Algemeen
Ik ontdekte dat mijn schoondochter haar kinderen naar me stuurt om hen te straffen – dit is mijn plan
Wanneer Gina ontdekt dat haar schoondochter haar en haar huis gebruikt als een vorm van straf voor haar kleinkinderen, raakt ze van streek. Maar in plaats van boos te worden, zorgt ze ervoor dat haar kleinkinderen zich veilig en thuis voelen bij haar. Later leert ze haar schoondochter een les die ze niet snel zal vergeten.
“We zijn hier alleen omdat jij die snoepjes hebt gegeten die mama voor papa bewaarde, Jacob. Mama zei dat je dat niet mocht!” hoorde ik mijn kleinzoon, Thomas, tegen zijn jongere broertje zeggen.
Ik stopte midden in mijn stap tussen de koelkast en het aanrecht in de keuken en spitste mijn oren om meer te horen. Mijn hart zakte in mijn schoenen bij de mogelijkheid dat ik Thomas correct had gehoord, want dat betekende dat mijn kleinkinderen eigenlijk niet echt hier wilden zijn.
Langzaam liep ik dichter naar hen toe, terwijl ik probeerde nonchalant te doen. “Wat bedoel je daarmee, lieverd?” vroeg ik. Thomas keek op, met grote ogen vol angst om betrapt te worden. “Uh, niets, oma,” zei hij snel. “Nee, echt, het is oké,” drong ik zachtjes aan, terwijl ik door mijn knieën ging om op hun niveau te komen. “Je kunt me alles vertellen.” Thomas wierp een blik op Jacob, die nerveus op zijn lip kauwde terwijl hij zijn speelgoed stevig vasthield.
“Nou, elke keer als we iets stout doen, of we vragen om iets wat we niet mogen…” Thomas aarzelde. “Ja, ga verder,” drong ik zachtjes aan. “Mama zegt dat ze ons naar ‘het huis van die heks’ zal sturen.” “Die heks?” herhaalde ik, verbijsterd. Mijn schoondochter, Amanda, was nooit warm naar mij toe geweest, maar om de kinderen zulke verhalen te vertellen? Het voelde als een messteek in het hart. Ik had altijd geprobeerd om van mijn huis een veilige en gastvrije plek voor mijn kleinkinderen te maken.
Maar wat was dit? Om erachter te komen dat Amanda hun gedachten tegen mij vergiftigde? Ik haalde diep adem, probeerde mijn stem te kalmeren. Mijn hart zonk, terwijl ik me afvroeg wat mijn kleinkinderen van me dachten. “Och, lieverd,” zei ik. “Ik wilde nooit dat je mijn huis als een straf zou zien. Als je hier niet wilt komen, hoeft dat niet.” “Maar we vinden het hier leuk!” riep Thomas snel uit. “Mama zei alleen dat we hier vervloekt kunnen worden. En vervloekt worden is eng.”
Dit was te veel. Dit was belachelijk. Ik kon Amanda’s kilheid naar mij toe over het hoofd zien, maar het betrekken van de kinderen was een stap te ver. Dit was persoonlijk geworden. Ik had een plan nodig om Amanda te herinneren aan familiewaarden en om haar echt te laten zien dat ik niet zou toestaan dat ze mijn relatie met mijn kleinkinderen ondermijnde.
De volgende keer dat de jongens kwamen, begroette ik ze met een warme glimlach en een vleugje mysterie. “Kom op, laten we wat taart eten,” zei ik tegen hen. “Maar ik heb ook een geheim om met jullie te delen.” Ze keken me met grote ogen aan. “Wat is het, oma?” vroeg Jacob, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Ik verlaagde mijn stem tot een samenzweerderig gefluister. “Jullie moeder had gelijk,” zei ik. “Ik ben een heks.”
