Yvon Jaspers openhartig over broer Willem en
Parkinson: “Laat zijn z!ekte ergens goed voor zijn”
Voor presentatrice Yvon Jaspers
(51) is het leven de afgelopen jaren drastisch veranderd. Haar
broer Willem kreeg de diagnose Parkinson, een ingrijpende
hersenz!ekte die hun hele familie in beweging heeft gezet. In het
zomernummer van het LINDA.vakantieboek spreekt Yvon openhartig over
de impact van deze aandoening, de kracht van haar broer, en hoe ze
probeert betekenis te geven aan iets wat zo pijnlijk is.

“Het zet alles op z’n kop”
Wanneer Yvon begint te
vertellen over Willem, is het duidelijk dat zijn diagnose het gezin
diep heeft geraakt. “Mijn broer heeft de snelst groeiende
hersenz!ekte ter wereld,” zegt ze. “Je schrikt je kapot als je je
erin verdiept.” De z!ekte van Parkinson is veel meer dan alleen
trillen of moeilijk bewegen, legt ze uit. Het is een sluipende
aandoening die steeds meer jonge mensen treft, vaak zonder dat ze
het doorhebben.
Willem is nog relatief jong
en stond volop in het leven toen de eerste signalen kwamen.
Stijfheid, moeite met fijne motoriek, kleine dingen die plots niet
meer vanzelf gingen. “Je valt, je krijgt het elastiekje niet meer
in het haar van je kinderen,” zegt Yvon nuchter, maar met voelbare
emotie. “Alles wat het leven fijn maakt, loopt gevaar.”
Een broer met levenslust
Toch is Willem niet iemand
die zich zomaar gewonnen geeft. Yvon benadrukt dat hij
bewonderenswaardig positief blijft, ondanks alles. “Hij is positief
en vooral niet zielig.” Volgens haar is dat precies wat hem
typeert: veerkracht, humor, doorzettingsvermogen. “Hij leeft nú, en
dat doet hij voluit.”

Die levenslust is iets wat in
de hele familie zit. “Wij zijn allemaal levensgenieters,” zegt
Yvon. “We kunnen heul goed genieten.” En dus proberen ze ondanks
alles te blijven lachen, herinneringen te maken en het leven te
vieren. “Want dit zijn zijn beste jaren.”
Een dubbele klap: verlies en
verantwoordelijkheid
De diagnose Parkinson kwam al
op een kwetsbaar moment. Vijf jaar eerder verloor Willem zijn vrouw
plotseling. Een ingrijpende gebeurtenis, die hem achterliet met
drie jonge kinderen. “Hij stond er ineens alleen voor,” vertelt
Yvon. Ze twijfelde geen moment toen ze werd gevraagd om voogd te
worden over haar neefjes en nichtje. “Dat doe je, dat is familie.
Je vangt elkaar op.”
Inmiddels is er een nieuw
ritme ontstaan. Samen proberen ze te leven in het moment. “We
kijken niet te ver vooruit,” zegt Yvon. “Dat kan ook niet, met deze
z!ekte. Dus nemen we het dag voor dag, en zoeken we telkens opnieuw
naar het licht.”

Van persoonlijke pijn naar
publiek bewustzijn
De persoonlijke impact van de
z!ekte heeft Yvon doen besluiten om een televisieserie te maken
over Parkinson. “Ik wil de boodschapper niet zijn, en ik wil al
helemaal niet dat mijn broer dit heeft,” zegt ze. “Maar ik zit er
nu middenin. Laat het dan in godsnaam ergens goed voor zijn.”
Met het programma wil ze
bewustzijn creëren, maar ook hoop bieden. Ze wil het taboe
doorbreken, laten zien hoe het is om te leven met Parkinson – zowel
voor de patiënt als voor de omgeving. “Want dit raakt niet alleen
de persoon die z!ek is. Het raakt een gezin, een familie, een
netwerk.”
Verband met het
boerenleven?
Wat de zaak voor Yvon nog
complexer maakt, is een opvallend verband dat haar neuroloog
suggereerde: Parkinson komt relatief vaak voor in landelijke
gebieden. Plekken waar intensief wordt geboerd, en waar mensen
mogelijk worden blootgesteld aan bepaalde bestrijdingsmiddelen.
“Dat zette me aan het denken,” zegt ze.

Voor Yvon, die al twintig
jaar met liefde het programma Boer Zoekt Vrouw presenteert, voelt het als een
innerlijke tweestrijd. “Ik zit in een spagaat,” geeft ze toe. “Aan
de ene kant het boerenbestaan waar ik zo van houd, en aan de andere
kant mijn broer, die deze z!ekte heeft. Ik wil niemand
beschuldigen, maar ik kan mijn ogen ook niet sluiten.”
Jong en kwetsbaar
Wat Yvon extra zorgen baart,
is de toename van jonge mensen met Parkinson. “We denken vaak dat
het een z!ekte is voor oude mensen, maar dat is echt niet meer zo,”
benadrukt ze. Willem is daarvan het bewijs. “Hij had nog een heel
leven voor zich, plannen, dromen… En ineens staat alles stil.”
De neuroloog met wie ze
samenwerkt voor haar programma bevestigde haar zorgen. “Hij zei
letterlijk: dit is een trend die we steeds vaker zien. We moeten
hier echt iets mee.” En dus wil Yvon niet alleen een persoonlijk
verhaal vertellen, maar ook een maatschappelijke oproep doen. “Als
je het niet doet voor het milieu of voor de dieren, doe het dan
voor je eigen gezondheid.”

Geen heroïek, maar
echtheid
Wat haar tv-programma volgens
Yvon vooral níet moet worden, is een heldenverhaal. “Willem wil
helemaal geen applaus,” zegt ze. “Hij wil gewoon leven, zoveel
mogelijk doen wat hij altijd deed.” Ze wil laten zien hoe het is om
elke ochtend wakker te worden met een lijf dat niet altijd
meewerkt. Hoe het is om vader te zijn, werknemer, broer – terwijl
je lijf je in de steek laat.
“Het wordt een eerlijk
verhaal,” belooft Yvon. “Niet sentimenteel, maar echt. Zoals we dat
thuis ook doen. Geen grote woorden, maar kleine momenten die alles
zeggen.”
Leven in het nu
Ondanks de zorgen en de pijn,
blijft Yvon ook hoopvol. “Er zijn nieuwe behandelingen in
ontwikkeling. Er wordt zoveel onderzoek gedaan. We hebben nog alle
reden om hoop te houden.”

Intussen geniet ze van de
momenten met haar broer en zijn kinderen. Samen koken, spelletjes
doen, herinneringen ophalen. “We lachen veel,” zegt ze. “Want humor
helpt. Altijd.”
Ze sluit af met een wens:
“Als ik met dit programma ook maar één iemand kan helpen om zich
minder alleen te voelen, of iemand aanzet tot een gesprek, dan is
het al waardevol geweest.”
Samenvattend:
Yvon Jaspers maakt zich hard
voor meer bewustzijn rond de z!ekte van Parkinson, na de
ingrijpende diagnose van haar broer Willem. Vanuit hun hechte
familieband en haar rol als voogd van zijn kinderen, ervaart ze
dagelijks de impact van deze z!ekte. Met een nieuw
televisieprogramma wil ze eerlijk en betrokken laten zien wat het
betekent om met Parkinson te leven — én wat we als samenleving
kunnen doen om beter te begrijpen, te steunen en te voorkomen. Want
zoals Yvon zelf zegt: “Laat zijn z!ekte ergens goed voor
zijn.”
