Algemeen
Ik ontdekte dat mijn schoondochter haar kinderen naar me stuurt om hen te straffen – dit is mijn plan
Wanneer Gina ontdekt dat haar schoondochter haar en haar huis gebruikt als een vorm van straf voor haar kleinkinderen, raakt ze van streek. Maar in plaats van boos te worden, zorgt ze ervoor dat haar kleinkinderen zich veilig en thuis voelen bij haar. Later leert ze haar schoondochter een les die ze niet snel zal vergeten.
“We zijn hier alleen omdat jij die snoepjes hebt gegeten die mama voor papa bewaarde, Jacob. Mama zei dat je dat niet mocht!” hoorde ik mijn kleinzoon, Thomas, tegen zijn jongere broertje zeggen.
Ik stopte midden in mijn stap tussen de koelkast en het aanrecht in de keuken en spitste mijn oren om meer te horen. Mijn hart zakte in mijn schoenen bij de mogelijkheid dat ik Thomas correct had gehoord, want dat betekende dat mijn kleinkinderen eigenlijk niet echt hier wilden zijn.
Langzaam liep ik dichter naar hen toe, terwijl ik probeerde nonchalant te doen. “Wat bedoel je daarmee, lieverd?” vroeg ik. Thomas keek op, met grote ogen vol angst om betrapt te worden. “Uh, niets, oma,” zei hij snel. “Nee, echt, het is oké,” drong ik zachtjes aan, terwijl ik door mijn knieën ging om op hun niveau te komen. “Je kunt me alles vertellen.” Thomas wierp een blik op Jacob, die nerveus op zijn lip kauwde terwijl hij zijn speelgoed stevig vasthield.
“Nou, elke keer als we iets stout doen, of we vragen om iets wat we niet mogen…” Thomas aarzelde. “Ja, ga verder,” drong ik zachtjes aan. “Mama zegt dat ze ons naar ‘het huis van die heks’ zal sturen.” “Die heks?” herhaalde ik, verbijsterd. Mijn schoondochter, Amanda, was nooit warm naar mij toe geweest, maar om de kinderen zulke verhalen te vertellen? Het voelde als een messteek in het hart. Ik had altijd geprobeerd om van mijn huis een veilige en gastvrije plek voor mijn kleinkinderen te maken.
Maar wat was dit? Om erachter te komen dat Amanda hun gedachten tegen mij vergiftigde? Ik haalde diep adem, probeerde mijn stem te kalmeren. Mijn hart zonk, terwijl ik me afvroeg wat mijn kleinkinderen van me dachten. “Och, lieverd,” zei ik. “Ik wilde nooit dat je mijn huis als een straf zou zien. Als je hier niet wilt komen, hoeft dat niet.” “Maar we vinden het hier leuk!” riep Thomas snel uit. “Mama zei alleen dat we hier vervloekt kunnen worden. En vervloekt worden is eng.”
Dit was te veel. Dit was belachelijk. Ik kon Amanda’s kilheid naar mij toe over het hoofd zien, maar het betrekken van de kinderen was een stap te ver. Dit was persoonlijk geworden. Ik had een plan nodig om Amanda te herinneren aan familiewaarden en om haar echt te laten zien dat ik niet zou toestaan dat ze mijn relatie met mijn kleinkinderen ondermijnde.
De volgende keer dat de jongens kwamen, begroette ik ze met een warme glimlach en een vleugje mysterie. “Kom op, laten we wat taart eten,” zei ik tegen hen. “Maar ik heb ook een geheim om met jullie te delen.” Ze keken me met grote ogen aan. “Wat is het, oma?” vroeg Jacob, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Ik verlaagde mijn stem tot een samenzweerderig gefluister. “Jullie moeder had gelijk,” zei ik. “Ik ben een heks.”
Thomas hapte naar adem en Jake’s ogen werden nog groter. “Maar maak je geen zorgen,” voegde ik snel toe. “Ik zou jullie nooit pijn doen. In feite ga ik jullie magie leren.” “Serieus?” vroeg Thomas, zijn stem getint met opwinding en een beetje scepsis. “Ja, echt,” verklaarde ik, terwijl ik ze naar de woonkamer leidde waar ik een geïmproviseerde tovenaarswerkplaats had ingericht.
