Algemeen
Dick Advocaat krijgt vreselijk nieuws te horen, vliegt halsoverkop naar Nederland
Dick Advocaat mist cruciale WK-wedstrijd van Curaçao: “Familie gaat boven alles”
Een emotioneel moment voor het nationale elftal van Curaçao: bondscoach Dick Advocaat heeft het trainingskamp in Jamaica onverwachts moeten verlaten vanwege familieomstandigheden. De 78-jarige Hagenaar is met spoed naar Nederland teruggekeerd en zal daardoor ontbreken tijdens de historische WK-kwalificatiewedstrijd tegen Jamaica.
Zijn vertrek komt op een gevoelig moment, want het elftal staat op de drempel van iets bijzonders: voor het eerst in de geschiedenis kan Curaçao zich plaatsen voor het Wereldkampioenschap voetbal.
Een droom op het spel
Curaçao speelt in de nacht van dinsdag op woensdag (Nederlandse tijd 02.00 uur) in Kingston tegen Jamaica. De eilandploeg staat na een sterke kwalificatiereeks één punt voor op de tegenstander. Een gelijkspel is voldoende om geschiedenis te schrijven en zich voor het eerst ooit te kwalificeren voor een WK.
De omstandigheden zijn dus spannend genoeg, maar het nieuws dat de bondscoach niet op de bank zal zitten, heeft de ploeg begrijpelijk geraakt.
“Het is een moeilijke beslissing geweest,” zei Advocaat kort na zijn vertrek. “Ik had dit graag afgemaakt met de jongens, maar soms is er iets dat zwaarder weegt dan voetbal. Familie komt altijd op de eerste plaats.”
Een persoonlijke keuze met veel impact
Wat er precies aan de hand is binnen de familie van Advocaat, blijft privé. De coach benadrukte dat hij, ondanks zijn afwezigheid, nauw betrokken blijft bij de voorbereiding en uitvoering van de wedstrijd.
“Ik heb alle vertrouwen in mijn staf en mijn spelers. Vanuit Nederland blijf ik in contact met hen. Dit team heeft laten zien dat het kan vechten voor elkaar – en dat zal nu niet anders zijn,” aldus Advocaat.
Zijn assistenten Dean Gorré en Cor Pot nemen de leiding tijdens het duel in Kingston. Beide coaches hebben ruime ervaring binnen het internationale voetbal en werken al geruime tijd nauw samen met Advocaat.
Emotionele woorden binnen het team
De bondscoach vertelde het nieuws persoonlijk aan de spelersgroep tijdens een besloten teammeeting. Volgens bronnen binnen de selectie was de sfeer intens, maar ook warm en solidair.
Na Advocaat nam aanvoerder Leandro Bacuna het woord om de groep te motiveren.
“We weten allemaal hoe belangrijk deze wedstrijd is,” zei Bacuna. “Maar nu spelen we niet alleen voor ons land, we spelen ook voor onze coach. Dit is het moment om te laten zien dat we één familie zijn.”
Zijn woorden werden met applaus ontvangen, waarna het team samen het veld op ging voor de laatste training in Jamaica.
Grote steun voor Advocaat
De voetbalwereld reageert massaal op het nieuws. Op sociale media uiten zowel fans als oud-collega’s hun steun voor de Nederlandse trainer. Ook de voetbalbond van Curaçao sprak zich publiekelijk uit.
In een verklaring schrijft de bond:
“Coach Advocaat heeft het kamp om persoonlijke redenen verlaten. De bond, de staf en het gehele eiland staan volledig achter hem. Wij wensen hem en zijn familie veel sterkte.”
Ook op het officiële X-account van het nationale team verscheen een bericht met de woorden “We stand with our coach.” Onder het bericht stroomden honderden reacties binnen van supporters die hun respect betuigen.
“Familie gaat voor alles. Bedankt voor wat u voor Curaçao heeft gedaan,” schreef een fan.
