Algemeen
Drama voor Monique Westenberg: ‘Maak me heel erg zorgen’
Monique Westenberg maakt zich zorgen om hond Gioia: “Ik ben hier niet gerust op”
Een bezoek aan de dierenarts is voor veel huisdiereigenaren spannend, en dat geldt zeker ook voor Monique Westenberg. De ex-partner van André Hazes bracht haar trouwe viervoeter Gioia deze week naar de dierenarts voor routinebehandelingen, maar kreeg daar een verontrustende opmerking te horen. Op haar Instagram deelt Monique openhartig haar zorgen over de gezondheid van haar geliefde hond.
“Een dagje op pad met Gioia…”
Via haar Instagram Stories nam Monique haar volgers mee op de dag die in eerste instantie bedoeld was als routine. “Dagje op pad met Gioia… We starten met lasertherapie,” schrijft ze bij een foto van haar hond. Gioia krijgt deze behandeling ter verlichting van klachten die voortkomen uit artrose, een aandoening waar ze al langere tijd mee te maken heeft. Aansluitend kreeg Gioia ook haar maandelijkse injecties om de symptomen van artrose en allergieën onder controle te houden.
Maar tijdens dit bezoek viel iets op dat eerder nog niet was gesignaleerd. De dierenarts merkte dat een vetbult op Gioia’s achterpoot er anders uit is gaan zien. Om geen risico te nemen, werd er direct een monster van de bult afgenomen en opgestuurd voor verder onderzoek.
Onrustige cellen
De uitslag van die eerste analyse was zorgwekkend: er werden onrustige cellen aangetroffen. Hoewel dit nog geen definitieve diagnose is, zorgt het wel voor spanning. “Deze worden nu opgestuurd. Volgende week de uitslag,” schrijft Monique. De onzekerheid zorgt voor veel stress: “Met haar geschiedenis van een mastocytoom vorig jaar, ben ik hier niet gerust op.”
Een mastocytoom is een type gezwel dat afkomstig is van mestcellen, een onderdeel van het immuunsysteem. Gioia had hier eerder al mee te maken, waardoor de zorg om een mogelijke terugkeer van de aandoening nu extra groot is.
Grote liefde voor haar hond
Monique staat bekend als een enorme dierenvriend, en haar band met hond Gioia is bijzonder hecht. De hond is al jaren haar steun en toeverlaat, zeker in turbulente tijden. Regelmatig deelt ze beelden van wandelingen, knuffelmomenten en vakanties waarbij Gioia als volwaardig gezinslid mee op pad gaat. Niet voor niets beschrijft Monique haar hond vaker als haar “beste vriendin op vier poten”.
De emoties die ze nu doormaakt zijn dan ook herkenbaar voor veel volgers. De reacties onder haar posts stromen binnen: van steunbetuigingen tot verhalen van andere baasjes die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Het toont aan hoe dierbaar huisdieren zijn – en hoe intens de zorgen kunnen zijn wanneer hun gezondheid in gevaar is.
Een week van onzekerheid
De komende dagen beloven spannend te worden. De uitslag van het opgestuurde celmateriaal zal bepalen of verdere medische stappen nodig zijn. In afwachting daarvan blijft Monique hoopvol, maar eerlijk over haar zorgen. Ze benadrukt dat Gioia nog steeds vrolijk is en geen pijn lijkt te hebben, maar dat ze de situatie uiteraard goed in de gaten houdt.
Haar openheid over dit proces is tekenend voor hoe Monique zich in de media opstelt: eerlijk, betrokken en altijd met oog voor wat er écht toe doet. Ze laat zien dat het leven van een bekende Nederlander niet alleen draait om roem of optredens, maar net zo goed om liefde, zorgen en kwetsbaarheid.
Terugblik op vorig jaar
Dat Monique nu direct aan de bel trekt is logisch. Vorig jaar kreeg Gioia namelijk al te maken met gezondheidsproblemen, waaronder een mastocytoom. Toen werd er met succes ingegrepen, maar het heeft sindsdien geleid tot extra alertheid. Dieren die eerder te maken hebben gehad met een tumor, hebben een verhoogd risico op terugkeer, en daarom wordt elk signaal uiterst serieus genomen.
Volgers leven mee
De steun voor Monique op sociale media is hartverwarmend. Fans, vrienden en andere dierenliefhebbers reageren massaal op haar berichten met bemoedigende woorden. Veel mensen herkennen zich in haar zorgen en spreken hun hoop uit dat de uitslag volgende week positief zal zijn.
“Ik weet precies hoe je je voelt. Mijn hond had ook een onschuldig bultje dat uiteindelijk toch wat bleek te zijn. Gelukkig kwam het goed. Ik duim voor jullie,” schrijft een volger. Een ander reageert: “Dieren zijn familie. Sterkte, Monique – we hopen op goed nieuws!”
Hoopvol vooruitkijken
Voorlopig blijft het afwachten. De uitslag van het onderzoek zal bepalen of verdere behandeling nodig is, of dat het loos alarm is. Hoe dan ook, Monique en Gioia kunnen rekenen op een golf van steun. De kracht van het delen zit hem in de verbinding: door haar ervaring openlijk te delen, biedt Monique niet alleen een inkijkje in haar persoonlijke leven, maar steekt ze ook andere baasjes een hart onder de riem.
Of het nu goed nieuws wordt of extra zorg vereist: Monique laat zien hoe diep de liefde voor een huisdier kan gaan. En dat maakt dit verhaal niet alleen verdrietig, maar ook ontzettend menselijk.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.