Algemeen
Ik ontdekte dat mijn schoondochter haar kinderen naar me stuurt om hen te straffen – dit is mijn plan
Wanneer Gina ontdekt dat haar schoondochter haar en haar huis gebruikt als een vorm van straf voor haar kleinkinderen, raakt ze van streek. Maar in plaats van boos te worden, zorgt ze ervoor dat haar kleinkinderen zich veilig en thuis voelen bij haar. Later leert ze haar schoondochter een les die ze niet snel zal vergeten.
“We zijn hier alleen omdat jij die snoepjes hebt gegeten die mama voor papa bewaarde, Jacob. Mama zei dat je dat niet mocht!” hoorde ik mijn kleinzoon, Thomas, tegen zijn jongere broertje zeggen.
Ik stopte midden in mijn stap tussen de koelkast en het aanrecht in de keuken en spitste mijn oren om meer te horen. Mijn hart zakte in mijn schoenen bij de mogelijkheid dat ik Thomas correct had gehoord, want dat betekende dat mijn kleinkinderen eigenlijk niet echt hier wilden zijn.
Langzaam liep ik dichter naar hen toe, terwijl ik probeerde nonchalant te doen. “Wat bedoel je daarmee, lieverd?” vroeg ik. Thomas keek op, met grote ogen vol angst om betrapt te worden. “Uh, niets, oma,” zei hij snel. “Nee, echt, het is oké,” drong ik zachtjes aan, terwijl ik door mijn knieën ging om op hun niveau te komen. “Je kunt me alles vertellen.” Thomas wierp een blik op Jacob, die nerveus op zijn lip kauwde terwijl hij zijn speelgoed stevig vasthield.
“Nou, elke keer als we iets stout doen, of we vragen om iets wat we niet mogen…” Thomas aarzelde. “Ja, ga verder,” drong ik zachtjes aan. “Mama zegt dat ze ons naar ‘het huis van die heks’ zal sturen.” “Die heks?” herhaalde ik, verbijsterd. Mijn schoondochter, Amanda, was nooit warm naar mij toe geweest, maar om de kinderen zulke verhalen te vertellen? Het voelde als een messteek in het hart. Ik had altijd geprobeerd om van mijn huis een veilige en gastvrije plek voor mijn kleinkinderen te maken.
Maar wat was dit? Om erachter te komen dat Amanda hun gedachten tegen mij vergiftigde? Ik haalde diep adem, probeerde mijn stem te kalmeren. Mijn hart zonk, terwijl ik me afvroeg wat mijn kleinkinderen van me dachten. “Och, lieverd,” zei ik. “Ik wilde nooit dat je mijn huis als een straf zou zien. Als je hier niet wilt komen, hoeft dat niet.” “Maar we vinden het hier leuk!” riep Thomas snel uit. “Mama zei alleen dat we hier vervloekt kunnen worden. En vervloekt worden is eng.”
Dit was te veel. Dit was belachelijk. Ik kon Amanda’s kilheid naar mij toe over het hoofd zien, maar het betrekken van de kinderen was een stap te ver. Dit was persoonlijk geworden. Ik had een plan nodig om Amanda te herinneren aan familiewaarden en om haar echt te laten zien dat ik niet zou toestaan dat ze mijn relatie met mijn kleinkinderen ondermijnde.
De volgende keer dat de jongens kwamen, begroette ik ze met een warme glimlach en een vleugje mysterie. “Kom op, laten we wat taart eten,” zei ik tegen hen. “Maar ik heb ook een geheim om met jullie te delen.” Ze keken me met grote ogen aan. “Wat is het, oma?” vroeg Jacob, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Ik verlaagde mijn stem tot een samenzweerderig gefluister. “Jullie moeder had gelijk,” zei ik. “Ik ben een heks.”
