Algemeen
Man houdt pizzafeestje voor vrienden en verwacht dat vrouw de boel opruimt – ontdek haar reactie
Toen Sandra griep kreeg, organiseerde haar man een pizzafeestje voor zijn vrienden en verwachtte dat zij zou opruimen. In plaats van de rust te krijgen die ze nodig had, moest ze slim zijn. Tom leerde snel zijn les op de meest onvergetelijke manier.
Iedereen, maak je klaar! Hier is Sandra, je vriendelijke buurt huisvrouw met een verhaal. Ze zeggen wel eens dat moeilijke tijden iemands ware karakter onthullen. Welnu, de afgelopen week was een flinke uitdaging en liet me zeker zien waar mijn geliefde echtgenoot, Tom, van gemaakt is.
We hebben altijd een goede verstandhouding gehad. We verdeelden de huishoudelijke taken, communiceerden (meestal), en respecteerden elkaar in het algemeen. Dus toen de griep me raakte als een vrachtwagen, dacht ik dat Tom de zaken zou regelen terwijl ik de “koortsige kluizenaar” zou spelen in de logeerkamer. Dat doen partners toch?
Maar ik had het mis. Voordat ik mijn volledige frustratie loslaat, laat me de situatie schetsen. Daar lag ik, gewikkeld in een deken, hoestend en proestend, toen de deurbel ging. Mijn hart zonk als een steen. Gelach en luide stemmen vulden het huis. Mijn gok? Tom’s fantastische vrienden, die ons de eer aandeden op het meest ongelegen moment.
De echte pret begon toen pas. Een uur ging voorbij, elke minuut doorgebracht met het horen van het luidruchtige feest vanuit de slaapkamer. De verleidelijke geur van pizza vulde de lucht, waardoor mijn maag protesteerde. Door de nevel van mijn ziekte kon ik Tom’s bulderend gelach horen mengen met dat van de rest. Mijn nieuwsgierigheid, gevoed door sluimerende ergernis, won het uiteindelijk.
Met een donzig deken over mijn zweterige pyjama’s drapeerde, schuifelde ik naar de slaapkamerdeur. Het tafereel dat me begroette, leek zo uit een nachtmerrie van een studentenfeest te komen. Daar lagen ze, verspreid over ons bed – ja, het bed met de delicate crèmekleurige bekleding waarvan Tom had gezworen dat er nooit iemand op zou eten – omringd door lege pizzadozen en overvolle bierblikjes.
Tom keek op en zag me, maar in plaats van een schuldbewuste glimlach, werd ik begroet met een frons. “Hey,” zei hij, zijn stem druipend van ergernis, “waarom ben je uit bed?” Nou, dat was de druppel. Mijn lichaam deed pijn, mijn hoofd bonkte, en nu deed mijn man alsof ík degene was die hem lastig viel? Dit was niet de ondersteunende partner die ik dacht te hebben.
Mijn kaken klemden zich vast. “Ik kan niet rusten met al dat lawaai,” kraakte ik, mijn stem zwak maar doordrenkt van frustratie. “En waarom gebruiken jullie onze slaapkamer als feestzone?” Tom rolde met zijn ogen, een gebaar dat me normaal rillingen bezorgde (niet op een goede manier). “Het is maar voor vanavond, schat. Doe niet zo dramatisch,” drawlde hij, gebruikmakend van een koosnaam die ineens neerbuigend aanvoelde. “En nu je toch op bent, kun je misschien beginnen met opruimen! We hebben hier ruimte nodig.”
De brutaliteit ervan allemaal! Hier stond ik, een zieke vrouw die amper kon staan, en hij verwachtte dat ik zou opruimen na zijn onbezonnen feestje? Tranen welden op in mijn ogen. “Ik ben ziek, Tom,” raspte ik. “Het minste wat je kunt doen is wat medeleven tonen en me laten rusten.” Een grijns kroop over Tom’s gezicht en zijn stem werd koud. “Speel niet die ‘zieke’ kaart bij me. Het is maar een beetje griep. Je gaat niet dood. Ruim wat op. Je kunt het wel aan.” Hij draaide zich toen weer naar zijn vrienden en de luidruchtige tv, mij compleet negerend.
