Algemeen
Vreselijk nieuws uit Olst: Peutertje (2) met loopfietsje geschept door auto
Verdrietige gebeurtenis in Olst: peuter betrokken bij ernstig 0ngeval
In het Overijsselse dorp Olst heeft zich dinsdagavond een intens verdrietige situatie voorgedaan. Een kind van twee jaar oud is daar betrokken geraakt bij een ernstig verkeersincident. Ondanks de snelle inzet van de hulpd!ensten kon er geen redding meer baten. Het tragische voorval heeft diepe indruk gemaakt op de gemeenschap.
0ngeval aan de Boskamp
Het incident vond plaats rond 19.00 uur aan de Boskamp, een rustige straat in het dorp dat tussen Zwolle en Deventer ligt. Volgens de eerste meldingen kwam het kindje op een ongelukkig moment in aanraking met een passerende auto. De precieze toedracht wordt momenteel nog onderzocht.
Op beelden die kort na het incident zijn gemaakt, is te zien dat er een klein loopfietsje op de weg ligt, op de plek waar het gebeurde. Het speeltuigje, symbool van onschuld, maakt diepe indruk op zowel omwonenden als de hulpverleners ter plaatse.
Hulpd!ensten massaal aanwezig
Direct na het 0ngeval kwamen meerdere amb*lances, een tra*mahelikopter en p0litie-eenheden ter plaatse. Medewerkers van de hulpd!ensten hebben alles in het werk gesteld om het kind te helpen. Er is ter plekke langdurig gereanimeerd. Helaas heeft alle inspanning niet mogen baten.
De p0litie laat weten intens mee te leven met de familie van het jonge kind. “Onze gedachten zijn bij de nabestaanden,” laat een woordvoerder via sociale media weten. Er is slachtofferhulp beschikbaar gesteld voor familieleden, getuigen en andere betrokkenen.
Onderzoek en aanhouding
De bestuurder van de betrokken auto is, conform de gebruikelijke procedure bij ernstige verkeers0ngevallen, aangehouden voor verhoor. Dit betekent niet automatisch dat er sprake is van schuld, maar is bedoeld om het onderzoek zorgvuldig te kunnen uitvoeren.
Specialisten van de verkeers0ngevallendienst van de p0litie doen momenteel onderzoek naar de exacte omstandigheden. Hierbij wordt gekeken naar de snelheid, zichtbaarheid, verkeerssituatie en de positie van het kind op het moment van de aanrijding.
Buurt in shock
In de wijk is met ontzetting gereageerd op het tragische nieuws. “Dit raakt ons allemaal,” zegt een buurtbewoner aangeslagen. “Je ziet dat loopfietsje liggen en dan weet je: dit is het ergste wat een gezin kan overkomen.” Veel mensen in de buurt steken hun steunbetuigingen niet onder stoelen of banken. Sommigen leggen bloemen neer, anderen steken kaarsjes aan.
Op sociale media stromen de reacties binnen. Mensen uit het hele land spreken hun medeleven uit met de familie. “Geen woorden voor,” schrijft iemand. “Wat een onvoorstelbaar verlies.”
Een gemeenschap in r0uw
Het kleine dorp Olst is diep geraakt door deze tragische gebeurtenis. In een plaats waar mensen elkaar kennen, komt het verlies van een jong kind keihard aan. Scholen, opvangcentra en buurtorganisaties hebben aangegeven dat er extra ondersteuning zal worden aangeboden aan gezinnen en kinderen die vragen of zorgen hebben naar aanleiding van het incident.
Respect en terughoudendheid
Vanwege de gevoeligheid van de situatie doet de p0litie een dringende oproep aan mensen om terughoudend te zijn met het delen van beelden of speculaties over het 0ngeval. Het respecteren van de privacy van het gezin staat op dit moment voorop.
Woorden schieten tekort
Er zijn momenten waarop woorden tekortschieten, en dit is er zonder twijfel één van. Een jong leven, vol toekomst en mogelijkheden, is veel te vroeg tot stilstand gekomen. Voor de ouders, familieleden en iedereen die het gezin kent, breekt een tijd van r0uw, verwerking en ongeloof aan.
Wij wensen de nabestaanden en iedereen die door dit verlies is geraakt heel veel sterkte, liefde en kracht toe.
Aan de Boskamp in Olst heeft rond 19.00 uur een ernstig ongeval plaatsgevonden tussen een auto en een minderjarig kind. Hulpverleners hebben het kindje nog geprobeerd te reanimeren maar hulp mocht helaas niet meer baten. ^AC
— Politie Overijssel (@POL_Overijssel) July 24, 2025
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.