Thomas hapte naar adem en Jake’s ogen werden nog groter. “Maar maak je geen zorgen,” voegde ik snel toe. “Ik zou jullie nooit pijn doen. In feite ga ik jullie magie leren.” “Serieus?” vroeg Thomas, zijn stem getint met opwinding en een beetje scepsis. “Ja, echt,” verklaarde ik, terwijl ik ze naar de woonkamer leidde waar ik een geïmproviseerde tovenaarswerkplaats had ingericht.
We brachten de middag door met het kijken naar YouTube-tutorials over goocheltrucs, het oefenen van eenvoudige vingervlugheid en het maken van ’toverdrankjes’ met voedingskleurstoffen, baking soda en kruiden en specerijen die ik in de keuken had liggen. De jongens waren helemaal gefascineerd. “Oma, dit is zo cool!” riep Jacob uit terwijl zijn kleine ’toverdrankje’ bruisde en borrelde. “Ik ben blij dat je dat vindt,” zei ik, terwijl ik door zijn haar woelde. “Jullie zijn allebei heel getalenteerde tovenaars.”
In de dagen die volgden, begonnen de jongens zich te verheugen op hun bezoeken bij mij. Mijn zoon, Brian, belde me op en vertelde me er alles over. “Ik weet niet wat je doet, mam,” zei hij. “Maar de jongens vinden het geweldig om daar te zijn. Ze blijven Amanda of mij vragen om ze af te zetten.” “Ik ben zo blij, lieverd,” zei ik, afwezig. Ik had de jongens al verteld dat ze niets over onze trucs of het maken van toverdrankjes tegen hun ouders mochten zeggen. Het was niet dat ik het geheim wilde houden of zo. Ik wilde gewoon wachten op het perfecte moment om het te onthullen.
“Wat doen jullie?” vroeg Brian nieuwsgierig. “We brengen tijd samen door en ik laat ze kind zijn,” zei ik. Op een dag, net toen Amanda de jongens kwam ophalen, smeekten ze hun moeder om te blijven overnachten. “Nee, jongens,” zei ze streng. “We moeten morgen vroeg opstaan en ik kan niet terug naar deze kant van de stad komen.” Maar de jongens bleven zeuren en smeken.
“Och, ik denk dat jullie gestraft worden door mee naar huis genomen te worden,” zei ik, mijn stem druipend van sarcasme terwijl ik recht naar Amanda keek. Ze verbleekte, herkennend dat mijn woorden de hare waren. “Dat is niet wat ik bedoelde toen ik het zei, Gina,” stamelde ze. “Kijk, we kunnen meningsverschillen hebben, Amanda, maar betrek de kinderen hier niet bij. En waarom zou je ze verhalen over mij vertellen? Dat is volkomen ongepast.”
Ze keek naar beneden, schuld en schaamte overspoelden haar zachte gelaatstrekken. “Ik besefte niet wat ik zei,” ging Amanda verder. “Ik zei het gewoon uit woede omdat de jongens druk waren.” “Ik wil alleen dat ze zich hier veilig en geliefd voelen,” vervolgde ik. “Kunnen we het daarover eens zijn?” Mijn schoondochter knikte, tranen welden op in haar ogen.
“Ja, natuurlijk, Gina. Het spijt me echt.” “Excuses aanvaard,” zei ik zacht. “Maar nu moeten we vooruit, voor hun bestwil.” Amanda en ik vonden daarna een voorzichtige vrede, en de bezoeken van de jongens gingen door zonder de donkere wolk van angst die over hen hing. Onze tijd samen was gevuld met lachen en vreugde, de lucht van magie maakte elk bezoek speciaal. Op een avond, toen de jongens bij mij logeerden en Brian en Amanda een avondje uit waren, stopte ik ze in bed.
“Oma, ben je echt een heks?” vroeg Jacob zachtjes. Ik glimlachte en streek een haarlok van zijn voorhoofd. “Nee, mijn lieve jongen,” zei ik. “Dat ben ik niet. Maar magie is echt als je erin gelooft. Het zit in de liefde die we delen, het plezier dat we hebben en de herinneringen die we maken.” “Ik hou van jouw soort magie, oma,” zei Jacob, half slapend. “Het is minder eng dan de vloeken.”
