Algemeen
Ben Cramer: ‘Mijn vrouw moet straks zonder mij verder’
Ben Cramer (77) over leven, liefde en loslaten: “Voor Carla moet alles goed geregeld zijn”
In een samenleving waar de d00d nog vaak als een ongemakkelijk onderwerp wordt beschouwd, doorbreekt zanger Ben Cramer op bewonderenswaardige wijze het zwijgen. De inmiddels 77-jarige zanger, bekend van klassiekers als De Clown, kiest ervoor om zijn eindigheid niet te negeren, maar juist te omarmen en voor te bereiden — met liefde, helderheid en een grote dosis verantwoordelijkheid.
Wat Cramer de afgelopen maanden publiekelijk deelde over zijn toekomstvisie, raakt velen. Niet omdat hij afscheid neemt van het leven, integendeel: hij is springlevend, optredend en genietend. Maar hij maakt ook ruimte voor een ander soort gesprek: een gesprek dat troost, duidelijkheid en liefde biedt, voor als het ooit zover is.
De kracht van Volendamse nuchterheid
Ben Cramer is altijd een man van heldere woorden en eenvoudige wijsheid geweest. Geboren in Amsterdam, maar omarmd door de Volendamse mentaliteit van zijn muzikale omgeving, staat hij met beide benen op de grond. Hij weet: het leven is kostbaar, maar ook eindig.
Als jongste van vier broers ziet hij hoe de jaren zijn familie uitdunnen. Zijn oudste broer werd 91, en dat getal klinkt vaak in zijn hoofd als een baken van hoop én realisme. “Niets is voor altijd,” zegt hij in interviews. Maar in plaats van zich te laten verlammen door angst, kiest hij ervoor om actief, liefdevol en doordacht te leven — en te regelen.
Alles geregeld voor als het zover is
Wat Ben Cramer heeft gedaan, is iets waar velen tegenop zien: hij heeft zijn eigen afscheid voorbereid. Niet vanuit somberte, maar vanuit liefde voor zijn vrouw Carla, met wie hij al jaren een diepe band deelt.
“Ik wil niet dat Carla straks met onzekerheid achterblijft,” zegt hij. “Niet financieel, niet praktisch en niet emotioneel.”
Alles ligt vast. Van telefoonnummers tot wilsverklaringen. Van praktische scenario’s tot details waar men op moeilijke momenten vaak niet aan denkt. Er is een duidelijk document opgesteld waarin staat wat te doen, mocht het leven hem onverwachts loslaten. Geen giswerk, geen stress — alleen duidelijkheid en rust.
Volgens Cramer is dit een daad van liefde. Geen grote gebaren, maar kleine details die ervoor zorgen dat Carla in alle rust kan r0uwen, zonder zich verloren te voelen in de chaos die vaak volgt op een 0verlijden.
Zorgen over zijn dochter
Hoewel hij zich vitaal voelt, zijn er zorgen die hem raken. Zijn dochter Shanna leeft met de chronische en slopende spierz!ekte MS (multiple sclerose). Cramer weet dat hij de z!ekte niet kan verlichten, maar hij kan er wél zijn. Zijn rol als vader is veranderd door de jaren heen, maar zijn liefde niet. Zijn aanwezigheid is onvoorwaardelijk.
“Je wilt altijd het beste voor je kind,” zegt hij. “En als je dat niet kunt bieden via genezing, dan maar via nabijheid.”
De zorgen om Shanna kleuren zijn blik op het leven nog meer in zachtere tinten. Ze maken hem nederiger, rustiger, en vastberadener om goed afscheid te nemen als het ooit zover komt. Zodat ook zij niet met vragen blijft zitten.
Carla’s angsten en zijn antwoorden
Carla, zijn vrouw, is jonger dan hij. En dat voelt ze — zeker nu Ben ouder is dan haar eigen moeder ooit werd. Dat brengt onvermijdelijk zorgen met zich mee. Zorgen die Cramer begrijpt én erkent.
Daarom praten ze er open over. Niet zwaarmoedig, maar eerlijk en liefdevol. Ze delen hun angsten, hun wensen, hun vragen. Het gesprek over het einde is bij hen geen taboe, maar een teken van vertrouwen.
