Wielrenners schrikken van een aangelijnd hondje, fietsen het water in en willen geld zien

Twee ongelukkige wielrenners hebben een zaak aangespannen tegen een hondeneigenaar. Een van de fietsers schrok zo erg van een aangelijnde hond dat hij tegen zijn medefietser aanre*d, die daardoor in het water viel. De wielrenners wilden aanzienlijke sch*devergoedingen.

De gebeurtenis vond plaats op 30 januari 2022. De twee fervente fietsers, beide adv0caten en collega’s, reden op die dag achter elkaar langs de Amsteldijk.

Aan de overkant van de weg wandelde de eigenaar van de hond samen met zijn verloofde, die hun aangelijnde hond bij zich hadden. Een van de wielrenners schrok van de hond en b0tste tegen zijn medefietser aan, die hierdoor in de Amstel terechtkwam.

De betrokken partijen wisselden contactgegevens uit, maar vervolgens stuurde een van de advocaten een opmerkelijk verzoek. Hij eiste dat de eigenaar van de hond zijn verzekeringsinformatie zou verstrekken.

“Het wiel van mijn cliënt is volledig krom, de voorvork ook, het stuur en de remmen zijn verbogen, zijn bril ligt nog ergens in Amsterdam en zijn telefoon ook.

Bij mij is mijn derailleur afgebroken en het carbon is beschad!gd. Een specialist moet hier echt naar kijken.”

De eigenaar van de hond vond echter dat de twee wielrenners hun eigen verzekering moesten raadplegen: “Je schrikt van mijn hond, die strak is aangelijnd, en jouw vriend rijdt achterop jou.”

Op 2 maart stuurde de advocaat het volgende bericht: “Helaas hebben we geen andere keuze dan aang!fte te doen bij de p0litie en een formele aansprakelijkstelling te sturen.” De adv0caat gaf aan dat hij hoopte tot een ‘redelijke regeling’ te komen.

De advocaten claimden beide een sch*devergoeding van 5.200 euro, althans dat beweerden ze. Ze wilden dit verhalen op de eigenaar van de hond, die zijn hond niet ‘kort genoeg’ zou hebben aangelijnd.

De kantonrechter oordeelde deze week echter dat de ene wielrenner volledig verantwoordelijk was voor de sch*de van beide fietsers.

De kantonrechter vond ook dat de vordering ‘buiten alle proporties’ was. De advocaten hadden moeten uitgaan van de dagwaarde en niet van de kosten van een volledig nieuw frame.

Bovendien uitte de kantonrechter kritiek op de ‘beperkte bewijsmogelijkheden’ van de twee wielrenners, die in het v0nnis werden aangeduid als ‘eiser 1’ en ‘eiser 2’.

De fietser die in het water viel, had de hond namelijk helemaal niet gezien en had daarom geen kennis van de bewegingen van het dier.

Er was zelfs een getu!ge die alles had waargenomen en verklaarde dat het onredelijk was om de hond de sch*ld te geven.

Kortom, de twee scherpzinnige wielrenners met een advocatenachtergrond hebben hun zaak verloren. Ze moeten de eigenaar van de hond nu zelfs 660 euro aan pr0ceskosten betalen.