“Ik hou heel veel van jullie beiden,” zei ik, terwijl ik het licht uitdeed. De volgende ochtend, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, renden de jongens de keuken in, nog steeds bruisend van opwinding over hun laatste ‘magische’ ontdekkingen. “Oma, kunnen we vandaag nog meer toverdrankjes maken?” vroeg Jacob, zijn ogen speurend door de keuken om te zien wat ik op de aanrecht had liggen.
“Natuurlijk,” lachte ik. “Maar eerst, wat dacht je van pannenkoeken?” Terwijl we gingen zitten om te eten, klopte er iemand op de deur. Amanda stond daar, aarzelend maar hoopvol. “Goedemorgen,” zei ze zacht. “Ik hoopte mee te kunnen ontbijten.” “Kom binnen,” zei ik. “We staan op het punt te beginnen.”
Terwijl we aten, keek Amanda hoe de jongens enthousiast praatten over hun magische avonturen. Ze glimlachte, een oprechte warmte in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. “Dank je,” zei ze zachtjes, toen de jongens naar buiten renden om te spelen. “Voor alles.” “Het is allemaal voor hen,” antwoordde ik, terwijl ik haar blik ontmoette. “Ze verdienen het om zich geliefd en gelukkig te voelen.” “En het spijt me voor wat ik eerder zei,” vervolgde ze. “Ik had het mis om jouw huis als een strafplaats te laten lijken. Het is verre van dat. Het is eigenlijk warmer en comfortabeler dan ons eigen huis.”
In de weken die volgden, deed Amanda meer haar best met mij. Ze probeerde de jongens zo vaak mogelijk mee te brengen, en bracht altijd zelfgebakken lekkernijen mee. “Ze doet echt haar best, mam,” zei Brian op een dag toen hij de jongens kwam ophalen. “En je kunt zien dat ze enthousiast is om hier te komen en tijd met jou en de jongens door te brengen. Het is een grote stap voor haar.” Ik glimlachte naar mijn zoon. “Dat werd tijd,” zei ik.
Wierd Duk verlaat live-uitzending Dit is de Week: wat er écht gebeurde en waarom het debat escaleerde
De uitzending van Dit is de Week bij de Evangelische Omroep zorgde gisteravond voor veel opschudding. Waar kijkers een inhoudelijk gesprek verwachtten over cultuur, maatschappij en identiteit, liep het debat plots hoog op. Journalist en commentator Wierd Duk stond midden in het gesprek op en verliet zichtbaar geïrriteerd de studio. De beelden gingen razendsnel rond op sociale media, waar direct vragen ontstonden: waarom stapte hij op? Wat was er in de studio gebeurd, en hoe reageerde de rest van de tafel?
Inmiddels heeft Duk zelf helderheid gegeven over zijn beslissing. Zijn verklaring geeft een nieuw licht op het incident én op de dynamiek aan tafel.
De opzet van de uitzending: gesprek over cultuur en identiteit
Wierd Duk was door de EO uitgenodigd om samen met schrijver en oud-politicus Gert-Jan Segers te praten over cultuur en achtergrond in Nederland. Van oudsher wordt de Nederlandse samenleving vaak omschreven als joods-christelijk, een term die volgens sommigen niet meer volledig past in de moderne tijd van 2025. Het gesprek zou vooral gaan over de historische wortels van die cultuur, hoe die zich ontwikkeld heeft en welke rol ze vandaag nog speelt.
Ook aan tafel zat schrijver en opiniemaker Ronit Palache, die regelmatig aanschuift wanneer het gaat over maatschappelijke discussies en culturele interpretaties. De setting leek dus ideaal voor een inhoudelijke dialoog.
Maar na slechts enkele minuten nam de uitzending een onverwachte wending.
