De 22-jarige Youssef heeft met een rubberbootje de oversteek naar het Europese vasteland gemaakt.

Hij heeft tal van veilige landen doorkruist, maar hoorde dat Nederland goed voor hem zou zorgen. Desondanks is hij niet tevreden over zijn behandeling.

Nederland wordt steeds voller door de dagelijkse toestroom van tientallen tot honderden nieuwkomers.

Ter Apel, waar velen zich registreren, begint overvol te raken. De mensen die daar verblijven, hebben uiteindelijk allemaal één doel voor ogen: een eigen woning.

Youssef eist met klem snel een huis: “We hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt.”

Eén van hen is Youssef, afkomstig uit Syrië, die al enkele maanden in ons land verblijft. Hij is de enige van zijn familie die in het buitenland zit; de rest van zijn familie bevindt zich nog in Syrië.

Youssef is als het ware vooruitgestuurd in de hoop dat hij de status van vluchteling krijgt, zodat hij zijn hele familie kan laten overkomen.

Youssef geeft aan dat deze keuze weloverwogen is gemaakt: “In onze familie hebben we de voordelen van verschillende landen vergeleken.”

Hij vervolgt: “We kwamen tot de conclusie dat Nederland een goed land is, waar ze goed voor mensen zorgen.

Op internet hebben we met landgenoten gesproken en hoorden we dat je hier een woning krijgt en financiële ondersteuning.”

Echter, het verkrijgen van een woning blijkt een uitdaging te zijn vanwege het schaarse woningaanbod.

Er zijn mensen die al jaren op een wachtlijst staan en als deze situatie aanhoudt, zullen velen nog jaren moeten wachten. Ondanks dit feit is Youssef van mening dat hij voorrang verdient.

Youssef benadrukt: “Nederland zou mij en andere vluchtelingen als gasten moeten behandelen. Als je te gast bent, is het de verantwoordelijkheid van de gastheer om ervoor te zorgen dat je je welkom en op je gemak voelt.

Op een verjaardagsfeestje nodig je toch ook niemand uit zonder ze eten en drinken aan te bieden?”

Hoewel deze vergelijking enigszins vreemd lijkt, gezien het feit dat Youssef niet letterlijk is uitgenodigd, legt hij uit: “Mijn broeders en ik hebben dingen meegemaakt die in Nederland onbekend zijn.

We hebben echt verschrikkelijke ervaringen gehad.” Hij vervolgt: “We willen hier een nieuw leven beginnen en hopen dat dit mogelijk is.

Maar ik wacht nu al maanden op een woning. Mijn leven staat stil, en ik heb mijn familie ook al maanden niet gezien. Ik zou graag zien dat hier iets aan wordt gedaan.”

Hoe zit het dan met Nederlanders die al maanden of zelfs jaren wachten op een woning? Youssef begrijpt de frustratie, maar herhaalt: “We hebben vreselijke dingen meegemaakt. Begrip zou op zijn plaats zijn.”