Algemeen
Ik ontdekte dat mijn schoondochter haar kinderen naar me stuurt om hen te straffen – dit is mijn plan
Wanneer Gina ontdekt dat haar schoondochter haar en haar huis gebruikt als een vorm van straf voor haar kleinkinderen, raakt ze van streek. Maar in plaats van boos te worden, zorgt ze ervoor dat haar kleinkinderen zich veilig en thuis voelen bij haar. Later leert ze haar schoondochter een les die ze niet snel zal vergeten.
“We zijn hier alleen omdat jij die snoepjes hebt gegeten die mama voor papa bewaarde, Jacob. Mama zei dat je dat niet mocht!” hoorde ik mijn kleinzoon, Thomas, tegen zijn jongere broertje zeggen.
Ik stopte midden in mijn stap tussen de koelkast en het aanrecht in de keuken en spitste mijn oren om meer te horen. Mijn hart zakte in mijn schoenen bij de mogelijkheid dat ik Thomas correct had gehoord, want dat betekende dat mijn kleinkinderen eigenlijk niet echt hier wilden zijn.
Langzaam liep ik dichter naar hen toe, terwijl ik probeerde nonchalant te doen. “Wat bedoel je daarmee, lieverd?” vroeg ik. Thomas keek op, met grote ogen vol angst om betrapt te worden. “Uh, niets, oma,” zei hij snel. “Nee, echt, het is oké,” drong ik zachtjes aan, terwijl ik door mijn knieën ging om op hun niveau te komen. “Je kunt me alles vertellen.” Thomas wierp een blik op Jacob, die nerveus op zijn lip kauwde terwijl hij zijn speelgoed stevig vasthield.
“Nou, elke keer als we iets stout doen, of we vragen om iets wat we niet mogen…” Thomas aarzelde. “Ja, ga verder,” drong ik zachtjes aan. “Mama zegt dat ze ons naar ‘het huis van die heks’ zal sturen.” “Die heks?” herhaalde ik, verbijsterd. Mijn schoondochter, Amanda, was nooit warm naar mij toe geweest, maar om de kinderen zulke verhalen te vertellen? Het voelde als een messteek in het hart. Ik had altijd geprobeerd om van mijn huis een veilige en gastvrije plek voor mijn kleinkinderen te maken.
Maar wat was dit? Om erachter te komen dat Amanda hun gedachten tegen mij vergiftigde? Ik haalde diep adem, probeerde mijn stem te kalmeren. Mijn hart zonk, terwijl ik me afvroeg wat mijn kleinkinderen van me dachten. “Och, lieverd,” zei ik. “Ik wilde nooit dat je mijn huis als een straf zou zien. Als je hier niet wilt komen, hoeft dat niet.” “Maar we vinden het hier leuk!” riep Thomas snel uit. “Mama zei alleen dat we hier vervloekt kunnen worden. En vervloekt worden is eng.”
Dit was te veel. Dit was belachelijk. Ik kon Amanda’s kilheid naar mij toe over het hoofd zien, maar het betrekken van de kinderen was een stap te ver. Dit was persoonlijk geworden. Ik had een plan nodig om Amanda te herinneren aan familiewaarden en om haar echt te laten zien dat ik niet zou toestaan dat ze mijn relatie met mijn kleinkinderen ondermijnde.
De volgende keer dat de jongens kwamen, begroette ik ze met een warme glimlach en een vleugje mysterie. “Kom op, laten we wat taart eten,” zei ik tegen hen. “Maar ik heb ook een geheim om met jullie te delen.” Ze keken me met grote ogen aan. “Wat is het, oma?” vroeg Jacob, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Ik verlaagde mijn stem tot een samenzweerderig gefluister. “Jullie moeder had gelijk,” zei ik. “Ik ben een heks.”
Thomas hapte naar adem en Jake’s ogen werden nog groter. “Maar maak je geen zorgen,” voegde ik snel toe. “Ik zou jullie nooit pijn doen. In feite ga ik jullie magie leren.” “Serieus?” vroeg Thomas, zijn stem getint met opwinding en een beetje scepsis. “Ja, echt,” verklaarde ik, terwijl ik ze naar de woonkamer leidde waar ik een geïmproviseerde tovenaarswerkplaats had ingericht.
