Algemeen
Oma doet alsof ze doof is om ons te testen
Liefde is het mooiste wat je kunt nalaten. Dat zei mijn grootmoeder altijd. Geen rijkdom, geen bezit, maar de oprechte band tussen mensen is wat blijft. Mijn oma, Rosalind, heeft me dat niet alleen verteld, maar het me ook laten ervaren. Haar laatste daad heeft niet alleen mijn leven veranderd, maar liet onze hele familie inzien wat werkelijk telt. Dit is mijn verhaal, het verhaal van Emily, en hoe mijn grootmoeder met een onverwachte zet ons allen een les voor het leven gaf.
Als kind was oma mijn veilige haven. Terwijl leeftijdsgenoten hun zomers doorbrachten met feestjes en vakantieliefdes, koos ik ervoor om mijn dagen met haar te delen. Samen in de tuin werken, koekjes bakken, lange gesprekken over het leven: het waren eenvoudige momenten die me rijker maakten dan al het andere. Oom Bill vond dat onbegrijpelijk. Hij lachte me uit en noemde het “zonde van mijn jeugd”, maar ik wist wel beter. Voor mij was oma het middelpunt van de familie, al begreep niet iedereen dat.
Een week voor oma’s 89e verjaardag sloeg het noodlot toe, althans, zo leek het. Mijn vader bracht het nieuws: oma was plots doof geworden. De dokters spraken over leeftijdsgebonden doofheid, maar voor mij voelde het als een klap in mijn gezicht. Hoe kon het dat de vrouw die nog zo vol leven was, ineens niets meer hoorde? Toch wilden we haar verjaardag niet zomaar voorbij laten gaan. Ik stelde voor om een fotoalbum te maken, gevuld met herinneringen. Oma hield van oude foto’s en ik hoopte dat het haar zou opvrolijken.
Tijdens het verjaardagsfeest hing er een spanning in de lucht. Oma leek blij, maar iets aan haar houding voelde anders. Terwijl ik haar foto’s liet zien, hoorde ik op de achtergrond een gesprek tussen oom Bill en tante Sarah dat mijn bloed deed koken. Ze spraken over oma’s huis alsof het al van hen was. Bill had zelfs al plannen gemaakt over hoe hij het bezit wilde verdelen. Mijn hart brak. Hoe konden ze zo spreken over hun eigen moeder?
Ik kon mezelf niet bedwingen en confronteerde hen midden in het feest. “Hoe durven jullie zo over oma te praten?” riep ik, mijn stem trillend van woede. Oma leek niets gehoord te hebben. Of toch? Er speelde een vage glimlach om haar lippen, alsof ze meer wist dan ze liet merken.
Die avond, toen de rust was wedergekeerd en we samen voor het raam zaten, kon ik het niet laten om haar te vragen: “Oma, heb je echt niets van dat gesprek meegekregen?” Ze draaide zich kalm naar me toe en fluisterde: “Emily, ik ben niet doof.” Mijn wereld stond even stil. Ze had alles gehoord. “Ik hoor nog zwakjes, maar ik heb me doof gehouden om te zien wie me echt liefheeft.”
Oma had de façade van doofheid opgezet als een test. Ze wilde weten wie haar liefhad om wie ze was, en wie slechts op haar nalatenschap uit was. Haar kinderen waren door de mand gevallen, en dat deed haar pijn, maar het gaf haar ook de kracht om een plan te maken. Geen wraak, verzekerde ze me, maar een manier om de waarheid boven tafel te krijgen.
Samen begonnen we gesprekken op te nemen. Kleine recorders legden vast hoe ooms en tantes zonder enige schaamte hun plannen uit de doeken deden. Hoe ze rekenden op haar overlijden en zich al eigenaar waanden van haar huis, haar land. Elke opname sneed als een mes door mijn ziel, maar oma bleef standvastig. “Dit is nodig, Emily,” zei ze. “Niet uit boosheid, maar uit rechtvaardigheid.”