Sprakeloos en woedend stond ik daar even, het gewicht van zijn onverschilligheid drukte op me. Maar weet je wat? Dit was niet het einde van het verhaal. Ik zou niet worden behandeld als een veredelde schoonmaakster terwijl mijn man feestte. Nee, meneer. Het was tijd om de cavalerie in te schakelen. Tranen vervaagden mijn zicht terwijl ik terug strompelde naar de logeerkamer. Dit was niet de partner waarmee ik een leven had opgebouwd. Dit was een vreemdeling, een man die koos voor pizza en vrienden boven mijn welzijn. Snikkend pakte ik mijn telefoon.
Er was maar één persoon die deze situatie aankon – mevrouw Thompson, Tom’s formidabele moeder. De vrouw kon melk doen schiften met een blik, en haar aanwezigheid herinnerde zelfs volwassen mannen aan hun jeugdige misstappen. “Hallo, mevrouw Thompson?” zei ik. “Met Sandra. Ik, uh, ik heb uw hulp nodig.” Ik legde de hele situatie uit, mijn stem trilde van woede en frustratie. Stilte volgde aan de andere kant van de lijn. Toen klonk er een laag lachje door de telefoon. “Maak je geen zorgen, lieverd,” zei mevrouw Thompson uiteindelijk, haar stem doorspekt met een steely vastberadenheid die me kippenvel bezorgde (de goede soort deze keer). “Ik ben er zo.”
Een uur later ging de deurbel. Ik gluurde door de deur van de logeerkamer, een sprankje hoop bloeide op in mijn borst. Daar stond ze, mevrouw Thompson, met haar armen over elkaar en een blik die gletsjers kon doen smelten. Op het moment dat de deur openging, kwam het feest abrupt tot stilstand. Tom en zijn vrienden verstrooiden zich als kakkerlakken onder het keukenlicht, behalve dat ze in trainingsbroeken zaten en half opgegeten zakken chips en pizza vasthielden. “THOMAS,” bulderde mevrouw Thompson, haar stem weerklonk door het appartement. “Wat. Denk. Je. Dat. Je. Doet?” De kamer werd doodstil. Tom’s vrienden, met half opgegeten pizzakorstjes halverwege hun mond, leken een geest te hebben gezien.
Tom, de arme ziel, probeerde te stamelen, maar ze onderbrak hem met een vernietigende blik. Oh, jongens, dit was zo leuk. “Een feestje geven terwijl je vrouw ziek in bed ligt? En in de slaapkamer nog wel? Thomas, dit is volstrekt onaanvaardbaar!” Haar stem weerklonk door het appartement, geen ruimte voor discussie latend. Toen verzachtte haar blik en wendde ze zich tot mij. “Sandra, lieverd, ga maar terug naar bed. Ik zal deze kleine… situatie wel afhandelen.”
Er was een gevaarlijke glans in haar ogen, en een sprankje amusement flikkerde in die van mij. Deze jongens stonden op het punt een serieuze preek te krijgen (en misschien een strenge les over het belang van respect voor vrouwen). Terwijl ik langs Tom schuifelde, kon ik een beetje wraak niet weerstaan. Ik leunde in, gaf hem een mierzoete glimlach en fluisterde: “Succes, kampioen!” De blik van pure angst op zijn gezicht, in contrast met de grote ogen van zijn vrienden, was bijna genoeg om mijn griep te genezen. Bijna.
Mevrouw Thompson schraapte haar keel, het geluid scherp als een mes. “Goed, jonge mannen,” begon ze. “Laten we eens praten over enkele basisprincipes van menselijke fatsoen… zullen we?” Oh, jongens, dit werd alleen maar beter. Ik nestelde me weer in bed, een ondeugende glimlach op mijn gezicht. Vanavond zou een episch verhaal worden voor de komende jaren. De volgende drie dagen transformeerde mevrouw Thompson ons appartement in een bootcamp. Tom en zijn vrienden, ontdaan van hun zelfingenomen grijnzen, renden rond als mieren op een hete stoep. Vloeren dweilen, badkamers schrobben, was doen – noem maar op, ze maakten het schoon. Alles onder het waakzame oog van mevrouw Thompson, die bevelen gaf als een sergeant.
