Nieuwste
Nederlandse bekeerling pleit voor halalstranden vanwege “onprettig aanzicht schaars geklede mensen”
Voormalig PVV-lid Arnoud van Doorn, die zich in 2013 tot de islam bekeerde, is van mening dat er veranderingen nodig zijn in Nederland.
Hij pleit voor de oprichting van zogenaamde ‘halalstranden’ waar
alleen moslims welkom zouden zijn, om zo ver weg te kunnen blijven
van “schaars geklede en onaantrekkelijke mensen”.
Van Doorn geeft aan dat moslims zich niet comfortabel voelen op
de Nederlandse stranden vanwege de overvloed aan bl00t.
Hij stelt dat niet alleen moslims, maar ook andere inwoners zich
ongemakkelijk voelen bij het aanschouwen van schaars geklede en
soms onesthetisch vormgegeven strandgangers.
Namens de Partij van de Eenheid heeft Van Doorn een brief
geschreven aan het stadsbestuur van Den Haag, waarin hij oproept
tot actie in deze kwestie. Hij stelt dat met name vrouwen steeds
vaker te maken krijgen met ongewenste toespelingen en avances
tijdens een strandbezoek.
Volgens Van Doorn zou Den Haag moeite moeten doen om een deel
van het strand toe te wijzen aan moslims.
Hij vindt dat moslims benadeeld worden en wijst op het bestaan
van nud!stenstranden voor liefhebbers. Daarom vraagt hij waarom
zijn geloofsgenoten geen eigen strand zouden mogen hebben.
In landen zoals Turkije en Indonesië hebben moslims volgens Van
Doorn al wel hun eigen stranden, wat daar heel normaal is.
Hij wijst op de aanwezigheid van halal-strandresorts waar
religieuze voorschriften worden nageleefd, zodat mensen optimaal
van de zon kunnen genieten.
Van Doorn oppert ook dat de halalstranden gescheiden moeten
worden voor mannen en vrouwen, om zo aan de religieuze
voorschriften te voldoen.
Het voorstel van Van Doorn heeft zowel steun als tegenstand
opgeroepen.
Sommige mensen zien het als een manier om tegemoet te komen aan
religieuze behoeften en het respecteren van diversiteit, terwijl
anderen het als een vorm van segregatie beschouwen en in strijd met
de principes van gelijkheid en integratie.
Het is belangrijk om dit debat met respect voor verschillende
standpunten te voeren. De kwestie van halalstranden roept vragen op
over religieuze vrijheid, tolerantie, en de balans tussen het
accommoderen van verschillende levensstijlen en het behouden van
een inclusieve samenleving.
Het is aan de beleidsmakers om een zorgvuldige afweging te maken
en een beslissing te nemen die recht doet aan de diverse behoeften
van de bevolking, terwijl fundamentele waarden zoals gelijkheid en
vrijheid worden gewaarborgd.
Het voorstel van Arnoud van Doorn voor de oprichting van
halalstranden heeft een levendig debat aangewakkerd over
verschillende aspecten van de samenleving.
Aan de ene kant zijn er mensen die pleiten voor het respecteren
van religieuze diversiteit en het bieden van ruimte voor de
uitoefening van religieuze voorschriften.
Zij stellen dat het creëren van halalstranden moslims de
mogelijkheid zou geven om zich comfortabel te voelen en in
overeenstemming te handelen met hun geloofsovertuigingen.
Eddy Castro ontdekte afgelopen maandag dat zijn gootsteen verstopt was.
Hij besloot een loodgieter te bellen om het probleem op te
lossen.
De loodgieter was binnen dertig minuten ter plaatse en had het
probleem in twintig minuten verholpen. Echter, toen de factuur
kwam, schrok Eddy van het bedrag.
Het was iets na 10 uur ’s ochtends op een maandag toen Eddy zijn
computer opstartte en via Google op zoek ging naar een loodgieter
om zijn verstopte gootsteen te verhelpen.
Hij had geen zin om uitgebreid onderzoek te doen en belde gewoon
de eerste loodgieter die hij kon vinden, genaamd Loodgieter
Service.
Een dame aan de telefoon beloofde snel hulp te sturen.
Binnen dertig minuten stond er al een persoon voor de deur, die
met een gewone personenauto was aangekomen, wat suggereerde dat hij
in de buurt woonde.
De loodgieter plaatste een pomp op de afvoer en binnen twintig
minuten was het probleem opgelost.
Toen kwam de factuur: maar liefst 598,95 euro, die meteen
betaald moest worden via een draagbaar betaalautomaatje.
Eddy was aanvankelijk opgelucht dat zijn probleem was opgelost,
maar raakte vervolgens volledig verbijsterd door het hoge bedrag
voor slechts twintig minuten werk.
De factuur vermeldde 150 euro voor materiaal, hoewel de
gebruikte pomp slechts 50 euro kostte bij een
doe-het-zelfwinkel.
Daarbovenop kwam een uurloon van 130 euro en nog eens 180 euro
voor de interventie. Eddy vond dit bedrag buitensporig hoog voor de
geleverde diensten.
Het rekeningnummer van Loodgieter Service bleek gekoppeld te
zijn aan een schoonheidsspecialiste in Zwijndrecht, Nederland, en
de onderneming op de factuur bleek zich in Lebbeke te bevinden, op
110 kilometer afstand van Eddy’s huis.
Eddy heeft een melding gedaan bij FOD Economie om anderen te
waarschuwen voor dit soort ondernemingen.
Hij hoopt dat zijn ervaring anderen zal helpen om niet in
dezelfde val te trappen en geen zaken te doen met Loodgieter
Service.