Een man met een imposante staat van dienst
Met het vertrek van Dick Advocaat mist Curaçao niet zomaar een coach. De Hagenaar behoort tot de meest ervaren trainers die het internationale voetbal ooit heeft gekend.
Advocaat begon zijn trainerscarrière in de jaren tachtig en bouwde een loopbaan op die hem langs talloze topclubs en nationale teams voerde. Hij stond onder meer aan het roer bij Glasgow Rangers, Fenerbahçe, Zenit Sint-Petersburg en Feyenoord.
Zijn grootste internationale succes boekte hij met Zenit, waarmee hij in 2008 de UEFA Cup en de Europese Supercup won.
Daarnaast was Advocaat in meerdere periodes bondscoach van het Nederlands elftal, en leidde hij ook landen als België, Rusland, Zuid-Korea, Servië en Irak.
“Dick is een voetbalman in hart en nieren,” zei zijn oud-assistent Cor Pot ooit. “Hij leeft voor het spel, maar hij vergeet nooit de mensen om hem heen. Dat maakt hem bijzonder.”
Een tweede jeugd als bondscoach van Curaçao
Toen Advocaat in 2024 werd benoemd tot bondscoach van Curaçao, reageerden velen verrast. De coach had immers meerdere keren aangekondigd te stoppen met het trainerschap. Toch koos hij voor het avontuur, mede vanwege zijn vriendschap met Cor Pot en zijn fascinatie voor het eiland.
“Curaçao heeft iets speciaals,” zei hij destijds. “De passie, het plezier, de honger om beter te worden — dat raakt me.”
Onder zijn leiding groeide het team in korte tijd. De ploeg combineerde discipline met flair en boekte knappe resultaten in de kwalificatiereeks. Vooral de overwinning op Panama en het gelijkspel tegen Costa Rica trokken internationaal de aandacht.
Hoop en eenheid binnen het team
Nu Advocaat tijdelijk afwezig is, lijkt die onderlinge verbondenheid belangrijker dan ooit. De spelers hebben beloofd zich volledig te geven — niet alleen voor zichzelf of het eiland, maar ook als gebaar van steun aan hun coach.
“Hij heeft ons geleerd om professioneel te zijn, maar ook menselijk,” zei verdediger Cuco Martina tegen lokale media. “Nu is het aan ons om iets terug te doen.”
De assistenten Gorré en Pot benadrukken dat de voorbereiding ongewijzigd doorgaat. “De coach blijft betrokken via video en telefoongesprekken,” vertelde Gorré. “We voeren zijn plan precies uit zoals we samen hebben besproken.”
Een historische kans
De wedstrijd tegen Jamaica wordt een van de belangrijkste in de geschiedenis van het Curaçaose voetbal. Een punt is genoeg om de ploeg voor het eerst ooit naar een WK te brengen — een prestatie die niet alleen sportief, maar ook symbolisch van groot belang is voor het eiland.
Duizenden fans bereiden zich voor om de wedstrijd vanuit huis te volgen, en in Willemstad zijn grote schermen geplaatst om samen te kijken. De sfeer op het eiland is geladen, vol hoop en trots.
“Of Dick er nu is of niet, zijn geest en zijn werk zijn overal voelbaar,” zei een supporter tegen het lokale nieuws. “Hij heeft ons geloof gegeven.”
Slot: voetbal met een hart
Het is niet de eerste keer dat Dick Advocaat laat zien dat achter zijn nuchtere uitstraling een groot hart schuilt. Zijn keuze om naar Nederland terug te keren vanwege zijn familie raakt velen — juist omdat het laat zien waar sport echt over gaat: menselijkheid.
Of Curaçao zich nu wel of niet plaatst voor het WK, één ding is zeker: het team zal spelen met meer motivatie dan ooit.
En ergens, duizenden kilometers verderop, zal Dick Advocaat toekijken — trots, betrokken en vol vertrouwen.
“We spelen voor ons land,” zei Bacuna nogmaals voor vertrek naar Kingston. “Maar deze keer spelen we ook voor onze coach.”
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”