De confrontatie tussen Duk en Palache
Tijdens het gesprek besloot Ronit Palache een eerdere uitspraak van Wierd Duk aan te kaarten. Het ging om opmerkingen die hij had gedaan over het dorp Moerdijk, waarvan hij had gezegd dat het op korte termijn zou kunnen verdwijnen. Palache stelde dat Duk op dat gebied “apocriefe verhalen” verspreidde — een term die in de media betekent dat het om onbevestigde of moeilijk te verifiëren informatie gaat.
Dat viel bij Duk niet in goede aarde. Volgens hem haalde Palache zijn woorden uit hun context en suggereerde ze iets dat hij niet gezegd had. De toon werd scherper, en van een rustige dialoog was geen sprake meer.
Duk reageerde kort maar
krachtig:
“Hier ben ik niet voor
gekomen.”
Hij schoof zijn stoel naar achteren en stond op.
Presentatrice probeert de situatie te redden
Presentatrice Margje Fikse probeerde daarna de gemoederen te bedaren. Ze vroeg Duk om toch te blijven zitten en benadrukte dat verschillende meningen juist een goed gesprek kunnen opleveren.
“Ik denk dat het goed is als je blijft. We kunnen toch in gesprek zijn?”
Maar Duk voelde zich niet gehoord en wilde niet blijven. Terwijl hij richting de uitgang liep, zei hij dat hij vond dat Palache hem verkeerd had geciteerd.
Volgens hem klopte de manier
waarop zijn eerdere woorden werden weergegeven niet:
“Ze liegt.”
Het was een harde uitspraak,
die voor ongemakkelijke stilte aan tafel zorgde. Palache reageerde
rustig en bleef bij haar uitleg:
“Voor de duidelijkheid:
ik lieg niet. Ik citeer uit zijn podcast.”
Volgens haar was ze niet bezig met verdraaien van feiten, maar met het benoemen van iets dat Duk zelf in audio had besproken.
Duk reageert later op X
Na afloop liet Duk het er niet bij zitten. Hij plaatste meerdere berichten op X (voorheen Twitter), waarin hij zijn vertrek toelichtte. Hij schreef dat hij naar het programma was gekomen om te praten over cultureel erfgoed en christelijke waarden, maar dat de dynamiek aan tafel volgens hem niet respectvol was.
In een van zijn berichten zegt hij:
“Vanavond ben ik weggelopen uit een tv-uitzending van Dit is de Week. Ik was uitgenodigd om te debatteren met Gert-Jan Segers over onze joods-christelijke cultuur en mee te praten over christenvervolging. In plaats daarvan begon sidekick Ronit Palache een onsamenhangende aanval.”
In een tweede bericht schrijft hij dat zijn eerdere opmerkingen over verdwenen Groningse dorpen wel degelijk klopten. Volgens hem was Ronit onvoldoende voorbereid en baseerde zij haar kritiek op een verkeerde interpretatie.
Het incident laat duidelijk zien dat de frustratie niet slechts tijdens de uitzending ontstond — ook achteraf zat de irritatie nog diep.
@cestmocro Telegraaf-journalist Wierd Duk (65) is zaterdagavond boos weggelopen uit het EO-programma Dit is de week, nadat hij door journalist en schrijver Ronit Palache (41) stevig werd aangesproken op uitspraken uit zijn eigen podcast. De twee kennen elkaar van hun eerdere samenwerking bij Elsevier. Halverwege de uitzending werd Palache gevraagd hoe zij naar Duks recente uitlatingen keek. Ze noemde het “journalistiek volkomen onbenullig” om weken na een X-bericht van Duk “de boel nog eens te herkauwen” en stelde dat hij “een vreemde, radicaal-rechtse afslag” had genomen. Ter voorbereiding had ze naar zijn podcast geluisterd. Tijdens de uitzending haalde Palache haar telefoon met aantekeningen tevoorschijn en confronteerde ze Duk met zijn polariserende toon, islamkritische uitspraken en het verspreiden van “apocriefe verhalen” (verhalen die niet bevestigd zijn). Daarbij citeerde ze letterlijk uit Duks podcast, waarin hij zelf zegt: “Het is mogelijk een apocrief verhaal, maar ik deel het toch maar even, want ik heb het gehoord.” Voor Duk was dat het breekpunt. Hij stond op, beschuldigde Palache van liegen en verliet de studio. Palache benadrukte dat ze uitsluitend zijn eigen woorden had geciteerd. Na afloop liet Palache weten het tegenstrijdig te vinden dat Duk wegliep, “aangezien hij zelf altijd afgeeft op mensen die het gesprek niet willen of durven te voeren”. Ook noemde ze het “onoprecht en onterecht” dat hij zich achteraf als slachtoffer presenteerde: “maar wel geheel in lijn met zijn verdienmodel”. Palache reageerde dat haar kritiek volledig gebaseerd was op “letterlijke citaten uit zijn podcast”. “Hij had mijn inhoudelijke kritiek ook kunnen weerleggen, al was dat lastig geweest, omdat het zijn eigen woorden waren.”
