Algemeen
Klaas Bijl zat voor de ontvoering huilend in de auto: ‘Er moet daar iets bij hem zijn geknapt’
De verdwijning van Jeffrey (10) en Emma (8) houdt Nederland al dagenlang in zijn greep. Inmiddels lijkt het lot van de kinderen en hun vader Klaas Bijl (67) tragisch te zijn bezegeld, nadat dinsdagavond een auto met meerdere lichamen werd aangetroffen in het water bij Winschoten. Wat voorafging aan die fatale gebeurtenis, begint nu langzaam duidelijk te worden. Bekenden van Klaas vertellen over een man die zich in de dagen voor de verdwijning in een steeds instabielere toestand bevond.
Volgens meerdere bronnen was Klaas Bijl op de ochtend van de vermissing zwaar geëmotioneerd. Hij bevond zich op dat moment in Duitsland, waar hij kennissen bezocht. Daar barstte hij volgens ooggetuigen in tranen uit. “Hij zat huilend in zijn auto,” vertelt een vriend die hem die ochtend sprak. “We maakten ons zorgen. Hij had het duidelijk mentaal zwaar.”
De zorgen van zijn omgeving waren niet ongegrond. Uit voorzorg namen vrienden zijn autosleutels in beslag, in de hoop dat hij tot rust zou komen en geen overhaaste beslissingen zou nemen. Maar Bijl bleek vastberaden. Hij had een reservesleutel bij zich en vertrok alsnog. Korte tijd later zou hij terugrijden naar Nederland, naar Beerta, waar zijn twee kinderen verbleven.
Daar haalde hij Jeffrey en Emma op. Volgens zijn vriendin Mirna, die bij hem thuis verbleef, was Klaas bij thuiskomst onrustig en gejaagd. “Hij kwam ineens binnen, heel anders dan normaal. Hij zei dat hij met de kinderen naar McDonald’s ging, maar daarna riep hij: ‘We gaan naar het paradijs’.” Dat moment werd door haar als alarmerend ervaren, maar voor ze kon ingrijpen, waren ze vertrokken.
Vlak daarna, rond 15.30 uur, werden Jeffrey en Emma voor het laatst gezien. Ze stapten met hun vader in de auto en verdwenen van de radar. Het was het begin van een landelijke vermissingszaak, die resulteerde in een Amber Alert en een massale zoekactie, waarbij honderden mensen betrokken raakten.
De p0litie vreesde al snel het ergste. In de woning van Klaas werd een brief gevonden met inhoud die aanleiding gaf tot grote zorgen. Daarin zou de vader hebben verwezen naar een eindbeslissing, wat leidde tot het vermoeden dat hij zichzelf en zijn kinderen iets aan wilde doen.
Wat Klaas precies tot dit punt bracht, is onderwerp van onderzoek, maar omstanders wijzen op een diepgewortelde strijd rond de voogdij. Klaas zou zich steeds machtelozer hebben gevoeld in de omgang met zijn kinderen. Na een pijnlijke scheiding had hij slechts beperkt contact met zijn kinderen. Die beperkte omgangsregeling zou hem zwaar zijn gevallen.
Een bekende van de familie vertelt: “Klaas was niet gewelddadig, maar hij voelde zich buiten spel gezet. Hij had het gevoel dat hem alles werd afgenomen. Zijn kinderen waren zijn alles, en het idee dat hij hen misschien nog minder zou zien, vrat aan hem.”
Er zijn signalen dat Klaas zich al langere tijd in een isolement bevond. Zijn sociale kring was klein, en volgens zijn vriendin worstelde hij met gevoelens van eenzaamheid. Ook was er sprake van alcoholgebruik. “Hij dronk veel, vaak ’s avonds. Soms gooide hij spullen kapot. Maar hij bleef wel altijd liefdevol naar zijn kinderen,” aldus een buurvrouw.