Monique Hansler opnieuw onder vuur: kritiek stapelt zich op na beelden met opgesloten huisdieren
Monique Hansler, inmiddels een bekende naam in het realitylandschap, krijgt opnieuw een golf aan kritiek over zich heen. Na haar opvallende rol in Winter Vol Liefde en de eerste aflevering van De Hanslers: van de Piste naar de Playa, lijkt de storm rondom haar naam alleen maar heviger te worden. Deze keer richten de pijlen zich niet alleen op haar optreden in de serie, maar vooral op de manier waarop ze met haar huisdieren omgaat. Volgens diverse kijkers, opiniemakers en zelfs organisaties die zich inzetten voor dierenwelzijn, zouden bepaalde keuzes van Monique op z’n minst zorgwekkend zijn.
Storm van kritiek na eerste aflevering
Al vóór de eerste aflevering van De Hanslers kwamen online de nodige vraagtekens en discussiepunten voorbij. Vooral de manier waarop Monique sprak over Denise – de inmiddels ex-partner van haar zoon Mike – zorgde voor veel verontwaardiging. In de voorstukjes was te zien hoe Monique haar kritisch toesprak over kleine handelingen, zoals de manier waarop ze uien sneed of zelfs hoe ze sprak. Veel kijkers vonden dat respectloos en noemden het gedrag van Monique “te bemoeizuchtig”, “onvriendelijk” en zelfs “grensoverschrijdend”.
Daarmee was het sentiment rondom de nieuwe serie al gespannen, en die spanning liep verder op zodra de eerste aflevering op televisie verscheen. Eén fragment trok daarbij extra veel aandacht: de beelden waarop te zien was dat Monique haar kat urenlang vervoerde in een klein reiskooi, samen met twee honden die eveneens langdurig in de auto zaten.
Jan Uriot: “Hier gaat gedoe over komen, let maar op”
De bekende showbizzjournalist Jan Uriot, die de aflevering nauwlettend volgde, reageerde fel op de beelden. In zijn rubriek gaf hij aan dat veel kijkers zich erg ongemakkelijk voelden bij wat ze zagen.
Volgens Uriot zal dit onderwerp niet zomaar verdwijnen uit de publieke discussie. “Het is echt heel ongezond wat daar gebeurt,” zei hij. “Dierenwelzijnsorganisaties kijken hier ook naar. Als je een kat twee dagen achter elkaar in een klein kooitje vervoert en twee hondjes langdurig in een auto laat zitten, dan ga je vragen oproepen.”
Collega-journalist Jordi Versteegden vroeg zich hardop af hoe verantwoord het was om dieren in deze omstandigheden te vervoeren. Vooral de temperaturen in Spanje en onderweg vanuit Oostenrijk gaven aanleiding tot extra bezorgdheid. “In de hitte…” begon hij voorzichtig. Uriot viel hem bij: “Ja, precies. Dat is niet goed. Daar gaat ze gedoe over krijgen, dat durf ik te voorspellen.”
Volgens Uriot speelt dit bovendien in op een bredere trend: kijkers nemen steeds minder genoegen met dieren die in ongemakkelijke situaties belanden voor reality-tv. Veel mensen zijn gevoeliger geworden voor dit onderwerp, en de beelden riepen vanzelf stevige reacties op.
Vergelijking met Hyacinth Bucket
Jan Uriot haalde tijdens zijn commentaar klassieke Britse televisie aan. Volgens hem doet Monique denken aan Hyacinth Bucket, de komische maar pretentieuze hoofdpersoon uit de iconische serie Keeping Up Appearances. “Niet vanwege de humor, maar vanwege de manier waarop ze zich presenteert,” legt Uriot uit. “Hyacinth deed zichzelf anders voor dan ze was en kon nogal dwingend zijn. Dat zie ik hier ook terug.”
