Algemeen
Als je een paarse vlindersticker bij een pasgeborene ziet moet je echt weten wat het betekent
Enkele weken nadat Millie Smith en Lewis Cann het opwindende nieuws ontvingen dat ze een tweeling verwachtten, kregen ze het hartverscheurende bericht dat slechts één van hun kinderen zou overleven. Op 30 april, na een risicovolle zwangerschap van 30 weken, beviel Millie van hun identieke tweeling, Callie en Skye. Helaas overleed Skye slechts drie uur na haar geboorte.
Een Verpletterende Ontdekking
Het tragische verhaal begon in november 2015 toen Millie en Lewis te horen kregen dat ze hun eerste kindje verwachtten. Smith, die een tweeling in de familie heeft, had een sterk vermoeden dat ze zelf ook een tweeling zou krijgen, hetgeen de artsen na 10 weken bevestigden. De vreugde werd echter al snel overschaduwd door droevig nieuws. Minder dan twee weken na de opwinding dat ze twee kinderen zouden verwelkomen, kreeg het stel te horen dat een van hun baby’s een fatale aandoening had en niet zou overleven na de geboorte.
Tijdens een van de zwangerschapscontroles viel de stilte van de arts op. “Tijdens de scan zei de dokter niets. Ik was erg opgewonden om de kleine baby’s te zien, maar ze zweeg. Lewis en ik wisten allebei meteen dat er een probleem moest zijn,” vertelde Smith.
Een Slechte Diagnose: Anencefalie
De artsen deelden mee dat een van de baby’s anencefalie had, een ernstige geboorteafwijking waarbij een baby wordt geboren zonder delen van de hersenen en schedel. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) treft deze aandoening ongeveer één op de 4600 baby’s in de VS, en bijna alle baby’s met anencefalie sterven kort na de geboorte.
Het Besluit om Door te Gaan
Ondanks de diagnose besloten Smith en Cann om door te gaan met de risicovolle zwangerschap. Ze gaven hun tweeling de namen Skye en Callie. “We wisten dat Skye een naam moest hebben voordat ze geboren werd,” zei Smith. “Omdat ik wist dat ze maar een paar seconden of minuten zou overleven, wilde ik dat ze in die tijd een naam zou krijgen.” De naam Skye symboliseerde iets eeuwigs, iets waaraan ze altijd konden denken wanneer ze naar de lucht keken.
De Geboorte en Het Verlies
Op 30 april, na slechts 30 weken zwangerschap, kreeg Smith weeën en moest ze een spoedkeizersnede ondergaan. Om hen te helpen omgaan met het verlies, kregen ze tijdens de bevalling steun van een “rouwverloskundige” en werd er een speciale kamer voor hen ingericht, de “Daisy Room”, waar families tijd kunnen doorbrengen met een baby voor en na het overlijden.
“Toen de meisjes werden geboren, huilden ze allebei. Dit was een enorm moment, omdat ons was verteld dat Skye geen geluid zou maken of zou bewegen,” zei Smith. Het stel was dankbaar dat ze nog drie uur met Skye konden doorbrengen voordat ze stierf. “We waren Skye aan het knuffelen toen ze overleed. Dit was het ergste moment in ons leven. Ik heb nog nooit zo’n hartzeer gevoeld. Maar ik ben er trots op dat ze zo lang heeft gevochten om tijd met ons door te brengen.”
Het Leven op de NICU
Callie, die te vroeg geboren was, moest op de neonatale intensive care (NICU) blijven om aan te sterken. De afdeling was gevuld met andere tweelingen, wat de situatie voor Smith nog pijnlijker maakte. “De meeste verpleegkundigen wisten wat er was gebeurd, maar na verloop van tijd spraken mensen niet meer over Skye. Na ongeveer vier weken deed iedereen alsof er niets was gebeurd, wat betekende dat de families om me heen geen idee hadden van onze situatie,” herinnerde Smith zich.
Op een ochtend maakte een gestreste moeder van een andere tweeling op de NICU een opmerking tegen Smith. Ze zei onschuldig dat ze “zo gelukkig” was dat ze geen tweeling had. De opmerking, bedoeld als grap, raakte Smith diep. Ze rende in tranen de kamer uit en de moeder had geen idee waarom.