Thomas hapte naar adem en Jake’s ogen werden nog groter. “Maar maak je geen zorgen,” voegde ik snel toe. “Ik zou jullie nooit pijn doen. In feite ga ik jullie magie leren.” “Serieus?” vroeg Thomas, zijn stem getint met opwinding en een beetje scepsis. “Ja, echt,” verklaarde ik, terwijl ik ze naar de woonkamer leidde waar ik een geïmproviseerde tovenaarswerkplaats had ingericht.
We brachten de middag door met het kijken naar YouTube-tutorials over goocheltrucs, het oefenen van eenvoudige vingervlugheid en het maken van ’toverdrankjes’ met voedingskleurstoffen, baking soda en kruiden en specerijen die ik in de keuken had liggen. De jongens waren helemaal gefascineerd. “Oma, dit is zo cool!” riep Jacob uit terwijl zijn kleine ’toverdrankje’ bruisde en borrelde. “Ik ben blij dat je dat vindt,” zei ik, terwijl ik door zijn haar woelde. “Jullie zijn allebei heel getalenteerde tovenaars.”
In de dagen die volgden, begonnen de jongens zich te verheugen op hun bezoeken bij mij. Mijn zoon, Brian, belde me op en vertelde me er alles over. “Ik weet niet wat je doet, mam,” zei hij. “Maar de jongens vinden het geweldig om daar te zijn. Ze blijven Amanda of mij vragen om ze af te zetten.” “Ik ben zo blij, lieverd,” zei ik, afwezig. Ik had de jongens al verteld dat ze niets over onze trucs of het maken van toverdrankjes tegen hun ouders mochten zeggen. Het was niet dat ik het geheim wilde houden of zo. Ik wilde gewoon wachten op het perfecte moment om het te onthullen.
“Wat doen jullie?” vroeg Brian nieuwsgierig. “We brengen tijd samen door en ik laat ze kind zijn,” zei ik. Op een dag, net toen Amanda de jongens kwam ophalen, smeekten ze hun moeder om te blijven overnachten. “Nee, jongens,” zei ze streng. “We moeten morgen vroeg opstaan en ik kan niet terug naar deze kant van de stad komen.” Maar de jongens bleven zeuren en smeken.
“Och, ik denk dat jullie gestraft worden door mee naar huis genomen te worden,” zei ik, mijn stem druipend van sarcasme terwijl ik recht naar Amanda keek. Ze verbleekte, herkennend dat mijn woorden de hare waren. “Dat is niet wat ik bedoelde toen ik het zei, Gina,” stamelde ze. “Kijk, we kunnen meningsverschillen hebben, Amanda, maar betrek de kinderen hier niet bij. En waarom zou je ze verhalen over mij vertellen? Dat is volkomen ongepast.”
Ze keek naar beneden, schuld en schaamte overspoelden haar zachte gelaatstrekken. “Ik besefte niet wat ik zei,” ging Amanda verder. “Ik zei het gewoon uit woede omdat de jongens druk waren.” “Ik wil alleen dat ze zich hier veilig en geliefd voelen,” vervolgde ik. “Kunnen we het daarover eens zijn?” Mijn schoondochter knikte, tranen welden op in haar ogen.
“Ja, natuurlijk, Gina. Het spijt me echt.” “Excuses aanvaard,” zei ik zacht. “Maar nu moeten we vooruit, voor hun bestwil.” Amanda en ik vonden daarna een voorzichtige vrede, en de bezoeken van de jongens gingen door zonder de donkere wolk van angst die over hen hing. Onze tijd samen was gevuld met lachen en vreugde, de lucht van magie maakte elk bezoek speciaal. Op een avond, toen de jongens bij mij logeerden en Brian en Amanda een avondje uit waren, stopte ik ze in bed.
“Oma, ben je echt een heks?” vroeg Jacob zachtjes. Ik glimlachte en streek een haarlok van zijn voorhoofd. “Nee, mijn lieve jongen,” zei ik. “Dat ben ik niet. Maar magie is echt als je erin gelooft. Het zit in de liefde die we delen, het plezier dat we hebben en de herinneringen die we maken.” “Ik hou van jouw soort magie, oma,” zei Jacob, half slapend. “Het is minder eng dan de vloeken.”
