Algemeen
Man houdt pizzafeestje voor vrienden en verwacht dat vrouw de boel opruimt – ontdek haar reactie
Toen Sandra griep kreeg, organiseerde haar man een pizzafeestje voor zijn vrienden en verwachtte dat zij zou opruimen. In plaats van de rust te krijgen die ze nodig had, moest ze slim zijn. Tom leerde snel zijn les op de meest onvergetelijke manier.
Iedereen, maak je klaar! Hier is Sandra, je vriendelijke buurt huisvrouw met een verhaal. Ze zeggen wel eens dat moeilijke tijden iemands ware karakter onthullen. Welnu, de afgelopen week was een flinke uitdaging en liet me zeker zien waar mijn geliefde echtgenoot, Tom, van gemaakt is.
We hebben altijd een goede verstandhouding gehad. We verdeelden de huishoudelijke taken, communiceerden (meestal), en respecteerden elkaar in het algemeen. Dus toen de griep me raakte als een vrachtwagen, dacht ik dat Tom de zaken zou regelen terwijl ik de “koortsige kluizenaar” zou spelen in de logeerkamer. Dat doen partners toch?
Maar ik had het mis. Voordat ik mijn volledige frustratie loslaat, laat me de situatie schetsen. Daar lag ik, gewikkeld in een deken, hoestend en proestend, toen de deurbel ging. Mijn hart zonk als een steen. Gelach en luide stemmen vulden het huis. Mijn gok? Tom’s fantastische vrienden, die ons de eer aandeden op het meest ongelegen moment.
De echte pret begon toen pas. Een uur ging voorbij, elke minuut doorgebracht met het horen van het luidruchtige feest vanuit de slaapkamer. De verleidelijke geur van pizza vulde de lucht, waardoor mijn maag protesteerde. Door de nevel van mijn ziekte kon ik Tom’s bulderend gelach horen mengen met dat van de rest. Mijn nieuwsgierigheid, gevoed door sluimerende ergernis, won het uiteindelijk.
Met een donzig deken over mijn zweterige pyjama’s drapeerde, schuifelde ik naar de slaapkamerdeur. Het tafereel dat me begroette, leek zo uit een nachtmerrie van een studentenfeest te komen. Daar lagen ze, verspreid over ons bed – ja, het bed met de delicate crèmekleurige bekleding waarvan Tom had gezworen dat er nooit iemand op zou eten – omringd door lege pizzadozen en overvolle bierblikjes.
Tom keek op en zag me, maar in plaats van een schuldbewuste glimlach, werd ik begroet met een frons. “Hey,” zei hij, zijn stem druipend van ergernis, “waarom ben je uit bed?” Nou, dat was de druppel. Mijn lichaam deed pijn, mijn hoofd bonkte, en nu deed mijn man alsof ík degene was die hem lastig viel? Dit was niet de ondersteunende partner die ik dacht te hebben.
Mijn kaken klemden zich vast. “Ik kan niet rusten met al dat lawaai,” kraakte ik, mijn stem zwak maar doordrenkt van frustratie. “En waarom gebruiken jullie onze slaapkamer als feestzone?” Tom rolde met zijn ogen, een gebaar dat me normaal rillingen bezorgde (niet op een goede manier). “Het is maar voor vanavond, schat. Doe niet zo dramatisch,” drawlde hij, gebruikmakend van een koosnaam die ineens neerbuigend aanvoelde. “En nu je toch op bent, kun je misschien beginnen met opruimen! We hebben hier ruimte nodig.”
De brutaliteit ervan allemaal! Hier stond ik, een zieke vrouw die amper kon staan, en hij verwachtte dat ik zou opruimen na zijn onbezonnen feestje? Tranen welden op in mijn ogen. “Ik ben ziek, Tom,” raspte ik. “Het minste wat je kunt doen is wat medeleven tonen en me laten rusten.” Een grijns kroop over Tom’s gezicht en zijn stem werd koud. “Speel niet die ‘zieke’ kaart bij me. Het is maar een beetje griep. Je gaat niet dood. Ruim wat op. Je kunt het wel aan.” Hij draaide zich toen weer naar zijn vrienden en de luidruchtige tv, mij compleet negerend.
Sprakeloos en woedend stond ik daar even, het gewicht van zijn onverschilligheid drukte op me. Maar weet je wat? Dit was niet het einde van het verhaal. Ik zou niet worden behandeld als een veredelde schoonmaakster terwijl mijn man feestte. Nee, meneer. Het was tijd om de cavalerie in te schakelen. Tranen vervaagden mijn zicht terwijl ik terug strompelde naar de logeerkamer. Dit was niet de partner waarmee ik een leven had opgebouwd. Dit was een vreemdeling, een man die koos voor pizza en vrienden boven mijn welzijn. Snikkend pakte ik mijn telefoon.