We brachten de middag door met het kijken naar YouTube-tutorials over goocheltrucs, het oefenen van eenvoudige vingervlugheid en het maken van ’toverdrankjes’ met voedingskleurstoffen, baking soda en kruiden en specerijen die ik in de keuken had liggen. De jongens waren helemaal gefascineerd. “Oma, dit is zo cool!” riep Jacob uit terwijl zijn kleine ’toverdrankje’ bruisde en borrelde. “Ik ben blij dat je dat vindt,” zei ik, terwijl ik door zijn haar woelde. “Jullie zijn allebei heel getalenteerde tovenaars.”
In de dagen die volgden, begonnen de jongens zich te verheugen op hun bezoeken bij mij. Mijn zoon, Brian, belde me op en vertelde me er alles over. “Ik weet niet wat je doet, mam,” zei hij. “Maar de jongens vinden het geweldig om daar te zijn. Ze blijven Amanda of mij vragen om ze af te zetten.” “Ik ben zo blij, lieverd,” zei ik, afwezig. Ik had de jongens al verteld dat ze niets over onze trucs of het maken van toverdrankjes tegen hun ouders mochten zeggen. Het was niet dat ik het geheim wilde houden of zo. Ik wilde gewoon wachten op het perfecte moment om het te onthullen.
“Wat doen jullie?” vroeg Brian nieuwsgierig. “We brengen tijd samen door en ik laat ze kind zijn,” zei ik. Op een dag, net toen Amanda de jongens kwam ophalen, smeekten ze hun moeder om te blijven overnachten. “Nee, jongens,” zei ze streng. “We moeten morgen vroeg opstaan en ik kan niet terug naar deze kant van de stad komen.” Maar de jongens bleven zeuren en smeken.
“Och, ik denk dat jullie gestraft worden door mee naar huis genomen te worden,” zei ik, mijn stem druipend van sarcasme terwijl ik recht naar Amanda keek. Ze verbleekte, herkennend dat mijn woorden de hare waren. “Dat is niet wat ik bedoelde toen ik het zei, Gina,” stamelde ze. “Kijk, we kunnen meningsverschillen hebben, Amanda, maar betrek de kinderen hier niet bij. En waarom zou je ze verhalen over mij vertellen? Dat is volkomen ongepast.”
Ze keek naar beneden, schuld en schaamte overspoelden haar zachte gelaatstrekken. “Ik besefte niet wat ik zei,” ging Amanda verder. “Ik zei het gewoon uit woede omdat de jongens druk waren.” “Ik wil alleen dat ze zich hier veilig en geliefd voelen,” vervolgde ik. “Kunnen we het daarover eens zijn?” Mijn schoondochter knikte, tranen welden op in haar ogen.
“Ja, natuurlijk, Gina. Het spijt me echt.” “Excuses aanvaard,” zei ik zacht. “Maar nu moeten we vooruit, voor hun bestwil.” Amanda en ik vonden daarna een voorzichtige vrede, en de bezoeken van de jongens gingen door zonder de donkere wolk van angst die over hen hing. Onze tijd samen was gevuld met lachen en vreugde, de lucht van magie maakte elk bezoek speciaal. Op een avond, toen de jongens bij mij logeerden en Brian en Amanda een avondje uit waren, stopte ik ze in bed.
“Oma, ben je echt een heks?” vroeg Jacob zachtjes. Ik glimlachte en streek een haarlok van zijn voorhoofd. “Nee, mijn lieve jongen,” zei ik. “Dat ben ik niet. Maar magie is echt als je erin gelooft. Het zit in de liefde die we delen, het plezier dat we hebben en de herinneringen die we maken.” “Ik hou van jouw soort magie, oma,” zei Jacob, half slapend. “Het is minder eng dan de vloeken.”
“Ik hou heel veel van jullie beiden,” zei ik, terwijl ik het licht uitdeed. De volgende ochtend, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, renden de jongens de keuken in, nog steeds bruisend van opwinding over hun laatste ‘magische’ ontdekkingen. “Oma, kunnen we vandaag nog meer toverdrankjes maken?” vroeg Jacob, zijn ogen speurend door de keuken om te zien wat ik op de aanrecht had liggen.
“Natuurlijk,” lachte ik. “Maar eerst, wat dacht je van pannenkoeken?” Terwijl we gingen zitten om te eten, klopte er iemand op de deur. Amanda stond daar, aarzelend maar hoopvol. “Goedemorgen,” zei ze zacht. “Ik hoopte mee te kunnen ontbijten.” “Kom binnen,” zei ik. “We staan op het punt te beginnen.”
