Algemeen
Zoon Rob de Nijs openhartig over laatste momenten
Robbert de Nijs over het verlies van zijn vader Rob: “Pas na die laatste knuffel besefte ik dat hij echt weg was”
Het gemis is groot voor Robbert de Nijs. Sinds het 0verlijden van zijn vader, zanger Rob de Nijs, op 16 maart van dit jaar, leeft hij met een leegte die met geen woorden te vullen is. In een openhartig gesprek met weekblad Privé vertelt Robbert over de laatste momenten die hij met zijn vader mocht delen, over de langzame aftakeling die hij van dichtbij meemaakte en over de onvermijdelijke confrontatie met het afscheid.
Een afscheid dat al langer voelde als een naderend afscheid
Rob de Nijs leed jarenlang aan de z!ekte van Parkinson. Hoewel zijn 0verlijden in maart 2025 als een schok kwam voor velen, had zoon Robbert het zien aankomen. “Eigenlijk leefde ik al anderhalf jaar met de gedachte dat het elk moment kon gebeuren,” vertelt hij. “Zijn gezondheid ging steeds verder achteruit, en vorig jaar heb ik al eens echt afscheid van hem genomen. Dat voelde als een soort generale repetitie, alsof we wisten dat het echte afscheid niet lang meer op zich zou laten wachten.”
Toch, zo benadrukt Robbert, kun je je nooit écht voorbereiden op het moment dat iemand er niet meer is. “Je kunt tegen jezelf zeggen dat je voorbereid bent, maar als het dan gebeurt, breekt het je alsnog. De leegte, de stilte, het definitieve karakter ervan… dat raakt je op een manier die je niet kunt voorspellen.”
“Hij genoot van die laatste momenten”
Ondanks de pijn en het verdriet heeft Robbert ook mooie herinneringen aan de laatste dagen met zijn vader. Kleine, alledaagse dingen kregen plots een onschatbare waarde. “Een van de laatste dingen die we samen deden, was een griezelfilm kijken,” vertelt hij met een glimlach. “Pa hield van horrorfilms. Zelfs toen hij al heel z!ek was, maakte hij daar grapjes over. Het gaf hem plezier, het leidde even af van de zwaarte van zijn situatie.”
Het zijn die kleine momenten van lichtheid die Robbert koestert. “Hij kon nog genieten, ondanks alles wat zijn lichaam hem niet meer toeliet. Dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Die glimlach, die grapjes, dat was puur Rob de Nijs.”
De laatste knuffel: een intens moment van afscheid
Het afscheid van zijn vader was voor Robbert een diep emotioneel moment, dat hem voor altijd bij zal blijven. “Pa was door zijn z!ekte heel broos geworden. Je moest altijd voorzichtig met hem omgaan, hem zachtjes aanraken, hem niet te hard knuffelen omdat hij dat niet aankon,” vertelt hij.
Maar na het 0verlijden van zijn vader veranderde dat. “Toen hij 0verleden was, voelde ik dat ik hem eindelijk zo stevig kon vastpakken als ik altijd had willen doen. Zonder voorzichtigheid, zonder angst om hem pijn te doen. Het was mijn laatste manier om mijn gevoel naar hem te uiten.”
Die omhelzing was voor Robbert hét moment waarop het besef insloeg. “Pas toen ik hem zo vastpakte, voelde ik dat hij echt weg was. Het was alsof ik met die laatste knuffel een stuk van mezelf losliet. Het was hartverscheurend, maar ook nodig.”
Leven met het gemis
Het verlies van zijn vader heeft een diepe indruk achtergelaten op Robbert. Hoewel hij zichzelf al had voorbereid op het onvermijdelijke, voelt het gemis elke dag. “Je denkt dat je er klaar voor bent, maar dat is een illusie. Je bent er nooit klaar voor om iemand te verliezen van wie je zoveel houdt.”