Ronit Palache: “Ik citeerde zijn eigen woorden”
Hoewel Palache na afloop geen uitgebreide verklaring gaf, bleef ze tijdens de uitzending helder: volgens haar baseerde ze haar opmerkingen op Duk’s eigen podcast. Ze keek zichtbaar verbaasd toen Duk opstond, omdat ze het gesprek zelf niet als vijandig had ervaren.
Aan tafel ontstond een ongemakkelijke sfeer, maar Palache bleef rustig en benadrukte dat ze geen intentie had om iemand verkeerd neer te zetten. Ze bleef bij haar eerdere standpunt dat ze hem niet verkeerd geciteerd had.
Sociale media ontploffen: verdeeldheid in de reacties
Op X, Facebook en Instagram barstte de discussie meteen los. Mensen reageerden massaal op de fragmenten van Duk die opstond en wegliep. De reacties liepen sterk uiteen:
Steun voor Duk
Veel mensen vonden dat hij bewust in een corner werd gezet en vonden het begrijpelijk dat hij wegliep. Volgens hen kreeg hij geen eerlijk podium om zijn verhaal te doen.
Steun voor Palache
Anderen vonden juist dat Palache kalm bleef en op een correcte manier zijn eerdere woorden benoemde. Zij zagen zijn vertrek als een teken van irritatie of gekwetst ego, niet als inhoudelijk verzet.
Zorgen om het debatklimaat
Veel reacties draaiden om de bredere discussie: lukt het nog in Nederland om inhoudelijk te praten over cultuur en identiteit zonder dat gesprekken escaleren? Voor sommige kijkers was het incident symbolisch voor hoe verhitte discussies tegenwoordig snel ontsporen.
Wat betekent dit voor het programma?
De EO zal zich nu moeten buigen over de vraag of dit soort confrontaties bijdragen aan hun format of juist afleiden van de inhoud. Presentatrice Margje Fikse werd geprezen om haar poging de rust terug te brengen, maar het moment toonde ook hoe moeilijk het soms is om complexe thema’s veilig te begeleiden.
Het incident zet het programma extra in de schijnwerpers, en de kans is groot dat de volgende uitzending veel wordt bekeken door mensen die benieuwd zijn hoe de EO hierop zal reageren.
Conclusie: een debat vol spanning en misverstanden
Het vertrek van Wierd Duk uit de studio maakt duidelijk hoe snel een gesprek over cultuur kan veranderen in een persoonlijk conflict. De combinatie van gevoelige thema’s, vooraf gevormde meningen en scherp taalgebruik zorgde ervoor dat de spanning opliep.
Wat begon als een inhoudelijk gesprek eindigde als een fragment dat binnen enkele minuten viral ging.
Of dit incident wordt gezien als een misverstand, als een botsing van karakters of als een signaal over de staat van het publieke debat, zal de komende dagen blijken. Maar duidelijk is dat deze uitzending veel stof heeft doen opwaaien — en dat de reacties nog wel even zullen aanhouden.