Algemeen
Hugo Borst keihard genaaid door Wilfred Genee en is niet blij: ´Hij krijgt er 750 euro voor!´
Hugo Borst was gisteravond voor het eerst te gast bij Vandaag Inside, het populaire praatprogramma met Wilfred Genee, Johan Derksen en René van der Gijp. Aanleiding voor zijn komst was de promotie van een nieuw boek. Hoewel hij geen vaste gast is, heeft Hugo wel een lange geschiedenis met met name Johan Derksen, met wie hij jarenlang heeft samengewerkt bij Voetbal International.
Een band met Derksen
De samenwerking tussen Borst en Derksen is er een van wederzijds respect. Tijdens de uitzending liet Hugo weten dat hij Johan bewondert om zijn volharding en lef. “Ik heb van mannen als Jansma en Derksen veel geleerd,” zei hij. “Het zijn mensen die doorgaan tot ze krijgen wat ze willen. Dat bluffen heb ik van hen opgepikt.” Johan heeft volgens Hugo zelfs zijn succesvolle tv-carrière deels aan hem te danken, omdat hij hem in het verleden heeft aangedragen.
Kritische opmerkingen over het boek
Het gesprek kreeg een luchtige wending toen Wilfred Genee een passage uit Hugo’s boek aanhaalde. Daarin beschrijft Borst dat Johan Derksen vaak vertrouwelijke informatie kreeg die hij vrijwel direct met de anderen aan tafel deelde. “Een kwartier later wist iedereen het,” grapte Wilfred. De sfeer was gemoedelijk, maar het leidde tot een interessante wending in het gesprek.
Vertrouwelijke informatie gedeeld
Hugo reageerde scherp op Wilfreds opmerking en herinnerde hem eraan dat hij ooit zelf iets vertrouwelijks had gedeeld. “Jij hebt dat ook bij mij gedaan,” zei hij. Wilfred keek verbaasd en wist van niets. Maar Hugo hield voet bij stuk: hij vertelde over een moment waarop hij in vertrouwen iets had gedeeld met Wilfred over zijn vergoeding voor een column.
De column in het AD
Volgens Hugo had hij een gesprek met een hoofdredacteur over een column in het Algemeen Dagblad. Tijdens dat gesprek zou Wilfred hebben gevraagd hoeveel hij voor de column kreeg. “Ik zei toen: even onder ons, het is dit bedrag,” aldus Hugo. Dat bedrag bleek 750 euro te zijn. “De eerste zin die jij daarna uitsprak tegen die hoofdredacteur was: ‘Hugo Borst krijgt 750 euro’,” klaagde hij.
Wilfred ontkent herinnering
Wilfred Genee leek zich van geen kwaad bewust. “Ik kan me dat helemaal niet herinneren, Hugo,” zei hij. “Je hebt dat eerder tegen me gezegd, maar het zegt me niks.” Toch bleef hij kalm en lachte het incident weg. “Als het zo is, dan is het zo. Wat maakt het allemaal uit.”
Geen kwaad bloed
Hugo leek het incident inmiddels ook met een korrel zout te nemen. “Wat maakt het uit,” herhaalde hij. “Het is verjaard.” Daarmee doelde hij erop dat het allemaal verleden tijd is en geen reden voor wrok. De toon tussen de twee heren bleef vriendschappelijk en er werd vooral veel gelachen.
Vertrouwen en televisie
Het moment liet wel zien hoe kwetsbaar vertrouwelijke informatie kan zijn in de mediawereld. Zelfs tussen collega’s die elkaar respecteren, kunnen dingen weglekken. Voor Hugo was het duidelijk een voorbeeld van hoe iets kleins een eigen leven kan gaan leiden. Toch leek het de band tussen hem en Wilfred niet te hebben beschadigd.
Algemeen
Vrouw giet water over de zoon van haar buurvrouw nadat hij hetzelfde had gedaan met haar kat
Wreedheid tegen dieren is iets waar de meeste mensen instinctief fel tegenin gaan. Het idee dat een weerloos dier pijn of stress wordt aangedaan, roept bij velen onmiddellijk boosheid, verdriet of onbegrip op. Dieren zijn afhankelijk van mensen, en juist daarom voelen veel mensen een sterke morele verantwoordelijkheid om hen te beschermen. Gelukkig zijn we als samenleving ver gekomen: waar dieren vroeger soms achteloos of hardhandig werden behandeld, is er tegenwoordig veel meer bewustzijn, wetgeving en sociale controle.
Toch betekent dat niet dat dierenmishandeling volledig tot het verleden behoort. Af en toe duiken er verhalen op die laten zien dat waakzaamheid nog altijd nodig is. Soms gaat het om ernstige gevallen die diepe verontwaardiging oproepen, maar soms ook om kleinere incidenten die een bredere discussie losmaken over opvoeding, verantwoordelijkheid en grenzen. Eén zo’n verhaal ging enkele jaren geleden viraal en zorgde voor een felle online discussie over wat wel en niet gepast is als reactie op gedrag tegenover dieren.
Een onverwacht incident in de buurt
Het verhaal draait om Shannon Cooper, een vrouw die haar ervaring deelde op sociale media. Volgens haar eigen relaas zat haar kat rustig op een hek in de tuin toen de zoon van haar buurvrouw langsliep. Het dier deed niets, lag er ontspannen bij en leek zich van geen kwaad bewust. Totdat de jongen, volgens Shannon ongeveer tien jaar oud, een beker water over de kat gooide en daarbij lachte.
