Algemeen
René van der Gijp: ”Overlijden Joke Bruijs geen toeval”
René van der Gijp: “Het is geen toeval dat Joke Bruijs zo kort na Gerard Cox is gegaan”
Het nieuws over het 0verlijden van Gerard Cox en Joke Bruijs in dezelfde week raakt Nederland diep. Waar de geliefde zanger en cabaretier Gerard Cox afgelopen zondag op 85-jarige leeftijd zijn laatste adem uitblies, volgde slechts drie dagen later het bericht dat ook Joke Bruijs – zijn ex-vrouw en jarenlang creatieve partner – is heengegaan. Zij werd 73 jaar.
Tijdens de uitzending van Vandaag Inside bespraken de analisten en presentatoren dit verdrietige nieuws. René van der Gijp sprak daar de overtuiging uit dat het geen toeval kan zijn dat Bruijs zo kort na Cox is 0verleden. Volgens hem heeft ze dit zo gewild, omdat hun levens al sinds de jaren zeventig onafscheidelijk met elkaar verbonden waren.
Twee iconen kort na elkaar
De tijdlijn van hun heengaan is opvallend. Gerard Cox maakte vorige maand bekend dat hij slokdarmkanker had. De z!ekte verliep snel, en afgelopen zondag werd zijn 0verlijden in zijn woonplaats Mijnsheerenland (Zuid-Holland) bekendgemaakt.
Nog geen drie dagen later volgde het nieuws dat ook Joke Bruijs is heengegaan. Zij kampte al jarenlang met de z!ekte van Parkinson, die haar gezondheid steeds verder beperkte. Volgens haar management had Bruijs vooraf bepaald dat haar lichaam ter beschikking van de wetenschap zou worden gesteld. Daarmee koos ze voor een betekenisvolle nalatenschap, al betekent dit ook dat er geen traditionele uitvaart zal plaatsvinden.
Een huwelijk en een creatieve erfenis
Gerard Cox en Joke Bruijs leerden elkaar kennen in de jaren zeventig en trouwden in 1977. Hun huwelijk duurde tien jaar, maar ook na hun scheiding bleven de twee intensief samenwerken. Hun samenwerking was soms zelfs bepalender dan hun liefdesrelatie.
Zo stonden ze samen op het toneel en voor de camera. Tussen 1989 en 1993 schitterden ze in de televisieserie Vreemde Praktijken, waarin hun chemie onmiskenbaar was. Daarnaast had Bruijs gastrollen in series als Goede Tijden, Slechte Tijden, waarmee ze een breed publiek bereikte.
Hun meest iconische samenwerking was zonder twijfel de langlopende televisieserie Toen Was Geluk Heel Gewoon, waarin Cox de rol van Jaap Kooiman vertolkte en Bruijs regelmatig opdook in gastrollen. Het duo wist elkaar altijd professioneel te vinden, zelfs toen hun persoonlijke relatie al tot het verleden behoorde.
“Dat wilde ze” – de woorden van Van der Gijp
Tijdens Vandaag Inside werd uitgebreid stilgestaan bij de bijna gelijktijdige 0verlijdens. René van der Gijp liet zich ontvallen dat hij het geen toeval vond. “Dat wilde ze,” zei hij beslist, doelend op de nauwe band tussen Cox en Bruijs. Volgens hem voelde het voor Joke alsof haar taak erop zat nu Gerard er niet meer was.
Presentator Wilfred Genee reageerde verbaasd en vroeg of Van der Gijp bedoelde dat ze eigenlijk samen wilden gaan. Van der Gijp knikte: “Het komen te 0verlijden als het voor hem ook voorbij was.” Hij suggereerde daarmee dat hun verbondenheid zo groot was dat Bruijs het niet meer wilde of kon opbrengen om zonder Gerard verder te leven.
Derksen: “Ze was al zo z!ek”
Ook Johan Derksen mengde zich in het gesprek. Hij herinnerde eraan dat Joke Bruijs al langere tijd ernstig z!ek was en daardoor niet eens in staat zou zijn geweest om een uitvaart bij te wonen. “Zij was toch al zo z!ek dat ze niet eens meer naar de begrafenis kon?” merkte hij op.
