John de Bever in tranen na
verlies van hond Cuby: “Ik heb echt moeten huilen”
Voor veel mensen is een hond
meer dan een huisdier. Het is een maatje, een trouwe vriend en vaak
zelfs een volwaardig gezinslid. Dat geldt zeker voor Johan Derksen,
die onlangs afscheid moest nemen van zijn geliefde hond Cuby. Het
verlies kwam hard aan – niet alleen bij Derksen zelf, maar ook bij
zijn goede vriend John de Bever. “Ik heb echt moeten huilen,”
vertelt John openhartig.

Het bericht dat Cuby er niet
meer is, maakte diepe indruk. De viervoeter was al twaalf jaar een
vaste waarde in het leven van Johan Derksen en zijn vrouw. Het
verdriet is voelbaar, ook bij mensen die de hond slechts van een
afstand kenden. John de Bever zag Cuby wekelijks en noemt het
verlies ‘verschrikkelijk’.
Een trouwe vriend tot het
einde
Cuby, vernoemd naar
blueszanger Harry Muskee van Cuby + Blizzards, was al jaren een
bekend gezicht voor vaste kijkers van Vandaag Inside. Regelmatig sprak Johan
liefdevol over zijn hond, en voor velen was het duidelijk: Cuby was
geen gewone hond. Hij maakte deel uit van het gezin Derksen, sliep
bij Johan in bed en was bij hem op de meest alledaagse én
bijzondere momenten.
Maar afgelopen week kwam er
plotseling een einde aan die jarenlange band. Tijdens een
routinebezoek aan de dierenarts bleek dat Cuby ernstig ziek was.
Zijn pootje leek het probleem, maar het onderzoek wees op een veel
ernstiger situatie. De vooruitzichten waren slecht, en na overleg
werd besloten dat inslapen de enige humane optie was.

Een ingrijpend besluit, maar
volgens Johan de enige juiste keuze: Cuby had pijn, en er was geen
reële kans op herstel. “We konden hem niet laten lijden,” aldus
Johan.
John de Bever: “Ik ben er
kapot van”
Voor John de Bever, zelf een
fervent hondenliefhebber, was het nieuws een klap. De zanger, die
een hechte band onderhoudt met Johan, herinnert zich het moment
waarop hij het hoorde nog goed. “Hij belde me ’s morgens op met het
slechte nieuws: ‘Cuby is er niet meer’. Ik heb moeten huilen. Echt
waar. Het ging me door merg en been.”
John zag Cuby regelmatig en
had zelf een zwak voor de viervoeter. “Cuby was een lieverd. Hij
begroette me altijd enthousiast. Zo trouw, zo lief. Je voelt meteen
dat dat dier veel betekende. Het raakt je als je zoiets hoort,
zeker als je zelf ook van honden houdt.”
De zanger benadrukt dat het
verlies van een huisdier vaak wordt onderschat. “Voor mensen zonder
hond is het soms moeilijk te begrijpen. Maar wie het zelf heeft
meegemaakt, weet hoe groot het gemis is. Een hond geeft
onvoorwaardelijke liefde. Altijd.”

Derksen houdt zich sterk,
maar het verlies is voelbaar
Hoewel Johan Derksen in de
media bekendstaat om zijn uitgesproken meningen en stevige
uitspraken, ziet John ook een andere kant van hem. “Mensen denken
vaak dat hij een keiharde man is. Maar dat is maar de buitenkant.
Achter die grote mond zit een heel klein, gevoelig hartje.”
Volgens John probeert Johan
zich kranig te houden, maar is het gemis groot. “Ze kunnen zeggen
wat ze willen, maar Cuby sliep elke nacht bij hem in bed. Als je
dan na twaalf jaar ineens wakker wordt zonder dat dier naast je…
dat is niet niks. Dat gaat door merg en been.”
De pijn zit diep, en dat is
begrijpelijk. Zeker omdat Cuby altijd aanwezig was in het dagelijks
leven van Johan en zijn vrouw. “Ze deden alles met hem. Hij hoorde
er gewoon bij,” aldus John.

Hondenliefhebbers begrijpen
het meteen
Het verdriet dat Johan en
John nu voelen, is voor andere hondenliefhebbers maar al te
herkenbaar. Een hond is niet alleen gezelschap; het is een vorm van
emotionele verbondenheid die niet in woorden is uit te drukken. Ze
voelen je stemming aan, zijn er op moeilijke dagen, en vieren ook
de mooie momenten met je mee.
John vat het treffend samen:
“Je kunt het bijna niet uitleggen aan iemand zonder hond, maar het
is echt liefde. Onvoorwaardelijk. Een hond vraagt niks, maar geeft
alles.”
Voor zowel Johan als John is
dat precies wat het afscheid zo pijnlijk maakt. “Er is ineens
stilte in huis. Een lege plek. Dat voel je in alles,” zegt
John.

Cuby was meer dan een hond:
symbool van rust en trouw
Cuby was niet alleen voor
Johan Derksen een gezelschapsdier; hij was ook een rustpunt. In het
vaak turbulente leven van een tv-persoonlijkheid bood Cuby een vorm
van stabiliteit en structuur. Even wandelen, even spelen, gewoon
even zijn. Dát is wat een hond geeft: aanwezigheid zonder
oordeel.
“Hij was er altijd,” vertelt
John. “En precies dat maakt het gemis zo rauw. Je beseft pas echt
wat een hond voor je betekent, als hij er niet meer is.”
Liefdevol afscheid
Het afscheid van Cuby
gebeurde in alle rust, bij de dierenarts. Johan en zijn vrouw waren
erbij, en ondanks de pijn hebben ze er bewust voor gekozen om Cuby
te laten gaan in een omgeving waar hij zich veilig voelde.

Dat is iets waar veel
huisdiereigenaren zich in kunnen herkennen: de laatste momenten nog
even dichtbij zijn, een aai over de kop, een fluistering dat het
goed is. “Het is de moeilijkste beslissing die je moet nemen, maar
tegelijk ook de liefste,” zegt John.
Een troostende
herinnering
Hoewel het verlies nu nog
vers is, blijven de herinneringen aan Cuby bestaan. De vrolijke
kwispel als Johan thuiskwam. De vertrouwde aanwezigheid op de bank.
De wandelingen door weer en wind. Het zijn momenten die gekoesterd
worden.
Voor John is er troost in het
delen van het verdriet. “Ik vind het mooi dat Johan het er eerlijk
over heeft. Dat hij laat zien dat het hem raakt. Dat is
krachtig.”

Verbondenheid in
verdriet
De reactie van John laat zien
hoe diep de vriendschap tussen hem en Johan gaat. Het gaat niet
alleen om optredens of televisie; het gaat om echte verbondenheid.
En in verdriet leer je elkaar vaak het best kennen.
“Het raakt mij, omdat het hém
raakt,” zegt John. “Als vriend voel je dat. Je leeft mee, je wil er
voor hem zijn.”
Conclusie: een viervoeter die
een leven lang bijblijft
Het afscheid van Cuby is een
pijnlijk moment in het leven van Johan Derksen, en ook voor zijn
naaste vrienden zoals John de Bever. Het verlies van een trouwe
viervoeter laat een leegte achter die niet zomaar wordt opgevuld.
Maar tegelijk toont het ook iets moois: hoe sterk de band kan zijn
tussen mens en dier, en hoeveel liefde daarin zit.
Voor Johan en John is het nu
vooral een kwestie van tijd, rouw, en het koesteren van
herinneringen. Want zoals John het zelf zegt: “Een hond laat een
pootafdruk achter op je hart. Die blijft.”