De mentale gesteldheid van Klaas zou de laatste weken verder zijn afgebrokkeld. Vrienden zagen hem steeds minder. Die zaterdag, toen hij huilend in zijn auto zat, was volgens kennissen een duidelijk kantelpunt. “Er moet iets zijn geknapt in zijn hoofd,” aldus een vriend. “Hij was geen slechte man, maar hij zat vast. Hij wist geen uitweg meer.”
De keuze om toch met zijn kinderen te vertrekken, ondanks eerdere pogingen van zijn omgeving om hem tegen te houden, wijst op een tragisch voornemen. De reservesleutel symboliseert in die zin de vastberadenheid van een man die een beslissing had genomen, hoe onbegrijpelijk die ook is.
De vondst van de auto met lichamen op dinsdagavond bevestigt dat de angstige vermoedens van velen wellicht bewaarheid zijn. Hoewel de p0litie nog geen officiële identificatie heeft gedeeld, is de verwachting dat het gaat om Klaas en zijn kinderen. De auto kwam overeen met het opgegeven signalement en werd gevonden in een kanaal bij Winschoten, niet ver van de plek waar Klaas voor het laatst was gesignaleerd.
De zaak raakt een gevoelige snaar in de samenleving. Op sociale media, in dorpen als Beerta en Winschoten, en in de landelijke media wordt massaal meegeleefd. Er zijn kaarsen aangestoken, bloemen neergelegd, en berichten van steun gedeeld. Tegelijkertijd is er verontwaardiging over hoe deze tragedie heeft kunnen gebeuren. Sommigen vragen zich af of er eerder signalen zijn gemist.
De p0litie heeft inmiddels aangekondigd dat er een evaluatie komt van het handelen in de aanloop naar de vermissing. Waarom is er, ondanks signalen van onrust bij Klaas en zorgen van de moeder, geen eerdere interventie geweest? Waarom kon hij zijn kinderen meenemen, terwijl er twijfel was over zijn mentale toestand?
Voor nu blijft het wachten op formele duidelijkheid. De identificatie van de lichamen, de afronding van het forensisch onderzoek en het p0litieonderzoek naar de toedracht moeten de komende dagen antwoord geven op de vele vragen.
Wat overblijft is een diep gevoel van verlies. Twee jonge kinderen, geliefd bij familie en school, en een vader die ten onder ging aan wanhoop. De tragedie is niet alleen persoonlijk, maar ook maatschappelijk. Het roept de vraag op: hoe voorkomen we dat wanhoop omslaat in een onomkeerbare daad?
De dagen die volgen zullen zwaar zijn voor de betrokken familieleden, vrienden, en de hele gemeenschap. Maar ook voor de hulpverleners, p0litiemensen en vrijwilligers die zich vol inzet hebben ingezet in de zoektocht. Voor hen was dit geen zaak, maar een missie van mens tot mens. En ook zij zullen moeten verwerken wat er nu, onherroepelijk, is gebeurd.
Marco Borsato breekt in slotwoord: “Er is maar een klein deel van de waarheid verteld”
De tweede zittingsdag in de str*fzaak tegen Marco Borsato verliep donderdag bijzonder intens. Waar zijn advocaten eerder op de dag fel uithaalden naar het 0penbaar Ministerie (OM) en de media, greep Borsato zijn laatste woord aan om zijn eigen emoties te uiten — en enkele opmerkelijke details te delen die volgens hem een ander licht werpen op de zaak.
De zanger, zichtbaar geëmotioneerd en gefrustreerd, sprak met trillende stem over wat hij omschreef als “onvolledige waarheidsvinding” en “een proces dat niet het hele verhaal vertelt.”
Eerste zittingsdag: vijf maanden geëist
Op dinsdag trapte het 0penbaar Ministerie de str*fzaak af met een forse eis. Volgens het OM heeft Borsato zich in het verleden schuldig gemaakt aan ongepast gedrag tegenover de destijds minderjarige Asmara Thielen.
Het OM achtte de beschuldigingen bewezen en eiste een onvoorwaardelijke gev*ngenisstraf van vijf maanden. Die eis veroorzaakte direct grote beroering — niet alleen in de rechtszaal, maar ook in de publieke opinie.
