Algemeen
Extreem grote zorgen om Rogier Smit: ´Zit weer heel zwaar aan de drugs´
Er zijn opnieuw grote zorgen over Rogier Smit, bekend van het programma Paleis voor een Prikkie. Volgens een volger van het populaire Instagramkanaal Juicechannel is hij afgelopen dinsdagmiddag gespot in een filiaal van Action in Noordwijk, waar hij zich opvallend gedroeg. “Hij was aan het hijgen, maakte rare bewegingen en leek volledig de weg kwijt,” aldus de melding. Al snel rijst de vraag: is Rogier weer teruggevallen in zijn oude verslaving?
“Helemaal van het padje af”
Het incident in Noordwijk staat niet op zichzelf. Al eerder kwamen er berichten binnen over vreemd gedrag van Rogier in de openbare ruimte. Een anonieme bron meldde eerder aan Juicechannel: “Ik werk in een winkelcentrum in de buurt van zijn huis en zie hem daar regelmatig. Hij doet dan raar, maakt gekke geluiden en loopt op een vreemde manier. Het is overduidelijk dat hij dan onder invloed is.”
De bron spreekt van een man die regelmatig clean beweert te zijn, maar keer op keer de indruk wekt toch iets te gebruiken. “Hij zoekt dan ook opvallend veel aandacht, alsof hij zichzelf niet meer in de hand heeft.”
Hulptraject en persoonlijkheidsstoornis
Rogier heeft eerder openlijk gesproken over zijn problemen. In 2024 meldde hij zich bij een verslavingskliniek in Abcoude, waar hij hulp zocht voor zijn drugsverslaving. Later liet hij in een interview met weekblad Party weten dat hij klaar was met drugs, maar dat zijn gedrag te maken zou hebben met een ernstige persoonlijkheidsstoornis.
“Ik heb me aangemeld bij een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen en hoop dat ik snel terechtkan,” verklaarde hij toen. Volgens Rogier veroorzaken zijn mentale problemen de uitbarstingen die soms als verward of onder invloed worden geïnterpreteerd.
Bezorgde reacties nemen toe
Op sociale media regent het intussen bezorgde reacties. Veel volgers van Juicechannel herkennen het patroon van eerdere uitspattingen. “Het klinkt als een terugval,” schrijft iemand. Een ander reageert met: “Hij had zo zijn leven kunnen beteren, maar dit is gewoon zielig.”
Toch zijn er ook mensen die sympathie tonen. “We moeten hier niet om lachen, maar juist medelijden hebben. Dit is iemand die hulp nodig heeft, niet spot,” klinkt het op X.
Is er een terugval?
Hoewel er nog geen officiële verklaring van Rogier of zijn management is gekomen, lijken de zorgen niet uit de lucht gegrepen. Zijn recente gedrag wijst volgens velen opnieuw op een terugval in gebruik, al zou het ook kunnen voortkomen uit de psychische klachten waar hij eerder over sprak.
Wat wél zeker is: het gaat niet goed met Rogier, en de roep om hulp of begeleiding wordt steeds luider. De komende dagen zal moeten blijken of hij zélf nog in staat is om in te grijpen, of dat de omgeving nu eindelijk moet ingrijpen voordat het echt misgaat.
Algemeen
Op mijn trouwdag rende ik huilend weg van het altaar vanwege twijfels en onzekerheid, en de volgende ochtend heb ik besloten om officieel scheiding aan te vragen
Van droombruiloft naar een nieuw begin: mijn reis naar echte liefde
Mijn trouwdag was alles wat ik me ooit had gewenst. De zaal was prachtig versierd met zachte pastelkleuren, de bloemen stonden tot in de kleinste hoekjes, en de muziek gaf de hele dag een magische gloed. Het diner was voortreffelijk en de glimlachen van onze gasten gaven me een gevoel van diepe dankbaarheid. Ik had alles zelf geregeld, van de bloemist tot de gastenlijst, en voelde me trots toen ik zag hoe elk detail samenkwam. Het leek de perfecte start van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik te merken dat het sprookje barstjes kreeg. Het leven na de bruiloft was niet zo harmonieus als ik had gehoopt.
