Algemeen
Groot verlies voor Monique Westenberg: volgt uitvaart vanuit New York
Monique Westenberg neemt op afstand afscheid van dierbare vriendin tijdens verdrietige periode in New York
Voor Monique Westenberg is haar vakantie in New York overschaduwd door intens verdriet. Terwijl ze duizenden kilometers van huis was, moest ze afscheid nemen van een dierbaar persoon in haar leven. De uitvaart vond plaats in Nederland, maar Monique kon het afscheid op afstand volgen via een livestream. Op sociale media deelt ze haar emoties en dankbaarheid voor veertig jaar vriendschap.
“Afscheid van de allerliefste via livestream”
In haar Instagram Stories laat Monique op openhartige wijze weten hoe deze onverwachte gebeurtenis haar geraakt heeft. “Afscheid van de allerliefste via livestream,” schrijft ze bij een ingetogen zwart-witafbeelding. “Veel en veel te jong ben je zo onverwachts naar de andere kant gegaan.” De pijn van het verlies is voelbaar in haar woorden. Wat bedoeld was als een inspirerende reis naar de Verenigde Staten, veranderde plots in een periode van rouw op afstand.
Monique was niet fysiek aanwezig bij de uitvaart, maar slaagde er wel in om op symbolische wijze toch dichtbij te zijn. “Ik heb zondag thuis afscheid mogen nemen en je kunnen bedanken voor veertig jaar liefde en herinneringen,” vertelt ze in een emotioneel bericht. “Dankjewel dat jij in mijn leven was, lieve Karin. Ik houd van jou.”
Met deze persoonlijke woorden neemt Monique afscheid van een vriendin die al bijna haar hele leven deel uitmaakte van haar bestaan. Het verlies komt onverwacht, maar de herinneringen blijven. “Veertig jaar lang samen lachen, praten en groeien… Dat neem ik mee voor altijd,” voegt ze nog toe.
Liefdevol, maar eerlijk: Monique’s bericht over haar vader
Opvallend genoeg deelde Monique dit weekend ook een ander emotioneel bericht, dit keer over haar vader. Juist op Vaderdag reflecteerde ze op hun relatie. En zoals vaker bij Monique, was dat niet zonder eerlijkheid en nuance.
Op Instagram Stories postte ze een jeugdfoto van zichzelf met haar vader, vergezeld van een tekst die even liefdevol als confronterend is: “Soms kan ik je niet uitstaan,” schrijft ze. “Maar dan besef ik me dat ik als kind gekozen heb voor jou als mijn papa. En dat ook jij je onopgeloste trauma’s hebt, waardoor je bent wie je bent.”
De boodschap werd door duizenden volgers gelezen. De openheid raakte een snaar: herkenning, emotie en begrip stroomden binnen via reacties. Monique besluit haar bericht met een zekere berusting: “En ja… Dat zal niet meer veranderen op deze leeftijd.”
Het is tekenend voor de manier waarop Monique zich uit: open, reflecterend en zonder franje. Haar woorden zijn vaak recht uit het hart – of het nu over verdriet, liefde, verlies of familiebanden gaat. Ze kiest er bewust voor om niet alleen de mooie momenten te delen, maar ook de moeilijke.
Een periode vol emoties: vakantie, verdriet en zelfreflectie
De reis naar New York was voor Monique bedoeld als een moment van ontspanning. Samen met haar zoon André junior, of ‘Dré’ zoals hij liefkozend wordt genoemd, geniet ze zichtbaar van moeder-zoonmomenten in de bruisende stad. De skyline, musea en kleurrijke stadswijken passeren op Instagram allemaal de revue.
Maar achter de mooie plaatjes schuilt een zwaardere realiteit. De combinatie van vakantie en verlies zorgt voor een emotionele spagaat. “Je wilt genieten, maar tegelijkertijd zit je hoofd elders,” schrijft ze. De livestream van de uitvaart was een klein beetje houvast. Een digitaal venster naar het thuisfront, op het moment dat haar hart daar het meest naar verlangde.
Veertig jaar vriendschap
Karin – de vriendin van wie Monique nu afscheid moet nemen – was al sinds haar jeugd een vaste waarde in haar leven. “We groeiden samen op, deelden lief en leed,” schrijft ze. “Iedere herinnering aan jou is een stukje van mijn levensverhaal.” Het is duidelijk dat dit verlies Monique diep treft.
Volgens bekenden van Monique hadden de twee een hechte band. Ze deelden niet alleen herinneringen uit het verleden, maar spraken elkaar ook nog regelmatig. Dat het afscheid zo onverwacht komt, maakt het des te pijnlijker. Toch koestert Monique de laatste momenten die ze samen hadden: het thuisbezoek voor haar vertrek naar New York, het gesprek, de knuffel, het dankjewel.
