Algemeen
Twee jaar na het verlies van Daniëlle heeft John van ’t Schip weer geluk in de liefde gevonden
John van ’t Schip opnieuw gelukkig in de liefde na zware jaren: “Dit voelt als een nieuw begin”
Na een periode van verlies en rouw lijkt er opnieuw ruimte voor liefde in het leven van oud-voetballer en bondscoach John van ’t Schip. Op recente foto’s straalt hij zichtbaar aan de zijde van een nieuwe vrouw, en dat is niet onopgemerkt gebleven.
Liefde na verlies
John van ’t Schip en zijn vrouw Daniëlle waren jarenlang een hecht en bewonderd koppel. Samen deelden zij niet alleen hun leven, maar ook een diepe verbinding die voor velen als inspirerend gold. Daniëlle stond bekend als spiritueel coach en auteur, terwijl John zijn sporen naliet als international, toptrainer en familieman.
Hun liefde kende diepgang, gedragen door wederzijds respect en een gezamenlijke visie op het leven. Het verlies van Daniëlle, die in 2022 haar strijd tegen k*nker niet kon winnen, was dan ook een zware klap voor John en zijn gezin. Hij trok zich deels terug uit de openbaarheid, en focuste zich op rouwverwerking en zijn rol als vader.
Een nieuw hoofdstuk
Nu, enkele jaren later, is er opnieuw ruimte voor liefde. Op de cover van weekblad Story is John zoenend te zien met een nieuwe vrouw aan zijn zijde. De foto straalt intimiteit en warmte uit. Wat daarbij opvalt: volgens het blad zou deze vrouw een vriendin zijn geweest van zijn 0verleden echtgenote Daniëlle. Hoewel dat detail bij sommigen vragen oproept, overheerst bij het publiek vooral een gevoel van blijdschap dat John het geluk weer durft toe te laten.
Reacties van bewondering en steun
Op sociale media wordt de foto van John veel gedeeld, en de reacties zijn overwegend positief. Veel mensen spreken hun steun uit: “Iedereen verdient een tweede kans op liefde, zeker na zo’n zware periode”, schrijft iemand. Een ander zegt: “Wat mooi om te zien dat John weer kan lachen. Dat had Daniëlle hem zeker gegund.”
Ook uit de voetbalwereld klinken warme woorden. Oud-collega’s en spelers prijzen zijn kracht, openheid en menselijkheid. John is geliefd, niet alleen vanwege zijn prestaties, maar vooral om wie hij is: een rustige, bedachtzame man met het hart op de juiste plaats.
Van verlies naar veerkracht
Het verhaal van John van ’t Schip laat zien hoe complex en gelaagd rouw kan zijn. Het verlies van een partner verandert je voorgoed, maar sluit liefde niet uit. Integendeel: het kan zelfs deuren openen naar een andere vorm van geluk. Velen herkennen zich in die worsteling tussen loslaten en opnieuw beginnen.
John heeft in eerdere interviews openlijk gesproken over zijn verdriet, maar ook over het belang van dankbaarheid. “Daniëlle zit voor altijd in mijn hart. Maar ik moet ook verder – voor mijn kinderen, voor mezelf.”
In de geest van Daniëlle
Dat zijn nieuwe partner iemand is die ook dicht bij Daniëlle stond, maakt het verhaal nog betekenisvoller. Het suggereert dat deze liefde is ontstaan vanuit vertrouwen, herkenning en gedeeld verleden. Voor veel mensen in een soortgelijke situatie is dat een bron van troost: je hoeft niet alles achter je te laten om opnieuw lief te hebben.
Een nieuw begin
Of de relatie nog pril is of al langer speelt, is niet duidelijk. John zelf heeft geen publieke uitspraken gedaan over zijn nieuwe liefde. En dat hoeft ook niet. De foto zegt meer dan duizend woorden: ontspanning, genegenheid en een gedeeld moment van geluk.
Voor een man die jarenlang in de schijnwerpers stond – als voetballer, trainer en echtgenoot van een bijzondere vrouw – is dit misschien wel de grootste overwinning: opnieuw durven voelen, vertrouwen en verbinden.
Tot slot
John van ’t Schip bewijst dat liefde en verlies hand in hand kunnen gaan. Zijn verhaal is er een van rouw én hoop. In stilte verdergaan, herinneringen koesteren en tóch weer openstaan voor wat het leven brengt. Zijn nieuwe relatie voelt als een nieuw hoofdstuk – niet in plaats van, maar naast wat er al was.
En dat gun je hem, vanuit menselijk oogpunt, meer dan van harte.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.