We brachten de middag door met het kijken naar YouTube-tutorials over goocheltrucs, het oefenen van eenvoudige vingervlugheid en het maken van ’toverdrankjes’ met voedingskleurstoffen, baking soda en kruiden en specerijen die ik in de keuken had liggen. De jongens waren helemaal gefascineerd. “Oma, dit is zo cool!” riep Jacob uit terwijl zijn kleine ’toverdrankje’ bruisde en borrelde. “Ik ben blij dat je dat vindt,” zei ik, terwijl ik door zijn haar woelde. “Jullie zijn allebei heel getalenteerde tovenaars.”
In de dagen die volgden, begonnen de jongens zich te verheugen op hun bezoeken bij mij. Mijn zoon, Brian, belde me op en vertelde me er alles over. “Ik weet niet wat je doet, mam,” zei hij. “Maar de jongens vinden het geweldig om daar te zijn. Ze blijven Amanda of mij vragen om ze af te zetten.” “Ik ben zo blij, lieverd,” zei ik, afwezig. Ik had de jongens al verteld dat ze niets over onze trucs of het maken van toverdrankjes tegen hun ouders mochten zeggen. Het was niet dat ik het geheim wilde houden of zo. Ik wilde gewoon wachten op het perfecte moment om het te onthullen.
“Wat doen jullie?” vroeg Brian nieuwsgierig. “We brengen tijd samen door en ik laat ze kind zijn,” zei ik. Op een dag, net toen Amanda de jongens kwam ophalen, smeekten ze hun moeder om te blijven overnachten. “Nee, jongens,” zei ze streng. “We moeten morgen vroeg opstaan en ik kan niet terug naar deze kant van de stad komen.” Maar de jongens bleven zeuren en smeken.
“Och, ik denk dat jullie gestraft worden door mee naar huis genomen te worden,” zei ik, mijn stem druipend van sarcasme terwijl ik recht naar Amanda keek. Ze verbleekte, herkennend dat mijn woorden de hare waren. “Dat is niet wat ik bedoelde toen ik het zei, Gina,” stamelde ze. “Kijk, we kunnen meningsverschillen hebben, Amanda, maar betrek de kinderen hier niet bij. En waarom zou je ze verhalen over mij vertellen? Dat is volkomen ongepast.”
Ze keek naar beneden, schuld en schaamte overspoelden haar zachte gelaatstrekken. “Ik besefte niet wat ik zei,” ging Amanda verder. “Ik zei het gewoon uit woede omdat de jongens druk waren.” “Ik wil alleen dat ze zich hier veilig en geliefd voelen,” vervolgde ik. “Kunnen we het daarover eens zijn?” Mijn schoondochter knikte, tranen welden op in haar ogen.
“Ja, natuurlijk, Gina. Het spijt me echt.” “Excuses aanvaard,” zei ik zacht. “Maar nu moeten we vooruit, voor hun bestwil.” Amanda en ik vonden daarna een voorzichtige vrede, en de bezoeken van de jongens gingen door zonder de donkere wolk van angst die over hen hing. Onze tijd samen was gevuld met lachen en vreugde, de lucht van magie maakte elk bezoek speciaal. Op een avond, toen de jongens bij mij logeerden en Brian en Amanda een avondje uit waren, stopte ik ze in bed.
“Oma, ben je echt een heks?” vroeg Jacob zachtjes. Ik glimlachte en streek een haarlok van zijn voorhoofd. “Nee, mijn lieve jongen,” zei ik. “Dat ben ik niet. Maar magie is echt als je erin gelooft. Het zit in de liefde die we delen, het plezier dat we hebben en de herinneringen die we maken.” “Ik hou van jouw soort magie, oma,” zei Jacob, half slapend. “Het is minder eng dan de vloeken.”
“Ik hou heel veel van jullie beiden,” zei ik, terwijl ik het licht uitdeed. De volgende ochtend, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, renden de jongens de keuken in, nog steeds bruisend van opwinding over hun laatste ‘magische’ ontdekkingen. “Oma, kunnen we vandaag nog meer toverdrankjes maken?” vroeg Jacob, zijn ogen speurend door de keuken om te zien wat ik op de aanrecht had liggen.
