Algemeen
John de Bever helemaal kapot door verdrietig overlijden: ”Ik heb echt moeten huilen”
John de Bever in tranen na verlies van hond Cuby: “Ik heb echt moeten huilen”
Voor veel mensen is een hond meer dan een huisdier. Het is een maatje, een trouwe vriend en vaak zelfs een volwaardig gezinslid. Dat geldt zeker voor Johan Derksen, die onlangs afscheid moest nemen van zijn geliefde hond Cuby. Het verlies kwam hard aan – niet alleen bij Derksen zelf, maar ook bij zijn goede vriend John de Bever. “Ik heb echt moeten huilen,” vertelt John openhartig.
Het bericht dat Cuby er niet meer is, maakte diepe indruk. De viervoeter was al twaalf jaar een vaste waarde in het leven van Johan Derksen en zijn vrouw. Het verdriet is voelbaar, ook bij mensen die de hond slechts van een afstand kenden. John de Bever zag Cuby wekelijks en noemt het verlies ‘verschrikkelijk’.
Een trouwe vriend tot het einde
Cuby, vernoemd naar blueszanger Harry Muskee van Cuby + Blizzards, was al jaren een bekend gezicht voor vaste kijkers van Vandaag Inside. Regelmatig sprak Johan liefdevol over zijn hond, en voor velen was het duidelijk: Cuby was geen gewone hond. Hij maakte deel uit van het gezin Derksen, sliep bij Johan in bed en was bij hem op de meest alledaagse én bijzondere momenten.
Maar afgelopen week kwam er plotseling een einde aan die jarenlange band. Tijdens een routinebezoek aan de dierenarts bleek dat Cuby ernstig ziek was. Zijn pootje leek het probleem, maar het onderzoek wees op een veel ernstiger situatie. De vooruitzichten waren slecht, en na overleg werd besloten dat inslapen de enige humane optie was.
Een ingrijpend besluit, maar volgens Johan de enige juiste keuze: Cuby had pijn, en er was geen reële kans op herstel. “We konden hem niet laten lijden,” aldus Johan.
John de Bever: “Ik ben er kapot van”
Voor John de Bever, zelf een fervent hondenliefhebber, was het nieuws een klap. De zanger, die een hechte band onderhoudt met Johan, herinnert zich het moment waarop hij het hoorde nog goed. “Hij belde me ’s morgens op met het slechte nieuws: ‘Cuby is er niet meer’. Ik heb moeten huilen. Echt waar. Het ging me door merg en been.”
John zag Cuby regelmatig en had zelf een zwak voor de viervoeter. “Cuby was een lieverd. Hij begroette me altijd enthousiast. Zo trouw, zo lief. Je voelt meteen dat dat dier veel betekende. Het raakt je als je zoiets hoort, zeker als je zelf ook van honden houdt.”
De zanger benadrukt dat het verlies van een huisdier vaak wordt onderschat. “Voor mensen zonder hond is het soms moeilijk te begrijpen. Maar wie het zelf heeft meegemaakt, weet hoe groot het gemis is. Een hond geeft onvoorwaardelijke liefde. Altijd.”
Derksen houdt zich sterk, maar het verlies is voelbaar
Hoewel Johan Derksen in de media bekendstaat om zijn uitgesproken meningen en stevige uitspraken, ziet John ook een andere kant van hem. “Mensen denken vaak dat hij een keiharde man is. Maar dat is maar de buitenkant. Achter die grote mond zit een heel klein, gevoelig hartje.”
Volgens John probeert Johan zich kranig te houden, maar is het gemis groot. “Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar Cuby sliep elke nacht bij hem in bed. Als je dan na twaalf jaar ineens wakker wordt zonder dat dier naast je… dat is niet niks. Dat gaat door merg en been.”
De pijn zit diep, en dat is begrijpelijk. Zeker omdat Cuby altijd aanwezig was in het dagelijks leven van Johan en zijn vrouw. “Ze deden alles met hem. Hij hoorde er gewoon bij,” aldus John.
Hondenliefhebbers begrijpen het meteen
Het verdriet dat Johan en John nu voelen, is voor andere hondenliefhebbers maar al te herkenbaar. Een hond is niet alleen gezelschap; het is een vorm van emotionele verbondenheid die niet in woorden is uit te drukken. Ze voelen je stemming aan, zijn er op moeilijke dagen, en vieren ook de mooie momenten met je mee.
John vat het treffend samen: “Je kunt het bijna niet uitleggen aan iemand zonder hond, maar het is echt liefde. Onvoorwaardelijk. Een hond vraagt niks, maar geeft alles.”
Voor zowel Johan als John is dat precies wat het afscheid zo pijnlijk maakt. “Er is ineens stilte in huis. Een lege plek. Dat voel je in alles,” zegt John.