De band tussen Rob en Robbert was bijzonder. Niet alleen als vader en zoon, maar ook als vrienden. “We deelden zoveel,” blikt Robbert terug. “Van muziek tot humor, van levenslessen tot simpele momenten samen. Zijn afwezigheid is constant voelbaar.”
Toch probeert Robbert zijn vader niet alleen in verdriet te herinneren, maar juist in de mooie dingen die ze samen hadden. “Ik denk vaak terug aan de optredens, de vakanties, de avonden waarop we samen muziek maakten. Dat zijn herinneringen die me kracht geven.”
Een nalatenschap die blijft voortleven
Rob de Nijs was meer dan een vader voor Robbert; hij was ook een icoon in de Nederlandse muziek. Zijn nalatenschap leeft voort in de talloze liedjes, optredens en herinneringen die hij achterlaat. “Ik ben ontzettend trots op wat mijn vader heeft bereikt,” zegt Robbert. “Hij heeft Nederland decennialang weten te raken met zijn stem, zijn teksten, zijn persoonlijkheid.”
Maar voor Robbert is zijn vader vooral de man die altijd voor hem klaarstond. “Wat de buitenwereld ook van hem zag, voor mij was hij gewoon mijn pa. Warm, liefdevol, en met een hart dat groter was dan de zalen waarin hij optrad.”
Een leven dat nooit echt stopt
Hoewel Robbert verder moet zonder zijn vader, voelt hij diens aanwezigheid nog steeds. “Soms hoor ik zijn stem in mijn hoofd, alsof hij me ergens op wil wijzen. Dat zal wel nooit verdwijnen,” glimlacht hij.
Het verlies van een ouder is iets wat veel mensen herkennen. Maar bij Robbert komt daar de publieke rouw bij. “Iedereen kent mijn vader, en ik krijg vaak berichten van mensen die hem ook missen. Dat helpt, maar het maakt het soms ook moeilijk. Rouwen in de openbaarheid is iets wat ik heb moeten leren.”
Toch probeert Robbert de kracht te vinden in de verbondenheid die zijn vader bij zoveel mensen heeft gebracht. “Zijn muziek leeft voort in de harten van velen. En zolang zijn liedjes gezongen worden, is hij nooit echt weg.”
Vooruit kijken, met zijn vader in het hart
De toekomst zonder zijn vader voelt voor Robbert als een leeg canvas. “Het is nu aan mij om verder te gaan, met alle lessen die hij me heeft meegegeven. Pa zou niet willen dat ik blijf hangen in het verdriet.”
Robbert overweegt om op termijn een muzikaal eerbetoon te brengen aan zijn vader. “Misschien een album, misschien een concert. Iets waarin ik hem kan eren, maar ook mezelf kan laten zien. Dat zou hij prachtig hebben gevonden.”
Voorlopig neemt hij de tijd om het verlies te verwerken. “Ik laat het verdriet toe, maar ik weet dat ik ooit weer ga lachen zoals ik met hem lachte.”
Suzan & Freek breken stil bij Jinek: een avond vol emotie, liefde en hoop
Tijdens een indrukwekkend optreden bij Eva Jinek konden Suzan & Freek hun emoties niet langer verbergen. Voor het eerst vertelden ze openhartig over de periode waarin hun leven plotseling veranderde — een gesprek dat miljoenen kijkers raakte en de kracht van liefde en muziek liet zien.
Een telefoontje dat alles veranderde
Het was een gewone dag na een
reeks concerten toen Suzan & Freek thuiskwamen en drie gemiste
oproepen zagen van het Antoni van Leeuwenhoek Medisch
Centrum.
“Toen wist ik: dit is belangrijk,” vertelt Suzan
rustig.
De volgende ochtend zaten ze samen tegenover de arts. Nog voordat
er iets werd gezegd, voelden ze dat het gesprek hun leven zou
veranderen.
