Algemeen
Verwilderde Thomas Dekker zonder tand op televisie: ´Maar die nagels en tuinbroek zijn veel erger´
Oud-wielrenner Thomas Dekker verscheen onlangs in de talkshow Goedenavond Nederland op NPO 1, en dat bleef niet onopgemerkt. Niet omdat hij het Tour-debat plotseling naar ongekende diepgang tilde, maar omdat hij in beeld kwam zónder voortand. Waar menigeen zou afhaken bij dit detail, ging het commentaar online vooral over iets anders: zijn opvallende kledingkeuze. En die werd hem minder vergeven dan zijn tandverlies.
Tand kwijt, maar toch op de buis
Het begon met een onschuldige introductie van presentatrice Welmoed Sijtsma. “Thomas, we beginnen bij jou, want jij was hier bijna niet geweest,” klonk het. Ze benoemde subtiel het feit dat Thomas zonder tand aan tafel zat, iets wat bij de oplettende kijker meteen opviel. Dekker zelf bevestigde dat hij eigenlijk had willen afzeggen vanwege zijn uiterlijk. “Je begint toch een beetje zo te praten,” zei hij. “Maar toen zei mijn vriendin: ‘Het valt wel mee.’”
Wielrennen blijft een risicosport
De oorzaak van de tandbreuk lag, hoe kan het ook anders, in het wielrennen. “Het is vandaag gebeurd,” vertelde Dekker luchtig. “Wielrennen blijft een gevaarlijke sport.” Daarmee leek hij het incident vooral sportief te willen benaderen. Toch gaf hij toe dat hij zich wat ongemakkelijk voelde met zijn veranderde glimlach op nationale televisie. Een begrijpelijke reactie, maar de kijkers op sociale media hadden vooral oog voor iets anders.
Niet de tand, maar de tuinbroek
Op X (voorheen Twitter) was het tv-criticus Victor Vlam die de toon zette. In plaats van in te zoomen op de tand, richtte hij zijn pijlen op Dekkers kledingkeuze. “Thomas Dekker overwoog om niet te komen vanwege een kapotte tand, maar ik vind zijn tuinbroek een groter probleem,” sneerde hij. Daarmee haalde hij niet alleen het tandincident onderuit, maar opende hij de aanval op het hele modebeeld van de ex-wielrenner.
Gelakte nagels roepen vragen op
Vlam was niet de enige die zich stoorde aan Dekkers look. Zijn gelakte nagels werden eveneens opgemerkt, al besloot de criticus daar niet verder op in te gaan. “Over die nagels ga ik maar zwijgen,” luidde het. Toch vielen deze op en leidde het tot talloze reacties van kijkers die zich afvroegen of Dekker zijn stijlkeuzes nu expres zo flamboyant maakt, of simpelweg de mode volgt zonder zich te bekommeren om de meningen van anderen.
Van sportheld naar mode-icoon?
Thomas Dekker, die ooit werd gezien als een van de knapste renners van het peloton, lijkt zich nu meer te willen profileren als een eigenzinnig mediafiguur. Op de vraag van een volger waar het ‘is misgegaan’ met Dekker, antwoordde Victor Vlam gevat: “Dat vraag ik me dus ook af. Hij was best knap vroeger.” Een sneer die niet alleen over uiterlijk ging, maar ook over imago en de evolutie van Dekker als publieke figuur.
Kritiek of karakter?
Toch kun je je afvragen of de kritiek terecht is. Dekker heeft zich vaker uitgesproken over zijn wens om buiten de gebaande paden te lopen. Misschien hoort deze opvallende verschijning wel gewoon bij de nieuwe Thomas: iemand die niet bang is om met gelakte nagels en een tuinbroek aan een serieuze talkshowtafel te verschijnen. Het zou zomaar een bewuste stijlbreuk kunnen zijn met het verleden.
Een look met een boodschap?
Of het nu gaat om de tand, de tuinbroek of de nagels: Thomas Dekker weet aandacht te trekken. Misschien niet zoals de redactie van Goedenavond Nederland had gehoopt, maar wel effectief. Het is duidelijk: Dekker is niet langer alleen de wielrenner met een schaduwverleden, maar ook een mediapersoonlijkheid die niet bang is voor een beetje controverse — zelfs als dat betekent dat hij zonder voortand het land toespreekt.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.