Algemeen
Sylvana Simons reageert op Gullit-schmink: “Hoe durf je dit te zeggen”
Tijdens de voetbalwedstrijd tussen Polen en Nederland ontstond er opschudding door enkele fans die hun gezichten bruin hadden geschminkt en rastapruiken droegen, in een poging om de legendarische voetballer Ruud Gullit te imiteren. Dit leidde tot verschillende reacties, zowel binnen als buiten Nederland.
Incident Op de Tribunes
De fans droegen oranje shirts en probeerden op een ludieke manier een hommage te brengen aan Ruud Gullit. Echter, de wijze waarop zij dit deden, viel niet bij iedereen in goede aarde. Verschillende toeschouwers en televisiekijkers uit zowel binnen- als buitenland dienden klachten in bij de Britse omroep BBC, die de drie Oranjefans in beeld bracht.
Reacties uit de Media
BNNVARA reageerde fel op het incident met een artikel dat de titel droeg: “Oranjefeest in Duitsland ontsierd door racistische taferelen.” In de begeleidende tekst werd het gedrag van de fans beschreven als ‘blackface’, een term die historisch beladen is en vaak wordt geassocieerd met racisme. Deze keuze van woorden leek bedoeld om sterke reacties uit te lokken.
Ruud Gullit Zelf Reageert
Tot verrassing van velen reageerde Ruud Gullit zelf op een positieve manier. Hij gaf aan het leuk te vinden dat hij nog steeds niet was vergeten en leek de imitatie als een vorm van waardering te zien. Zijn reactie stond in schril contrast met de kritiek van anderen en bracht een genuanceerd perspectief in het debat.
Kritiek en Onvrede
Ondanks de positieve reactie van Gullit zelf, waren er veel mensen die het incident als ongepast en racistisch beschouwden. Jerry Afriyie, de voorman van de beweging Kick Out Zwarte Piet, uitte zijn ongenoegen op sociale media. Hij schreef op X: “De meerderheid stemt op een racistische partij. Vervolgens wil dezelfde meerderheid bepalen wat racisme is. Hoe Nederlands wil je het hebben?”
Standpunt van Sylvana Simons
Ook Sylvana Simons, voormalig politica van BIJ1, gaf haar mening over het incident op X. Ze stelde dat er een diepere, onderliggende afgunst schuilt achter de behoefte om zich voor te doen als zwart, niet om daadwerkelijk zwart te zijn, maar om de aandacht en impact te genereren die hiermee gepaard gaat. “Niemand wil het leven ervaren zoals zwarte mensen dat moeten doen,” schreef ze.
Een Complexe Discussie
Het incident bij de wedstrijd tussen Polen en Nederland heeft een breed scala aan reacties opgeroepen en benadrukt de complexe aard van culturele imitaties en de perceptie van racisme. Terwijl sommige mensen de actie van de fans als onschuldig en ludiek zagen, interpreteerden anderen het als een schadelijke en respectloze daad.
Historische Context van Blackface
Het gebruik van blackface heeft een lange en pijnlijke geschiedenis, vooral in de Verenigde Staten en Europa. Het werd in het verleden gebruikt in theater en film om stereotypen van zwarte mensen te versterken en hen belachelijk te maken. Deze achtergrond maakt het gebruik van dergelijke praktijken bijzonder gevoelig en controversieel, zelfs als het zonder kwade bedoelingen wordt gedaan.
De Rol van de Media
De media spelen een cruciale rol in het vormgeven van publieke percepties over dergelijke incidenten. Door krachtige woorden zoals ‘racistische taferelen’ en ‘blackface’ te gebruiken, kunnen zij de toon en richting van het publieke debat bepalen. Dit kan zowel positieve als negatieve gevolgen hebben voor het begrip en de reactie van het publiek.
Het Belang van Dialoog en Begrip
Om situaties zoals deze beter te begrijpen en te navigeren, is het essentieel om open en respectvolle dialogen te voeren. Het is belangrijk om de ervaringen en gevoelens van degenen die zich gekwetst voelen serieus te nemen, terwijl ook rekening wordt gehouden met de intenties en perspectieven van anderen. Dit kan helpen om misverstanden te voorkomen en bij te dragen aan een inclusievere samenleving.
“Niemand kan mij ervan overtuigen dat er geen diepe onderliggende afgunst schuilt achter die -schijnbaar- onontkoombare behoefte om zich voor te doen als zwart.”
Sylvana Simons is volledig van de pot gerukt.#ruudgullit— creatieveling (@creatieveling) June 20, 2024
Conclusie
De imitaties van Ruud Gullit door enkele fans tijdens de Polen – Nederland wedstrijd hebben een breed scala aan reacties opgeroepen, van verontwaardiging tot waardering. Dit incident benadrukt de blijvende gevoeligheid rondom culturele imitaties en de noodzaak van een diepgaander begrip van historische contexten en hedendaagse percepties van racisme. Het debat dat hierdoor is aangewakkerd, biedt een kans voor verdere educatie en dialoog over deze belangrijke kwesties.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.