Algemeen
Ik ontdekte dat mijn schoondochter haar kinderen naar me stuurt om hen te straffen – dit is mijn plan
Wanneer Gina ontdekt dat haar schoondochter haar en haar huis gebruikt als een vorm van straf voor haar kleinkinderen, raakt ze van streek. Maar in plaats van boos te worden, zorgt ze ervoor dat haar kleinkinderen zich veilig en thuis voelen bij haar. Later leert ze haar schoondochter een les die ze niet snel zal vergeten.
“We zijn hier alleen omdat jij die snoepjes hebt gegeten die mama voor papa bewaarde, Jacob. Mama zei dat je dat niet mocht!” hoorde ik mijn kleinzoon, Thomas, tegen zijn jongere broertje zeggen.
Ik stopte midden in mijn stap tussen de koelkast en het aanrecht in de keuken en spitste mijn oren om meer te horen. Mijn hart zakte in mijn schoenen bij de mogelijkheid dat ik Thomas correct had gehoord, want dat betekende dat mijn kleinkinderen eigenlijk niet echt hier wilden zijn.
Langzaam liep ik dichter naar hen toe, terwijl ik probeerde nonchalant te doen. “Wat bedoel je daarmee, lieverd?” vroeg ik. Thomas keek op, met grote ogen vol angst om betrapt te worden. “Uh, niets, oma,” zei hij snel. “Nee, echt, het is oké,” drong ik zachtjes aan, terwijl ik door mijn knieën ging om op hun niveau te komen. “Je kunt me alles vertellen.” Thomas wierp een blik op Jacob, die nerveus op zijn lip kauwde terwijl hij zijn speelgoed stevig vasthield.
“Nou, elke keer als we iets stout doen, of we vragen om iets wat we niet mogen…” Thomas aarzelde. “Ja, ga verder,” drong ik zachtjes aan. “Mama zegt dat ze ons naar ‘het huis van die heks’ zal sturen.” “Die heks?” herhaalde ik, verbijsterd. Mijn schoondochter, Amanda, was nooit warm naar mij toe geweest, maar om de kinderen zulke verhalen te vertellen? Het voelde als een messteek in het hart. Ik had altijd geprobeerd om van mijn huis een veilige en gastvrije plek voor mijn kleinkinderen te maken.
Maar wat was dit? Om erachter te komen dat Amanda hun gedachten tegen mij vergiftigde? Ik haalde diep adem, probeerde mijn stem te kalmeren. Mijn hart zonk, terwijl ik me afvroeg wat mijn kleinkinderen van me dachten. “Och, lieverd,” zei ik. “Ik wilde nooit dat je mijn huis als een straf zou zien. Als je hier niet wilt komen, hoeft dat niet.” “Maar we vinden het hier leuk!” riep Thomas snel uit. “Mama zei alleen dat we hier vervloekt kunnen worden. En vervloekt worden is eng.”
Dit was te veel. Dit was belachelijk. Ik kon Amanda’s kilheid naar mij toe over het hoofd zien, maar het betrekken van de kinderen was een stap te ver. Dit was persoonlijk geworden. Ik had een plan nodig om Amanda te herinneren aan familiewaarden en om haar echt te laten zien dat ik niet zou toestaan dat ze mijn relatie met mijn kleinkinderen ondermijnde.
De volgende keer dat de jongens kwamen, begroette ik ze met een warme glimlach en een vleugje mysterie. “Kom op, laten we wat taart eten,” zei ik tegen hen. “Maar ik heb ook een geheim om met jullie te delen.” Ze keken me met grote ogen aan. “Wat is het, oma?” vroeg Jacob, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Ik verlaagde mijn stem tot een samenzweerderig gefluister. “Jullie moeder had gelijk,” zei ik. “Ik ben een heks.”
Thomas hapte naar adem en Jake’s ogen werden nog groter. “Maar maak je geen zorgen,” voegde ik snel toe. “Ik zou jullie nooit pijn doen. In feite ga ik jullie magie leren.” “Serieus?” vroeg Thomas, zijn stem getint met opwinding en een beetje scepsis. “Ja, echt,” verklaarde ik, terwijl ik ze naar de woonkamer leidde waar ik een geïmproviseerde tovenaarswerkplaats had ingericht.
