Algemeen
Joke heeft spijt: ‘Mijn lichaam staat vol met zijn naam, wel 250 keer’
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”
Landelijke intocht van Sinterklaas op Texel verloopt chaotisch: “Kinderen stonden uren te wachten, maar zagen de Sint niet”
Wat een feestelijke dag had moeten worden, liep zaterdag op Texel uit op teleurstelling voor duizenden kinderen en hun ouders. De landelijke intocht van Sinterklaas verliep anders dan gepland door het onstuimige weer. Terwijl het Sinterklaasjournaal wekenlang toewerkte naar een groots avontuur vol spanning en vrolijkheid, bleek de realiteit minder sprookjesachtig.
Veel gezinnen stonden uren langs de geplande route, maar kregen de goedheiligman niet te zien. De stevige wind en logistieke tegenslag zorgden ervoor dat de Stoomboot van Sinterklaas moest uitwijken naar een andere locatie, waardoor het feest grotendeels achter gesloten camera’s plaatsvond.
De dag begon vol verwachting
Al vroeg in de ochtend verzamelden gezinnen zich langs de kade van Oudeschild, waar Sinterklaas volgens de planning zou aanmeren. Kinderen droegen hun mooiste mijtertjes, zwaaiden met vlaggetjes en zongen de bekende liedjes.
“We stonden er al om half acht,” vertelt een moeder uit Alkmaar. “De kinderen hadden tekeningen gemaakt en hoopten dat ze hem even konden zien. Maar hij kwam nooit langs.”
De organisatie had alles voorbereid: muziekkorpsen, vrolijke Pieten en een feestelijke route door het dorp. Alleen het weer gooide roet in het eten.
Wind en veiligheid zetten de plannen op z’n kop
De harde windstoten boven de Waddenzee maakten het voor de Stoomboot onmogelijk om volgens plan aan te leggen bij de grote haven. Om veiligheidsredenen besloot de organisatie uit te wijken naar de binnenhaven, bij restaurant De Kombuis.
Dat betekende dat de Sint niet via de hoofdroute kon binnenkomen. In plaats daarvan werd hij direct naar het podium begeleid, waar de televisieopnames voor het Sinterklaasjournaal plaatsvonden.
Hoewel de uitzending thuis miljoenen kijkers trok, bleef het publiek op de kade met lege handen achter.
“We zagen alleen een paar Pieten voorbijrijden,” vertelt een vader teleurgesteld. “De kinderen dachten dat Sinterklaas nog zou komen, maar uiteindelijk gingen we naar huis zonder hem gezien te hebben.”
Teleurstelling en tranen langs de route
Langs de geplande intochtroute heerste verwarring. Families wisten niet goed of ze moesten blijven wachten of vertrekken. De speakers op het terrein gaven geen duidelijke informatie, waardoor velen bleven hopen op een verrassing.
Toen duidelijk werd dat de Sint de route niet meer zou volgen, was de teleurstelling groot. Sommige kinderen barstten in tranen uit, anderen probeerden hun vrolijkheid te bewaren door de Pieten enthousiast toe te zwaaien.
“Je merkt dat het voor de kinderen om dat éne moment gaat,” zegt een vrijwilliger van de organisatie. “Ze willen de Sint in het echt zien, zijn hand schudden, een pepernoot vangen. Dat is de magie van dit feest.”
De gebruikelijke pepernotenregen bleef uit, en het warme contactmoment tussen de Sint en zijn jonge fans ontbrak dit jaar volledig.
Online reacties: begrip én kritiek
Op sociale media werd de situatie al snel trending. Onder de hashtag #Intocht deelden kijkers hun ervaringen.
Sommigen uitten hun frustratie over de rommelige organisatie, terwijl anderen juist begrip toonden voor de moeilijke omstandigheden op het eiland.
“Heel jammer voor de kinderen,” schreef een gebruiker. “Maar veiligheid gaat natuurlijk voor alles.”
Anderen vonden dat de televisieversie van de intocht te veel draaide om het verhaal van het Sinterklaasjournaal en te weinig om de echte beleving voor het publiek op Texel.
