-

Algemeen

Verschrikkelijk nieuws voor Catherine Keyl: ´Zus plotseling overleden´

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Catherine Keyl maakt opnieuw een intens verdrietige periode door. Na het overlijden van haar ouders en haar jongste zus, heeft ze nu ook afscheid moeten nemen van haar andere zusje. De impact van deze opeenvolgende verliezen laat zich moeilijk onder woorden brengen. In een openhartig interview met Weekend vertelt Catherine over haar gevoelens en de manier waarop ze met deze pijn omgaat.

Het onverwachte afscheid

Vier weken geleden overleed Marjolijn, de tweeënhalf jaar jongere zus van Catherine, aan uitgezaaide longkanker. Catherine blikt terug op het verlies en geeft aan dat het verdriet haar nog niet helemaal bereikt heeft. “Ik voel me een beetje raar,” vertelt ze. “Er zit bij mij een soort vertragingsmechanisme. Als iets veel impact heeft, voel ik dat meestal pas later.” Ondanks haar verlies probeert ze haar dagelijks leven zo normaal mogelijk voort te zetten. Ze vermoedt echter dat het verdriet op een later moment alsnog hard kan binnenkomen.

Verdriet onderdrukken

Catherine is zich bewust van haar neiging om gevoelens weg te drukken. “Ik denk dat ik het wegmoffel, omdat ik sterk wil blijven,” zegt ze. Ze vindt het bovendien lastig om haar verdriet te delen. “Het heeft geen zin om anderen ermee lastig te vallen. Ik kan er zelf nauwelijks mee omgaan, dus wat moet een ander ermee?”

Emotionele momenten

Tijdens de uitvaart van Marjolijn werd het Catherine even te veel. “Halverwege de speech kon ik niet meer uit mijn woorden komen,” vertelt ze. De uitvaart was een emotioneel moment, een symbolisch einde van een hoofdstuk in haar leven. Het besef dat beide jongere zusjes haar nu al zijn ontvallen, komt hard aan. “Ik ging er altijd vanuit dat ik eerder zou gaan. Ik dacht echt dat ik de eerste zou zijn.”

Leven met verlies

Het omgaan met verlies is voor Catherine een proces dat zich grotendeels intern afspeelt. Haar sterke houding naar buiten toe staat in contrast met de pijn die ze van binnen voelt. “Ik wil anderen er niet mee belasten,” herhaalt ze. Toch is het duidelijk dat het verlies haar diep raakt, ook al laat ze dat niet altijd zien.

Onvoorspelbaarheid van het leven

Catherine benadrukt hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn. Haar recente ervaringen bevestigen opnieuw dat het leven zich niet laat plannen. “Dit laat maar weer zien hoe onvoorspelbaar het leven is,” zegt ze. De dood van haar zusje confronteert haar met de kwetsbaarheid van het bestaan en het besef dat niets vanzelfsprekend is.

Herinneringen blijven

Hoewel het afscheid zwaar is, blijven de herinneringen aan haar zusjes haar dierbaar. De band die zij met haar zussen had, was bijzonder. De leegte die zij achterlaten is voelbaar, maar ook gevuld met liefdevolle herinneringen en gedeelde momenten.

Een toekomst zonder zusjes

De wetenschap dat ze nu zonder haar beide jongere zusjes verder moet, is pijnlijk. Het leven voelt voor Catherine alsof een deel ervan is afgesloten. Toch probeert ze moed te houden en haar leven voort te zetten, ondanks het gemis.

Algemeen

Thérèse Boer pinkt in stilte tranen weg voor de ogen van haar kinderen: ‘Ik trek het niet meer.’

Avatar foto

Gepubliceerd

op

De Librije herrijst in liefdevolle handen: nalatenschap van Jonnie Boer leeft voort in familie en team

Sinds het onverwachte 0verlijden van sterrenchef Jonnie Boer op 23 april is het stil in de Nederlandse culinaire wereld. De geliefde chef-kok 0verleed op 60-jarige leeftijd tijdens een vakantie op Bonaire aan de gevolgen van een longembolie. Zijn heengaan liet diepe sporen na – niet alleen bij foodliefhebbers, collega’s en volgers wereldwijd, maar vooral bij zijn gezin en het hechte team van zijn levenswerk: restaurant De Librije in Zwolle.

Toch blijkt dat liefde, herinnering en vakmanschap sterker zijn dan verdriet. Zijn vrouw, Thérèse Boer (54), en hun kinderen staan samen met het personeel op om zijn droom voort te zetten. Niet met weemoed, maar met overtuiging. En bovenal: met toewijding.

“We gaan hem trots maken”: Een belofte uit het hart

Op sociale media deelde Thérèse kort na het verlies een indringende foto: zij, haar kinderen en het volledige team van De Librije, samen op één beeld. In het bijschrift stond simpelweg: “We gaan hem trots maken.” Die woorden bleven hangen – krachtig in hun eenvoud, gedragen door verdriet maar gevuld met toekomst.

Waar veel families zich na zulk verlies zouden terugtrekken, kiest de familie Boer ervoor om zichtbaar, verbonden en daadkrachtig te blijven. Want De Librije is meer dan een restaurant: het is een familie, een verhaal, en een baken van liefde voor smaak, sfeer en samenzijn.

Jonnie’s laatste wens: geen einde, maar een nieuw begin

Voor zijn 0verlijden sprak Jonnie Boer nog over de toekomst van zijn restaurant. Zijn wens was duidelijk: De Librije moest blijven bestaan, niet als museum van het verleden, maar als levend organisme. Hij droomde van een keuken waarin traditie én innovatie samenkomen. Waar chefs met passie blijven zoeken naar de perfecte balans tussen smaak, beleving en duurzaamheid.

