Algemeen
Moeder van Marco Borsato neemt moeilijke beslissing: “Met pijn in het hart”
Mary Borsato neemt afscheid van bruidsmodezaak De Witte Markies na 47 jaar: “Een hoofdstuk vol liefde sluit”
Na bijna een halve eeuw vol trouwjurken, glimlachen en ontroerende momenten neemt Mary Borsato afscheid van haar geliefde bruidsmodezaak De Witte Markies. De 80-jarige moeder van zanger Marco Borsato maakte via Instagram bekend dat de deuren van haar iconische winkel per 1 januari 2026 definitief zullen sluiten.
Een leven in het teken van liefde
Sinds de oprichting van De Witte Markies in 1979 heeft Mary Borsato duizenden bruiden geholpen aan de jurk van hun dromen. In de sfeervolle zaak in Alkmaar hing jarenlang een bijzondere sfeer van romantiek, aandacht en vakmanschap. Met een scherp oog voor detail en een warme persoonlijkheid wist Mary generaties bruiden te ontroeren, adviseren en begeleiden op weg naar een van de belangrijkste dagen van hun leven.
“Het einde van een tijdperk”, schrijft Mary op sociale media. “Na 47 jaar vol liefde, passie en prachtige bruiden sluit De Witte Markies haar deuren. Het einde van een prachtig hoofdstuk.”
Afscheid met een glimlach en een traan
Mary geeft aan dat het besluit niet lichtzinnig genomen is. “Met pijn in het hart neem ik afscheid van de winkel,” vertelt ze. “Het is een voorrecht geweest om zo veel vrouwen te mogen kleden voor hun trouwdag. De verhalen, de emoties, de blikken in de spiegel – dat neem ik allemaal mee in mijn hart.”
Toch overheerst ook het gevoel van dankbaarheid en ruimte voor rust. “Het is tijd om te genieten van mijn pensioen. Meer tijd voor mijn kinderen, kleinkinderen en inmiddels ook achterkleinkinderen. Daar kijk ik enorm naar uit.”
De laatste maanden: een kans voor toekomstige bruiden
Voor toekomstige bruiden die nog dromen van een japon uit De Witte Markies, is er nog een kans. Tot eind 2025 blijft de winkel open en beschikbaar voor afspraken. “Wie nog een jurk zoekt voor een bruiloft in 2026 of later, is van harte welkom in deze laatste maanden,” laat Mary weten. “Ik wil iedereen die ooit over onze drempel stapte bedanken voor het vertrouwen.”
Een familie met gevoel voor stijl
Mary Borsato is al jarenlang een bekend gezicht in de Nederlandse bruidsmodewereld. Door haar connectie met zoon Marco Borsato en haar liefde voor esthetiek, wist ze een unieke mix van persoonlijke aandacht en elegantie te bieden. De Witte Markies groeide in de loop der jaren uit tot een geliefde bestemming voor vrouwen uit het hele land.
Niet alleen het aanbod – van klassieke prinsessenjurken tot moderne silhouetten – maar ook Mary’s oprechte interesse in het verhaal achter elke klant maakte de winkel bijzonder. “Iedere bruid heeft haar eigen verhaal, haar eigen stijl en haar eigen dromen. Het was mijn taak – en mijn vreugde – om dat te vertalen naar een jurk die echt bij haar past.”
Een warm slotakkoord
Het nieuws van Mary’s afscheid leidt tot veel reacties op sociale media. Trouwe klanten delen foto’s van hun trouwdag, herinneringen aan passessies met Mary, en woorden van dank. “Zonder jou had ik mijn droomjurk nooit gevonden”, schrijft een van hen. “Je bent een icoon in je vak.”
Mary blijft nuchter onder alle lof. “Ik heb het met liefde gedaan, elke dag opnieuw. Het contact met de mensen, het creatieve proces, de emoties – dat zal ik zeker missen. Maar ik kijk ook uit naar een rustiger leven. En wie weet, misschien blijf ik nog af en toe achter de schermen betrokken.”
Tijd voor nieuwe herinneringen
De sluiting van De Witte Markies betekent het einde van een hoofdstuk, maar zeker niet van de invloed die Mary heeft gehad op de Nederlandse bruidsmode. Haar toewijding en flair zullen nog lang nazinderen in de herinneringen van de vele vrouwen die dankzij haar hun perfecte trouwjurk vonden.
Voor Mary breekt nu een nieuwe fase aan. Een fase waarin zij haar liefde en aandacht kan richten op haar familie – iets wat ze minstens zo belangrijk vindt als haar werk. “Het is mooi geweest,” besluit ze. “Ik ben dankbaar voor alles.”
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.