Van der Gijp bevestigde dit en onderstreepte de emotionele band die tot het einde bleef bestaan. Ondanks hun scheiding bleven Gerard en Joke elkaars steun en toeverlaat.
Een liefde die bleef
Wat hun band bijzonder maakte, was dat deze zich niet liet beperken tot de periode van hun huwelijk. Zelfs na hun scheiding zochten ze elkaar vaak op. Gerard Cox vertelde in april van dit jaar nog in een interview dat hij regelmatig bij Joke op bezoek ging, ondanks haar z!ekte.
Hij nam dan soms de rol van entertainer op zich: “Dan doe ik halverwege alsof ik de tekst van een lied niet meer weet, en dan herinnert ze zich het ineens allemaal.” Deze kleine, intieme momenten lieten zien hoe hun vriendschap en wederzijdse steun altijd aanwezig bleven.
Publieke reacties vol emotie
Het 0verlijden van zowel Gerard Cox als Joke Bruijs binnen zo’n korte periode heeft veel losgemaakt bij het publiek. Op sociale media stromen de reacties binnen. Veel mensen benadrukken dat twee van de meest geliefde artiesten van Nederland zijn weggevallen.
Fans noemen hen een “gouden duo” dat door hun nuchtere humor, muzikale talent en warmte een unieke plek in de Nederlandse cultuur heeft verworven. Hun gezamenlijke werk wordt nu nog meer gezien als een monument voor de Nederlandse kleinkunst en televisiegeschiedenis.
Geen uitvaart, maar een erfenis voor de wetenschap
Dat Joke Bruijs haar lichaam ter beschikking stelde van de wetenschap, is een keuze die bewondering oproept. Veel mensen zien het als een laatste daad van betekenis, passend bij iemand die tijdens haar leven ook altijd betrokken en maatschappelijk bewust was.
Hoewel er daardoor geen traditionele uitvaart zal plaatsvinden, betekent dit niet dat haar nagedachtenis verdwijnt. Integendeel: haar carrière, haar optredens en haar rol in het leven van mensen zoals Gerard Cox en hun gezamenlijke vriendenkring blijven springlevend.
De woorden die blijven hangen
Tijdens Vandaag Inside sloot Van der Gijp zijn reflectie af met een bijna filosofische gedachte: het 0verlijden van Joke zo kort na Gerard is volgens hem een bevestiging van de diepe band die de twee altijd hebben gehad. “Dat was vroeger zo’n leuk stel,” zei hij met een mengeling van melancholie en bewondering.
Het gesprek liet zien hoezeer de levens van Cox en Bruijs vervlochten waren, niet alleen voor henzelf, maar ook in de ogen van het publiek dat hen jarenlang samen op televisie en in het theater zag.
Twee grootheden, één verhaal
Met het afscheid van Gerard Cox en Joke Bruijs in dezelfde week lijkt een heel hoofdstuk in de Nederlandse cultuurgeschiedenis afgesloten. Zij waren niet alleen artiesten, maar ook symbolen van een tijd waarin humor, muziek en nuchtere levenswijsheid hand in hand gingen.
Hun nalatenschap is groot: van de liedjes van Gerard tot de rollen van Joke, van hun gezamenlijke optredens tot hun persoonlijke vriendschap die ook na hun scheiding nooit verdween.
Conclusie: een innige band tot het einde
De woorden van René van der Gijp hebben de discussie geopend over hoe sterk de band tussen Gerard Cox en Joke Bruijs werkelijk was. Of het toeval was of niet, feit is dat ze slechts drie dagen na elkaar zijn gegaan. Het voelt voor velen alsof ze samen hun laatste hoofdstuk hebben afgesloten.
Wat rest, is bewondering voor hun levenswerk en ontroering over hun verbondenheid. Nederland neemt afscheid van twee grootheden die niet alleen hun talent deelden, maar ook hun menselijkheid. Hun verhaal blijft een symbool van liefde, vriendschap en de kracht van kunst.