Freek herinnert zich: “Je zag
het aan zijn ogen. Hij zei: ‘Freek, Suzan, ik heb niet het nieuws
waarop we hoopten.’”
De diagnose — longproblemen met uitzaaiingen — kwam als een klap. Toch besloten ze vanaf dat moment om zich niet te laten leiden door angst, maar door liefde, vertrouwen en dankbaarheid.
Een periode van ongeloof en aanpassing
De dagen na het gesprek
voelden onwerkelijk. “Het was alsof de wereld even stilstond,”
vertelt Suzan. “Alles wat vanzelfsprekend leek, kreeg ineens een
andere betekenis.”
Freek probeerde direct duidelijkheid te krijgen over de
mogelijkheden. De artsen legden uit dat er geen genezende
behandeling was, maar dat therapie de z!ekte kon vertragen en de
kwaliteit van leven behouden.
Die boodschap kwam hard binnen, maar gaf ook richting. Samen besloten ze om te leven met aandacht — met kleine dagelijkse rituelen: koken, wandelen, zingen. “We wilden niet alleen vechten tegen iets, maar ook leven voor iets,” zegt Suzan.
De eerste signalen
Voordat de diagnose kwam, had Freek wekenlang signalen dat er iets niet goed zat. Hij voelde steken in zijn zij, was sneller moe en had een aanhoudend hoestje. “Ik dacht dat het stress was,” zegt Suzan, die toen zes weken zwanger was. “Tot hij kleine knobbeltjes in zijn nek voelde. Toen zijn we naar de dokter gegaan.”
Volgens deskundigen van Longfonds.nl is alertheid bij lichamelijke veranderingen cruciaal. In dit geval leidde dat tot verder onderzoek en een tijdige start van behandeling. “We waren dankbaar dat we er op tijd bij waren,” vertelt Suzan.
Behandeling en vooruitgang
In het Antoni van Leeuwenhoek
startte Freek kort na de diagnose met een gerichte therapie. Die
richt zich op het vertragen van de z!ekte en het versterken van de
weerstand.
Freek vertelt: “Er zijn plekjes gevonden in mijn longen,
lymfeklieren en bij de bijnieren. Gelukkig niet in mijn hoofd — dat
gaf ons een sprankje opluchting.”
Sindsdien voelt hij zich lichamelijk sterker. Hij leeft gezonder, beweegt veel en neemt meer tijd om te rusten. Suzan kookt dagelijks verse maaltijden. “Het klinkt misschien simpel,” lacht Freek, “maar samen koken is een vorm van therapie geworden.”
De artsen spreken voorzichtig positief over de resultaten. Hoewel het traject zwaar blijft, merken ze vooruitgang. “Elke stap vooruit is winst,” aldus Suzan.
Samen sterk door de zwangerschap
Toen het nieuws kwam, was Suzan zwanger van hun eerste kindje. Dat maakte alles nog emotioneler. “Het was dubbel: vreugde en angst tegelijk,” zegt ze. “Maar dat nieuwe leven gaf ons ook hoop.”
De voorbereidingen op het ouderschap hielpen hen om vooruit te blijven kijken. Freek werkte aan zijn conditie, terwijl Suzan de babykamer inrichtte. “We wilden dat ons kind in een huis vol liefde zou komen, niet vol angst,” vertelt Freek.
Volgens psychologen helpt een positieve verwachting bij het versterken van mentale veerkracht. Voor Suzan & Freek werd die verwachting letterlijk tastbaar: elke echo, elke schop herinnerde hen aan het leven dat verder ging.
Nachtelijke gesprekken en nabijheid
De eerste weken na de diagnose waren zwaar. De nachten waren lang en stil, gevuld met gesprekken over het leven, de toekomst en alles daartussen. “Soms zaten we uren wakker,” zegt Suzan. “Dan luisterden we naar elkaars ademhaling en hielden elkaars hand vast.”
