Algemeen
Bij deze bank moet je torenhoge kosten aftikken als je wil pinnen
Wie geld gaat pinnen, merkt soms dat er meer van hun bankrekening verdwijnt dan het opgenomen bedrag. Dit komt doordat sommige banken pinkosten in rekening brengen. In dit artikel vertellen we je welke banken kosten berekenen en hoeveel deze kosten bedragen.
Contant geld onder druk
Contant geld staat in Nederland onder druk. Het demissionaire kabinet had graag contante betalingen boven de 3.000 euro willen verbieden, maar dit is (nog) niet gelukt. Momenteel bestaat er geen limiet, maar als je aankopen van meer dan 10.000 euro met contant geld afrekent, moet de verkoper een cliëntencontrole uitvoeren om witwassen te voorkomen.
Kosten bij pinnen in het buitenland en Nederland
Wanneer je in het buitenland geld pint, weet je dat je extra kosten moet betalen. Wat minder bekend is, is dat ook in Nederland sommige banken kosten in rekening brengen voor het opnemen van contant geld. Op de website van de Rijksoverheid is te lezen dat banken deze kosten in rekening brengen omdat het gebruik van contant geld steeds duurder wordt. Banken mogen zelf bepalen of ze kosten in rekening brengen en hoeveel deze kosten zijn.
Pinkosten bij Nederlandse banken
Momenteel zijn er twee banken in Nederland die daadwerkelijk kosten in rekening brengen voor het opnemen van contant geld: Rabobank en Bunq. Vooral bij Bunq zijn deze kosten fors.
Rabobank
Bij de Rabobank kun je tot 17.500 euro per jaar opnemen zonder extra kosten. Zodra je dit bedrag overschrijdt, betaal je 5 euro plus 0,50% van het opgenomen bedrag. Dit betekent dat als je bijvoorbeeld 1.000 euro opneemt na het bereiken van de limiet, je 5 euro plus 5 euro (0,50% van 1.000 euro) betaalt, dus in totaal 10 euro.
Bunq
De situatie bij Bunq is anders. Klanten kunnen zes keer per jaar gratis contant geld opnemen. Voor de volgende vijf opnames betaal je 0,99 euro per transactie. Vanaf de twaalfde pinbeurt betaal je 2,99 euro per opname. Dit betekent dat als je vaak contant geld opneemt, de kosten snel kunnen oplopen. Stel dat je 15 keer per jaar pint bij Bunq, dan betaal je voor de laatste vier transacties 2,99 euro per keer, wat neerkomt op bijna 12 euro alleen voor deze opnames.
Waarom rekenen banken kosten aan?
Banken stellen dat de kosten voor het gebruik van contant geld stijgen. Het onderhouden van geldautomaten, het verwerken en vervoeren van contant geld en de beveiligingsmaatregelen die hiermee gepaard gaan, worden steeds duurder.
Daarnaast willen banken het gebruik van digitaal geld stimuleren, wat veiliger en efficiënter wordt geacht. Door kosten in rekening te brengen voor het opnemen van contant geld, hopen banken klanten te motiveren om vaker gebruik te maken van digitale betalingsmethoden.
Wat betekent dit voor de consument?
Voor consumenten betekent dit dat het belangrijk is om bewust om te gaan met het opnemen van contant geld, vooral als je klant bent bij Rabobank of Bunq. Het kan lonen om je pinbeurten te plannen en alleen geld op te nemen wanneer het echt nodig is.
Voor klanten die vaak contant geld gebruiken, kan het overwegen van een bank die geen of lagere kosten rekent voor het opnemen van contant geld, verstandig zijn.
Alternatieven voor contant geld
In plaats van contant geld te gebruiken, zijn er verschillende alternatieven die zowel kostenbesparend als handig kunnen zijn.
Contactloos betalen, mobiel bankieren en online transacties zijn enkele voorbeelden van digitale betalingsmethoden die door de meeste banken worden ondersteund en vaak geen extra kosten met zich meebrengen. Door deze alternatieven te gebruiken, kunnen consumenten de extra kosten vermijden die gepaard gaan met het opnemen van contant geld.
Conclusie
Het opnemen van contant geld kan bij sommige banken extra kosten met zich meebrengen. Rabobank en Bunq rekenen beide kosten, waarbij vooral Bunq hogere tarieven hanteert na meerdere opnames.
Dit maakt het belangrijk voor consumenten om bewust om te gaan met hun pinbeurten en de mogelijkheden van digitale betalingsmethoden te verkennen. Door gebruik te maken van alternatieven voor contant geld, kunnen consumenten kosten besparen en tegelijkertijd profiteren van de voordelen van digitale transacties.
Al jarenlang duikt het onderwerp met vaste regelmaat op in roddelrubrieken, talkshows en vooral op sociale media: wie is nu écht de vader van André Hazes jr.? Het is een kwestie die voor buitenstaanders misschien klinkt als sensatie, maar voor André zelf blijkt het een onderwerp dat soms onverwacht diep kan raken.
In een openhartig gesprek met Evert Santegoeds bij Shownieuws heeft André voor het eerst toegegeven dat hij niet met honderd procent zekerheid kan zeggen hoe het zit. Tegelijk maakt hij duidelijk dat hij geen behoefte heeft aan een DNA-test. En juist die keuze roept bij veel mensen vragen op.
Een hardnekkig gerucht dat blijft terugkomen
Het verhaal over André’s afstamming is niet nieuw. Al jarenlang verschijnen er berichten op Facebook, forums en juicekanalen waarin wordt gespeculeerd over mogelijke alternatieve vaders. Die geruchten hebben vooral te maken met het verleden van zijn moeder, Rachel Hazes, die nooit geheim heeft gemaakt dat haar relatie met André Hazes senior turbulent was.