Een week later overleed oma vredig in haar slaap. De leegte die ze achterliet was immens, maar ik voelde ook trots. Zij had haar waarheid laten spreken, op haar manier. Drie dagen na haar uitvaart verzamelden we ons in het kantoor van meneer Thompson, de familieadvocaat, voor de voorlezing van haar testament. De spanning in de kamer was om te snijden.
Meneer Thompson begon met een neutrale toon, maar ik zag het kleine glimlachje op zijn gezicht toen hij zeven doosjes tevoorschijn haalde. Op elk doosje stond de naam van een familielid, behalve de mijne. De verwachting in de kamer was voelbaar. Ze rekenden op sleutels van eigendommen, cheques, of iets anders van waarde. Maar wat ze aantroffen, was onverwacht: in elk doosje lag een recorder.
Toen oom Bill zijn recorder inschakelde, vulde zijn eigen stem de kamer: “Ik kan niet wachten tot die oude knar het loodje legt.” Het was alsof de tijd even stil stond. Recorder na recorder liet de ware aard van mijn familieleden horen. Hun gezichten trokken bleek weg, sommigen probeerden nog iets te zeggen, maar het was te laat. Oma had hun ware gezichten aan het licht gebracht, zonder een woord te hoeven zeggen.
Na de laatste opname gaf meneer Thompson mij een envelop. Met trillende handen opende ik de brief. Oma’s sierlijke handschrift vulde de pagina. Ze schreef dat ik de enige was geweest die haar liefhad om wie ze was, zonder bijbedoelingen. Daarom liet ze alles aan mij na: haar huis, haar spaargeld, haar boerderij. Niet uit favoritisme, maar als bewijs dat liefde de enige echte erfenis is die telt.
Wat volgde was chaos. Oom Bill dreigde het testament aan te vechten, tante Sarah schreeuwde over onrechtvaardigheid, maar meneer Thompson maakte hen duidelijk dat oma’s wil waterdicht was. Ze had haar verstand meer dan bij elkaar gehad toen ze dit plan smeedde.
Mijn vader, die tijdens de voorlezing stil was gebleven, kwam na afloop naar me toe. “Je oma wist wat ze deed, Emily. Ze was trots op je. En ik ook.” Het was een moment van erkenning dat ik nooit zou vergeten.
Oma heeft me met deze ervaring iets veel waardevollers nagelaten dan geld. Ze leerde me dat echte liefde geen voorwaarden kent. Dat familie niet draait om bloedbanden, maar om de oprechte keuze om voor elkaar te zorgen. In de chaos van hebzucht en egoïsme bleef haar les helder en puur.
Tot op de dag van vandaag draag ik haar woorden met me mee: “Alles in het leven is tijdelijk, Emily. Behalve de liefde die je geeft. Die blijft.” En zo werd de grootste erfenis van mijn grootmoeder niet haar huis of haar geld, maar de onbetaalbare kracht van oprechte liefde en waarheid.
Suzan & Freek breken stil bij Jinek: een avond vol emotie, liefde en hoop
Tijdens een indrukwekkend optreden bij Eva Jinek konden Suzan & Freek hun emoties niet langer verbergen. Voor het eerst vertelden ze openhartig over de periode waarin hun leven plotseling veranderde — een gesprek dat miljoenen kijkers raakte en de kracht van liefde en muziek liet zien.
Een telefoontje dat alles veranderde
Het was een gewone dag na een
reeks concerten toen Suzan & Freek thuiskwamen en drie gemiste
oproepen zagen van het Antoni van Leeuwenhoek Medisch
Centrum.
“Toen wist ik: dit is belangrijk,” vertelt Suzan
rustig.
De volgende ochtend zaten ze samen tegenover de arts. Nog voordat
er iets werd gezegd, voelden ze dat het gesprek hun leven zou
veranderen.