Freek probeerde optimistisch te blijven. Hij verdiepte zich in verhalen van mensen die ondanks hun z!ekte bleven genieten. “Dat gaf me perspectief. Ik dacht: als zij het kunnen, dan wij ook.”
Ze vonden rust in muziek, wandelen en stilte. Volgens MindfulnessFonds.nl helpt ontspanning bij het omgaan met stress — iets wat Suzan & Freek in de praktijk brachten. “We leerden dat geluk niet in grote plannen zit, maar in kleine momenten samen,” zegt Suzan.
De kracht van muziek
Hun nieuwe single
‘Niemand’ werd
geschreven in de weken na de diagnose. Het nummer beschrijft hoe ze
elkaar vasthouden als alles even wankelt.
“Het lied was onze manier om alles te verwerken,” zegt Freek. “We
zongen wat we niet konden zeggen.”
Toen ze het nummer live speelden bij Jinek, werd het muisstil in de studio. Binnen een paar uur stond ‘Niemand’ bovenaan de hitlijsten. De videoclip, eenvoudig gefilmd in zwart-wit, werd miljoenen keren bekeken.
Volgens AD.nl werd het optreden één van de meest bekeken muziekfragmenten van het jaar. Kijkers noemden het “oprecht”, “rauw” en “moedig”. Voor Suzan & Freek voelde het als een nieuw begin.
Landelijke steun en verbondenheid
Sinds hun verhaal openbaar
werd, ontvangen ze dagelijks honderden berichten. Fans schrijven
dat hun openheid helpt om zelf met moeilijke situaties om te
gaan.
Ook collega-artiesten reageerden massaal. Ilse DeLange, Snelle en Maan stuurden persoonlijke berichten van
steun. Radiostations draaiden hun muziek als eerbetoon, en
televisieprogramma’s besteedden aandacht aan hun veerkracht.
“Die warmte uit het hele land
doet iets met je,” zegt Suzan. “Mensen die je niet kent, sturen
kaarten met woorden die recht uit het hart komen.”
Freek vult aan: “Het voelt alsof iedereen met ons meeleeft. Dat
geeft kracht, juist op dagen dat het moeilijker is.”
Een hoopvolle toekomst
Ondanks alles kijken ze met vertrouwen vooruit. Freek voelt zich sterker en werkt aan nieuwe liedjes. “Ik wil laten zien dat er altijd licht is, hoe donker het ook wordt,” zegt hij.
Suzan straalt terwijl ze vertelt over hun baby. “We leven bewuster dan ooit. Elke dag samen is een zegen.” Hun wens is om anderen te blijven inspireren met muziek — niet door perfectie, maar door echtheid.
Hun verhaal is inmiddels meer dan een nieuwsfeit; het is een symbool van veerkracht, liefde en menselijkheid geworden. Ze tonen dat zelfs in de moeilijkste tijden verbinding mogelijk is — tussen geliefden, vrienden en een heel land dat meeleeft.
Een avond die bijblijft
Het optreden bij Jinek eindigde met stilte, gevolgd door een minutenlang applaus. Eva Jinek sloot af met de woorden: “Jullie laten zien wat echte liefde is.”
Terwijl de camera’s uitgingen, omhelsden Suzan & Freek elkaar. Geen woorden, alleen een blik die alles zei.
Hun verhaal raakt, omdat het zo menselijk is. Het vertelt over vallen en opstaan, over de kracht van samen verdergaan, en over muziek als balsem voor het hart.
En misschien is dat wel de mooiste boodschap van allemaal: dat liefde, in welke vorm dan ook, altijd de sterkste melodie blijft.
Kernpunten:
-
Freek kreeg in mei 2024 een ernstige longdiagnose.
-
De behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek verloopt positief.
-
Hun nieuwe single ‘Niemand’ werd live gepresenteerd bij Jinek.
-
Hun aanstaande ouderschap geeft hoop en kracht.
-
Fans en collega’s tonen massale steun en waardering.