Er was maar één persoon die deze situatie aankon – mevrouw Thompson, Tom’s formidabele moeder. De vrouw kon melk doen schiften met een blik, en haar aanwezigheid herinnerde zelfs volwassen mannen aan hun jeugdige misstappen. “Hallo, mevrouw Thompson?” zei ik. “Met Sandra. Ik, uh, ik heb uw hulp nodig.” Ik legde de hele situatie uit, mijn stem trilde van woede en frustratie. Stilte volgde aan de andere kant van de lijn. Toen klonk er een laag lachje door de telefoon. “Maak je geen zorgen, lieverd,” zei mevrouw Thompson uiteindelijk, haar stem doorspekt met een steely vastberadenheid die me kippenvel bezorgde (de goede soort deze keer). “Ik ben er zo.”
Een uur later ging de deurbel. Ik gluurde door de deur van de logeerkamer, een sprankje hoop bloeide op in mijn borst. Daar stond ze, mevrouw Thompson, met haar armen over elkaar en een blik die gletsjers kon doen smelten. Op het moment dat de deur openging, kwam het feest abrupt tot stilstand. Tom en zijn vrienden verstrooiden zich als kakkerlakken onder het keukenlicht, behalve dat ze in trainingsbroeken zaten en half opgegeten zakken chips en pizza vasthielden. “THOMAS,” bulderde mevrouw Thompson, haar stem weerklonk door het appartement. “Wat. Denk. Je. Dat. Je. Doet?” De kamer werd doodstil. Tom’s vrienden, met half opgegeten pizzakorstjes halverwege hun mond, leken een geest te hebben gezien.
Tom, de arme ziel, probeerde te stamelen, maar ze onderbrak hem met een vernietigende blik. Oh, jongens, dit was zo leuk. “Een feestje geven terwijl je vrouw ziek in bed ligt? En in de slaapkamer nog wel? Thomas, dit is volstrekt onaanvaardbaar!” Haar stem weerklonk door het appartement, geen ruimte voor discussie latend. Toen verzachtte haar blik en wendde ze zich tot mij. “Sandra, lieverd, ga maar terug naar bed. Ik zal deze kleine… situatie wel afhandelen.”
Er was een gevaarlijke glans in haar ogen, en een sprankje amusement flikkerde in die van mij. Deze jongens stonden op het punt een serieuze preek te krijgen (en misschien een strenge les over het belang van respect voor vrouwen). Terwijl ik langs Tom schuifelde, kon ik een beetje wraak niet weerstaan. Ik leunde in, gaf hem een mierzoete glimlach en fluisterde: “Succes, kampioen!” De blik van pure angst op zijn gezicht, in contrast met de grote ogen van zijn vrienden, was bijna genoeg om mijn griep te genezen. Bijna.
Mevrouw Thompson schraapte haar keel, het geluid scherp als een mes. “Goed, jonge mannen,” begon ze. “Laten we eens praten over enkele basisprincipes van menselijke fatsoen… zullen we?” Oh, jongens, dit werd alleen maar beter. Ik nestelde me weer in bed, een ondeugende glimlach op mijn gezicht. Vanavond zou een episch verhaal worden voor de komende jaren. De volgende drie dagen transformeerde mevrouw Thompson ons appartement in een bootcamp. Tom en zijn vrienden, ontdaan van hun zelfingenomen grijnzen, renden rond als mieren op een hete stoep. Vloeren dweilen, badkamers schrobben, was doen – noem maar op, ze maakten het schoon. Alles onder het waakzame oog van mevrouw Thompson, die bevelen gaf als een sergeant.
De tweede zittingsdag in de rechtszaak tegen Marco Borsato zorgde voor een duidelijke verschuiving in toon en dynamiek. Waar tijdens de eerste zitting vooral de aanklachten en verklaringen centraal stonden, kwam nu de verdediging uitvoerig aan het woord. En volgens verslaggever Evert Santegoeds, die de hele dag in de rechtbank aanwezig was, gebeurde precies wat een goede verdediging beoogt: twijfel zaaien over de aangereikte feiten, verklaringen en bewijsstukken.
In een gesprek met Shownieuws liet Santegoeds weten dat de presentatie van de advocaten van Borsato hem aan het denken heeft gezet. Niet omdat er plots een eenduidige conclusie mogelijk is, maar omdat de zaak complexer blijkt dan veel mensen vooraf dachten. Zijn woorden geven een inkijkje in hoe de verdediging de zaak benadert en waarom donderdag mogelijk een kantelpunt vormt in het proces dat al jaren de Nederlandse showbizzwereld bezighoudt.
In deze longread wordt uitgebreid stilgestaan bij de argumenten van de verdediging, de punten die Santegoeds opvielen, het omstreden dagboek en de discussie over de geloofwaardigheid van verschillende verklaringen. Ook wordt gekeken naar de bredere impact van deze zittingsdag en wat het kan betekenen voor de verdere verloop van de zaak.