Jonnie wilde geen kopie van zijn werk, maar een voortzetting van zijn filosofie: gerechten die mensen raken, oprechte gastvrijheid en een omgeving waar vakmanschap wordt gekoesterd. Zijn idealen worden nu vertaald naar plannen voor een gerichte renovatie van de keuken – geen rigoureuze verbouwing, maar een verfijnde upgrade zoals hij het zelf zou hebben gewild.

Twee weken stilte, daarna een krachtig gebaar

Na het verdrietige nieuws bleef De Librije twee weken gesloten. Het team kreeg ruimte om te r0uwen, te herdenken en zich voor te bereiden op de toekomst. De stilte in het restaurant voelde als een eerbetoon – een pauze die meer zei dan duizend woorden.

Op 7 mei heropende De Librije opnieuw de deuren. Niet als afsluiting, maar als belofte. In elke gang die geserveerd wordt, leeft Jonnie’s visie voort. Elke gast wordt niet alleen ontvangen met een glimlach, maar ook met het gevoel dat ze deel uitmaken van iets groters: een eerbetoon aan een leven vol smaak en ziel.

De familie blijft bouwen – met het hart als kompas

Voor Thérèse is de heropening emotioneel. Samen met haar kinderen – die al langere tijd actief betrokken zijn bij het restaurant – staat ze symbool voor de verbinding tussen verleden en toekomst. Ze vormen geen schaduw van Jonnie, maar eerder de voortzetting van zijn licht. Met elke service, elke toast, en elke nieuwe menuontwikkeling wordt zijn gedachtegoed voortgezet.

Thérèse was al sinds de beginjaren méér dan de gastvrouw van De Librije. Zij is mede-architect van de sfeer en het succes. Haar kennis van wijn, gevoel voor detail en persoonlijke warmte maken haar tot een spilfiguur in het restaurant. Dat zij nu, samen met het team, de leiding op zich neemt, voelt voor velen als vanzelfsprekend én troostend.

De Librije: meer dan een restaurant

Met drie Michelinsterren is De Librije al decennialang een culinaire parel in Nederland – en ver daarbuiten. Wat ooit begon als een klein restaurantje in een voormalig klooster, groeide onder leiding van Jonnie en Thérèse uit tot een gastronomisch icoon. Maar belangrijker nog: De Librije werd een plek waar mensen samenkomen. Voor bijzondere gelegenheden, om te vieren, te ontdekken en te genieten.

Nu, na het verlies van zijn geestelijk vader, krijgt De Librije een extra dimensie. Het restaurant is niet alleen een instituut van topgastronomie, maar ook een levend monument van liefde, doorzettingsvermogen en verbondenheid.

Internationaal medeleven

De reacties op Jonnie’s 0verlijden kwamen vanuit de hele wereld. Chef-koks, culinaire critici en trouwe gasten deelden hun herinneringen, foto’s en anekdotes. Van Japan tot Spanje, van New York tot Stockholm – overal klonk dezelfde boodschap: Jonnie Boer was een pionier, maar bovenal een man van het hart.

In veel posts werd niet alleen zijn kookkunst geprezen, maar ook zijn bescheidenheid, zijn oprechte nieuwsgierigheid en zijn vermogen om mensen te raken met eenvoud en elegantie. Die reputatie is niet te koop – die bouw je op met decennia van trouw aan je waarden.

Een nieuwe energie in de keuken

Hoewel Jonnie’s fysieke aanwezigheid ontbreekt, voelt zijn energie nog steeds overal in De Librije. In het ritme van de keuken, de precisie van de gerechten, de sfeer in het restaurant. Medewerkers vertellen dat ze extra scherp zijn, extra toegewijd – niet omdat het moet, maar omdat ze voelen dat ze werken aan iets groters.

De aangekondigde renovatie van de keuken wordt gezien als symbolisch. Niet alleen een praktisch project, maar ook een manier om het restaurant klaar te stomen voor de toekomst. Jonnie wilde een werkomgeving die energie gaf, die uitnodigde tot creativiteit en rust bood voor concentratie. Die wens wordt nu werkelijkheid.

De toekomst in eigen handen

De grote vraag blijft: hoe ziet de toekomst van De Librije eruit zonder Jonnie? Het antwoord is verrassend hoopvol. Want hoewel zijn aanwezigheid wordt gemist, is zijn invloed voelbaarder dan ooit. Het team blijft samen, de missie blijft duidelijk, en het vertrouwen is groot.

Met Thérèse aan het roer en een team dat al jarenlang op elkaar is ingespeeld, lijkt De Librije niet alleen in veilige handen, maar in warme handen. De komende jaren zullen niet draaien om het kopiëren van wat was, maar om het voortbouwen op wat is.

Een inspirerend afscheid met een open einde

Het 0verlijden van Jonnie Boer is een verlies dat nog lang zal worden gevoeld. Maar wat blijft, is de geest van zijn werk: een diepgewortelde liefde voor het ambacht, een onuitputtelijke nieuwsgierigheid en een vermogen om mensen samen te brengen rondom een tafel.

De Librije is geen hoofdstuk dat eindigt, maar een verhaal dat doorloopt – nu geschreven door zijn geliefden en collega’s. Het is een toonbeeld van wat er kan ontstaan als mensen zich verbinden door passie, herinnering en liefde.

Jonnie zou trots zijn.

Lees verder