Spanje dreigt deelname aan WK te heroverwegen als Israël zich plaatst
De aanloop naar het WK voetbal van 2026, dat plaatsvindt in de Verenigde Staten, Canada en Mexico, verloopt niet alleen sportief spannend, maar ook politiek beladen. Waar normaal gesproken de focus ligt op kwalificatiewedstrijden en voorspellingen over favorieten, mengt zich nu een geheel ander thema in de discussie: de internationale positie van Israël. De Spaanse regering heeft namelijk laten weten dat deelname van Israël mogelijk consequenties kan hebben voor het eigen nationale team.
Politieke dimensie rond sport
Tijdens een partijcongres van de Spaanse socialistische partij (PSOE) sprak premier Pedro Sánchez zich onlangs stevig uit. Volgens hem mag Israël “geen platform krijgen om zijn imago op te poetsen.” Daarmee verwees hij naar de situatie in Gaza en de internationale kritiek op de rol van Israël in het conflict.
Een dag later herhaalde partijgenoot en woordvoerder Patxi López deze woorden, en trok hij een opvallende vergelijking. Volgens López zou Israël, mocht het zich plaatsen voor het WK, dezelfde behandeling moeten krijgen als Rusland. Dat land werd vanwege de invasie van Oekraïne door meerdere internationale sportorganisaties uitgesloten van toernooien.
Dreigt Spanje zich terug te trekken?
De vraag die sindsdien boven
de voetbalwereld hangt, is of Spanje daadwerkelijk bereid is om
niet mee te doen aan het WK als Israël zich plaatst. López hield de
deur op een kier:
“We zullen de situatie tegen
die tijd beoordelen. Laten we afwachten wat er de komende maanden
gebeurt.”
Hoewel er dus nog geen definitief besluit is genomen, is het signaal duidelijk. Spanje, één van de grootste voetbalnaties ter wereld, koppelt sport nadrukkelijk aan politieke keuzes.
Spanje als voetbalgrootmacht
Het mogelijke terugtrekken van Spanje zou een enorme impact hebben. Spanje geldt namelijk als één van de favorieten voor het toernooi. Het nationale team is regerend Europees kampioen en won in 2010 voor het eerst de wereldtitel door Nederland in de finale te verslaan.
In de huidige kwalificatiereeks begon Spanje voortvarend. Onlangs werd Turkije met maar liefst 6-0 verslagen, een uitslag die in de internationale pers veel indruk maakte. De verwachting was dat Spanje zonder veel moeite richting het eindtoernooi zou gaan. Maar door de politieke discussie hangt er nu een zweem van onzekerheid rond de deelname.
De positie van Israël in de kwalificatie
Hoe groot is de kans dat Israël daadwerkelijk het WK haalt? Op dit moment bezet Israël de derde plek in de kwalificatiegroep. Het team heeft evenveel punten als Italië, maar wel een wedstrijd meer gespeeld.
Het duel tussen beide landen leverde onlangs een waar spektakelstuk op: Israël verloor met 4-5 van Italië, dankzij een late treffer van de Italianen. Noorwegen staat bovenaan de groep met zes punten voorsprong op zowel Italië als Israël.
Dat betekent concreet:
-
Nummer één plaatst zich rechtstreeks voor het WK.
-
Nummer twee gaat naar de play-offs.
Israël heeft dus nog een kans, al is de weg naar kwalificatie ingewikkeld en vol obstakels.
Sport en politiek vaker verstrengeld
Het is niet de eerste keer dat Spanje politieke overwegingen betrekt bij internationale evenementen. Zo besloot de Spaanse publieke omroep RTVE eerder dit jaar om niet deel te nemen aan het Eurovisie Songfestival als Israël zou worden toegelaten. Daarmee sloot Spanje zich aan bij landen zoals Nederland, die eerder eenzelfde standpunt innamen.
Ook bij andere evenementen spelen politieke sentimenten een rol. Tijdens de Vuelta, de grote Spaanse wielerronde, vonden de afgelopen weken meerdere pro-Palestijnse protesten plaats. Sportevenementen blijken daarmee een podium te zijn waar maatschappelijke spanningen zichtbaar worden.
Reageren fans en analisten verrast?