Voor Shannon voelde dit als een directe grensoverschrijding. Haar kat schrok, sprong weg en raakte zichtbaar van slag. Hoewel er geen sprake was van lichamelijk letsel, raakte het incident haar diep. Voor haar ging het niet om een grapje, maar om het lastigvallen van een dier dat zich niet kan verdedigen.
Een impulsieve reactie
Wat er daarna gebeurde, maakte het verhaal pas echt onderwerp van discussie. In een opwelling besloot Shannon hetzelfde te doen bij de jongen. Vanuit haar raam gooide ze een bak water over hem heen. De jongen was nat, geschrokken en rende weg. Niet veel later stond zijn vader boos voor de deur van Shannon, niet wetend wat er precies was voorgevallen.
Shannon besloot het hele incident te delen op X (voorheen Twitter). Haar bericht ging razendsnel rond en werd duizenden keren gedeeld en becommentarieerd. Ze schreef dat ze het probleem niet zag: haar kat was lastiggevallen, dus had ze gereageerd op een manier die volgens haar duidelijk maakte dat dit gedrag niet acceptabel was.
Online bijval
Een groot deel van de reacties steunde Shannon volmondig. Veel mensen vonden dat ze juist had gehandeld door direct een signaal af te geven. Volgens hen was het een onschuldige, maar duidelijke consequentie: water tegen water. Geen geweld, geen blijvende schade, maar wel een les.
Sommige ouders reageerden zelfs begripvol. Zij gaven aan dat als hun eigen kinderen zoiets zouden doen, ze de reactie van Shannon zouden begrijpen. “Het is maar water,” schreef een moeder. “Een kind van die leeftijd weet prima dat je dieren niet zomaar lastigvalt.” Anderen benadrukten dat respect voor dieren al op jonge leeftijd moet worden aangeleerd en dat dit soort gedrag niet afgedaan mag worden als ‘onschuldig kattenkwaad’.
Er waren ook mensen die het incident aangrepen om een bredere maatschappelijke discussie te voeren. Zij vonden dat ouders tegenwoordig te vaak beschermend optreden en te weinig ruimte laten voor natuurlijke consequenties. In hun ogen had Shannon het probleem direct opgelost zonder escalerend geweld.
Kritiek en zorgen
Tegelijkertijd was er ook forse kritiek. Tegenstanders vonden de reactie van Shannon kinderachtig en ongepast. Volgens hen had ze naar de ouders moeten stappen in plaats van zelf een ‘straf’ uit te delen. Het kind was immers niet van haar, en opvoeding wordt gezien als de verantwoordelijkheid van de ouders.
Sommige reacties wezen op de ontwikkelingsfase van kinderen. Een tienjarige is nog volop aan het leren wat de gevolgen van zijn acties zijn, zo klonk het. In hun ogen had een volwassen persoon juist het goede voorbeeld moeten geven door rustig te blijven en het gesprek aan te gaan, in plaats van op hetzelfde niveau te reageren.
Ook werd de vraag gesteld waar de grens ligt. Als iedereen zelf rechtvaardigheid gaat toepassen, kan dat leiden tot misverstanden en escalatie. Wat voor de één een onschuldige les is, kan voor een ander voelen als een aanval op zijn kind.
Nuance achteraf
Na de storm aan reacties besloot Shannon later meer context te geven. Ze benadrukte dat het incident uiteindelijk geen blijvende ruzie had veroorzaakt. De vader van de jongen bleek aanvankelijk boos omdat hij niet wist wat zijn zoon had gedaan. Toen het hele verhaal duidelijk werd, kon er zelfs om gelachen worden. De buren spraken het uit en er bleef geen blijvende wrok over.
Shannon gaf ook aan dat de jongen iets ouder bleek te zijn dan hij eruitzag, wat voor haar het idee versterkte dat hij beter had moeten weten. Ze benadrukte dat haar intentie niet was om een kind pijn te doen, maar om haar kat te beschermen en een duidelijke grens te stellen.
Een bredere discussie
Het verhaal laat zien hoe gevoelig dit soort situaties liggen. Aan de ene kant is er de terechte emotie die veel mensen voelen wanneer een dier wordt lastiggevallen. Aan de andere kant is er de vraag hoe je als volwassene reageert op gedrag van een kind, zeker als het niet je eigen kind is.
De discussie raakt aan grotere thema’s: opvoeding, verantwoordelijkheid, empathie voor dieren en de manier waarop we elkaar aanspreken op gedrag. Het internet fungeert daarbij als vergrootglas, waarin elke actie wordt uitvergroot en beoordeeld door duizenden mensen met verschillende normen en waarden.
Wat vaststaat, is dat respect voor dieren voor veel mensen een harde grens is. Het verhaal van Shannon Cooper laat zien hoe snel emoties kunnen oplopen wanneer die grens wordt overschreden. Of haar reactie gepast was, blijft onderwerp van debat. Sommigen zien het als een duidelijke, onschuldige les, anderen als een gemiste kans om het volwassen voorbeeld te geven.
En juist die verdeeldheid maakt dit verhaal zo veelzeggend: het confronteert ons met onze eigen ideeën over rechtvaardigheid, opvoeding en hoe ver je mag gaan om op te komen voor wie zich niet kan verdedigen.