De sfeer in de rechtbank: een nieuwe fase van het proces
Vanaf de eerste minuut van de donderdagzitting was duidelijk dat de verdediging een andere strategie volgde dan het 0penbaar Ministerie twee dagen eerder. Waar justitie een groot deel van haar verhaal baseerde op verklaringen van het vermeende slacht0ffer en een aantal ondersteunende documenten, richtte de verdediging zich vooral op inconsistenties, hiaten en onduidelijke details in datzelfde materiaal.
Volgens Santegoeds zat er een opvallende energie in de zaal. Niet omdat het juridisch spektakel was, maar omdat de toon scherp en analytisch werd. Het ging niet langer om algemene beschuldigingen, maar om het apart leggen en onderzoeken van puzzelstukjes die volgens de advocaten helemaal niet passen.
“Het was een gedegen verhaal,” zegt Santegoeds. “Een verhaal dat mij heel erg aan het twijfelen heeft gebracht over wat ik dinsdag hoorde. En dát is natuurlijk precies wat de verdediging wil: laten zien dat er interpretatie, nuance en onzekerheid achter de aangedragen stukken zit.”
Het audiofragment: bekentenis of misverstand?
Een van de grootste punten van discussie in de zaak is het zogenoemde audiofragment, waarin de moeder van het meisje Borsato confronteert met haar beschuldigingen. Justitie stelde dinsdag dat dit gesprek elementen bevatte die op een impliciete bekentenis zouden kunnen wijzen.
Maar volgens de verdediging – en volgens Santegoeds nu ook – is dat beeld te sterk aangezet.
“Wat ik dinsdag hoorde, klonk
alsof er een bekentenis op band stond,” vertelt hij. “Maar vandaag
werd dat vrijwel volledig onderuit gehaald.”
De verdediging wees erop dat:
-
Borsato in het gesprek nooit expliciet toegeeft dat hij grensoverschrijdend heeft gehandeld.
-
Hij vaag reageert, deels geschokt, deels afwerend – maar niet bevestigend.
-
Het gesprek plaatsvond in een gespannen situatie waarin woorden ook anders kunnen worden geïnterpreteerd.
Daarnaast benadrukte de verdediging dat het gesprek is opgenomen onder omstandigheden die op zijn minst vragen oproepen over de context en intentie. Was het een spontane confrontatie of een zorgvuldig geplande actie met een specifiek doel? Die vraag blijft hangen.
Het dagboek: een “verdacht boekje” met één cruciale pagina
Het meest controversiële bewijsstuk in deze zaak is zonder twijfel het dagboek van het meisje. Een schrift van slechts dertig pagina’s, waarin volgens het OM aanwijzingen te vinden zijn voor haar ervaringen met de zanger.
Maar volgens de verdediging – en nu ook volgens Santegoeds – zit dat anders.
Een boekje met één afwijkende pagina
“Het dagboek telt slechts dertig pagina’s,” legt Santegoeds uit. “Maar Marco komt maar op één pagina voor. En die ene pagina lijkt niet geschreven in dezelfde lijn als de rest.”
De verdediging ging nog verder en suggereerde dat:
-
het bewuste deel mogelijk niet door het meisje zelf is geschreven;
-
de toon, stijl en woordkeuze anders zijn dan in de rest van het dagboek;
-
de moeder mogelijk zelf aanpassingen of aanvullingen heeft gedaan.
Dit is een ernstige suggestie en vormt een groot risico voor de geloofwaardigheid van het gehele bewijsstuk.
Waarom noemt Santegoeds het “een verdacht boekje”?
De verslaggever is normaal gesproken voorzichtig met zijn woorden, vooral in zaken waar emoties, reputaties en juridische gevolgen zo zwaar meewegen. Maar in deze zaak zei hij onomwonden:
“Het is geen dagboekje, het is een verdacht boekje.”
Die uitspraak komt niet uit sensatie, maar uit de observatie dat het boekje rommelig, fragmentarisch en opeens zeer specifiek lijkt op het moment dat Borsato erin voorkomt. Dat roept vragen op, en het is precies die twijfel die de verdediging probeert te vergroten.
De kleedkamerkwestie: kon het überhaupt gebeuren?
Een ander punt waarop de verdediging zich richtte, is de beschuldiging dat Marco het meisje zou hebben betast in de kleedkamer van The Voice of Holland. Justitie schetste de situatie alsof hij eenvoudig door de gangen kon wandelen en ongezien ruimtes kon betreden.
Maar volgens Santegoeds klopt dat beeld niet.
Borsato was niet vrij om studio’s in en uit te lopen
“Daar twijfelde ik dinsdag al
aan,” zegt hij.
Hij legt uit:
-
Marco had een eigen kleedkamer.