De Paarse Vlinder: Een Symbool van Herinnering
Deze ervaring bracht Smith op het idee om iets te creëren dat zou spreken voor ouders die net een baby hadden verloren. Ze ontwierp een poster voor de NICU waarop ze uitlegde dat elke couveuse met een paarse vlinder betekent dat één of meer baby’s van een meerling verloren zijn gegaan. “Ik koos voor vlinders, omdat ik dacht dat het passend was om de baby’s die wegvlogen te herdenken, en voor de kleur paars omdat die zowel bij jongens als bij meisjes past,” legde Smith uit.
Het concept van de paarse vlinder heeft zich sindsdien verspreid naar ziekenhuizen in verschillende landen over de hele wereld. De Skye High Foundation, opgericht ter nagedachtenis aan Skye, verspreidt het symbool en biedt steun aan gezinnen die een vergelijkbaar verlies meemaken.
Een Levendige Herinnering
Callie is nu een levendige, gelukkige zevenjarige en de herinnering aan de tweeling leeft voort in paarse vlinderkaarten en andere initiatieven om gezinnen met baby’s zoals Skye over de hele wereld te helpen. De paarse vlinders zijn er nu in allerlei vormen, zoals ornamenten, kaarten, dekens, knuffels en meer.
Smith blijft zich inzetten voor het voorkomen van misverstanden en het bieden van steun aan ouders die een kind hebben verloren. “Uiteindelijk zal ik nooit kunnen voorkomen dat dit gebeurt, maar hoe meer steungroepen we kunnen opzetten en hoe meer dingen we kunnen organiseren zoals de stickers, hoe beter het zal zijn. Het is het moeilijkste waar iemand mee te maken krijgt,” zei Smith.
Conclusie: Een Erfenis van Liefde en Steun
Het verlies van een kind, op welke leeftijd dan ook, is een onvoorstelbare tragedie voor ouders. Het verhaal van Millie Smith en Lewis Cann is een aangrijpend voorbeeld van hoe verdriet kan worden omgezet in een bron van steun en troost voor anderen. De paarse vlinder, symbool voor hun dochter Skye, biedt herkenning en erkenning aan ouders over de hele wereld die een soortgelijk verlies hebben meegemaakt.
Door dit verhaal te delen, hopen we dat anderen zullen begrijpen wat een paarse vlinder naast een pasgeborene betekent, en dat de herinnering aan Skye en andere baby’s die te vroeg zijn heengegaan, op een liefdevolle manier wordt geëerd.
Hevige politieke en publieke reacties op nieuwe Kamervoorzitter: keuze leidt tot felle discussie
De verkiezing van een nieuwe Kamervoorzitter, normaal gesproken een procedurele stap in het parlementaire proces, groeide dit keer uit tot een moment dat Den Haag en de rest van het land in beroering bracht. Na drie stemrondes werd Thom van Campen gekozen als nieuwe voorzitter, terwijl Martin Bosma – die in de eerste twee rondes duidelijk de meeste stemmen kreeg – uiteindelijk aan de kant werd geschoven.
Wat volgde was een golf van reacties. In de Kamer, op sociale media en in talkshows werd druk gediscussieerd over de vraag of deze uitkomst het gevolg was van een eerlijke afweging van kwaliteiten, of van politieke strategie die de geloofwaardigheid van het proces onder druk zette.
Een stemronde die meer vragen opriep dan antwoorden gaf
Het contrast tussen de eerste twee rondes en de uiteindelijke uitslag viel veel mensen meteen op. Bosma stond aanvankelijk ruim bovenaan, maar bleek in de beslissende ronde niet langer de voorkeurskandidaat.
Volgens critici leek het erop dat de procedure minder draaide om het kiezen van de meest ervaren of meest natuurlijke voorzitter, maar vooral om het voorkomen van een ongewenste uitkomst. Voorstanders van Bosma benadrukten dat hij de afgelopen jaren herhaaldelijk had laten zien dat hij Kamerdebatten ordelijk en rustig kon leiden. Zelfs politieke tegenstanders roemden zijn kalme stijl en heldere manier van voorzitten.
Toch kreeg hij niet het vertrouwen van een meerderheid. Dat maakte deze voorzittersverkiezing tot een bron van debat: gaat het in zo’n functie om vakmanschap, of om politieke comfortzones?
Online ontstond direct een storm van verontwaardiging
Binnen enkele minuten nadat de uitslag bekend werd gemaakt, barstte op sociale media een golf van woede en ongeloof los. Oud-Kamerlid Harm Beertema merkte op dat de derde ronde eerder leek op een blokkade dan op een zorgvuldige beoordeling. Zijn analyse werd duizenden keren gedeeld en onderschreven.