We brachten de middag door met het kijken naar YouTube-tutorials over goocheltrucs, het oefenen van eenvoudige vingervlugheid en het maken van ’toverdrankjes’ met voedingskleurstoffen, baking soda en kruiden en specerijen die ik in de keuken had liggen. De jongens waren helemaal gefascineerd. “Oma, dit is zo cool!” riep Jacob uit terwijl zijn kleine ’toverdrankje’ bruisde en borrelde. “Ik ben blij dat je dat vindt,” zei ik, terwijl ik door zijn haar woelde. “Jullie zijn allebei heel getalenteerde tovenaars.”
In de dagen die volgden, begonnen de jongens zich te verheugen op hun bezoeken bij mij. Mijn zoon, Brian, belde me op en vertelde me er alles over. “Ik weet niet wat je doet, mam,” zei hij. “Maar de jongens vinden het geweldig om daar te zijn. Ze blijven Amanda of mij vragen om ze af te zetten.” “Ik ben zo blij, lieverd,” zei ik, afwezig. Ik had de jongens al verteld dat ze niets over onze trucs of het maken van toverdrankjes tegen hun ouders mochten zeggen. Het was niet dat ik het geheim wilde houden of zo. Ik wilde gewoon wachten op het perfecte moment om het te onthullen.
“Wat doen jullie?” vroeg Brian nieuwsgierig. “We brengen tijd samen door en ik laat ze kind zijn,” zei ik. Op een dag, net toen Amanda de jongens kwam ophalen, smeekten ze hun moeder om te blijven overnachten. “Nee, jongens,” zei ze streng. “We moeten morgen vroeg opstaan en ik kan niet terug naar deze kant van de stad komen.” Maar de jongens bleven zeuren en smeken.
“Och, ik denk dat jullie gestraft worden door mee naar huis genomen te worden,” zei ik, mijn stem druipend van sarcasme terwijl ik recht naar Amanda keek. Ze verbleekte, herkennend dat mijn woorden de hare waren. “Dat is niet wat ik bedoelde toen ik het zei, Gina,” stamelde ze. “Kijk, we kunnen meningsverschillen hebben, Amanda, maar betrek de kinderen hier niet bij. En waarom zou je ze verhalen over mij vertellen? Dat is volkomen ongepast.”
Ze keek naar beneden, schuld en schaamte overspoelden haar zachte gelaatstrekken. “Ik besefte niet wat ik zei,” ging Amanda verder. “Ik zei het gewoon uit woede omdat de jongens druk waren.” “Ik wil alleen dat ze zich hier veilig en geliefd voelen,” vervolgde ik. “Kunnen we het daarover eens zijn?” Mijn schoondochter knikte, tranen welden op in haar ogen.
“Ja, natuurlijk, Gina. Het spijt me echt.” “Excuses aanvaard,” zei ik zacht. “Maar nu moeten we vooruit, voor hun bestwil.” Amanda en ik vonden daarna een voorzichtige vrede, en de bezoeken van de jongens gingen door zonder de donkere wolk van angst die over hen hing. Onze tijd samen was gevuld met lachen en vreugde, de lucht van magie maakte elk bezoek speciaal. Op een avond, toen de jongens bij mij logeerden en Brian en Amanda een avondje uit waren, stopte ik ze in bed.
“Oma, ben je echt een heks?” vroeg Jacob zachtjes. Ik glimlachte en streek een haarlok van zijn voorhoofd. “Nee, mijn lieve jongen,” zei ik. “Dat ben ik niet. Maar magie is echt als je erin gelooft. Het zit in de liefde die we delen, het plezier dat we hebben en de herinneringen die we maken.” “Ik hou van jouw soort magie, oma,” zei Jacob, half slapend. “Het is minder eng dan de vloeken.”
“Ik hou heel veel van jullie beiden,” zei ik, terwijl ik het licht uitdeed. De volgende ochtend, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, renden de jongens de keuken in, nog steeds bruisend van opwinding over hun laatste ‘magische’ ontdekkingen. “Oma, kunnen we vandaag nog meer toverdrankjes maken?” vroeg Jacob, zijn ogen speurend door de keuken om te zien wat ik op de aanrecht had liggen.
