Sinds haar achttiende heeft Zoraya Ter Beek contact met de GGD. Na talloze therapieën en medicatie heeft ze geconcludeerd dat het “leven niet lukt” en daarom heeft ze besloten een euthan*sietraject te starten.

Tot haar grote teleurstelling staat ze op een wachtlijst van maar liefst 2,5 jaar.

Voor Zoraya staat het behouden van haar eigenwaarde voorop. Ze vertelt aan RTL Nieuws dat ze haar uiterste best heeft gedaan.

“Eigenlijk wil ik niet weg, maar het leven lukt niet. Dan moet je kiezen tussen z!ek oud worden of de eer aan jezelf houden.”

Haar verleden op school was getekend door hevig pesten, wat haar somber maakte. “Als volwassene draag je dat ook nog met je mee.”

De GGZ en therapie hebben haar geholpen om hiermee om te gaan. Ondanks verbetering bleef ze echter suïcidaal. “Kijk, je leert dingen wel een plekje geven, maar therapie is nu ook weer geen wondermiddel. Dus, ja.”

Op haar 28e heeft Zoraya geen fysieke gezondheidsproblemen, maar ze verlangt simpelweg naar het beëindigen van haar leven omdat ze niet kan omgaan met haar psychische lijden.

Ze heeft contact gezocht met het Expertisecentrum Euth*nasie, nadat haar eigen huisarts en psychiater weigerden betrokken te zijn bij haar traject vanwege de complexiteit ervan. Zoraya begrijpt hun standpunt wel en zegt, “Het zijn ook gewoon mensen, he.”

Maar het blijkt niet eenvoudig om uit het leven te stappen, zoals Zoraya zelf heeft ondervonden. De wachttijd hangt af van de diagnose en de regio waar iemand woont.

Zoraya was zich bewust van de wachttijd, die online werd vermeld. Na twee jaar had ze nog steeds niets gehoord.

Telefonisch kreeg ze te horen dat ze nog minstens twee tot zes maanden extra moest wachten. Ondanks dit bleef ze haar dagelijkse bezigheden voortzetten, zoals boodschappen doen en naar de sportschool gaan. “Het leven gaat gewoon door, het kan niet op pauze,” zegt ze.

Toch is de lange wachttijd moeilijk, vooral vanwege de voortdurende onzekerheid. “Het is 2,5 jaar afvragen: waar doe ik het voor. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het vol te houden is.”

Bovendien voldoet Zoraya niet aan de zes wettelijke eisen voor euth*nasie bij psychisch lijden, wat betekent dat ze een afwijzing kan verwachten. Ze geeft echter aan dat als dit gebeurt, ze het waarschijnlijk zelf zal proberen.

Ze heeft nooit getwijfeld om door te zetten, ondanks de bezorgdheid van haar omgeving dat ze het misschien niet zou volhouden.

In die 2,5 jaar moest ze hen regelmatig geruststellen dat ze geen impulsieve beslissing zou nemen en geduldig zou wachten op het traject.

Inmiddels heeft Zoraya het eerste gesprek gehad en voelt ze zich weer gelukkig, hoewel dit samenviel met het 0verlijden van een vriendin door euth*nasie.

Ze moet echter nog tal van gesprekken voeren die zes tot twaalf maanden kunnen duren, en daarna wordt haar leven binnen zes weken beëindigd.

Tot die tijd probeert ze te genieten van de momenten die ze heeft. “Ik vind het leuk om koffie te drinken met mijn vriend en bezoek te krijgen van vrienden.”

Ze kan nog lachen en plezier hebben met anderen. Hoewel ze haar favoriete datum om naar het hiernamaals te gaan niet deelt, is één ding zeker: ze wil Kerstmis nog vieren omdat ze er dol op is.