-

Algemeen

Zoon Rob de Nijs openhartig over laatste momenten

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Robbert de Nijs over het verlies van zijn vader Rob: “Pas na die laatste knuffel besefte ik dat hij echt weg was”

Het gemis is groot voor Robbert de Nijs. Sinds het 0verlijden van zijn vader, zanger Rob de Nijs, op 16 maart van dit jaar, leeft hij met een leegte die met geen woorden te vullen is. In een openhartig gesprek met weekblad Privé vertelt Robbert over de laatste momenten die hij met zijn vader mocht delen, over de langzame aftakeling die hij van dichtbij meemaakte en over de onvermijdelijke confrontatie met het afscheid.

Een afscheid dat al langer voelde als een naderend afscheid

Rob de Nijs leed jarenlang aan de z!ekte van Parkinson. Hoewel zijn 0verlijden in maart 2025 als een schok kwam voor velen, had zoon Robbert het zien aankomen. “Eigenlijk leefde ik al anderhalf jaar met de gedachte dat het elk moment kon gebeuren,” vertelt hij. “Zijn gezondheid ging steeds verder achteruit, en vorig jaar heb ik al eens echt afscheid van hem genomen. Dat voelde als een soort generale repetitie, alsof we wisten dat het echte afscheid niet lang meer op zich zou laten wachten.”

Toch, zo benadrukt Robbert, kun je je nooit écht voorbereiden op het moment dat iemand er niet meer is. “Je kunt tegen jezelf zeggen dat je voorbereid bent, maar als het dan gebeurt, breekt het je alsnog. De leegte, de stilte, het definitieve karakter ervan… dat raakt je op een manier die je niet kunt voorspellen.”

“Hij genoot van die laatste momenten”

Ondanks de pijn en het verdriet heeft Robbert ook mooie herinneringen aan de laatste dagen met zijn vader. Kleine, alledaagse dingen kregen plots een onschatbare waarde. “Een van de laatste dingen die we samen deden, was een griezelfilm kijken,” vertelt hij met een glimlach. “Pa hield van horrorfilms. Zelfs toen hij al heel z!ek was, maakte hij daar grapjes over. Het gaf hem plezier, het leidde even af van de zwaarte van zijn situatie.”

Het zijn die kleine momenten van lichtheid die Robbert koestert. “Hij kon nog genieten, ondanks alles wat zijn lichaam hem niet meer toeliet. Dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Die glimlach, die grapjes, dat was puur Rob de Nijs.”

De laatste knuffel: een intens moment van afscheid

Het afscheid van zijn vader was voor Robbert een diep emotioneel moment, dat hem voor altijd bij zal blijven. “Pa was door zijn z!ekte heel broos geworden. Je moest altijd voorzichtig met hem omgaan, hem zachtjes aanraken, hem niet te hard knuffelen omdat hij dat niet aankon,” vertelt hij.

Maar na het 0verlijden van zijn vader veranderde dat. “Toen hij 0verleden was, voelde ik dat ik hem eindelijk zo stevig kon vastpakken als ik altijd had willen doen. Zonder voorzichtigheid, zonder angst om hem pijn te doen. Het was mijn laatste manier om mijn gevoel naar hem te uiten.”

Die omhelzing was voor Robbert hét moment waarop het besef insloeg. “Pas toen ik hem zo vastpakte, voelde ik dat hij echt weg was. Het was alsof ik met die laatste knuffel een stuk van mezelf losliet. Het was hartverscheurend, maar ook nodig.”

Leven met het gemis

Het verlies van zijn vader heeft een diepe indruk achtergelaten op Robbert. Hoewel hij zichzelf al had voorbereid op het onvermijdelijke, voelt het gemis elke dag. “Je denkt dat je er klaar voor bent, maar dat is een illusie. Je bent er nooit klaar voor om iemand te verliezen van wie je zoveel houdt.”

De band tussen Rob en Robbert was bijzonder. Niet alleen als vader en zoon, maar ook als vrienden. “We deelden zoveel,” blikt Robbert terug. “Van muziek tot humor, van levenslessen tot simpele momenten samen. Zijn afwezigheid is constant voelbaar.”

Toch probeert Robbert zijn vader niet alleen in verdriet te herinneren, maar juist in de mooie dingen die ze samen hadden. “Ik denk vaak terug aan de optredens, de vakanties, de avonden waarop we samen muziek maakten. Dat zijn herinneringen die me kracht geven.”

Een nalatenschap die blijft voortleven

Rob de Nijs was meer dan een vader voor Robbert; hij was ook een icoon in de Nederlandse muziek. Zijn nalatenschap leeft voort in de talloze liedjes, optredens en herinneringen die hij achterlaat. “Ik ben ontzettend trots op wat mijn vader heeft bereikt,” zegt Robbert. “Hij heeft Nederland decennialang weten te raken met zijn stem, zijn teksten, zijn persoonlijkheid.”