Freek herinnert zich: “Je zag
het aan zijn ogen. Hij zei: ‘Freek, Suzan, ik heb niet het nieuws
waarop we hoopten.’”
De diagnose — longproblemen met uitzaaiingen — kwam als een klap. Toch besloten ze vanaf dat moment om zich niet te laten leiden door angst, maar door liefde, vertrouwen en dankbaarheid.
Een periode van ongeloof en aanpassing
De dagen na het gesprek
voelden onwerkelijk. “Het was alsof de wereld even stilstond,”
vertelt Suzan. “Alles wat vanzelfsprekend leek, kreeg ineens een
andere betekenis.”
Freek probeerde direct duidelijkheid te krijgen over de
mogelijkheden. De artsen legden uit dat er geen genezende
behandeling was, maar dat therapie de z!ekte kon vertragen en de
kwaliteit van leven behouden.
Die boodschap kwam hard binnen, maar gaf ook richting. Samen besloten ze om te leven met aandacht — met kleine dagelijkse rituelen: koken, wandelen, zingen. “We wilden niet alleen vechten tegen iets, maar ook leven voor iets,” zegt Suzan.
De eerste signalen
Voordat de diagnose kwam, had Freek wekenlang signalen dat er iets niet goed zat. Hij voelde steken in zijn zij, was sneller moe en had een aanhoudend hoestje. “Ik dacht dat het stress was,” zegt Suzan, die toen zes weken zwanger was. “Tot hij kleine knobbeltjes in zijn nek voelde. Toen zijn we naar de dokter gegaan.”
Volgens deskundigen van Longfonds.nl is alertheid bij lichamelijke veranderingen cruciaal. In dit geval leidde dat tot verder onderzoek en een tijdige start van behandeling. “We waren dankbaar dat we er op tijd bij waren,” vertelt Suzan.
Behandeling en vooruitgang
In het Antoni van Leeuwenhoek
startte Freek kort na de diagnose met een gerichte therapie. Die
richt zich op het vertragen van de z!ekte en het versterken van de
weerstand.
Freek vertelt: “Er zijn plekjes gevonden in mijn longen,
lymfeklieren en bij de bijnieren. Gelukkig niet in mijn hoofd — dat
gaf ons een sprankje opluchting.”
Sindsdien voelt hij zich lichamelijk sterker. Hij leeft gezonder, beweegt veel en neemt meer tijd om te rusten. Suzan kookt dagelijks verse maaltijden. “Het klinkt misschien simpel,” lacht Freek, “maar samen koken is een vorm van therapie geworden.”
De artsen spreken voorzichtig positief over de resultaten. Hoewel het traject zwaar blijft, merken ze vooruitgang. “Elke stap vooruit is winst,” aldus Suzan.
Samen sterk door de zwangerschap
Toen het nieuws kwam, was Suzan zwanger van hun eerste kindje. Dat maakte alles nog emotioneler. “Het was dubbel: vreugde en angst tegelijk,” zegt ze. “Maar dat nieuwe leven gaf ons ook hoop.”
De voorbereidingen op het ouderschap hielpen hen om vooruit te blijven kijken. Freek werkte aan zijn conditie, terwijl Suzan de babykamer inrichtte. “We wilden dat ons kind in een huis vol liefde zou komen, niet vol angst,” vertelt Freek.
Volgens psychologen helpt een positieve verwachting bij het versterken van mentale veerkracht. Voor Suzan & Freek werd die verwachting letterlijk tastbaar: elke echo, elke schop herinnerde hen aan het leven dat verder ging.
Nachtelijke gesprekken en nabijheid
De eerste weken na de diagnose waren zwaar. De nachten waren lang en stil, gevuld met gesprekken over het leven, de toekomst en alles daartussen. “Soms zaten we uren wakker,” zegt Suzan. “Dan luisterden we naar elkaars ademhaling en hielden elkaars hand vast.”