Terwijl we aten, keek Amanda hoe de jongens enthousiast praatten over hun magische avonturen. Ze glimlachte, een oprechte warmte in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. “Dank je,” zei ze zachtjes, toen de jongens naar buiten renden om te spelen. “Voor alles.” “Het is allemaal voor hen,” antwoordde ik, terwijl ik haar blik ontmoette. “Ze verdienen het om zich geliefd en gelukkig te voelen.” “En het spijt me voor wat ik eerder zei,” vervolgde ze. “Ik had het mis om jouw huis als een strafplaats te laten lijken. Het is verre van dat. Het is eigenlijk warmer en comfortabeler dan ons eigen huis.”
In de weken die volgden, deed Amanda meer haar best met mij. Ze probeerde de jongens zo vaak mogelijk mee te brengen, en bracht altijd zelfgebakken lekkernijen mee. “Ze doet echt haar best, mam,” zei Brian op een dag toen hij de jongens kwam ophalen. “En je kunt zien dat ze enthousiast is om hier te komen en tijd met jou en de jongens door te brengen. Het is een grote stap voor haar.” Ik glimlachte naar mijn zoon. “Dat werd tijd,” zei ik.
Aangrijpend nieuws rond nieuw seizoen Over Mijn Lijk: twee deelnemers zijn al voor de eerste aflevering weggevallen
Over Mijn Lijk is al jarenlang een van de meest indrukwekkende en ontroerende programma’s op de Nederlandse televisie. Onder leiding van presentator Tim Hofman volgt de serie jonge mensen die leven met een ernstige z!ekte en in hun laatste levensfase alles proberen te halen uit de tijd die ze nog hebben. Het programma laat niet alleen zien hoe kwetsbaar het leven is, maar ook hoeveel kracht en liefde mensen weten te vinden juist op de moeilijkste momenten.
Inmiddels staat het elfde seizoen op het punt van beginnen. Een seizoen waar met veel respect en zorg aan is gewerkt, maar waar nu al verdrietig nieuws over bekend is gemaakt: twee van de deelnemers, Tycho en Nicole, zijn inmiddels niet meer in ons midden. Hun verhalen maken veel indruk, juist omdat ze zo openhartig en moedig waren in hun deelname aan het programma. In dit artikel kijken we terug op wie zij waren, wat hen dreef en welke bijzondere boodschap zij achterlieten.
Tycho (24): een krachtig licht in een moeilijke periode
Tycho was pas 24 jaar toen hij besloot mee te doen aan Over Mijn Lijk. Vier jaar eerder had hij te horen gekregen dat hij te maken had met uitgezaaide darmk*nker. Ondanks die boodschap wist hij zijn leven steeds weer op te pakken. Hij studeerde, maakte plannen voor de toekomst en droomde ervan om naar Berlijn te verhuizen. Wie hem in het programma ziet, merkt meteen zijn levenskracht op: zijn humor, zijn intelligentie en zijn bijzondere manier van kijken naar het leven.
Wanneer hoop omslaat
Vorig jaar zomer veranderde er opnieuw iets. Tycho kreeg weer pijn en zijn bloedwaarden stegen. Het was het begin van een nieuwe, intensieve periode in het z!ekenhuis. In het Antoni van Leeuwenhoek-z!ekenhuis werd een biopt afgenomen uit zijn heup. Het nieuws dat volgde, was zwaar: opnieuw waren er k*nkercellen gevonden, en dit keer was het op meerdere plekken in zijn lichaam aanwezig.
Tycho vertelde dat er vanaf dat moment bijna wekelijks nieuwe informatie bij kwam. Elke keer opnieuw moest hij zich schrap zetten voor wat hij te horen kreeg. Toch bleef hij, hoe moeilijk ook, opmerkelijk nuchter en eerlijk over zijn situatie. Hij schuwde niet om de realiteit te benoemen zoals die was, maar hij deed dat altijd met een heldere, menselijke blik.
Zijn boodschap: de magie van kleine momenten
Tycho 0verleed op 28 april van dit jaar. Zijn deelname aan het programma deed hij niet alleen voor zichzelf, maar vooral voor anderen die in dezelfde omstandigheden leven. Hij wilde mensen laten zien hoe het is om te leven met een z!ekte die alles op zijn kop zet, maar ook hoe je in die situatie waarde kunt blijven vinden.