Volgens het OM zou het gedrag van Borsato zich hebben afgespeeld in een periode waarin hij regelmatig contact had met de familie Thielen. De aanklacht draait om gebeurtenissen die zich meer dan tien jaar geleden zouden hebben voorgedaan.
De verdediging, bestaande uit het bekende advocatenduo Geert-Jan en Carry Knoops, stelde echter dat het onderzoek van het OM eenzijdig en onvolledig is geweest.
Knoops hekelt “tunnelvisie”
Tijdens hun pleidooi op de tweede dag spaarden de advocaten van Borsato de aanklager niet. Volgens Geert-Jan Knoops is er sprake van tunnelvisie bij het 0penbaar Ministerie, waarbij alleen informatie is gebruikt die past binnen hun overtuiging van schuld.
“Ontlastend materiaal is structureel genegeerd,” stelde Knoops scherp. “Het onderzoek van het OM is selectief en mist wetenschappelijke onderbouwing. Dit is geen evenwichtige waarheidsvinding.”
De advocaat verwees onder meer naar rapporten van rechtspsycholoog Peter van Koppen, die volgens hem verkeerd zijn samengevat en gepresenteerd. Daarnaast haalde Knoops uit naar misdaadverslaggever John van den Heuvel, die volgens hem te veel invloed heeft gehad op de beeldvorming rond de zaak.
“Het publieke debat is vertroebeld door meningen, niet door feiten,” aldus de raadsman.
Borsato neemt zelf het woord
Toen Marco Borsato daarna zelf het woord nam, veranderde de sfeer in de rechtszaal volledig. De zanger, die tot dan toe vooral geluisterd had, richtte zich tot de rechtbank met een mengeling van boosheid, verdriet en wanhoop.
Zijn stem trilde toen hij begon te spreken.
“Er is van mij een karikatuur gemaakt,” zei hij. “Wat over mij gezegd wordt, is niet het hele verhaal. Slechts een klein deel van de waarheid is gedeeld.”
Hij verwees naar persoonlijke observaties binnen het gezin van de aangeefster, die volgens hem niet in het dossier zijn opgenomen. Volgens Borsato laten bepaalde documenten en beelden zien dat er sprake was van een ongewone gezinssituatie, waarin grenzen volgens hem “opmerkelijk los” werden gehanteerd.
De zanger beweerde dat hij die informatie aantrof op een computer van de moeder van het meisje, die destijds actief betrokken was bij zijn fanclub. Volgens hem bewijzen die gegevens dat er meer aan de hand was dan wat nu wordt gepresenteerd.
“Ik heb drie ordners vol met materiaal dat niet in het dossier zit,” verklaarde hij. “Aan deze rechtbank is maar een klein stukje van het totale verhaal verteld.”
Spanning stijgt in de rechtszaal
Volgens rechtbankverslaggeefster Saskia Belleman van De Telegraaf was de spanning in de zaal voelbaar.
“Zijn stem trilt, hij is boos en verontwaardigd,” schreef ze op X. “Dit is duidelijk iemand die zes jaar lang alles heeft opgekropt en het nu eruit laat komen.”
Borsato klaagde dat het OM volgens hem geen interesse toont in ontlastend bewijs en dat het dossier te veel vanuit één perspectief is opgebouwd.
“Waarom worden alleen de verklaringen die mij verdacht maken gedeeld, en niet de andere kant van het verhaal?” vroeg hij zichtbaar geëmotioneerd. “Ik wil geen speciale behandeling, alleen een eerlijke.”
Zijn verklaring maakte veel indruk. In tegenstelling tot zijn eerdere, meer beheerste optreden, sprak hij ditmaal met emotionele intensiteit, alsof hij eindelijk zijn stem terugvond na jaren van zwijgen.
Woede over media-aandacht
Een belangrijk deel van zijn slotwoord richtte Borsato tot de media. Hij sprak over de impact van jarenlange berichtgeving, waarin volgens hem te vaak werd gespeculeerd zonder volledige kennis van de feiten.
