Economie
Asielzoekers nu in hongerstaking, gooien eten gewoon in de prullenbak
Een groep asielzoekers die verblijft in een luxe hotel in Den Haag is in hongerstaking gegaan vanwege hun ontevredenheid over de dagelijkse maaltijden.
Ze eisen voedsel dat lijkt op wat ze in hun thuisland gewend
zijn. Het Algemeen Dagblad heeft de situatie onderzocht en een boze
groep ‘vluchtelingen’ uit Syrië aangetr0ffen.
Hiba Esmaïl, een moeder uit de groep, klaagt dat het eten elke
dag hetzelfde is: rijst en kip.
Hoewel Hiba al zeven maanden gratis huisvesting, zorg en voedsel
ontvangt, is ze ontevreden en beweert ze dat haar zoontje z!ek is
geworden door het verschrikkelijke eten in het land.
Ze beweert dat haar zoontje een trauma heeft opgelopen tijdens
de maandenlange reis door Turkije en Griekenland.
Opvallend genoeg gooien de ontevreden asielzoekers de helft van
het eten gewoon weg, wat erop wijst dat ze mogelijk niet zo
hongerig zijn als ze beweren.
Een man legt uit dat klagen geen effect heeft en dat hij
gedwongen is om al maanden uit eten te gaan, wat duur is gezien
zijn lage uitkering.
Hij heeft zelfs geld moeten lenen om dit te kunnen
bekostigen.
Zowel de gemeente als het restaurant in het hotel reageren
verbaasd op de klachten. De restaurant eigenaren tonen het
gevarieerde menu van de afgelopen maand en deze week, inclusief
Syrische gerechten die zijn bereid volgens recepten van de bewoners
zelf.
De maaltijden bestaan uit rijst, patat, brood, vlees, vis,
pannenkoeken, croissants, verse groenten en fruit.
De eigenaren benadrukken dat ze dagelijks rekening houden met
dieetwensen en dat ze zelfs hebben samengewerkt met asielzoekers om
gerechten uit hun thuisland te bereiden.
De klachten van de asielzoekers worden in twijfel getrokken door
Wethouder Mariëlle Vavier, die het hotel onlangs bezocht en met
verschillende mensen sprak, waaronder de kok en serveersters.
Ze werd geïnformeerd dat er wel degelijk rekening wordt gehouden
met de wensen van de bewoners en dat ze zelfs hebben samengewerkt
met de kok om hun eigen gerechten te bereiden.
De wethouder betreurt de ontevredenheid van de asielzoekers.
Als reactie op de situatie zal Jeroen Visser van Socius actie
ondernemen om de asielzoekers tegemoet te komen.
Er zullen gezamenlijke vergaderingen worden gehouden om
wekelijkse menu’s op te stellen, er zal meer fruit worden verstrekt
en er wordt gekeken naar een andere slager.
Visser begrijpt dat de asielzoekers na een lang verblijf
duidelijkheid willen over hun toekomstperspectief en belooft zich
daarvoor in te zetten.
Hoewel de ontevredenheid van de asielzoekers serieus moet worden
genomen, is het belangrijk om ook de inspanningen van het hotel en
de gemeente te benadrukken om aan hun behoeften tegemoet te
komen.
Door middel van open communicatie en samenwerking kan hopelijk
een oplossing worden gevonden die zowel de asielzoekers als de
betrokken partijen tevreden stelt.
Peter Gillis, ooit bekend als de man die in zijn crocs en klapperend hemd de harten van de kijkers veroverde, staat nu vaker in de rechtszaal dan op de camping. Dit keer is het niet alleen de Belastingdienst die hem te grazen neemt, maar ook de koper van zijn vakantieparken, die zich nu in een juridisch moeras bevindt.
De Verkoop die Vastliep
De koper van de negen recreatieparken, die waarschijnlijk dacht een mooie deal te hebben gesloten, had niet gerekend op de complicaties die de overname met zich meebracht.
De Belastingdienst heeft beslag gelegd op de parken, wat de overdracht bemoeilijkt. De koper stelt dat zonder het opheffen van dit beslag de deal niet door kan gaan, maar de familie Gillis ziet dat anders. “De verkoopovereenkomst moet worden nagekomen,” zegt advocaat Erik Braun stellig namens de familie. Volgens hem kan het allemaal prima geregeld worden, als het geld maar stroomt. In de taal van Peter Gillis: als de centen binnenkomen, maakt het niet uit hoe de rest geregeld wordt.
De Chaotische Achtergrond
De recreatieparken van Peter Gillis staan al jaren onder toezicht en zijn allesbehalve een idyllisch vakantieoord. Illegale bewoning, financieel wanbeheer en een algehele chaos zorgen ervoor dat het park meer op een rechtszaak lijkt dan op een recreatieve bestemming. Peter zelf gaf eerder dramatisch aan dat de situatie onhoudbaar was geworden. Dat de parken überhaupt nog verkocht kunnen worden, mag dan ook als een klein wonder worden beschouwd.
De Strafzaak en Fraudeverdachten
Maar de juridische problemen stoppen niet bij de verkoopdeal. Peter wordt door het Openbaar Ministerie verdacht van grootschalige fraude, met als voorlopig dieptepunt de eis van achttien maanden celstraf. Het lijkt meer op een vakantiepark in de gevangenis dan op een luxe resort, maar voor Peter is het misschien wel de enige vakantie die hij nog gaat meemaken.
Daarnaast speelt er ook een bestuurszaak in Breda over een financiële sanctie waarvan de hoogte nog niet openbaar is gemaakt. De Belastingdienst houdt de schade liever voor zichzelf, wat vermoedelijk betekent dat de kosten voor Peter Gillis allesbehalve gering zijn.
De Familie Gillis in het Juridisch Kruisvuur
En alsof dat nog niet genoeg is, ligt ook zoon Mark in het juridische kruisvuur, terwijl de nasleep van zijn relatie met ex Nicol Kremers de soapachtige sfeer rondom de familie Gillis alleen maar versterkt. Het lijkt erop dat de rechtbank nu het vaste decor van de familie Gillis is geworden, met drama’s die zich sneller opstapelen dan Peter een schnitzel kan verorberen.
De Onverkoopbare Vakantieparken?
Wat rest is een man die ooit schatrijk werd van goedkope nachten op parkmatrassen, maar nu vastzit tussen advocaten, rechters en belastinginspecteurs.
En de vraag blijft: wie koopt in hemelsnaam een vakantiepark waar zelfs de fiscus liever niet meer wil kamperen? Het lijkt erop dat de familie Gillis meer bezig is met juridische strijd dan met het runnen van vakantieparken. De toekomst van de parken zelf lijkt dan ook steeds meer in de handen van de rechters te liggen, terwijl de vakantiegangers zich waarschijnlijk afvragen of ze hun vakantiegeld wel veilig kunnen stellen.