-

Algemeen

Jada Borsato wil niet naar school en ook niet werken

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Jada Borsato kiest haar eigen weg: “Ik hoef geen Plan B, dit is wie ik ben”

In een wereld waarin de kinderen van bekende Nederlanders vaak onder een vergrootglas liggen, is het niet eenvoudig om je eigen identiteit te vinden. Jada Borsato, dochter van zanger Marco Borsato en presentatrice Leontine Ruiters, spreekt zich nu uit over haar keuzes, toekomstplannen en de druk die komt kijken bij haar achternaam. Haar verhaal roept herkenning op én discussie: hoe vind je je plek als je naam al beroemd is?

Op eigen tempo

Jada Borsato (geboren in 2002) groeit op in een wereld van muziek, spotlights en camera’s. Haar vader was jarenlang een van de meest geliefde zangers van Nederland, en haar moeder schitterde in talloze televisieprogramma’s. Toch voelt Jada geen drang om dat voorbeeld exact te volgen. In een openhartig interview met het AD vertelde ze recent over haar levenskeuzes: “Ik ben gestopt met school na de middelbare. En nee, ik heb geen Plan B. Dit is het.”

Het klinkt zelfverzekerd, misschien zelfs een tikje eigenzinnig, maar het is vooral oprecht. Jada probeert haar eigen pad te vinden – zonder haast, zonder vast omlijnd plan, maar wél met steun van haar ouders.

“Mijn vader en mijn moeder staan achter mij. Ze zeggen altijd: je moet doen wat je gelukkig maakt.”

Jada Borsato

Zonder muzikale ambities?

In de media wordt er soms kritisch gekeken naar kinderen van BN’ers die proberen door te breken in dezelfde wereld als hun ouders. Van Sem van Dijk tot de familie Froger: de verwachtingen zijn vaak torenhoog, maar succes is allerminst vanzelfsprekend.

Ook Jada krijgt met die verwachtingen te maken. Haar broer Luca probeert het als muzikant, maar scoorde tot nu toe geen hit. En ook Jada’s eigen eerste single Blik Op Jou, die vorig jaar uitkwam, vond maar beperkt gehoor bij het grote publiek. De videoclip werd zo’n 53.000 keer bekeken op YouTube – geen flop, maar ook geen virale doorbraak.

Toch laat Jada zich daar niet door uit het veld slaan. Muziek is voor haar een expressiemiddel, geen doel op zich. “Ik hoop heel erg dat ik hier een carrière uit kan halen,” zegt ze. “Maar ik wil vooral doen wat goed voelt.”

Een generatie in ontwikkeling

Jada staat symbool voor een generatie jonge volwassenen die het traditionele pad loslaten. In plaats van meteen door te studeren of een vaste baan te zoeken, kiezen ze vaker voor rust, ruimte en zelfontwikkeling. Niet uit gemakzucht, maar vanuit de wens om écht te ontdekken wie ze zijn.

Voor Jada betekent dat voorlopig: geen opleiding, geen negen-tot-vijf en geen gejaag naar snelle successen. Ze woont thuis, werkt aan creatieve projecten en bouwt langzaam aan haar eigen profiel. Of dat via muziek, media of iets heel anders zal zijn, is nog open.

“Als ik het doe, dan moet het écht van mij zijn. Geen kopie van mijn vader of moeder. Ik ben Jada.”

Jada Borsato

Steun van het thuisfront

Waar anderen misschien hun wenkbrauwen zouden fronsen bij zo’n vrije levensinvulling, tonen Marco en Leontine zich juist ondersteunend. Ze weten als geen ander hoe intens de spotlights kunnen zijn, en geven hun dochter de ruimte om fouten te maken, te groeien en keuzes te herzien.

Volgens Jada is het belangrijk dat ze zich veilig voelt in haar proces. “Ze zeggen niet: ‘Ga iets nuttigs doen.’ Ze zeggen: ‘Doe wat jou gelukkig maakt.’ En dat is zó waardevol.”

De schaduw van bekendheid

Toch is het niet eenvoudig om te functioneren met een beroemde achternaam. Elk stapje dat Jada zet, wordt vergeleken met het verleden van haar ouders. Elke creatieve poging wordt afgezet tegen de muzikale successen van Marco of de mediavaardigheid van Leontine.

Dat legt extra druk op iemand die nog aan het ontdekken is wie ze zelf wil zijn. Het publiek verwacht vaak al een volledig gevormde artiest, terwijl Jada zich nog volop aan het ontwikkelen is.

In die zin is haar eerlijkheid verfrissend. Geen grootse aankondigingen of verkooppraatjes, maar gewoon: “Dit ben ik nu, en ik zie wel waar het heen gaat.”