Monique blijft zichzelf: echt, eerlijk en zonder filter
In een wereld waarin veel BN’ers ervoor kiezen om hun verdriet achter gesloten deuren te houden, blijft Monique trouw aan haar eigen stijl. Ze laat de wereld meekijken, maar doet dat op haar eigen voorwaarden. “Ik deel wat voor mij goed voelt,” heeft ze in eerdere interviews gezegd. “Soms is dat vrolijk, soms verdrietig. Maar het is altijd echt.”
Die echtheid is wat haar volgers zo waarderen. Of het nu gaat over rouw, moederliefde, twijfels of herinneringen: Monique weet haar woorden altijd menselijk en raak te maken.
Reacties van volgers: troost en steun
Onder de foto’s en Stories stromen de reacties binnen. “Sterkte lieve Monique,” schrijft een volger. “Wat een verlies, maar ook: wat een prachtig eerbetoon.” Anderen delen eigen ervaringen met verlies, waardoor een warme digitale kring van steun ontstaat. In tijden van verdriet lijkt de afstand tussen beroemd en ‘gewoon’ even te verdwijnen. Monique wordt benaderd als vrouw, moeder en vriendin – niet alleen als bekende Nederlander.
Stil staan bij het leven
Het is niet voor het eerst dat Monique stilstaat bij verlies of persoonlijke groei. In het verleden deelde ze ook haar gevoelens rondom het einde van haar relatie met André Hazes, haar proces als alleenstaande moeder en de uitdagingen van het bekende leven. Elke fase in haar leven brengt nieuwe inzichten – en Monique schrikt er niet voor terug die te benoemen.
Deze week bracht haar in een achtbaan van gevoelens: vreugde met haar zoon in een wereldstad, verdriet om het verlies van een vriendin, en reflectie over de band met haar vader. Maar zoals ze eerder al eens zei: “Het leven komt in golven. En ik leer elke keer weer een beetje beter zwemmen.”
Afscheid nemen op afstand: pijnlijk, maar waardevol
Hoewel het afscheid via een scherm nooit hetzelfde is als fysiek aanwezig zijn, is Monique dankbaar dat ze op deze manier toch kon deelnemen aan het afscheid van Karin. “Ik had gehoopt je vast te kunnen houden. Maar dat ik erbij kon zijn via beeld, betekent heel veel voor me.”
Voor Monique, en voor velen met haar, is dit een voorbeeld van hoe technologie troost kan bieden wanneer fysieke aanwezigheid niet mogelijk is. “Het was niet zoals ik het had gewenst. Maar het was genoeg om te voelen: ik was erbij.”
Rust, liefde en herinnering
Voor nu staat Monique stil bij het leven dat was, de liefde die blijft, en de herinneringen die haar bijblijven. Ze sluit haar bericht af met een zin die alles samenvat: “Lieve Karin, rust zacht. En blijf dichtbij. Altijd.”
Met die woorden laat ze niet alleen haar verdriet spreken, maar ook haar kracht. Monique Westenberg blijft, ondanks alles, dicht bij zichzelf. En misschien is dat wel haar grootste kracht.
Zoe’s zoektocht naar antwoorden: van vage klachten naar helderheid en hoop
In de zomer van 2024 begon voor Zoe Gardner-Lawson een onverwachte reis. Waar ze eerst dacht dat een simpele blaasontsteking de oorzaak was van haar ongemakken, bleek al snel dat er meer aan de hand was. Haar verhaal is een krachtig voorbeeld van hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren, door te vragen en je niet neer te leggen bij vage klachten.
De eerste signalen
Het begon onschuldig. Zoe merkte tijdens de warme zomermaanden dat er een lichte spanning in haar onderrug zat. Ze schonk er niet direct veel aandacht aan – ze had een druk gezin, drie kinderen en een volle agenda. Toen de klachten bleven terugkomen, besloot ze toch haar huisarts te bellen. Die stelde haar gerust en schreef een kuur van vijf dagen antibiotica voor, omdat het waarschijnlijk om een blaasontsteking ging.
Na afloop van de kuur voelde Zoe echter nauwelijks verbetering. Haar energie bleef laag en haar lichaam gaf kleine maar duidelijke signalen dat er iets niet klopte. Ze begon bewuster te letten op hoe ze zich door de dag heen voelde en hoe lang het duurde voordat ze herstelde van gewone taken.
Toenemende zorgen
Waar ze ooit een energieke en actieve moeder was, merkte Zoe dat ze nu vaker moest rusten. Haar kinderen vroegen waarom mama zoveel tussendoor ging liggen, en dat zette haar aan het denken. Ze besloot al haar klachten en ervaringen op te schrijven in een notitieboekje.
De pijn verplaatste zich langzaam naar haar buik, wat haar extra ongerust maakte. Ondanks de vermoeidheid bleef ze liefdevol aanwezig voor haar gezin: koken, knutselen en samen spelen bleven belangrijk. Maar ze voelde dat ze meer duidelijkheid nodig had.