Cuby was meer dan een hond: symbool van rust en trouw
Cuby was niet alleen voor Johan Derksen een gezelschapsdier; hij was ook een rustpunt. In het vaak turbulente leven van een tv-persoonlijkheid bood Cuby een vorm van stabiliteit en structuur. Even wandelen, even spelen, gewoon even zijn. Dát is wat een hond geeft: aanwezigheid zonder oordeel.
“Hij was er altijd,” vertelt John. “En precies dat maakt het gemis zo rauw. Je beseft pas echt wat een hond voor je betekent, als hij er niet meer is.”
Liefdevol afscheid
Het afscheid van Cuby gebeurde in alle rust, bij de dierenarts. Johan en zijn vrouw waren erbij, en ondanks de pijn hebben ze er bewust voor gekozen om Cuby te laten gaan in een omgeving waar hij zich veilig voelde.
Dat is iets waar veel huisdiereigenaren zich in kunnen herkennen: de laatste momenten nog even dichtbij zijn, een aai over de kop, een fluistering dat het goed is. “Het is de moeilijkste beslissing die je moet nemen, maar tegelijk ook de liefste,” zegt John.
Een troostende herinnering
Hoewel het verlies nu nog vers is, blijven de herinneringen aan Cuby bestaan. De vrolijke kwispel als Johan thuiskwam. De vertrouwde aanwezigheid op de bank. De wandelingen door weer en wind. Het zijn momenten die gekoesterd worden.
Voor John is er troost in het delen van het verdriet. “Ik vind het mooi dat Johan het er eerlijk over heeft. Dat hij laat zien dat het hem raakt. Dat is krachtig.”
Verbondenheid in verdriet
De reactie van John laat zien hoe diep de vriendschap tussen hem en Johan gaat. Het gaat niet alleen om optredens of televisie; het gaat om echte verbondenheid. En in verdriet leer je elkaar vaak het best kennen.
“Het raakt mij, omdat het hém raakt,” zegt John. “Als vriend voel je dat. Je leeft mee, je wil er voor hem zijn.”
Conclusie: een viervoeter die een leven lang bijblijft
Het afscheid van Cuby is een pijnlijk moment in het leven van Johan Derksen, en ook voor zijn naaste vrienden zoals John de Bever. Het verlies van een trouwe viervoeter laat een leegte achter die niet zomaar wordt opgevuld. Maar tegelijk toont het ook iets moois: hoe sterk de band kan zijn tussen mens en dier, en hoeveel liefde daarin zit.
Voor Johan en John is het nu vooral een kwestie van tijd, rouw, en het koesteren van herinneringen. Want zoals John het zelf zegt: “Een hond laat een pootafdruk achter op je hart. Die blijft.”
De zaak rond de verdwijning en het tragische lot van de kleine Émile Soleil blijft Frankrijk en ver daarbuiten diep bezighouden. Wat begon als een verm!ssingsmelding in een rustig berggehucht groeide uit tot een van de meest aangrijpende en raadselachtige dossiers van de afgelopen jaren. Nieuwe forensische bevindingen werpen nu opnieuw een schaduw over het verhaal en zorgen voor een pijnlijke heropleving van vragen die tot op de dag van vandaag onbeantwoord blijven.
Een zomerdag die alles veranderde
Op 8 juli 2023 bracht de toen 2,5-jarige Émile Soleil een zomerse dag door bij zijn grootouders in Le Haut-Vernet, een klein en afgelegen dorpje in de Franse Alpen. Het gehucht telt slechts enkele tientallen inwoners en staat bekend om zijn rust, natuur en hechte gemeenschap. Niemand kon vermoeden dat deze rustige omgeving het decor zou worden van een drama dat het hele land zou raken.
Volgens de laatste bevestigde waarnemingen speelde Émile in de namiddag rond 17.00 uur in een steegje nabij het huis van zijn grootouders. Zij waren op dat moment bezig met de voorbereidingen voor een uitje en hadden niet meteen door dat de peuter uit het zicht was verdwenen. Toen de stilte te lang duurde en Émile nergens te vinden was, sloeg de paniek toe.
Een z0ektocht zonder precedent
Vrijwel direct na de verm!ssingsmelding werd een grootschalige z0ekactie op touw gezet. Honderden mensen, waaronder p0litieagenten, gendarmes, vrijwilligers en redd!ngswerkers, doorzochten het bergachtige gebied. Speurh0nden werden ingezet, helikopters met warmtecamera’s cirkelden boven het dorp en elk pad, ravijn en bosrand werd zorgvuldig uitgekamd.
De omstandigheden waren moeilijk: steile hellingen, dichte begroeiing en wisselende weersomstandigheden bemoeilijkten het werk. Ondanks de enorme inzet bleef elke dag zonder resultaat. Wat aanvankelijk werd gezien als een mogelijke verdwaling of ongeluk, veranderde langzaam in een mysterie dat steeds zwaarder begon te wegen.
