Algemeen
Winter Vol Liefde-Judith is woest en bijt keihard van zich af: ´Wat bezielt jullie!´
De afgelopen weken werd Judith Malotaux, bekend van het programma Winter Vol Liefde, geconfronteerd met een stortvloed aan negatieve reacties op social media. Vooral op Instagram kreeg ze veel opmerkingen over haar uiterlijk, haar gewicht en suggestieve vragen over een mogelijke zwangerschap. Voor Judith is de maat nu vol: in een openhartige video op Instagram spreekt ze zich fel uit tegen haar volgers.
Kritiek op uiterlijk
In de video geeft Judith aan dat ze regelmatig dezelfde soort reacties voorbij ziet komen onder haar posts. “Er zijn steeds weer mensen die reageren met vragen als ‘ben je zwanger?’ of opmerkingen over mijn gewicht,” zegt ze zichtbaar geïrriteerd. Hoewel ze begrijpt dat je als publieke persoon altijd reacties kunt verwachten, vindt ze dat er grenzen zijn. “Ik ben niet van plan dit zomaar te negeren, juist omdat ik weet dat ik niet de enige ben die dit soort opmerkingen krijgt.”
“Meer dan een wandelende baarmoeder”
Judith stoort zich er vooral aan dat vrouwen in het publieke oog vaak direct in verband worden gebracht met zwangerschap zodra hun uiterlijk iets verandert. “Waarom gaat het altijd over zwanger zijn? Alsof vrouwen alleen maar bestaan om kinderen te krijgen,” zegt ze scherp. “Zwangerschap is iets heel persoonlijks, en of je daar wel of niet voor kiest, is aan jou. Ook als je bekend bent, heb je recht op je eigen privacy.”
De impact van woorden
In haar boodschap wijst Judith haar volgers ook op de mogelijke impact van hun woorden. “Stel je voor dat je iets zegt tegen iemand die dolgraag zwanger wil worden, maar bij wie het niet lukt. Of tegen iemand die net een miskraam heeft gehad. Dat zijn pijnlijke, gevoelige onderwerpen.” Judith benadrukt dat dit niet voor haar geldt, maar dat het respectloos blijft. “Zelfs als ik niet zwanger ben en gewoon wat ben aangekomen, hoef jij daar niets van te vinden. Het is mijn lichaam.”
Geen schaamte over uiterlijk
Judith toont zich realistisch en eerlijk over haar levensstijl. “Het zou best kunnen dat ik wat zwaarder ben geworden. Ik houd van lekker eten en een biertje op zijn tijd. En dat is helemaal prima. Het is niet aan anderen om daar iets van te vinden of te zeggen. Mijn lichaam is van mij, niet van het publiek,” stelt ze resoluut. Haar toon is niet defensief, maar doordrenkt van zelfvertrouwen.
Grenzen aangeven
Dat Judith haar grens nu publiekelijk aangeeft, is een bewuste keuze. “Het hoort niet normaal te zijn dat mensen dit zomaar onder je berichten zetten. Door niets te zeggen, geef je eigenlijk impliciet toestemming dat het oké is. En dat is het niet. Daarom spreek ik me uit,” legt ze uit. Met haar video hoopt ze dat mensen zich meer bewust worden van hun gedrag op sociale media.
Breder probleem
Judith’s ervaring staat niet op zichzelf. Vrouwen in de media worden vaker geconfronteerd met uiterlijk gerichte kritiek, bodyshaming en ongepaste speculaties. Haar verhaal raakt aan een groter maatschappelijk probleem waarin grenzen tussen publieke aandacht en respect voor persoonlijke ruimte vervagen. Door zich uit te spreken, wil Judith anderen inspireren om zich ook niet langer te laten kleineren of reduceren tot uiterlijkheden.
Steun van volgers
Hoewel de negatieve reacties de aanleiding vormden, krijgt Judith ook veel steun. Onder haar video stromen de positieve berichten binnen van volgers die zich herkennen in haar verhaal of haar krachtig vinden dat ze haar grens trekt. Judith sluit af met een duidelijke boodschap: “Wees je bewust van wat je zegt. En vooral: als je niks aardigs te zeggen hebt, zeg dan gewoon niks.” Een oproep die veel vrouwen, bekend of onbekend, ongetwijfeld zullen herkennen en toejuichen.
Dit bericht op Instagram bekijken
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.