-
Hij werkte vrijwel altijd samen met visagist Leco van Zadelhoff.
-
Beveiliging en productie lieten niet toe dat coaches ongecontroleerd door backstage-gebieden liepen.
-
Alles achter de schermen bij grote tv-producties is strak georganiseerd.
Als die omstandigheden kloppen, wordt de beschuldiging minder waarschijnlijk.
Waarom Leco nooit is verhoord, blijft een mysterie
Het meest opvallende is dat Leco van Zadelhoff, die bijna constant bij Marco was in zijn kleedkamer, nooit door het OM is verhoord.
Santegoeds verbaasde zich daar zichtbaar over:
“Waarom heeft justitie dat niet gedaan? Als iemand kon bevestigen wat er in die kleedkamer gebeurde, was het Leco.”
Volgens hem kan dit maar twee dingen betekenen:
-
Het OM heeft bewust afgezien van het verhoor, omdat het mogelijk ontlastend zou zijn.
-
Het verhoor had geen meerwaarde voor hun scenario, wat vragen oproept over de kracht van dat scenario.
Voor Santegoeds is dit een van de grootste hiaten in de zaak tot nu toe.
Veranderende verklaringen: onduidelijkheid of onbetrouwbaarheid?
Tijdens de zitting van donderdag stelde de verdediging ook vragen over de consistentie van de verklaringen van het meisje. Volgens hen veranderen bepaalde details van haar verhaal door de tijd heen.
Santegoeds vatte het samen als een cruciale vraag:
“Waarom veranderen de verhalen van het meisje steeds?”
De verdediging gaf twee mogelijke verklaringen:
-
Ze kan zich niet alles goed herinneren – een bekend fenomeen in traumagerelateerde zaken.
-
Het is niet gebeurd zoals wordt beweerd, en de inconsistentie komt voort uit het creëren van nieuwe details wanneer eerdere versies onder druk komen te staan.
In elk scenario is er onduidelijkheid – en onduidelijkheid leidt tot twijfel. En twijfel leidt juridisch gezien al snel tot de conclusie dat er onvoldoende hard bewijs is.
Een kantelpunt? De impact van de verdediging
Voor Santegoeds voelde donderdag als een mogelijke omslag in het proces. Niet omdat er ineens een definitieve conclusie in zicht komt, maar omdat de verdediging overtuigend heeft laten zien dat verschillende cruciale onderdelen van de zaak kunnen worden betwist.
Hij zei:
“Ik hoop dat heel duidelijk wordt of hij er nou echt is ingeluisd door de twee of niet.”
Dat laatste – het idee dat Borsato mogelijk doelbewust in een fuik is gelokt – is een theorie die in sommige kringen al langer rondgaat. De verdediging gebruikt die gedachte niet expliciet, maar suggereert wel dat bepaalde elementen in het dossier zijn gemanipuleerd of bewust anders gepresenteerd.
Wat de waarheid is, blijft vooralsnog onbekend.
De bredere vraag: kan deze zaak nog één kant op vallen?
Na deze dag rijst de vraag of de zaak juridisch nog helder genoeg is om tot één duidelijke uitspraak te komen. De advocaten van Borsato hebben laten zien:
-
dat fysiek bewijs ontbreekt;
-
dat verklaringen variëren;
-
dat het dagboek vraagtekens oproept;
-
dat getuigen ontbreken of niet zijn gehoord;
-
dat cruciale situaties logistiek onwaarschijnlijk zijn.
Justitie heeft tegelijkertijd laten zien:
-
dat het meisje haar verhaal meerdere malen consequent heeft verteld;
-
dat er ondersteunende aanwijzingen zijn;
-
dat het audiofragment volgens hun interpretatie significant is;
-
dat er gedragingen van Borsato zijn die volgens hen wijzen op grensoverschrijdend gedrag.
Het blijft daarmee een zaak waarin interpretatie, overtuiging en nuance centraal komen te staan.
Conclusie: een zaak die alle kanten op kan, maar donderdag veranderde het speelveld
De tweede zittingsdag heeft één ding duidelijk gemaakt: deze zaak is niet zwart-wit. Er zijn geen keiharde bewijzen in de vorm van opnames, foto’s of DNA. Wat resteert zijn menselijke verhalen, emoties, herinneringen, twijfels en interpretaties.
Voor de rechtbank betekent dit dat de lat hoog ligt. Voor het publiek betekent het dat de verdeeldheid groot blijft. Voor de betrokkenen betekent het dat de spanning richting de uitspraak – op 4 december – alleen maar groter zal worden.
Wat donderdag heeft laten zien, is dat de verdediging zeer krachtig is in het neerzetten van twijfel. En twijfel is in het strafrecht een machtig juridisch wapen.
De komende weken zullen uitwijzen of die twijfel voldoende weegt.