Een relatie die goed leek
Peter en ik waren drie jaar samen voordat hij me ten huwelijk vroeg. We hadden onze routines, zoals samen pannenkoeken eten op zondagochtend en lange wandelingen maken door het park. Hij was de grappenmaker, ik de rustige denker. Zijn humor voelde soms misplaatst, maar ik wuifde dat weg. Liefde is immers geven en nemen, dacht ik toen.
Alles zelf in handen
Toen de trouwdatum vastlag, stortte ik me volledig op de organisatie. Ik hield een notitieboekje bij met alle leveranciers, afspraken en budgetten. Peter liet me begaan en deed alleen de uitnodigingen. Soms had ik gewild dat hij wat meer betrokken was, maar ik was vooral trots op hoe we dit samen deden.
De perfecte dag
De trouwdag zelf voelde als een droom. Mijn moeder hielp me met mijn haar en de zorgvuldig gekozen pareltjes gaven een extra glans aan het moment. De ceremonie was ingetogen en krachtig. Toen ik Peter aankeek, voelde ik een diepe verbinding. Alles klopte.
De receptie was feestelijk en licht. Er werd gelachen, gedanst en genoten. Totdat het tijd was om de taart aan te snijden.
De taart en de stilte
Ik liep naar voren, pakte het mes en net toen ik me voorover boog, verloor ik mijn evenwicht. Mijn gezicht belandde midden in de taart. Het werd even stil, daarna klonk er een golf van gelach. Voor de gasten was het een luchtig moment, maar voor mij voelde het kwetsbaar.
Peter stond naast me en lachte mee. Maar hij wist hoe belangrijk dit voor me was. Ik had hem vaker verteld dat ik niet van grappen hield tijdens belangrijke momenten.
Alleen in de drukte
Een jonge ober gaf me een servet en zijn rustige blik gaf me een moment van steun. Ik trok me terug uit de zaal om even adem te halen. Buiten voelde de frisse lucht als een opluchting.
Die avond, nog in mijn trouwjurk, zat ik op de rand van het bed. Peter kwam binnen, maar in plaats van troost kreeg ik verwijten. Volgens hem had ik de sfeer verpest. Toen hij zei: “Het was toch maar taart”, wist ik dat er iets fundamenteels ontbrak.
Het besef en de keuze
De volgende ochtend vroeg ik rustig of we ons huwelijk konden afronden. Hij stemde direct toe. Er volgde geen ruzie, geen drama. Het voelde als de juiste beslissing. Mijn ouders stonden aan mijn zijde en hielpen me deze periode door.
De weg naar herstel
In de weken daarna koos ik bewust voor stilte. Ik pakte mijn oude hobby schilderen weer op, vulde mijn huis met bloemen en maakte avondwandelingen. Langzaam vond ik mijn ritme terug. Ik leerde opnieuw genieten van de kleine dingen en vond de kracht om een nieuw begin te maken.
Een onverwachte boodschap
Een paar maanden later ontving ik een bericht via Facebook van de ober die me die avond had geholpen. “Je verdient beter dan hoe dat ging”, schreef hij. Zijn woorden raakten me.
We raakten aan de praat en ontdekten een gedeelde liefde voor boeken en films. Zijn naam was Chris, hij studeerde psychologie en werkte af en toe op evenementen. Onze gesprekken werden langer en persoonlijker, tot we besloten af te spreken voor koffie. Het voelde warm en veilig.
Tien jaar later
Vandaag vieren Chris en ik ons tienjarig jubileum. We wonen samen in een huisje met een vrolijke gele voordeur en een tuin vol zelfgekweekte tomaten. Op regenachtige avonden kijken we oude films, dicht tegen elkaar aan.
Soms fluistert hij: “Je bent nog steeds mooier dan die taart.” Dan glimlach ik. Want ik weet nu hoe het voelt om echt geliefd te zijn – precies zoals ik ben.