foto’s van hem naast beelden van Marco Eijk werden gelegd. Met vergelijkbare kapsels en gezichtsbeharing zagen sommigen ineens overeenkomsten.
“Dan ga je toch even kijken,” gaf hij toe. “En hij is er niet meer, dus je kunt het hem ook niet vragen.” Die constatering laat zien hoe ingewikkeld zulke geruchten kunnen zijn, zelfs als je er niet bewust in gelooft.
Meer dan alleen een roddel
Wat dit verhaal bijzonder maakt, is dat het niet alleen draait om sensatie. Het raakt aan identiteit, familie en de vraag hoeveel zekerheid een mens nodig heeft om zichzelf te kunnen zijn.
Voor André lijkt het antwoord duidelijk: hij is opgegroeid als zoon van André Hazes senior, heeft hem zo ervaren en voelt die band nog steeds. Een DNA-test zou daar voor hem niets aan veranderen.
Tegelijk laat hij zien dat zelfs sterke mensen niet ongevoelig zijn voor jarenlange speculatie. Woorden blijven hangen, ook als je ze probeert te negeren.
Rust boven absolute waarheid
Door open te zijn over zijn twijfels – of beter gezegd: over het effect van die twijfels – heeft André iets gedaan wat weinig publieke figuren durven. Hij heeft niet gekozen voor sensatie, maar voor nuance.
Geen test, geen spektakel, geen definitief antwoord voor het publiek. Wel een persoonlijke grens: sommige zaken mogen privé blijven, zelfs als de buitenwereld er nieuwsgierig naar is.
Voor André Hazes jr. lijkt dat uiteindelijk belangrijker dan absolute zekerheid. En misschien is dat, in een wereld vol meningen en geruchten, juist een teken van rust en volwassenheid.