“Natuurlijk,” lachte ik. “Maar eerst, wat dacht je van pannenkoeken?” Terwijl we gingen zitten om te eten, klopte er iemand op de deur. Amanda stond daar, aarzelend maar hoopvol. “Goedemorgen,” zei ze zacht. “Ik hoopte mee te kunnen ontbijten.” “Kom binnen,” zei ik. “We staan op het punt te beginnen.”
Terwijl we aten, keek Amanda hoe de jongens enthousiast praatten over hun magische avonturen. Ze glimlachte, een oprechte warmte in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. “Dank je,” zei ze zachtjes, toen de jongens naar buiten renden om te spelen. “Voor alles.” “Het is allemaal voor hen,” antwoordde ik, terwijl ik haar blik ontmoette. “Ze verdienen het om zich geliefd en gelukkig te voelen.” “En het spijt me voor wat ik eerder zei,” vervolgde ze. “Ik had het mis om jouw huis als een strafplaats te laten lijken. Het is verre van dat. Het is eigenlijk warmer en comfortabeler dan ons eigen huis.”
In de weken die volgden, deed Amanda meer haar best met mij. Ze probeerde de jongens zo vaak mogelijk mee te brengen, en bracht altijd zelfgebakken lekkernijen mee. “Ze doet echt haar best, mam,” zei Brian op een dag toen hij de jongens kwam ophalen. “En je kunt zien dat ze enthousiast is om hier te komen en tijd met jou en de jongens door te brengen. Het is een grote stap voor haar.” Ik glimlachte naar mijn zoon. “Dat werd tijd,” zei ik.
Emma Kok heeft voor het eerst openlijk gesproken over een hoofdstuk uit haar privéleven waarover lang werd gespeculeerd. De jonge zangeres bevestigt nu dat zij daadwerkelijk een relatie heeft gehad met Frans Bauer jr., de zoon van volkszanger Frans Bauer. Hoewel geen van beiden de relatie ooit officieel maakte, deden talloze kleine aanwijzingen fans en volgers al vermoeden dat er meer speelde. In een openhartig gesprek met weekblad Story brengt Emma nu duidelijkheid: over de liefde die er was, over waarom het niet werkte en over de bijzondere band die zij nog steeds voelt met de familie Bauer.
Een relatie die nooit officieel was, maar wel echt
Emma Kok en Frans Bauer jr. hielden hun relatie bewust uit de schijnwerpers. Beiden staan volop in de publieke belangstelling en kozen ervoor hun gevoelens zo privé mogelijk te houden. Toch sijpelden er door de jaren heen steeds kleine hints door. Fans die scherp meelezen en -luisteren, herkenden patronen, uitspraken en details die moeilijk toeval konden zijn.
Die vermoedens kregen extra voeding toen Emma in oktober haar biografie uitbracht. In het boek schrijft ze openhartig over haar leven met een maagverlamming, haar muzikale carrière en ook over haar liefdesleven. Ze noemt nergens expliciet een naam, maar de beschrijvingen waren voor veel lezers glashelder.
De stille aanwijzingen in haar boek
In haar biografie beschrijft Emma hoe de moeder van haar toenmalige vriend “heerlijke soepjes” voor haar maakte. Wie bekend is met de familie Bauer, weet dat Mariska Bauer graag kookt voor haar gezin en daar ook regelmatig over deelt. Het was voor fans een van de eerste puzzelstukjes die op zijn plaats vielen.
Ook schreef Emma over de zorgzaamheid van haar vriend, vooral in relatie tot haar gezondheid. Ze vertelt hoe hij zich verdiept had in haar medische routines en zelfs wilde leren hoe haar voedingspompen werkten, zodat hij haar kon helpen wanneer dat nodig was. Die betrokkenheid raakte veel lezers, zeker gezien de kwetsbare situatie waarin Emma zich vaak bevindt.
Daarnaast viel een ogenschijnlijk klein detail op: Emma schreef dat zij en haar vriend elkaar minder vaak zagen dan ze wilden, omdat zij in Kerkrade woont en hij “ongeveer twee uur verderop”. Voor fans was ook dit geen toeval. Frans Bauer jr. woont in Fijnaart, en wie het opzoekt, ziet dat de reistijd inderdaad rond de twee uur ligt.
