Algemeen
Politie deelt zeer heftige update over zoektocht naar de vermiste Emma (8) en Jeffrey (10)
Vermissing Emma (8) en Jeffrey (10): p0litie tast in het duister en waarschuwt voor nep-tips
De vermissing van de achtjarige Emma en haar tienjarige broer Jeffrey uit het Groningse Beerta houdt al dagenlang het hele land in de ban. De kinderen zijn inmiddels meer dan vier dagen vermist, en de zorgen nemen met het uur toe. Hoewel er grootschalige z0ekacties zijn opgetuigd en de hulp van het publiek massaal is ingeroepen, laat de p0litie nu weten dat er geen concreet aanknopingspunt meer is.
Daar komt nog bij dat het onderzoek ernstig wordt gehinderd door een stroom aan valse tips en nepaccounts die op social media verwarring zaaien. De frustratie binnen het onderzoeksteam is groot: “Dit soort acties belemmert het werk van tientallen mensen die dag en nacht zoeken naar deze kinderen.”
Verdwijning sinds zaterdagmiddag
Emma en Jeffrey werden voor het laatst gezien op zaterdagmiddag rond 15.30 uur, toen ze met hun vader Klaas Bijl (67) in een grijze Toyota Avensis stapten. Kort daarvoor haalde hij de kinderen op in Delfzijl, waar ze tijdelijk met hun moeder verbleven. Volgens de p0litie bestaat het sterke vermoeden dat hij hen heeft meegenomen tegen de afspraken in.
Zijn vriendin Mirna, die bij hem in huis verbleef, getuigde eerder dat Klaas op dat moment “anders dan anders” was. Hij zou de kinderen verteld hebben dat ze “naar het paradijs” gingen. Sindsdien ontbreekt elk spoor van het drietal.
Z0ekactie uitgebreid naar Duitsland
De p0litie laat weten dat inmiddels het volledige grondgebied van Nederland tot het z0ekgebied behoort. Daarnaast wordt er sinds maandag ook over de grens in Duitsland gezocht. De samenwerking met de Duitse p0litie is geïntensiveerd, en ook daar zijn signalementen van de auto en de kinderen verspreid.
“Het is op dit moment onduidelijk waar de kinderen zich bevinden,” aldus een p0litiewoordvoerder. “Ze kunnen in het hele land zijn – of daarbuiten. Mensen kunnen vrij reizen binnen Europa. Daarom hebben we letterlijk iedereen nodig om uit te kijken.”
Geen bruikbare tips meer
Tot dusver kwamen er honderden tips binnen via de opsporingstelefoon en online formulieren. Maar volgens de p0litie bevatten die geen enkele aanwijzing die leidt naar een concrete locatie. “We hebben geen idee waar we nu moeten zoeken,” klinkt het voorzichtig.
Dat betekent niet dat de z0ektocht stopt. Integendeel: “We blijven doorgaan zolang er hoop is. Elk uur telt. En zolang we geen duidelijkheid hebben, blijven we alles op alles zetten.”
Nepmeldingen verstoren onderzoek
Tegelijkertijd is er toenemende woede en frustratie over het feit dat een deel van de tips nep blijkt te zijn. Op social media circuleren valse berichten, gemaakt door nepaccounts die zich voordoen als getuigen of betrokkenen. In sommige gevallen worden er zelfs locaties genoemd die vervolgens doorzoeking vereisen – wat waardevolle tijd en capaciteit kost.
De p0litie reageert scherp: “Wie moedwillig nepinformatie verspreidt, belemmert een serieus onderzoek. Het is respectloos naar de kinderen, hun familie en alle hulpverleners die zich inzetten.”
Er wordt met klem verzocht om alleen te tippen wanneer er sprake is van betrouwbare, eigen waarnemingen.
Amber Alert nog altijd actief
Op zondag werd er een Amber Alert uitgegeven, het zwaarste waarschuwingsmiddel van de Nederlandse p0litie in vermissingszaken. De foto’s van Emma en Jeffrey, evenals die van hun vader en het voertuig, zijn breed gedeeld via snelwegen, stations, apps en websites.
Het Amber Alert is nog steeds actief en geldt inmiddels ook in delen van Duitsland. Wie de grijze Toyota Avensis met kenteken 77-NLV-4 ziet, of de kinderen herkent, wordt dringend verzocht onmiddellijk 112 te bellen.
Reddingshonden beschikbaar, maar niet ingezet
De organisatie RHWW (Stichting Reddingshonden) heeft laten weten dat zij met vijftig speciaal getrainde honden klaarstaan om te helpen in de z0ektocht. Toch heeft de p0litie tot nu toe nog geen beroep op hen gedaan. Volgens Louise Smits van de stichting ligt dat mogelijk aan het feit dat RHWW niet is aangesloten bij de koepelorganisatie Inzet Reddingshond Nederland (SIN).
