Algemeen
Moeder op zoek naar hulp omdat dochter zich identificeert als vos
Een vrouw vroeg onlangs advies over hoe ze moest omgaan met haar 13-jarige stiefdochter die zichzelf identificeerde als vos.
De stiefmoeder, Jill, wist niet goed hoe ze moest reageren nadat ze had ontdekt dat de tiener zichzelf beschouwde als een ’therian’ – iemand die zich identificeert met een dier.
“Ze draagt een masker en een staart en heeft een YouTube-kanaal waarop ze rondspringt als een vos in een heel korte short,” legde Jill uit op de podcast over geestelijke gezondheid The Dr. John Delony Show. Ze voegt eraan toe dat de biologische moeder van het meisje dit gedrag blijkbaar aanmoedigt wanneer ze bij haar is.
Twilight zone
Dr. John wees erop dat hij probeert “meelevend” te zijn en zei: “Ik heb mijn hele carrière met jonge mensen gewerkt, zoals tieners en jonge volwassenen, dus niets verbaast me.”
Hij gaf echter toe: “Maar het feit dat hier een naam voor is… Ik heb het gevoel dat we in de Twilight zone zitten.”
Jill ging verder: “Daarom contacteer ik je: omdat ik het helemaal niet meer weet. Ik ben geschokt. Het is een heel ding op zich, er is een naam voor, er is terminologie voor en er zijn dingen die kwetsend voor hen zijn.”
Invloed van stiefdochter op haar jongere zusje
Jill onthulde ook dat haar stiefdochter haar negenjarige biologische dochter heeft beïnvloed om zich als therian te identificeren. Ze identificeert zich nu als giraf. Jill vertelde dat de stiefdochter met kerst een video had geplaatst van haar jongere kinderen… zij en haar man waren hier pas later achtergekomen.
“Als je kind zich als giraf wil verkleden om in de achtertuin te rennen, heb ik daar geen inherent probleem mee. Maar niet dat ze zich als giraf gaat verkleden als je uit eten gaat. Ze gaat zich niet kleden als een giraf als er vrienden langskomen,” legde Dr. John Delony uit over het stellen van grenzen aan de voorkeuren van het kind.
De gevaren van livestreamen
Verder sprak Dr. John over de gevaren van het toestaan dat een jong meisje livestreamt. “De meerderheid van de kijkers zijn waarschijnlijk volwassen mannen. Als je een kind een smartphone geeft, geef je ze geen toegang tot de wereld – je geeft de wereld toegang tot hen.” Hij versterkte hiermee het feit dat het online gedrag van het jonge meisje haar zou kunnen blootstellen aan seksuele kinderlokkers.
Dr. John benadrukte de behoefte aan “sterke” ouders die standvastig zijn in hun regels: “Je wilt dat ze zich op haar 26e omdraait en zegt: ‘Die twee mensen hebben altijd voor me gevochten en ze gaven echt om me.” Voor de negenjarige stelde hij voor om haar fantasie de vrije loop te laten en er tegelijkertijd voor te zorgen dat ze begreep dat ze geen giraf is.
Jill was het daarmee eens en zei dat ze het giraffenspel van haar dochter prima vond zolang het een creatieve uitlaatklep bleef en ze niet op zoek ging naar online bevestiging. Dr. John bevestigde dat online aandacht een “goedkope versie is van wat bevestiging is” en voegde eraan toe: “Maar voor vele miljoenen kinderen die een smartphone vasthouden, is het alles wat ze hebben.”
Verder sprak Dr. John over de noodzaak van open communicatie binnen gezinnen en het belang van het stellen van grenzen die zowel veiligheid als zelfexpressie mogelijk maken. Hij benadrukte dat het cruciaal is om kinderen te helpen navigeren in de digitale wereld zonder hun welzijn in gevaar te brengen.
Hij raadde ouders aan om betrokken te zijn bij de online activiteiten van hun kinderen en om hen te leren over de risico’s van internetgebruik. “Het gaat erom dat je er bent voor je kinderen en ze de ondersteuning geeft die ze nodig hebben,” zei hij. “We moeten hen helpen begrijpen wat gezond gedrag is, zowel online als offline.”
Jill bedankte Dr. John voor zijn inzichten en gaf aan dat ze de adviezen zou opvolgen om haar dochters te helpen een evenwicht te vinden tussen hun fantasiewereld en de realiteit.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.