Bevestiging in Story
In Story bevestigt Emma nu dat het inderdaad om Frans Bauer jr. ging. Ze doet dat zonder sensatie of drama, maar op een rustige en volwassen manier. De reden voor de relatiebreuk was volgens haar eenvoudig, maar niet minder pijnlijk: de afstand.
“De afstand tussen ons werd uiteindelijk te groot,” vertelt Emma. “We hadden allebei drukke levens, en elkaar steeds maar kort zien begon zijn tol te eisen.” Ondanks dat besluit benadrukt ze dat de breuk in goede harmonie is verlopen.
Nog steeds warm contact
Wat opvalt in Emma’s verhaal is hoe positief ze spreekt over Frans en zijn familie. De relatie mag dan voorbij zijn, de onderlinge band is niet verbroken. Integendeel zelfs. Emma vertelt dat ze nog steeds contact heeft met Frans Bauer jr. en dat dat contact prettig en respectvol is gebleven.
Ze deelt een mooi voorbeeld: in oktober trad Emma op in het Concertgebouw in Amsterdam, een bijzonder moment in haar carrière. In de zaal zaten onder meer Frans Bauer jr., zijn nieuwe vriendin, zijn broer Christiaan en diens partner. Achter de schermen kreeg Emma zelfs een telefoontje van Mariska Bauer, die haar persoonlijk succes wenste. “Dat raakte me enorm,” vertelt Emma.
De familie Bauer als warm nest
Emma spreekt met grote warmte over Frans en Mariska Bauer. Vanaf het eerste moment voelde ze zich welkom in het gezin. “Ik ben echt met open armen ontvangen,” zegt ze. “Het is een familie waar warmte, zorg en aandacht centraal staan.” Die indruk is nooit verdwenen, ook niet na het beëindigen van de relatie.
Dat ze nog steeds contact heeft met de familie, zegt volgens Emma veel over hoe respectvol en liefdevol alles is verlopen. Het is geen vanzelfsprekendheid dat banden na een relatiebreuk zo intact blijven, zeker niet wanneer beide partijen bekend zijn en de media meekijken.
Een nieuw hoofdstuk voor iedereen
Zowel Emma als Frans Bauer jr. hebben inmiddels een nieuw hoofdstuk in hun leven geopend. Emma heeft een nieuwe partner, over wie ze bewust weinig details deelt. Ze kiest ervoor haar huidige relatie meer af te schermen en zich te focussen op haar gezondheid en haar muziek.
Frans Bauer jr. heeft eveneens een nieuwe vriendin, met wie hij inmiddels vaker in het openbaar verschijnt. Volgens Emma is er geen sprake van jaloezie of ongemak. “Ik gun hem alle geluk,” benadrukt ze.
Toekomstplannen en bijzondere momenten
Ondertussen staat er ook iets moois te gebeuren binnen de familie Bauer: Frans en Mariska worden volgend jaar opa en oma. Emma vertelt dat ze van plan is om hen dan te bezoeken. Dat zegt veel over de blijvende band die ze voelt.
Ze sluit haar verhaal af met een warme boodschap: “Ik weet zeker dat hun zoontje zich geen betere opa en oma kan wensen.” Het is een uitspraak die de toon van haar hele verhaal samenvat: geen bitterheid, geen verwijten, maar dankbaarheid voor wat er was.
Liefde, kwetsbaarheid en groei
Het verhaal van Emma Kok en Frans Bauer jr. laat zien dat niet elke relatiebreuk gepaard hoeft te gaan met conflict of afstand. Soms is liefde oprecht, maar blijkt de praktische werkelijkheid te ingewikkeld. Door eerlijk te zijn over haar gevoelens en ervaringen, geeft Emma een zeldzaam inkijkje in een jonge liefde die gevormd werd door zorg, begrip en wederzijds respect.
Voor haar fans maakt deze openheid haar alleen maar menselijker. Niet alleen als zangeres met een indrukwekkende stem, maar ook als jonge vrouw die, net als zoveel anderen, haar weg zoekt in liefde, gezondheid en volwassenwording.