Nationale en internationale aandacht
Na weken en maanden zonder duidelijkheid groeide de zaak uit tot een nationaal symbool van onmacht en verdriet. Posters met de foto van de blonde peuter verschenen in dorpen en steden door heel Frankrijk. Media besteedden dagelijks aandacht aan de z0ektocht, terwijl ook internationale nieuwsorganisaties het verhaal oppikten.
Geruchten deden volop de ronde: was Émile verdwaald en ten prooi gevallen aan de natuur, was er sprake van een ongeval, of was er iets anders aan de hand? Officiële instanties hielden zich op de vlakte en benadrukten dat alle scenario’s openbleven.
Een schokkende vondst
Eind maart 2024 kwam er onverwacht een doorbraak. Een wandelaar stuitte tijdens een tocht op menselijke resten op een steil bergpad, op ongeveer 25 minuten lopen van het dorp. Forensisch onderzoek bevestigde later dat het ging om de schedel van Émile. In de omgeving werden ook andere botten, een T-shirt en ondergoed aangetroffen.
Opvallend was dat de resten niet begraven waren, maar bloot hadden gelegen aan weer en wind. Daarnaast vertoonde de kleding geen tekenen van langdurige blootstelling aan de elementen. Dit voedde de hypothese dat het lichaam mogelijk elders was geweest en pas later op deze plek was neergelegd.
Nieuwe forensische inzichten
Nu, ruim een jaar na de vondst, zijn er nieuwe details bekend geworden uit forensisch onderzoek, zo meldt de Franse zender BFMTV op basis van bronnen dicht bij het onderzoek. Deskundigen hebben letsel vastgesteld aan de schedel van Émile dat niet overeenkomt met een val, een aanrijding of een mogelijke confrontatie met dieren.
Volgens de onderzoekers wijst het letsel op een doelgerichte harde klap met een voorwerp. Daarmee wordt een ongeluk steeds minder waarschijnlijk en komt de mogelijkheid van menselijk ingrijpen nadrukkelijker in beeld. Officiële instanties blijven voorzichtig in hun formuleringen, maar erkennen dat deze bevinding het onderzoek in een andere richting duwt.
Focus op de directe omgeving
In maart 2025 werden de grootouders van Émile, samen met een oom en tante, aangehouden voor verhoor. Zij werden verdacht van mogelijke betrokkenheid bij d00dslag en het verbergen van een lichaam. Na intensieve ondervragingen werden zij echter weer vrijgelaten, bij gebrek aan voldoende bewijs om hen vast te houden.
Een buurman, die geldt als belangrijke getuige, verklaarde dat hij Émile kort voor zijn verdwijning nog had gezien. Hij zou ook familieleden in dezelfde richting hebben zien lopen. Tegenstrijdigheden in verklaringen over tijdstippen en gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat justitie de directe kring rond het kind nauwlettend blijft volgen.
Een zaak die blijft knagen
Hoewel er momenteel niemand wordt vervolgd, is het onderzoek nog altijd gaande. Justitie houdt rekening met het scenario dat Émile het dorp nooit levend heeft verlaten. Een van de hypotheses is dat zijn lichaam gedurende langere tijd in een afgesloten ruimte, zoals een schuur of bijgebouw, heeft gelegen voordat het uiteindelijk op de vindplaats terechtkwam.
Deze veronderstelling roept veel vragen op binnen en buiten Frankrijk. Hoe kon zoiets plaatsvinden in een klein en hecht dorp? Wie wist wat, en wanneer? En waarom is er na al die tijd nog geen definitieve duidelijkheid?
Collectief verdriet en onmacht
De zaak rond Émile Soleil raakt aan iets universeels: de kwetsbaarheid van kinderen en het diepe gevoel van onrecht wanneer een jong leven abrupt eindigt. Voor veel mensen staat het dossier symbool voor onbeantwoorde vragen en het pijnlijke besef dat sommige mysteries misschien nooit volledig zullen worden opgelost.
Tegelijkertijd is er hoop dat de waarheid, hoe moeilijk ook, ooit alsnog aan het licht komt. Elk nieuw detail, elk forensisch inzicht en elke verklaring kan bijdragen aan een beter begrip van wat er die zomerdag in 2023 is gebeurd.
Blijvende impact
Meer dan twee jaar na de verdwijning blijft de naam van Émile Soleil verbonden aan een van de meest aangrijpende zaken van Frankrijk. De affaire blijft het publieke debat voeden en laat zien hoe groot de behoefte is aan duidelijkheid, gerechtigheid en afsluiting.
Of die er ooit volledig zullen komen, blijft onzeker. Wat vaststaat, is dat het verhaal van Émile diepe sporen heeft nagelaten en dat velen blijven hopen op antwoorden die recht doen aan het korte leven van een jongetje dat nooit vergeten zal worden.