“Wij kunnen zo het veld in, maar we wachten op een seintje,” zegt Smits. De frustratie bij de organisatie is groot, omdat men graag wil bijdragen aan het vinden van Emma en Jeffrey.
Teken van leven via telefoon
Er was op zondagavond één moment waarop de familie kortstondig hoop kreeg. Toen werd er met een prepaidnummer gebeld naar een bekende van de vader. Hij meldde dat de kinderen “in goede gezondheid” waren en dat ze “aardappelen met schnitzel” hadden gegeten.
De telefoon van de man werd kort daarna uitgeschakeld, en sindsdien is er niets meer vernomen. Wel werd er later op zondag een brief gevonden, vermoedelijk geschreven door Klaas Bijl, met inhoud die de p0litie ernstig verontrustte. Op basis daarvan wordt ernstig gevreesd voor het welzijn van de kinderen.
Familie in grote onzekerheid
De familie van Emma en Jeffrey leeft inmiddels dagenlang in radeloosheid en wanhoop. De organisatie Namens de Familie, die woordvoering doet namens de nabestaanden, roept op tot rust en respect: “Iedereen leeft intens mee, maar we vragen ook om afstand tot de directe familie, zodat zij zich op dit moment volledig kunnen richten op de hoop dat de kinderen veilig terugkomen.”
Halfbroer Rubertus deelde eerder al een emotionele boodschap op social media:
“Waar zijn jullie? We denken aan jullie, houden van jullie en blijven zoeken. Geef alsjeblieft een teken van leven.”
Conclusie: z0ekactie vraagt samenwerking van heel Nederland
De vermissing van Emma en Jeffrey raakt mensen diep. De p0litie, vrijwilligers, burgers en instanties zetten zich met man en macht in. Maar het gebrek aan concrete aanwijzingen en het binnenkomen van nep-tips vertragen de vooruitgang.
Er is nog steeds hoop. Elke nieuwe dag is een kans. Maar die kans wordt groter naarmate meer mensen alert blijven, maar ook verantwoordelijk omgaan met wat ze delen en melden.
De boodschap van de p0litie is dan ook helder: “We hebben 17 miljoen mensen nodig. Samen kunnen we het verschil maken.”
Heeft u informatie over de verblijfplaats van Emma,
Jeffrey of hun vader Klaas Bijl?
Neem dan onmiddellijk
contact op via 112, of gebruik de opsporingstiplijn
0800-6070 of het
online tipformulier op
politie.nl.
Algemeen
Vrouw giet water over de zoon van haar buurvrouw nadat hij hetzelfde had gedaan met haar kat
Wreedheid tegen dieren is iets waar de meeste mensen instinctief fel tegenin gaan. Het idee dat een weerloos dier pijn of stress wordt aangedaan, roept bij velen onmiddellijk boosheid, verdriet of onbegrip op. Dieren zijn afhankelijk van mensen, en juist daarom voelen veel mensen een sterke morele verantwoordelijkheid om hen te beschermen. Gelukkig zijn we als samenleving ver gekomen: waar dieren vroeger soms achteloos of hardhandig werden behandeld, is er tegenwoordig veel meer bewustzijn, wetgeving en sociale controle.
Toch betekent dat niet dat dierenmishandeling volledig tot het verleden behoort. Af en toe duiken er verhalen op die laten zien dat waakzaamheid nog altijd nodig is. Soms gaat het om ernstige gevallen die diepe verontwaardiging oproepen, maar soms ook om kleinere incidenten die een bredere discussie losmaken over opvoeding, verantwoordelijkheid en grenzen. Eén zo’n verhaal ging enkele jaren geleden viraal en zorgde voor een felle online discussie over wat wel en niet gepast is als reactie op gedrag tegenover dieren.
Een onverwacht incident in de buurt
Het verhaal draait om Shannon Cooper, een vrouw die haar ervaring deelde op sociale media. Volgens haar eigen relaas zat haar kat rustig op een hek in de tuin toen de zoon van haar buurvrouw langsliep. Het dier deed niets, lag er ontspannen bij en leek zich van geen kwaad bewust. Totdat de jongen, volgens Shannon ongeveer tien jaar oud, een beker water over de kat gooide en daarbij lachte.
Voor Shannon voelde dit als een directe grensoverschrijding. Haar kat schrok, sprong weg en raakte zichtbaar van slag. Hoewel er geen sprake was van lichamelijk letsel, raakte het incident haar diep. Voor haar ging het niet om een grapje, maar om het lastigvallen van een dier dat zich niet kan verdedigen.