Door de jaren heen zijn verschillende namen genoemd. Zo werd oud-voetballer John de Wolf geregeld genoemd, net als de inmiddels overleden Marco Eijk. Bewijs is er nooit geweest, maar het feit dat de geruchten blijven opduiken, zorgt ervoor dat ze moeilijk volledig verdwijnen.
Gesprek dat onverwacht persoonlijk werd
Tijdens zijn gesprek met Evert Santegoeds ging het aanvankelijk over heel andere zaken. André sprak over zijn toekomstplannen, zijn wens om opnieuw vader te worden en zijn kijk op relaties. Hij gaf aan dat hij openstaat voor nieuwe stappen in zijn leven, maar ook realistisch is over hoe ingewikkeld dat soms kan zijn.
Toch schoof het gesprek langzaam richting zijn familiegeschiedenis. Santegoeds besloot het onderwerp voorzichtig aan te snijden en stelde de vraag die velen al jaren bezighoudt: heeft André zelf ooit getwijfeld aan wie zijn vader is?
Het antwoord was opvallend eerlijk. André gaf aan dat hij niet actief twijfelt, maar dat de uitspraken die over hem worden gedaan wél onder zijn huid zijn gekropen. “Het is nogal wat als mensen dat over je zeggen,” liet hij weten. “Ook al probeer je het los te laten, het blijft ergens hangen.”
Het gesprek met zijn moeder
Volgens André heeft hij het onderwerp ooit rechtstreeks besproken met zijn moeder. Niet beschuldigend, maar zoekend naar duidelijkheid. Hij vroeg haar of er iets was dat hij moest weten. Het antwoord dat hij kreeg, was resoluut.
Rachel zou hem hebben verzekerd dat er niets aan de hand is en dat hij echt de zoon is van André Hazes senior. Ze zou dat zelfs hebben bezworen “op haar kinderen”. Voor André was dat op dat moment voldoende. “Dan moet je dat geloven,” zei hij daarover.
Toch erkent hij dat zulke geruchten iets met je doen, zelfs als je rationeel weet dat ze nergens op gebaseerd zijn.
Waarom geen DNA-test?
Een vraag die bij veel kijkers meteen opkwam, is waarom André geen DNA-test wil laten doen. In theorie zou zo’n test in korte tijd volledige duidelijkheid kunnen geven. Ook Evert Santegoeds stelde die vraag direct.
André reageerde terughoudend. Hij gaf aan dat hij daar simpelweg niet aan toe is. Niet omdat hij bang is voor de uitslag, zo zegt hij, maar omdat hij niet voelt dat hij die stap nodig heeft om verder te kunnen.
Voor hem lijkt de biologische waarheid minder zwaar te wegen dan de emotionele realiteit waarin hij is opgegroeid.
Gelijkenissen met zijn vader
Tijdens het gesprek probeerde André zijn gevoel te verwoorden door te kijken naar uiterlijke en innerlijke overeenkomsten. Hij gaf toe dat hij er anders uitziet dan zijn vader, maar plaatste daar meteen een nuance bij.
“Ik zorg anders voor mezelf,” zei hij. “Ik sport veel, let op mijn uiterlijk, gebruik crèmes. Dat deed mijn vader allemaal niet.” Toch herkent hij zichzelf in bepaalde gezichtskenmerken, zoals zijn mond en neus. En vooral in karaktereigenschappen voelt hij een sterke band.
Dat gevoel van herkenning lijkt voor hem zwaarder te wegen dan geruchten of vergelijkingsfoto’s op internet.
Vergelijkingen die toch blijven knagen
Toch ontkent André niet dat sommige beelden hem aan het denken hebben gezet. Er is een periode geweest waarin foto’s van hem naast beelden van Marco Eijk werden gelegd. Met vergelijkbare kapsels en gezichtsbeharing zagen sommigen ineens overeenkomsten.
“Dan ga je toch even kijken,” gaf hij toe. “En hij is er niet meer, dus je kunt het hem ook niet vragen.” Die constatering laat zien hoe ingewikkeld zulke geruchten kunnen zijn, zelfs als je er niet bewust in gelooft.
Meer dan alleen een roddel
Wat dit verhaal bijzonder maakt, is dat het niet alleen draait om sensatie. Het raakt aan identiteit, familie en de vraag hoeveel zekerheid een mens nodig heeft om zichzelf te kunnen zijn.
Voor André lijkt het antwoord duidelijk: hij is opgegroeid als zoon van André Hazes senior, heeft hem zo ervaren en voelt die band nog steeds. Een DNA-test zou daar voor hem niets aan veranderen.
Tegelijk laat hij zien dat zelfs sterke mensen niet ongevoelig zijn voor jarenlange speculatie. Woorden blijven hangen, ook als je ze probeert te negeren.
Rust boven absolute waarheid
Door open te zijn over zijn twijfels – of beter gezegd: over het effect van die twijfels – heeft André iets gedaan wat weinig publieke figuren durven. Hij heeft niet gekozen voor sensatie, maar voor nuance.
Geen test, geen spektakel, geen definitief antwoord voor het publiek. Wel een persoonlijke grens: sommige zaken mogen privé blijven, zelfs als de buitenwereld er nieuwsgierig naar is.
Voor André Hazes jr. lijkt dat uiteindelijk belangrijker dan absolute zekerheid. En misschien is dat, in een wereld vol meningen en geruchten, juist een teken van rust en volwassenheid.