“Natuurlijk,” lachte ik. “Maar eerst, wat dacht je van pannenkoeken?” Terwijl we gingen zitten om te eten, klopte er iemand op de deur. Amanda stond daar, aarzelend maar hoopvol. “Goedemorgen,” zei ze zacht. “Ik hoopte mee te kunnen ontbijten.” “Kom binnen,” zei ik. “We staan op het punt te beginnen.”
Terwijl we aten, keek Amanda hoe de jongens enthousiast praatten over hun magische avonturen. Ze glimlachte, een oprechte warmte in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. “Dank je,” zei ze zachtjes, toen de jongens naar buiten renden om te spelen. “Voor alles.” “Het is allemaal voor hen,” antwoordde ik, terwijl ik haar blik ontmoette. “Ze verdienen het om zich geliefd en gelukkig te voelen.” “En het spijt me voor wat ik eerder zei,” vervolgde ze. “Ik had het mis om jouw huis als een strafplaats te laten lijken. Het is verre van dat. Het is eigenlijk warmer en comfortabeler dan ons eigen huis.”
In de weken die volgden, deed Amanda meer haar best met mij. Ze probeerde de jongens zo vaak mogelijk mee te brengen, en bracht altijd zelfgebakken lekkernijen mee. “Ze doet echt haar best, mam,” zei Brian op een dag toen hij de jongens kwam ophalen. “En je kunt zien dat ze enthousiast is om hier te komen en tijd met jou en de jongens door te brengen. Het is een grote stap voor haar.” Ik glimlachte naar mijn zoon. “Dat werd tijd,” zei ik.
De zorgen rond Goede Tijden, Slechte Tijden worden steeds groter. De langstlopende soap van Nederland, die onlangs nog haar 35-jarig jubileum vierde, lijkt haar vanzelfsprekende plek in de vooravond langzaam maar zeker kwijt te raken. Waar de serie decennialang een vaste waarde was met stabiele en vaak indrukwekkende kijkcijfers, laten recente cijfers een duidelijk dalende lijn zien. Voor veel trouwe kijkers, maar ook voor kenners van het tv-landschap, voelt dat als een schok.
Een historische mijlpaal met een wrange bijsmaak
Het jubileumjaar van GTST had een feestelijk moment moeten zijn. Vijfendertig jaar onafgebroken op televisie is een prestatie van formaat. Weinig programma’s weten zo lang relevant te blijven, laat staan dagelijks een groot publiek te bereiken. Toch hangt er juist nu een schaduw over dat succesverhaal. In plaats van jubelberichten over recordcijfers of een opleving, gaat het gesprek vooral over teruglopende kijkersaantallen en de vraag of de serie haar glans aan het verliezen is.
Kijkcijfers onder een symbolische grens
Volgens mediakenner Tina Nijkamp is de situatie zorgelijk. Vorige week zakte GTST voor het eerst onder de symbolische grens van 600.000 kijkers. Dat is een moment dat binnen televisiewereld meer betekent dan alleen een getal. Die grens stond jarenlang symbool voor de vaste achterban die elke avond trouw inschakelde. De meest recente aflevering wist die grens nauwelijks te overstijgen, met ongeveer 603.000 kijkers. Nijkamp liet op sociale media weten dat het “helemaal niet goed gaat” en waarschuwde dat de soap zelfs ingehaald dreigt te worden door concurrerende programma’s.
Dreiging uit onverwachte hoek
Die waarschuwing klinkt niet overdreven. Realityprogramma Bondgenoten trok onlangs zo’n 580.000 kijkers, een aantal dat gevaarlijk dicht in de buurt komt van de cijfers van GTST. Voor een serie met de status en geschiedenis van Goede Tijden, Slechte Tijden is dat een pijnlijke vergelijking. Jarenlang was GTST onaantastbaar in de vooravond, terwijl realityformats vaak als vluchtig werden gezien. Dat die rollen nu bijna lijken om te draaien, zet de discussie op scherp.
Wat is er veranderd?
De vraag die steeds vaker wordt gesteld: waar gaat het mis? Is het de inhoud, het tijdstip, of simpelweg het veranderende mediagebruik? Waarschijnlijk is het een combinatie van factoren. Verhaallijnen die vroeger wekenlang gespreksonderwerp waren, lijken nu minder los te maken bij het publiek. Sommige kijkers klagen over een gebrek aan spanning of herkenbaarheid, terwijl anderen juist vinden dat de serie te ver is afgedreven van haar roots.