Volgens Uriot lijkt Monique een soort imago na te streven waarin alles luxe en perfect moet zijn, maar wringt dat met voorbeelden die kijkers op het scherm zien. Hij haalde het voorbeeld aan van de verhuizing, waarbij het gezin volgens hem studenten liet invliegen om de verhuizing goedkoop te regelen. “Terwijl de verhuizing normaal duizenden euro’s kost, pakt men hier een budgetoptie voor iets dat volledig anders wordt gepresenteerd,” aldus Uriot. “En dan te bedenken hoe streng ze vervolgens tegen die studenten was.”
Publieke opinie hardnekkig negatief
Monique probeert sinds haar deelname aan Winter Vol Liefde het imago van “bemoeizuchtige schoonmoeder” van zich af te schudden, maar dat lijkt maar niet te lukken. In de nieuwe realityserie is te zien dat ze vrijwel overal bovenop zit: de verhuizing, de nieuwe beachclub, de relatieperikelen van haar zoon Mike. Kijkers reageren massaal dat ze dit gedrag lastig vinden om naar te kijken.
Het probleem volgens velen: Monique lijkt zich vaak niet bewust van de impact van haar woorden. In de serie wordt zij neergezet als een open, directe en uitgesproken vrouw, maar bij veel mensen komt dat over als hard en weinig empathisch. Dat beeld zagen kijkers eerder ook al in Winter Vol Liefde, waar Monique regelmatig kritiek kreeg op haar houding tegenover Denise.
De online reacties zijn niet mals
Op sociale media lieten kijkers er geen gras over groeien. Reacties varieerden van milde verbazing tot felle afkeuring. Veel mensen vinden dat Monique te veel commentaar levert, te weinig ruimte laat aan anderen en soms ongepast uit de hoek komt. Vooral de fragmenten met Denise, waarin ze haar corrigeerde op de gekste details, zijn blijven hangen.
Maar de beelden met de opgesloten kat en de lange autorit brachten de discussie naar een ander niveau. Mensen hebben een lage tolerantie voor zaken die in strijd lijken met dierenwelzijn, en dat merk je direct aan de toon van de reacties. “Dit hoort niet,” “Onverantwoord,” en “Wie doet dit in vredesnaam?” zijn uitspraken die veel voorbij kwamen.
Daarbij valt op dat zelfs kijkers die de serie leuk en vermakelijk vinden, zich ongemakkelijk voelen bij dit onderwerp. Realityprogramma’s zijn bedoeld om te entertainen, maar zodra dieren of kwetsbare mensen in het geding komen, wordt de grens snel bereikt.
De Hanslers staan opnieuw in de spotlights – maar niet zoals gehoopt
Normaal gesproken is aandacht voor een nieuwe realityserie positief, zeker bij de start. Kijkcijfers stijgen door nieuwsgierigheid en de eerste afleveringen zorgen voor veel gesprek. Bij De Hanslers lijkt het echter meer te gaan over de emoties die Monique oproept dan over de inhoud van de serie zelf.
Het gezin verhuisde voor de show naar Spanje om daar hun nieuwe droomproject te starten: een beachclub. Daar werd volgens de zender juist een nieuwe, luchtige en zonnige kant van de familie belicht. Maar door de combinatie van vooraf uitgelekte beelden, de breuk met Denise die nét voor de start van de serie bekend werd gemaakt, en de harde opmerkingen van Monique zelf, waren kijkers al kritisch vóórdat er ook maar één scène was uitgezonden.
De beelden met de kat gooiden olie op het vuur. Waar eerdere discussies vooral draaiden om persoonlijkheden en dynamieken, raakt deze kwestie aan een onderwerp waar mensen veel gevoeliger voor zijn.
Wat betekent dit voor de toekomst van de serie?
De vraag is hoe de makers en het gezin Hansler omgaan met de kritiek die blijft binnenstromen. De komende afleveringen zullen bepalend zijn voor hoe het publiek deze familie blijft volgen. Realityseries kunnen groeien door drama, maar ze kunnen ook afglijden als kijkers zich ongemakkelijk beginnen te voelen.
Veel hangt af van hoe Monique zichzelf de rest van het seizoen laat zien. Krijgt ze meer begrip van kijkers? Komt er een andere kant van haar naar voren? Of stapelen de kritiekpunten zich verder op?