“Journalisten hebben mijn leven kapotgeschreven,” zei hij fel. “Zonder context, zonder bewijs. Er is een beeld ontstaan dat niets met de werkelijkheid te maken heeft.”
Hij benadrukte dat hij niet eerder op uitspraken in de pers reageerde omdat elk woord “zou worden verdraaid of uit verband gehaald.”
“Vandaag spreek ik omdat ik niet langer kan zwijgen,” vervolgde hij. “Ik heb altijd geloofd dat de waarheid vroeg of laat boven water komt.”
Zijn woorden klonken niet alleen als een verdediging, maar ook als een aanklacht tegen de manier waarop publieke processen in Nederland tegenwoordig verlopen — via krantenkoppen, sociale media en talkshowtafels.
Advocaten sluiten zich aan bij zijn kritiek
Na het slotwoord van Borsato voegden zijn advocaten er kort aan toe dat hun cliënt “volledig open” is geweest in zijn verklaringen en nooit gebruik heeft gemaakt van zijn zwijgrecht. Volgens hen toont dit aan dat hij niets te verbergen heeft.
“Onze cliënt heeft alles beantwoord, hoe moeilijk of pijnlijk ook,” aldus Carry Knoops. “Hij heeft vertrouwen in de rechtsstaat, maar verwacht wel dat de hele waarheid wordt bekeken.”
Zowel zij als haar man wezen erop dat de rechtbank de taak heeft alle kanten van het verhaal te belichten, ook die welke ongemakkelijk of tegenstrijdig zijn.
De menselijke kant
Voor wie Marco Borsato donderdag zag, was het duidelijk dat deze zaak hem niet alleen professioneel, maar ook persoonlijk zwaar weegt. Zijn gezicht was vermoeid, zijn houding gespannen.
“Ik ben leeg,” zei hij eerder deze week na afloop van de zitting. “Er is zoveel gezegd, en toch lijkt niemand echt te luisteren.”
De woorden resoneren bij veel mensen die de zaak volgen. Want ongeacht de uiteindelijke uitspraak is duidelijk dat de gevolgen voor de zanger — zowel privé als publiek — enorm zijn geweest.
Reacties na afloop
Na afloop van de zitting bleef het lang stil buiten de rechtbank. Toen Borsato uiteindelijk verscheen bij de uitgang, werd hij opgewacht door tientallen camera’s en verslaggevers.
Hij sprak kort, maar bleef kalm:
“Wat ik te zeggen had, heb ik in de rechtszaal gezegd. Daar hoort het thuis.”
Vervolgens stapte hij in een gereedstaande auto en vertrok zonder verdere toelichting.
De uitspraak
De rechtbank zal de komende weken alle verklaringen en bewijsstukken bestuderen. Naar verwachting volgt de uitspraak in november.
Het 0penbaar Ministerie heeft aangegeven dat er geen aanvullend onderzoek meer zal plaatsvinden, tenzij de rechtbank dat noodzakelijk acht.
Voor Borsato en zijn verdediging breekt daarmee een zenuwslopende periode aan, waarin zij moeten afwachten hoe de rechters de bewijslast wegen.
Conclusie
De tweede zittingsdag in de zaak tegen Marco Borsato bracht een golf van emotie, spanning en onthullingen met zich mee. De zanger gebruikte zijn laatste woord om zijn frustraties te uiten over het onderzoek, de media en de manier waarop zijn zaak is behandeld.
“Aan uw rechtbank is maar een klein stukje van de waarheid verteld,” zei hij.
Met die woorden sloot Borsato zijn verklaring af — een moment dat volgens velen de meest intense scène van het hele proces tot nu toe vormde.
Of zijn pleidooi invloed zal hebben op de uiteindelijke uitspraak, zal de komende weken blijken. Wat vaststaat: de stilte is doorbroken, en het vertrouwen in een eerlijke afloop staat nu centraal.