“Ik hou heel veel van jullie beiden,” zei ik, terwijl ik het licht uitdeed. De volgende ochtend, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, renden de jongens de keuken in, nog steeds bruisend van opwinding over hun laatste ‘magische’ ontdekkingen. “Oma, kunnen we vandaag nog meer toverdrankjes maken?” vroeg Jacob, zijn ogen speurend door de keuken om te zien wat ik op de aanrecht had liggen.
“Natuurlijk,” lachte ik. “Maar eerst, wat dacht je van pannenkoeken?” Terwijl we gingen zitten om te eten, klopte er iemand op de deur. Amanda stond daar, aarzelend maar hoopvol. “Goedemorgen,” zei ze zacht. “Ik hoopte mee te kunnen ontbijten.” “Kom binnen,” zei ik. “We staan op het punt te beginnen.”
Terwijl we aten, keek Amanda hoe de jongens enthousiast praatten over hun magische avonturen. Ze glimlachte, een oprechte warmte in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. “Dank je,” zei ze zachtjes, toen de jongens naar buiten renden om te spelen. “Voor alles.” “Het is allemaal voor hen,” antwoordde ik, terwijl ik haar blik ontmoette. “Ze verdienen het om zich geliefd en gelukkig te voelen.” “En het spijt me voor wat ik eerder zei,” vervolgde ze. “Ik had het mis om jouw huis als een strafplaats te laten lijken. Het is verre van dat. Het is eigenlijk warmer en comfortabeler dan ons eigen huis.”
In de weken die volgden, deed Amanda meer haar best met mij. Ze probeerde de jongens zo vaak mogelijk mee te brengen, en bracht altijd zelfgebakken lekkernijen mee. “Ze doet echt haar best, mam,” zei Brian op een dag toen hij de jongens kwam ophalen. “En je kunt zien dat ze enthousiast is om hier te komen en tijd met jou en de jongens door te brengen. Het is een grote stap voor haar.” Ik glimlachte naar mijn zoon. “Dat werd tijd,” zei ik.
De eerste aflevering van De Oranjewinter heeft meteen laten zien hoe onvoorspelbaar live televisie kan zijn. Nog voordat de gesprekken aan tafel echt op gang kwamen, was er al een ander onderwerp dat de avond domineerde. Niet de actualiteit, niet de gasten en zelfs niet de inhoud van het programma, maar de outfit van presentatrice Hélène Hendriks werd het gesprek van de dag.
Hoewel aan tafel bekende namen zaten als Thomas van Groningen, Ronald Molendijk en Nicky van der Gijp, verschoof de aandacht al snel naar iets heel anders. Op sociale media barstte vrijwel direct een discussie los over de kledingkeuze van Hendriks. Haar topje, dat volgens sommige kijkers “net iets te veel” liet zien, werd binnen enkele minuten trending onderwerp op X, het platform dat voorheen bekendstond als Twitter.
Van talkshow naar kledingdebat
Het is niet de eerste keer dat een presentator of presentatrice onderwerp van gesprek wordt vanwege een opvallende outfit, maar de snelheid waarmee dit nu gebeurde was opmerkelijk. Al tijdens de eerste minuten van de uitzending verschenen er tientallen berichten online. Kijkers deelden hun verbazing, maakten grappen of spraken juist hun bewondering uit. Voor sommigen leidde het de aandacht af van de gesprekken aan tafel, terwijl anderen het zagen als een verfrissende breuk met de vaak veilige, voorspelbare stijl die talkshows kenmerkt.