Zijn woorden zijn inmiddels al door veel kijkers gedeeld:
“Alle grote dingen in het leven maken eigenlijk helemaal niet zoveel uit. Het gaat om de kleine dingen, die je elke dag kunt doen. Dat is wat het leven waardevol maakt.”
Het is precies die kijk op het leven die veel mensen diep raakt. Zijn manier van omgaan met onzekerheid, zijn humor en zijn veerkracht laten een blijvende indruk achter.
Nicole (35): een moeder met een hart vol liefde
Ook het verhaal van Nicole is er één dat niemand onberoerd laat. Nicole was 35 jaar en moeder van twee jonge kinderen toen ze besloot mee te doen aan het nieuwe seizoen. Zij kreeg op haar 32ste te horen dat ze te maken had met uitgezaaide eierstokk*nker. De manier waarop ze in het programma over haar situatie sprak, was kwetsbaar, eerlijk en ongelooflijk dapper.
Een strijd die vroeg begon
Nicole vertelde in haar voorstelvideo dat het nieuws over haar z!ekte snel werd gevolgd door de mededeling dat ze niet meer beter kon worden. Vanaf dat moment startten er behandelingen die gericht waren op het verlengen van haar leven. Ze ging er vol overgave in, vooral voor haar kinderen en haar gezin.
Een jaar later kwam het bericht dat die behandelingen niet meer aansloegen. De prognose was zwaar, maar Nicole bleef zoeken naar lichtpuntjes, naar momenten van verbinding en naar manieren om waardevolle tijd te creëren voor haar kinderen. De liefde voor haar gezin straalde in alles door: in haar woorden, in haar houding en in de manier waarop zij met haar z!ekte omging.
Een bijzonder eerbetoon van haar familie
Nicole 0verleed op 13 augustus van dit jaar. Na haar heengaan plaatste haar familie een liefdevol bericht op social media waarin ze iedereen bedankten die haar gesteund had. In dat bericht stond onder meer:
“Nicole wil jullie bedanken voor wat jullie voor haar hebben betekend. Steunbetuigingen, gesprekken met lotgenoten, liefde en energie — hier haalde ze veel kracht uit.”
Haar familie schreef dat Nicole zich dankzij de mensen om haar heen beter begrepen voelde, dat ze zich gezien wist en dat ze kracht putte uit alle warmte die naar haar gestuurd werd. Ook riepen zij op om diezelfde liefde en steun te blijven delen, met elkaar en met iedereen die het nodig heeft. Het tekent de liefdevolle en verbindende rol die Nicole in haar omgeving speelde.
Waarom Over Mijn Lijk zoveel impact heeft
Dat dit nieuws al naar buiten komt zelfs vóór de eerste aflevering, laat zien hoe rauw en echt het programma is. Over Mijn Lijk gaat niet over sensatie, maar over levenslust, moed en het zoeken naar betekenis. Het laat zien hoe jonge mensen, midden in het leven, geconfronteerd worden met iets waar niemand op voorbereid is.
Het raakt omdat het echt is. Omdat je als kijker niet alleen de moeilijke momenten ziet, maar ook de humor, de liefde, de kleine gelukjes. En omdat de deelnemers iets bijzonders delen: hun eerlijkheid. Ze nemen de kijker mee in hun verhaal, zonder opsmuk, zonder filters.
Met Tycho en Nicole verliest het programma twee mensen die ieder op hun eigen manier veel hebben betekend. Hun deelname is een eerbetoon aan het leven zelf — aan de kracht die mensen hebben, zelfs wanneer het leven onvoorspelbaar en zwaar is.
Een seizoen vol liefde, moed en herinnering
Wanneer het nieuwe seizoen van Over Mijn Lijk straks begint, zullen de verhalen van Tycho en Nicole centraal staan. Hun bijdrage, hoe kort hun tijd ook was, zal de kijkers laten zien hoe bijzonder, krachtig en waardevol het leven is. Het programma zal niet alleen een televisie-uitzending zijn, maar een herinnering aan twee jonge mensen die de wereld iets wilden laten zien: dat liefde, dankbaarheid en kleine momenten uiteindelijk de grootste betekenis hebben.
Het wordt een seizoen dat veel mensen zal ontroeren, inspireren en raken. Een seizoen waarin twee levens die veel te vroeg tot stilstand kwamen, nog één keer centraal staan — met liefde, met respect, en met de kracht van hun eigen woorden.