“Voor de kijkers thuis was het leuk, maar voor de mensen daar ter plekke was het gewoon een koude, lange ochtend zonder Sint,” klonk het op X (voorheen Twitter).
De magie van het moment
De landelijke intocht is elk jaar hét begin van de feestmaand. Het moment waarop de boot van Sinterklaas aanmeert, markeert voor velen de officiële start van de gezellige decembertijd.
Dat juist dit onderdeel dit jaar misliep, voelde als een gemis voor veel gezinnen.
“Mijn dochter geloofde echt dat hij uit Spanje zou komen aanvaren,” vertelt een moeder uit Den Helder. “Ze bleef maar kijken of ze hem zag. Toen hij niet kwam, vroeg ze of hij misschien ziek was. Dat brak mijn hart een beetje.”
Ondanks de teleurstelling blijft de dankbaarheid groot richting de vele vrijwilligers, politieagenten en medewerkers die zich hebben ingezet om het evenement in goede banen te leiden — hoe lastig de omstandigheden ook waren.
De rol van het Sinterklaasjournaal
De landelijke intocht is elk jaar onderdeel van het Sinterklaasjournaal, de populaire NTR-serie die het verhaal van de Sint levendig maakt voor miljoenen kinderen.
In de dagen voorafgaand aan de intocht draaide het programma dit keer om een verdwaalde Stoomboot en een kapotte vuurtorenlamp op Texel — een spannend scenario dat de aankomst extra bijzonder moest maken.
Door de windproblemen werd dat fictieve avontuur echter onverwacht werkelijkheid. De Stoomboot wérd echt gedwongen af te wijken, waardoor het moeilijk was de magie van televisie te combineren met de realiteit van het weer.
“We hadden gehoopt dat alles mooi samen zou vallen,” liet een woordvoerder van de organisatie weten. “Maar veiligheid en planning gingen boven het script.”
Hoop voor volgend jaar
Toch blijft de blik positief gericht op volgend jaar. De organisatie heeft inmiddels laten weten te evalueren hoe de communicatie beter kan, zodat toeschouwers niet opnieuw voor verrassingen komen te staan.
“Het is verdrietig dat sommige kinderen hem niet hebben kunnen zien,” aldus een woordvoerder. “We willen ervoor zorgen dat iedereen volgend jaar de kans krijgt om dat bijzondere moment mee te maken.”
De verwachting is dat de landelijke intocht volgend jaar terugkeert naar het vasteland, mogelijk op een locatie waar het weer minder invloed heeft.
Ondertussen benadrukken veel ouders dat de magie van Sinterklaas niet volledig verloren is gegaan.
“Thuis zetten we vanavond gewoon de schoen,” zegt een vader glimlachend. “Dan komt hij daar wél langs.”
De kracht van traditie
Het Sinterklaasfeest blijft, ondanks alle tegenslag, een diepgewortelde traditie die draait om saamhorigheid, spanning en verbeelding. Voor veel gezinnen betekent de intocht een moment van verbondenheid – een herinnering die jaar na jaar wordt doorgegeven.
En hoewel het dit keer niet volgens plan verliep, blijft de essentie overeind: de verwondering van kinderen die geloven in iets goeds, iets warms en iets magisch.
“Het is jammer dat het zo liep,” zei een oma die met haar kleinkinderen was gekomen. “Maar als ik zie hoe ze thuis zingen bij de schoen, weet ik: de Sint leeft in hun hart. En dat is uiteindelijk wat telt.”
Slot: de Sint komt er toch wel
De landelijke intocht op Texel mag dan niet perfect zijn verlopen, de geest van Sinterklaas is springlevend.
De storm, de teleurstelling en de chaos ten spijt — voor veel kinderen blijft het geloof in de Sint onwankelbaar. En zodra het avond wordt, staan de schoenen weer klaar bij de haard, met een wortel voor Amerigo of Ozosnel en een briefje vol verlangens.
Want of de boot nu wind mee heeft of niet: Sinterklaas komt altijd.