Freek probeerde optimistisch te blijven. Hij verdiepte zich in verhalen van mensen die ondanks hun z!ekte bleven genieten. “Dat gaf me perspectief. Ik dacht: als zij het kunnen, dan wij ook.”
Ze vonden rust in muziek, wandelen en stilte. Volgens MindfulnessFonds.nl helpt ontspanning bij het omgaan met stress — iets wat Suzan & Freek in de praktijk brachten. “We leerden dat geluk niet in grote plannen zit, maar in kleine momenten samen,” zegt Suzan.
De kracht van muziek
Hun nieuwe single
‘Niemand’ werd
geschreven in de weken na de diagnose. Het nummer beschrijft hoe ze
elkaar vasthouden als alles even wankelt.
“Het lied was onze manier om alles te verwerken,” zegt Freek. “We
zongen wat we niet konden zeggen.”
Toen ze het nummer live speelden bij Jinek, werd het muisstil in de studio. Binnen een paar uur stond ‘Niemand’ bovenaan de hitlijsten. De videoclip, eenvoudig gefilmd in zwart-wit, werd miljoenen keren bekeken.
Volgens AD.nl werd het optreden één van de meest bekeken muziekfragmenten van het jaar. Kijkers noemden het “oprecht”, “rauw” en “moedig”. Voor Suzan & Freek voelde het als een nieuw begin.
Landelijke steun en verbondenheid
Sinds hun verhaal openbaar
werd, ontvangen ze dagelijks honderden berichten. Fans schrijven
dat hun openheid helpt om zelf met moeilijke situaties om te
gaan.
Ook collega-artiesten reageerden massaal. Ilse DeLange, Snelle en Maan stuurden persoonlijke berichten van
steun. Radiostations draaiden hun muziek als eerbetoon, en
televisieprogramma’s besteedden aandacht aan hun veerkracht.
“Die warmte uit het hele land
doet iets met je,” zegt Suzan. “Mensen die je niet kent, sturen
kaarten met woorden die recht uit het hart komen.”
Freek vult aan: “Het voelt alsof iedereen met ons meeleeft. Dat
geeft kracht, juist op dagen dat het moeilijker is.”
Een hoopvolle toekomst
Ondanks alles kijken ze met vertrouwen vooruit. Freek voelt zich sterker en werkt aan nieuwe liedjes. “Ik wil laten zien dat er altijd licht is, hoe donker het ook wordt,” zegt hij.
Suzan straalt terwijl ze vertelt over hun baby. “We leven bewuster dan ooit. Elke dag samen is een zegen.” Hun wens is om anderen te blijven inspireren met muziek — niet door perfectie, maar door echtheid.
Hun verhaal is inmiddels meer dan een nieuwsfeit; het is een symbool van veerkracht, liefde en menselijkheid geworden. Ze tonen dat zelfs in de moeilijkste tijden verbinding mogelijk is — tussen geliefden, vrienden en een heel land dat meeleeft.
Een avond die bijblijft
Het optreden bij Jinek eindigde met stilte, gevolgd door een minutenlang applaus. Eva Jinek sloot af met de woorden: “Jullie laten zien wat echte liefde is.”
Terwijl de camera’s uitgingen, omhelsden Suzan & Freek elkaar. Geen woorden, alleen een blik die alles zei.
Hun verhaal raakt, omdat het zo menselijk is. Het vertelt over vallen en opstaan, over de kracht van samen verdergaan, en over muziek als balsem voor het hart.
En misschien is dat wel de mooiste boodschap van allemaal: dat liefde, in welke vorm dan ook, altijd de sterkste melodie blijft.
Kernpunten:
-
Freek kreeg in mei 2024 een ernstige longdiagnose.
-
De behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek verloopt positief.
-
Hun nieuwe single ‘Niemand’ werd live gepresenteerd bij Jinek.
-
Hun aanstaande ouderschap geeft hoop en kracht.
-
Fans en collega’s tonen massale steun en waardering.