De volgende stap: opnieuw naar de dokter
In september plande Zoe een nieuwe afspraak. Deze keer nam haar huisarts uitgebreid de tijd en verwees haar door naar een medisch centrum voor verder onderzoek. Bij de spoedeisende hulp werd ze serieus genomen. Artsen onderzochten haar zorgvuldig en voerden een CT-scan uit. Hoewel er niets verontrustends werd gevonden, bleef Zoe’s intuïtie zeggen dat er meer aan de hand was.
Haar doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat extra onderzoeken werden ingepland. Dat gaf haar een gevoel van controle – ze wist dat ze op de goede weg was.
Verhoogde bloedwaarden en een doorbraak
Een bloedonderzoek volgde en liet verhoogde ontstekingswaarden zien. Artsen legden uit dat haar CRP-waarden hoger waren dan normaal, een teken dat er ergens in het lichaam een ontstekingsproces gaande was. Ze kreeg rustig uitleg over mogelijke oorzaken en vervolgonderzoeken.
Door actief vragen te stellen en alles goed te willen begrijpen, bouwde Zoe een fijne samenwerking op met haar medische team. Ze voelde zich serieus genomen en begreep eindelijk beter wat er in haar lichaam gebeurde.
De ontdekking die alles veranderde
Op haar verzoek werd een uitgebreide scan gemaakt. Deze liet een kleine verdikking zien in haar buikstreek. Hoewel het spannend was om dit te horen, gaf het ook opluchting: er was eindelijk een duidelijke verklaring voor haar klachten.
De artsen stelden een nauwkeurig plan op, met regelmatige controles en mogelijke behandelingsopties. Zoe voelde zich opgelucht dat er nu een concreet pad lag. Haar kalme en open houding hielp om stap voor stap vooruit te kijken.
Het behandelplan: zorg op maat
Er werd gekozen voor een op maat gemaakt behandeltraject. Zoe begon aan een chemotherapie die was afgestemd op haar persoonlijke situatie en energieniveau. Het medische team hield nauw contact met haar thuissituatie, zodat de behandeling zo draaglijk mogelijk bleef.
Samen met haar gezin maakte ze schema’s voor rust, lichte beweging en ontspanning. Ze wandelde waar mogelijk, at gezond en probeerde haar energie bewust te verdelen. Deze structuur gaf haar houvast en kracht om de behandeling vol te houden.
Hoop en perspectief
De eerste resultaten van de behandeling waren positief. Artsen bespraken de mogelijkheid van een aanvullende ingreep om haar herstel verder te ondersteunen. Zoe kreeg de ruimte om vragen te stellen en een weloverwogen keuze te maken.
Met hulp van een zorgcoördinator stelde ze een praktisch herstelplan op, inclusief advies over voeding en beweging. Ze werkte bewust aan spierversterking en leerde ontspanningstechnieken om mentaal veerkrachtig te blijven.
Pleidooi voor vroege screening
Zoe besloot haar ervaring te gebruiken om anderen te helpen. Ze pleit ervoor om de leeftijdsgrens voor preventieve darmonderzoeken te verlagen. Volgens haar zouden veel mensen baat hebben bij een vroegtijdige check, zodat mogelijke problemen sneller ontdekt kunnen worden.
Artsen reageerden positief op haar betrokkenheid. Haar oproep wordt inmiddels door veel mensen gedeeld op sociale media en heeft geleid tot meer bewustwording rondom darmgezondheid.
Een boodschap voor anderen
Zoe wil dat haar verhaal anderen aanmoedigt om alert te zijn op veranderingen in hun lichaam. Kleine signalen – zoals aanhoudende vermoeidheid of buikpijn – verdienen aandacht. Haar tip: houd een dagboek bij van je klachten, zodat je huisarts een duidelijk overzicht krijgt.
Ze ontdekte dat voldoende rust, gezonde voeding en steun van haar omgeving essentieel waren voor haar herstel. Vrienden en buren hielpen met praktische zaken, waardoor zij zich kon focussen op genezing.
Omringd door steun
Naast de medische zorg kreeg Zoe enorme steun van haar sociale netwerk. Familie, vrienden en zelfs onbekenden stuurden lieve berichten. Een online inzamelingsactie werd gestart om haar aanvullende behandelingen te financieren en kreeg veel respons.
Deze steun gaf Zoe een extra motivatie om door te gaan en haar verhaal te blijven delen. Door open te communiceren over haar proces, inspireert ze anderen om beter voor zichzelf te zorgen.
Conclusie
Zoe’s verhaal is er één van volharding, hoop en de kracht van luisteren naar je lichaam. Haar weg van vage klachten naar een duidelijk behandelplan laat zien hoe belangrijk het is om door te vragen en actief mee te denken over je gezondheid.
Ze is vastbesloten om anderen te inspireren en pleit voor bewustzijn, preventie en open communicatie met zorgverleners. Haar boodschap is duidelijk: stel je gezondheid nooit uit.