Binnen Spanje zijn de meningen verdeeld. Sommige supporters begrijpen het standpunt van de regering volledig en vinden dat sport niet los kan worden gezien van ethiek en mensenrechten. Zij wijzen op de precedentwerking: als Rusland uitgesloten werd, waarom zou dat dan niet gelden voor andere landen die zich in een conflict bevinden?
Anderen vinden dat politiek en sport gescheiden moeten blijven. Zij wijzen op de miljoenen fans die uitkijken naar het WK en de generaties spelers die hun carrière in het teken zetten van dit eindtoernooi. Voor hen zou een boycot een harde klap betekenen.
De internationale impact van een boycot
Mocht Spanje daadwerkelijk besluiten niet deel te nemen aan het WK als Israël zich plaatst, dan zou dat een uniek precedent scheppen. Niet alleen omdat Spanje een topland is met kans op de titel, maar ook omdat andere landen zich hierdoor mogelijk gesteund voelen om vergelijkbare keuzes te maken.
De vraag rijst dan: volgen andere Europese landen het Spaanse voorbeeld? Of besluit de FIFA om zelf in te grijpen en duidelijke regels op te stellen, zoals eerder bij Rusland gebeurde?
Het zou hoe dan ook leiden tot een verhitte discussie over de rol van sport in internationale conflicten.
De kracht van symboliek
Voor premier Sánchez en zijn partij is het signaal belangrijker dan het sportieve gevolg. Door zich stevig uit te spreken, willen zij laten zien dat mensenrechten en internationale solidariteit boven de belangen van het voetbal kunnen staan.
Die symbolische waarde kan groot zijn. Sportevenementen zijn immers wereldwijde podia die miljoenen kijkers trekken. Als een groot land als Spanje zegt: “wij doen niet mee onder deze omstandigheden”, kan dat internationaal veel losmaken.
Hoe reageert Israël?
Vanuit Israël zelf is er nog geen officiële reactie gekomen op de Spaanse uitspraken. Voor de spelers en de technische staf van het nationale team ligt de focus voorlopig vooral op de sportieve kant: punten halen in de kwalificatie en proberen via de play-offs een ticket naar het WK te bemachtigen.
Toch zullen ook zij zich bewust zijn van de bredere context. Als ze zich plaatsen, kan dat niet alleen sportief een mijlpaal zijn, maar ook politiek grote gevolgen hebben.
Parallel met Rusland
De verwijzing van López naar Rusland is veelzeggend. Toen de oorlog in Oekraïne begon, besloten organisaties als FIFA en UEFA al snel om Rusland uit te sluiten. Russische clubs en nationale teams mochten niet meer deelnemen aan internationale competities.
Die beslissing werd destijds breed gesteund, maar riep ook vragen op: moet sport altijd reageren op politieke gebeurtenissen? Of moet het juist een neutraal platform zijn? De Spaanse discussie rond Israël brengt die vragen opnieuw naar voren.
Wat betekent dit voor het WK van 2026?
Het WK in de Verenigde Staten, Canada en Mexico wordt het grootste ooit, met 48 deelnemende landen. De kans dat Spanje als topland ontbreekt, zou niet alleen sportief maar ook commercieel een gemis zijn. Spanje trekt wereldwijd miljoenen fans en levert vaak wedstrijden die veel kijkers trekken.
De FIFA zal dus met argusogen volgen hoe de discussie zich ontwikkelt. Voorlopig blijft het afwachten: de kwalificatie is nog niet voorbij en er kunnen nog veel dingen veranderen.
Conclusie
De discussie rond Spanje en Israël laat zien hoe nauw sport en politiek met elkaar verweven zijn. Voor premier Sánchez en zijn partij is deelname aan een WK niet alleen een sportieve kwestie, maar ook een moreel statement. Voor fans en spelers is het vooral een kwestie van passie, trots en carrièrekansen.
Of Spanje daadwerkelijk wegblijft van het WK hangt af van twee factoren: of Israël zich weet te plaatsen, en hoe de politieke situatie zich verder ontwikkelt. Eén ding is zeker: de komende maanden zullen niet alleen de prestaties op het veld, maar ook de discussies eromheen, de gemoederen flink bezig houden.