“Gaat het nog over de inhoud, of kijken we allemaal naar hetzelfde topje?” schreef een kijker. Een ander merkte cynisch op dat de stylist van Hendriks “waarschijnlijk een avondje vrij had genomen”. Tegelijkertijd klonken er ook positieve reacties. Sommige kijkers prezen haar lef en vonden dat ze zich niets moest aantrekken van de kritiek. “Eindelijk eens iets anders dan het standaardpakje,” was een veelgehoorde reactie.
Verdeelde meningen, één gesprek
Wat vooral opviel, was hoe verdeeld de meningen waren. Waar de ene helft van de kijkers vond dat de outfit niet paste bij een talkshow over sport, politiek en actualiteit, zag de andere helft het juist als een persoonlijke keuze die geen invloed zou moeten hebben op de inhoud. Dat spanningsveld is kenmerkend voor discussies over uiterlijk in de media. Vrouwelijke presentatoren worden nog altijd vaker beoordeeld op hun kleding dan hun mannelijke collega’s, en deze aflevering van De Oranjewinter maakte dat opnieuw pijnlijk zichtbaar.
Toch was de discussie niet uitsluitend kritisch. Er waren ook kijkers die benadrukten dat Hendriks al jaren bekendstaat om haar zelfverzekerde uitstraling en dat haar kleding daar een verlengde van is. “Ze zit daar niet om een modepolitie tevreden te houden,” schreef iemand. “Ze presenteert en dat doet ze goed.”
De impact op het programma
Los van de inhoudelijke discussie over stijl en uitstraling, had het kledingdebat één onmiskenbaar effect: De Oranjewinter stond meteen volop in de schijnwerpers. Op sociale media werd het programma massaal genoemd, gedeeld en besproken. Voor een eerste aflevering is dat goud waard. In televisieland geldt immers vaak: zolang er over je gepraat wordt, besta je.
De buzz rondom Hendriks’ outfit zorgde ervoor dat ook mensen die normaal misschien niet zouden kijken, nieuwsgierig werden. Fragmenten circuleerden online, screenshots werden gedeeld en de naam van het programma dook op in uiteenlopende discussies. Of die aandacht uiteindelijk structureel leidt tot hogere kijkcijfers, zal de komende weken moeten blijken, maar de start was in elk geval allesbehalve geruisloos.
Afleiding of slimme marketing?
De vraag die na afloop bleef hangen, was of deze aandacht de inhoud van het programma overschaduwde of juist versterkte. Critici vonden dat het jammer was dat de gesprekken aan tafel ondergesneeuwd raakten door een kledingdiscussie. Zij vrezen dat de show daardoor minder serieus wordt genomen. Anderen zagen het juist als een slimme, zij het onbedoelde, vorm van marketing. In een tijd waarin programma’s vechten om aandacht, kan een onverwacht moment het verschil maken.
Hendriks zelf liet zich tijdens de uitzending niet uit over de reacties en presenteerde zoals altijd professioneel en ontspannen. Dat werd door sommige kijkers juist gewaardeerd. “Ze liet zich niet afleiden en deed gewoon haar werk,” klonk het. Dat onderstreepte voor velen dat de ophef vooral buiten de studio plaatsvond.
Meer dan alleen een outfit
Uiteindelijk zegt de discussie misschien meer over het publiek en de tijdgeest dan over Hendriks zelf. In een mediatijdperk waarin alles direct wordt becommentarieerd, kan één detail uitgroeien tot het hoofdonderwerp van de avond. De Oranjewinter kreeg daardoor een start die niemand had voorspeld: niet door een spraakmakend debat of een felle discussie aan tafel, maar door een kledingkeuze die emoties losmaakte.
Of de outfit van Hélène Hendriks nu als geslaagd of misplaatst wordt gezien, één ding staat vast: de eerste aflevering van De Oranjewinter werd niet genegeerd. En in televisieland is aandacht vaak de belangrijkste valuta. De komende afleveringen zullen moeten uitwijzen of het programma die aandacht weet vast te houden met inhoud, of dat deze avond vooral herinnerd zal worden als het moment waarop een topje de show stal.