Kritiek in de media

Sommige media uitten zich de afgelopen tijd sceptisch over Jada’s ambities. Zo werd opgemerkt dat ze “geen opleiding, geen geld en geen muzikale opleiding” zou hebben, en dat ze vooral “thuiszit”. Het zijn harde woorden, die haaks staan op de zachtere toon van Jada zelf.

In een interview met Weekend vroeg een journalist bijvoorbeeld naar het tegenvallende succes van haar single. “Die haalde de hitlijsten niet,” klonk het. Toch reageerde Jada daar ontspannen op. Ze weet dat roem niet allesbepalend is, en dat groei ook in stilte plaatsvindt.

Het is een boodschap die misschien niet spectaculair klinkt, maar wél veelzeggend is: ze laat zich niet leiden door cijfers of clicks, maar door gevoel.

Niet iedereen hoeft te schitteren op het podium

De verwachtingen van het publiek zijn vaak gebaseerd op het verleden. Als kind van een zanger verwacht men dat je óók hits scoort. Als dochter van een presentatrice, dan moet je vanzelfsprekend vlot zijn voor de camera. Maar niet elk pad hoeft via het podium te lopen.

Misschien ligt Jada’s toekomst wel in schrijven, ontwerpen, coachen of ondernemen. Misschien wordt ze een inspirator op een heel ander vlak. En misschien komt het muzikale verhaal later nog. Wat nu vooral telt, is dat ze haar eigen tempo durft te volgen.

Een zoektocht in de schaduw van een familienaam

Wat Jada’s verhaal interessant maakt, is niet het ‘gebrek’ aan concrete successen, maar juist haar eerlijkheid over het niet-weten. In een samenleving die snelheid en zichtbaarheid beloont, kiest zij voor vertraging en verdieping.

Ze is geen gelikte mediapersoonlijkheid, maar een jonge vrouw die haar weg zoekt. En daarin is ze – misschien tegen de verwachting in – voor veel mensen herkenbaarder dan ze zelf beseft.


Wat vind jij van de keuzes van Jada Borsato?

Moet je als kind van een BN’er meteen presteren, of is het juist goed dat ze haar eigen weg zoekt? Laat je mening achter in de reacties en praat mee over jongeren, druk van buitenaf en de zoektocht naar identiteit.

Jada Borsato

Algemeen

Rico Verhoeven wint weer, maar kijkers hebben het allemaal ergens anders over

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Rico Verhoeven wint opnieuw tijdens Glory 100, maar kijkers zijn kritisch: “Weer geen spektakel”

Rico Verhoeven blijft ook na Glory 100 de onbetwiste koning van het kickboksen. De 36-jarige wereldkampioen stapte zaterdagavond opnieuw als winnaar uit de ring, ditmaal na een strategisch duel tegen de Russische vechter Artem Vakhitov. Ondanks de winst zijn veel fans kritisch: waar men had gehoopt op vuurwerk, kregen zij vooral tactiek te zien. Op sociale media stromen de reacties binnen: “Weer zo saai,” klinkt het.

De verwachtingen voor Glory 100 waren hooggespannen. Niet alleen omdat het een jubileumeditie van het vechtsportevenement betrof, maar ook omdat Verhoeven al meer dan 4.000 dagen ongeslagen wereldkampioen is in het zwaargewicht. Toch verliep het gevecht minder spectaculair dan gehoopt.

Een schaakspel in plaats van een knock-out

Voorafgaand aan het duel gaf Verhoeven zelf al aan dat het een strategische wedstrijd zou worden. In interviews vergeleek hij het gevecht met een schaakpartij: geen wilde stoten, maar doordachte bewegingen, timing en controle. “Deze man is geen standaard tegenstander. Hij is technisch, ervaren en gevaarlijk,” waarschuwde Rico.

Die verwachting kwam uit. Van een explosieve confrontatie was nauwelijks sprake. De eerste ronde verliep kalm, waarbij beide vechters vooral aftastten. Pas in de tweede ronde kwam er iets van spanning toen Vakhitov indruk maakte met een spinning backfist, een draaiende vuistslag die Verhoeven vol op de buik trof.

De Nederlander wankelde even en leek kort buiten adem, maar wist zich snel te herpakken. Toch kwam er in de daaropvolgende ronden geen moment waarop het publiek op het puntje van de stoel zat.

Het publiek laat zich horen

In de zaal werd het gebrek aan actie duidelijk gevoeld. Het publiek liet meerdere keren luidkeels merken dat het meer spektakel wilde. Kreten als “Actie, actie, actie!” galmden door de arena, vooral tijdens de vierde en vijfde ronde.

Verhoeven probeerde in de derde ronde nog de druk op te voeren, maar het lukte hem niet om Vakhitov echt in de problemen te brengen. De Rus, zelf voormalig kampioen in het lichtzwaargewicht, hield stand en speelde het tactisch slim.

