Algemeen
Het moet niet gekker worden: Efteling-bezoekers krijgen slecht nieuws te horen!
Het Efteling attractiepark, dat zowel jong als oud aanspreekt, heeft de reputatie het grootste attractiepark in de Benelux te zijn, zowel qua oppervlakte als bezoekersaantallen.
Het park heeft zich ook gevestigd als een van de topattracties
in heel Europa. In 2020 overtrof het zelfs bekende parken zoals
Disneyland Parijs en Europa-Park in termen van
bezoekersaantallen.
Dit maakt de Efteling het meest bezochte attractiepark van
Europa. Om deze status te behouden en verder te groeien, heeft de
Efteling aanzienlijk geïnvesteerd in onderhoud, vernieuwing en
uitbreiding. Deze investeringen, gecombineerd met stijgende
energieprijzen, hogere salarissen en toenemende materiaalkosten,
hebben echter invloed op de prijzen van toegangskaarten. Als gevolg
hiervan zijn de prijzen voor een bezoek aan dit iconische park in
de loop der jaren aanzienlijk gestegen.
Onlangs is aangekondigd dat de toegangsprijzen voor 2024 verder
zullen stijgen volgens berichtgeving van Looopings. Voor het eerst
zullen de kosten voor een toegangskaartje de grens van 50 euro
overschrijden.
De flexibele entreetickets zullen met 6 procent stijgen, van 48
euro naar 51 euro. Dit nieuwe tarief zal gelden voor het
hoogseizoen, met name de maanden juli en augustus. Ook de prijzen
van de goedkopere kaartjes zullen omhoog gaan.
In de Achterhoek worden boeiende initiatieven ontplooid om te
kunnen concurreren met het populaire Efteling-park in Brabant.
Deze trend geeft aan dat er in de pretparkindustrie een
groeiende beweging is waarbij regionale parken zich inspannen om te
concurreren met de grote spelers.
Het feit dat de Efteling, als een van de meest bezochte
pretparken in Europa, haar toegangsprijzen verhoogt, weerspiegelt
de uitdagingen waarmee pretparken worden geconfronteerd. Terwijl ze
hun attracties willen vernieuwen en uitbreiden om bezoekers te
blijven aantrekken, moeten ze ook rekening houden met stijgende
kosten op verschillende gebieden.
Energiekosten zijn een belangrijke factor die de operationele
uitgaven van pretparken beïnvloeden. Het onderhouden van
uitgebreide verlichtingssystemen, verwarming, ventilatie en
airconditioning voor bezoekers kan aanzienlijk bijdragen aan de
totale kosten.
Daarnaast hebben pretparken een groot personeelsbestand nodig om
de veiligheid van gasten te waarborgen en de attracties te
bedienen, wat leidt tot hogere salariskosten.
Naast deze operationele kosten worden ook investeringen in
nieuwe attracties en faciliteiten steeds duurder.
Pretparken moeten concurrerend blijven en ervoor zorgen dat
bezoekers telkens weer iets nieuws te beleven hebben. Dit vereist
aanzienlijke kapitaalinvesteringen, die uiteindelijk kunnen leiden
tot prijsstijgingen voor toegangskaarten.
De Efteling is niet het enige park dat deze uitdagingen aangaat.
Regionale pretparken zoeken manieren om zich te onderscheiden en
bezoekers te trekken, vaak met specifieke thema’s of unieke
attracties. Ze proberen een alternatief te bieden voor de grotere,
bekendere parken.
De stijging van de toegangsprijzen kan echter een zorg zijn voor
gezinnen en individuen die graag pretparken willen bezoeken.
Het kan een financiële last worden, vooral voor grotere
gezinnen. Daarom is het belangrijk voor pretparken om een evenwicht
te vinden tussen het verhogen van de prijzen en het bieden van
waarde voor hun bezoekers.
Het blijft te zien hoe de prijsstijgingen van de Efteling de
bezoekersaantallen in de toekomst zullen beïnvloeden. Pretparken
zullen moeten blijven innoveren en investeren om aantrekkelijk te
blijven voor het publiek, terwijl ze tegelijkertijd betaalbaar
blijven voor hun doelgroep.
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”