Een impulsieve reactie
Wat er daarna gebeurde, maakte het verhaal pas echt onderwerp van discussie. In een opwelling besloot Shannon hetzelfde te doen bij de jongen. Vanuit haar raam gooide ze een bak water over hem heen. De jongen was nat, geschrokken en rende weg. Niet veel later stond zijn vader boos voor de deur van Shannon, niet wetend wat er precies was voorgevallen.
Shannon besloot het hele incident te delen op X (voorheen Twitter). Haar bericht ging razendsnel rond en werd duizenden keren gedeeld en becommentarieerd. Ze schreef dat ze het probleem niet zag: haar kat was lastiggevallen, dus had ze gereageerd op een manier die volgens haar duidelijk maakte dat dit gedrag niet acceptabel was.
Online bijval
Een groot deel van de reacties steunde Shannon volmondig. Veel mensen vonden dat ze juist had gehandeld door direct een signaal af te geven. Volgens hen was het een onschuldige, maar duidelijke consequentie: water tegen water. Geen geweld, geen blijvende schade, maar wel een les.
Sommige ouders reageerden zelfs begripvol. Zij gaven aan dat als hun eigen kinderen zoiets zouden doen, ze de reactie van Shannon zouden begrijpen. “Het is maar water,” schreef een moeder. “Een kind van die leeftijd weet prima dat je dieren niet zomaar lastigvalt.” Anderen benadrukten dat respect voor dieren al op jonge leeftijd moet worden aangeleerd en dat dit soort gedrag niet afgedaan mag worden als ‘onschuldig kattenkwaad’.
Er waren ook mensen die het incident aangrepen om een bredere maatschappelijke discussie te voeren. Zij vonden dat ouders tegenwoordig te vaak beschermend optreden en te weinig ruimte laten voor natuurlijke consequenties. In hun ogen had Shannon het probleem direct opgelost zonder escalerend geweld.
Kritiek en zorgen
Tegelijkertijd was er ook forse kritiek. Tegenstanders vonden de reactie van Shannon kinderachtig en ongepast. Volgens hen had ze naar de ouders moeten stappen in plaats van zelf een ‘straf’ uit te delen. Het kind was immers niet van haar, en opvoeding wordt gezien als de verantwoordelijkheid van de ouders.
Sommige reacties wezen op de ontwikkelingsfase van kinderen. Een tienjarige is nog volop aan het leren wat de gevolgen van zijn acties zijn, zo klonk het. In hun ogen had een volwassen persoon juist het goede voorbeeld moeten geven door rustig te blijven en het gesprek aan te gaan, in plaats van op hetzelfde niveau te reageren.
Ook werd de vraag gesteld waar de grens ligt. Als iedereen zelf rechtvaardigheid gaat toepassen, kan dat leiden tot misverstanden en escalatie. Wat voor de één een onschuldige les is, kan voor een ander voelen als een aanval op zijn kind.
Nuance achteraf
Na de storm aan reacties besloot Shannon later meer context te geven. Ze benadrukte dat het incident uiteindelijk geen blijvende ruzie had veroorzaakt. De vader van de jongen bleek aanvankelijk boos omdat hij niet wist wat zijn zoon had gedaan. Toen het hele verhaal duidelijk werd, kon er zelfs om gelachen worden. De buren spraken het uit en er bleef geen blijvende wrok over.
Shannon gaf ook aan dat de jongen iets ouder bleek te zijn dan hij eruitzag, wat voor haar het idee versterkte dat hij beter had moeten weten. Ze benadrukte dat haar intentie niet was om een kind pijn te doen, maar om haar kat te beschermen en een duidelijke grens te stellen.
Een bredere discussie
Het verhaal laat zien hoe gevoelig dit soort situaties liggen. Aan de ene kant is er de terechte emotie die veel mensen voelen wanneer een dier wordt lastiggevallen. Aan de andere kant is er de vraag hoe je als volwassene reageert op gedrag van een kind, zeker als het niet je eigen kind is.
De discussie raakt aan grotere thema’s: opvoeding, verantwoordelijkheid, empathie voor dieren en de manier waarop we elkaar aanspreken op gedrag. Het internet fungeert daarbij als vergrootglas, waarin elke actie wordt uitvergroot en beoordeeld door duizenden mensen met verschillende normen en waarden.
Wat vaststaat, is dat respect voor dieren voor veel mensen een harde grens is. Het verhaal van Shannon Cooper laat zien hoe snel emoties kunnen oplopen wanneer die grens wordt overschreden. Of haar reactie gepast was, blijft onderwerp van debat. Sommigen zien het als een duidelijke, onschuldige les, anderen als een gemiste kans om het volwassen voorbeeld te geven.
En juist die verdeeldheid maakt dit verhaal zo veelzeggend: het confronteert ons met onze eigen ideeën over rechtvaardigheid, opvoeding en hoe ver je mag gaan om op te komen voor wie zich niet kan verdedigen.