Na vijf ronden wees de jury Verhoeven unaniem aan als winnaar op basis van punten. Daarmee blijft hij wereldkampioen zwaargewicht in Glory, een titel die hij al sinds 2014 verdedigt. Zijn totale dominantie in de sport blijft dus overeind, al was het deze keer niet met een daverend applaus.

Een sportieve boodschap en excuses van Rico

Wat opviel na afloop, was de manier waarop Verhoeven het publiek toesprak. In een zeldzaam eerlijke toespraak bood hij zijn excuses aan voor het gebrek aan spektakel. “Sorry jongens, dit werd niet het vuurwerk waar jullie op hoopten. Maar deze man is zó gevaarlijk, je kunt geen risico’s nemen,” sprak hij, verwijzend naar Vakhitov.

Het komt niet vaak voor dat een vechter zijn supporters publiekelijk aanspreekt op deze manier, zeker niet na een overwinning. Verhoeven toonde zich daarmee niet alleen een kampioen in de ring, maar ook een sportman met gevoel voor zijn publiek.

Na zijn woorden over het gevecht vroeg hij ook nog om een moment van stilte voor Gaza, wat hem bij sommigen op lof en bij anderen op discussie kwam te staan. Toch bleef het respectvol en ingetogen, en werd zijn verzoek door het publiek ingewilligd.

Kritiek op social media: “Kampioen, maar geen entertainer meer”

Op sociale media is de kritiek op Verhoevens optreden niet mals. Vooral fans die rekenden op een gevecht met meer flair, uiten hun teleurstelling. “Het voelt alsof ik naar een herhaling kijk van zijn vorige partijen,” schrijft een gebruiker. Een ander stelt: “Rico is een machine, maar de vonk is eraf.”

Sommige volgers vergelijken de wedstrijd met eerdere, meer dynamische partijen uit zijn carrière, waarin Verhoeven wel wist te verrassen met krachtige combinaties en beslissende knock-outs. Sinds enkele jaren lijkt hij echter steeds vaker te kiezen voor controle en puntenwinst.

Toch zijn er ook fans die begrip tonen voor zijn strategie. “Je blijft geen kampioen als je domme risico’s neemt,” schrijft iemand op X (voorheen Twitter). “Hij blijft tactisch een meester, al is het soms lastig om naar te kijken.”

Vakhitov: waardige tegenstander

Hoewel Artem Vakhitov uiteindelijk verloor op punten, krijgt hij veel lof voor zijn optreden. De Rus, voormalig Glory-kampioen in een lagere gewichtsklasse, liet zien dat hij technisch goed onderlegd is en over een sterke verdediging beschikt. Zijn spinning backfist was een van de weinige hoogtepunten van het gevecht, en leverde hem zelfs tijdelijk het initiatief op.

Voor Vakhitov was het zijn debuut in het zwaargewicht bij Glory. Hij maakte het Verhoeven moeilijker dan velen vooraf hadden verwacht, en zal waarschijnlijk terugkeren in toekomstige line-ups.

Kampioen sinds 2014: indrukwekkende reeks

Ondanks de kritiek blijft Rico Verhoeven een klasse apart. Hij is al meer dan 4.000 dagen onafgebroken wereldkampioen, iets wat in het moderne kickboksen nauwelijks voorkomt. Zijn laatste verlies dateert van vóór zijn Glory-periode, en sindsdien versloeg hij grote namen zoals Badr Hari, Jamal Ben Saddik en Benjamin Adegbuyi.

Met zijn overwinning op Vakhitov zet hij zijn reeks voort, al groeit de roep om een nieuwe, spannende uitdager. Glory zal ongetwijfeld nadenken over hoe toekomstige partijen weer meer spektakel kunnen bieden zonder de sportieve integriteit te verliezen.

Wat nu voor Rico Verhoeven?

Verhoeven zelf liet na afloop weten eerst rust te willen nemen. “Ik heb me maandenlang voorbereid op deze partij. Nu is het tijd om weer even bij familie te zijn en het hoofd leeg te maken,” aldus de kampioen.

Over een volgende tegenstander is nog niets bekendgemaakt, maar fans hopen dat Glory in 2025 met een nieuwe uitdager komt die Verhoeven echt tot het uiterste kan dwingen. Namen als Antonio Plazibat of een mogelijke rematch met Badr Hari worden al voorzichtig genoemd.

Conclusie: overwinning met gemengde gevoelens

Rico Verhoeven behoudt zijn titel, blijft ongeslagen en toont zich een tactisch meester. Maar het uitblijven van spektakel zorgt ervoor dat zijn overwinning tijdens Glory 100 met gemengde gevoelens wordt ontvangen.

De kampioen zelf is zich daarvan bewust en toonde na afloop meer dan ooit zijn menselijke kant. Met respect voor zijn tegenstander, een verontschuldiging aan zijn fans en een moment van stilte voor wereldproblematiek, liet hij zien dat sport ook gaat over verbinding en verantwoordelijkheid.

Lees verder