Maar voor Robbert is zijn vader vooral de man die altijd voor hem klaarstond. “Wat de buitenwereld ook van hem zag, voor mij was hij gewoon mijn pa. Warm, liefdevol, en met een hart dat groter was dan de zalen waarin hij optrad.”

Een leven dat nooit echt stopt

Hoewel Robbert verder moet zonder zijn vader, voelt hij diens aanwezigheid nog steeds. “Soms hoor ik zijn stem in mijn hoofd, alsof hij me ergens op wil wijzen. Dat zal wel nooit verdwijnen,” glimlacht hij.

Het verlies van een ouder is iets wat veel mensen herkennen. Maar bij Robbert komt daar de publieke rouw bij. “Iedereen kent mijn vader, en ik krijg vaak berichten van mensen die hem ook missen. Dat helpt, maar het maakt het soms ook moeilijk. Rouwen in de openbaarheid is iets wat ik heb moeten leren.”

Toch probeert Robbert de kracht te vinden in de verbondenheid die zijn vader bij zoveel mensen heeft gebracht. “Zijn muziek leeft voort in de harten van velen. En zolang zijn liedjes gezongen worden, is hij nooit echt weg.”

Vooruit kijken, met zijn vader in het hart

De toekomst zonder zijn vader voelt voor Robbert als een leeg canvas. “Het is nu aan mij om verder te gaan, met alle lessen die hij me heeft meegegeven. Pa zou niet willen dat ik blijf hangen in het verdriet.”

Robbert overweegt om op termijn een muzikaal eerbetoon te brengen aan zijn vader. “Misschien een album, misschien een concert. Iets waarin ik hem kan eren, maar ook mezelf kan laten zien. Dat zou hij prachtig hebben gevonden.”

Voorlopig neemt hij de tijd om het verlies te verwerken. “Ik laat het verdriet toe, maar ik weet dat ik ooit weer ga lachen zoals ik met hem lachte.”

Algemeen

BREAKING: Politie deelt schokkende nieuwe update over Lisa (17)

Avatar foto

Gepubliceerd

op

P0litie deelt aangrijpende update in onderzoek naar Lisa (17)

De p0litie heeft een ingrijpende nieuwe ontwikkeling bekendgemaakt in de zaak rond Lisa (17), het meisje dat afgelopen week niet meer thuiskwam na een avond uit in Amsterdam. Uit onderzoek blijkt dat Lisa in de nacht zelf nog het alarmn*mmer 112 heeft gebeld, waardoor agenten live konden meeluisteren.

Laatste avond in Amsterdam

Volgens Het Parool bracht Lisa dinsdagavond en nacht door met twee vrienden en een vriendin in het centrum van Amsterdam. Ze bezochten onder andere een feestcafé en keerden daarna richting Abcoude. Haar vrienden besloten een taxi te nemen, maar Lisa wilde haar fiets niet in de stad achterlaten en koos ervoor om zelf naar huis te fietsen.

Rond 03.30 uur vertrok ze vanuit Amsterdam. Ze nam een vertrouwde route over de Holterbergweg richting het AMC, een weg die ze goed kende omdat haar middelbare school in de buurt lag. Lisa had kort daarvoor nog haar vwo-diploma behaald aan het Spinoza20first aan de H.J. Wenkebachweg.

Alarmnummer gebeld

Nieuw is dat Lisa onderweg alarm heeft geslagen. Ze belde 112 en gaf aan dat er iets mis was. Tijdens dit gesprek luisterde de p0litie mee, ook op het moment dat ze werd aangevallen. De d*der bleek, net als Lisa, ook op de fiets te zijn.

Ondanks dat er direct agenten onderweg werden gestuurd, kwamen zij helaas enkele minuten te laat. Lisa werd door hen aangetroffen in de berm bij een sloot in Duivendrecht.

P0litie zoekt getuigen

Het onderzoek draait nu vooral om de laatste minuten van Lisa’s route. De p0litie is dringend op zoek naar informatie over de periode tussen 04.10 en 04.30 uur, specifiek tussen de Breitnertoren en de Holterbergweg. Mogelijk hebben getuigen haar gezien of beschikt iemand over camerabeelden.

Daarnaast worden drie weggebruikers opgeroepen zich te melden: een scooterrijder, de passagiers van een bestelbusje en de bestuurder van een Biro. Zij waren in dezelfde tijdspanne op de Holterbergweg aanwezig en kunnen belangrijke informatie hebben.

Grote betrokkenheid

In zowel Abcoude als Duivendrecht heerst veel verdriet en ongeloof. Familie, vrienden en dorpsgenoten leven intens mee. Tegelijkertijd hoopt de gemeenschap dat de zoektocht naar de waarheid snel duidelijkheid zal brengen.

Lees verder