De impact van streaming en uitgesteld kijken
Daarnaast speelt het veranderende kijkgedrag een grote rol. Jongere generaties kijken nauwelijks nog lineaire televisie. Zij volgen series via streamingdiensten, on demand en vaak op momenten die hen uitkomen. Hoewel GTST ook online te bekijken is, telt dat niet altijd volledig mee in de traditionele kijkcijfers. Daardoor kan het beeld ontstaan dat het publiek massaal afhaakt, terwijl een deel simpelweg op een andere manier kijkt.
Concurrentie is feller dan ooit
De concurrentie in de vooravond is bovendien toegenomen. Niet alleen andere zenders, maar ook online platforms strijden om aandacht. Realityprogramma’s, spelshows en zelfs sociale media bieden snelle, hapklare content die makkelijk te consumeren is. Een dagelijkse soap vraagt meer betrokkenheid: je moet het verhaal volgen, personages kennen en regelmatig kijken om niets te missen. Dat is voor een deel van het publiek een te grote investering geworden.
Trouwe fans blijven, maar worden ouder
Wat ook meespeelt, is de samenstelling van het publiek. GTST heeft een zeer trouwe fanbase, maar die vergrijst. Kijkers die al sinds de jaren negentig of zelfs eerder kijken, blijven vaak loyaal. De instroom van nieuwe, jonge kijkers lijkt echter beperkt. Dat maakt het moeilijk om het kijkcijfer op peil te houden, zeker wanneer oudere kijkers om uiteenlopende redenen afhaken.
Kan de soap zichzelf opnieuw uitvinden?
De grote vraag is of Goede Tijden, Slechte Tijden in staat is zichzelf opnieuw uit te vinden zonder haar identiteit te verliezen. In het verleden heeft de serie vaker bewezen flexibel te zijn. Nieuwe personages, maatschappelijke thema’s en verrassende wendingen zorgden regelmatig voor een frisse wind. Maar de lat ligt nu hoger dan ooit. Een simpele verhaallijn of stunt lijkt niet meer voldoende om het tij te keren.
De rol van nostalgie
Tegelijkertijd blijft nostalgie een krachtig wapen. Veel kijkers hebben een emotionele band met de serie en haar personages. Die band kan ervoor zorgen dat mensen blijven kijken, zelfs als ze kritisch zijn. De vraag is echter of nostalgie alleen genoeg is om een nieuwe generatie te binden, of dat er meer nodig is om relevant te blijven in een snel veranderend medialandschap.
Wat staat er op het spel?
Voor RTL en de makers van GTST staat er veel op het spel. De soap is niet alleen een programma, maar ook een merk dat jarenlang de vooravond heeft gedragen. Dalende kijkcijfers kunnen gevolgen hebben voor advertentie-inkomsten, programmering en uiteindelijk zelfs het voortbestaan van de serie. Hoewel niemand openlijk spreekt over een einde, wordt het onderwerp achter de schermen ongetwijfeld besproken.
Voorzichtig optimisme of realisme?
Toch is het te vroeg om Goede Tijden, Slechte Tijden af te schrijven. De serie heeft vaker moeilijke periodes gekend en wist zich telkens weer te herpakken. De huidige cijfers zijn zorgelijk, maar niet onomkeerbaar. Met scherpe keuzes, sterke verhaallijnen en een duidelijke visie op de toekomst kan de soap mogelijk opnieuw aansluiting vinden bij het publiek.
Conclusie
De dalende kijkcijfers van Goede Tijden, Slechte Tijden zijn een signaal dat niet genegeerd kan worden. Ze weerspiegelen niet alleen veranderingen binnen de serie zelf, maar ook een bredere verschuiving in hoe en wanneer mensen televisie kijken. Of GTST erin slaagt haar positie te behouden, zal afhangen van de bereidheid om te vernieuwen én te luisteren naar wat het publiek nog verwacht. Eén ding is zeker: de soap staat op een kruispunt, en de komende periode zal bepalend zijn voor haar toekomst.