Veel berichten klonken in dezelfde lijn: hoe kan iemand die twee rondes bovenaan staat in de slotfase toch worden weggestemd, zonder duidelijke inhoudelijke reden?
Onder de reacties zat een voelbare frustratie over het idee dat gevestigde partijen elkaar vasthouden om een bepaalde politieke richting te voorkomen. Volgens veel commentatoren aangaf dit moment een bredere zorg: dat het parlement niet altijd aansluit bij de wens van een groot deel van de kiezers.
Ook Elbertus van Lagen uitte zorgen over het groeiende wantrouwen in de politiek. Zijn uitspraak dat het vertrouwen nóg verder zou kunnen dalen, raakte een gevoelige snaar bij veel burgers.
Journalisten zien een patroon in deze gang van zaken
De discussie bleef niet beperkt tot sociale media. Verschillende journalisten reageerden kritisch op de stemprocedure. Bart Nijman omschreef de situatie als een ‘politiek onderonsje’, een verwijzing naar het idee dat partijen soms vooral bezig zijn elkaar intern te beschermen in plaats van de beste kandidaat naar voren te schuiven.
Zijn woorden kregen veel bijval. Voor een grote groep kijkers voelde de verkiezing inderdaad als een proces waarin de uitkomst al min of meer was bepaald voordat de rondes begonnen. Niet door open debat of door inhoudelijke afweging, maar door afspraken achter de schermen.
Daardoor ervoer een deel van het publiek de uitkomst als een gemiste kans voor transparantie en professionaliteit.
Een gevoel van buitensluiting bij veel kiezers
Voor veel mensen ging de discussie niet alleen over de functie van de nieuwe Kamervoorzitter. Het voelde ook als een symbolische gebeurtenis waarin zichtbaar werd hoe grote groepen kiezers zich niet vertegenwoordigd voelen.
Na de verkiezingen, waarin de rechtse partijen een grote overwinning behaalden, leek dit moment dat gevoel verder te versterken. De boodschap die sommige burgers eruit haalden: zelfs wanneer een kandidaat op basis van stemmen en ervaring een logische keuze lijkt, kunnen politieke afspraken alsnog bepalen dat hij niet wordt gekozen.
In gesprekken rond het Binnenhof viel te horen dat de keuze mogelijk voortkomt uit een reflex die al jarenlang te zien is: het proberen te behouden van vertrouwde verhoudingen binnen het politieke midden. Het resultaat is dat veel burgers de indruk krijgen dat hun stem minder invloed heeft dan ze hopen.
Een gemiste kans om vertrouwen te herstellen
De derde stemronde werd door veel politieke analisten gezien als een belangrijk moment om te laten zien dat kwaliteit boven partijgrenzen kan worden gesteld. Dat gebeurde niet, en juist daardoor werd een kans gemist om vertrouwen bij het publiek te versterken.
Doordat de keuze uiteindelijk vooral werd gezien als een strategisch besluit, is de kloof tussen politiek en burger opnieuw zichtbaar geworden. Mensen die de stemmingen live volgden, zagen hoe een kandidaat met veel ervaring en brede erkenning toch aan de kant werd gezet.
Voor burgers die al langer twijfelen aan de manier waarop de politiek functioneert, gaf dit moment nieuwe aanleiding om zich af te vragen of het parlement werkelijk handelt op basis van transparantie en inhoud.
Het debat over vertrouwen in de politiek laait verder op
De intense reacties van burgers, journalisten en oud-politici laten zien dat de behoefte aan een opener en eerlijker politiek proces groot is. De voorzittersverkiezing werd daardoor meer dan een procedurele stap: het werd een moment waarin het grotere vraagstuk van vertrouwen opnieuw centraal kwam te staan.
Veel mensen hopen dat dit geen gesprek is dat snel wegzakt. Het is juist een kans om te bespreken hoe democratische processen beter kunnen worden bewaakt en hoe de afstand tussen burgers en politiek kan worden verkleind.
Het zou waardevol zijn als er ruimte komt voor een breed gesprek over representatie, transparantie en de rol van politieke strategie bij belangrijke beslissingen.
Praat mee over deze politieke ontwikkeling
Hoe kijk jij naar deze gang
van zaken?
Vond je de keuze logisch, of zie je het – net als veel anderen –
als een gemiste kans voor geloofwaardig leiderschap?
Deel jouw mening op onze Facebookpagina en praat mee over een onderwerp dat veel Nederlanders bezighoudt.