“Het zijn juist die gesprekken die rust brengen,” vertelt hij. “We lachen ook, hoor. Want hoe je het ook wendt of keert: het is een onderdeel van het leven.”
Nog lang niet klaar met het leven
Wie denkt dat Ben Cramer in zijn stoel zit te wachten op het einde, heeft het mis. Integendeel. Hij staat nog steeds op het podium en zingt met hart en ziel. Optredens geven hem energie en zorgen voor een gezonde geest. Zelfs zijn arts gaf aan dat blijven zingen zijn welzijn bevordert.
Alleen zijn stem wordt af en toe uitgedaagd door hooikoorts, een kwaal die veel zangers herkennen. Maar Cramer blijft optimistisch. “Zolang ik kan zingen, voel ik me levend,” zegt hij.
Zijn liefde voor muziek is onveranderd. Hij plant optredens, werkt aan repertoire en blijft in beweging — letterlijk én figuurlijk.
Liefde betekent ook loslaten kunnen
Het gesprek over het levenseinde voeren, en alles regelen voor na je d00d, vereist moed. Maar volgens Cramer is het ook een vorm van intens liefhebben. Het is vooruitdenken voor iemand anders. Niet uit angst, maar uit compassie.
“Ik wil Carla niet met lege handen achterlaten. Niet in praktische zin, maar ook niet emotioneel. Alles moet kloppen. Dat is mijn taak als partner.”
Die houding is niet alleen bewonderenswaardig, maar ook leerzaam. In een tijd waarin veel mensen het gesprek uitstellen of vermijden, is Cramers benadering verfrissend eerlijk.
Een voorbeeld voor velen
Ben Cramer hoopt dat zijn openheid anderen inspireert. Hij roept stellen op om op tijd het gesprek aan te gaan, om dingen op papier te zetten, om te denken aan elkaar. Want te vaak, zo zegt hij, wachten mensen tot het te laat is. En dan is er geen ruimte meer voor rust en reflectie.
Zijn boodschap is helder: liefde gaat verder dan het hier en nu. Het zit ook in het voorbereiden, in het zorgen voor degene die je achterlaat. En dat gesprek is, hoe confronterend soms ook, een geschenk.
Levenslust en afscheid in balans
Cramers aanpak toont dat je volop kunt leven én tegelijk voorbereid kunt zijn. Dat vooruitdenken niet gelijkstaat aan pessimisme, maar juist aan liefdevolle zorg. En dat je — hoe oud je ook bent — nog steeds iets kunt betekenen voor de mensen van wie je houdt.
In zijn huis, zijn muziek en zijn relaties bouwt hij aan nalatenschap. Geen monument van marmer, maar een erfenis van aandacht, zorg en verbondenheid.
Conclusie: afscheid als laatste liefdesdaad
Ben Cramer is nog lang niet klaar met het leven. Maar hij is wél klaar voor het moment waarop het leven eindigt. En daarin schuilt een enorme kracht. Hij laat zien dat d00d en liefde hand in hand kunnen gaan, dat afscheid nemen óók een vorm van zorgen is.
Zijn verhaal is er een van helderheid, van compassie en van verantwoordelijkheid. In een wereld die liever wegkijkt, kijkt hij recht vooruit. En dat maakt hem, ook buiten het podium, een inspirerend mens.
Wat vind jij van Ben Cramers aanpak? Zou jij het gesprek over het einde eerder durven aangaan met je partner? Deel je mening en praat mee op onze Facebookpagina.
Algemeen
Wat niemand zag aankomen: Marco Borsato (58) en ex-vrouw Leontine geven hun relatie een tweede kans
Niemand had dit scenario vooraf durven schetsen. Na jaren van stilte, afstand en zichtbaar verdriet lijkt er voorzichtig opnieuw beweging te komen tussen Marco Borsato en zijn ex-vrouw Leontine Ruiters. Niet als groot publiek gebaar, niet met verklaringen of interviews, maar in stilte, ver weg van camera’s en headlines.
Volgens bronnen uit hun omgeving hebben Marco en Leontine besloten om opnieuw met elkaar in gesprek te gaan. Niet om het verleden uit te wissen of te herschrijven, maar om te onderzoeken of er – na alles wat er is gebeurd – nog ruimte is voor wederzijds begrip, menselijk contact en misschien zelfs verzoening op een andere manier dan voorheen.
Van breuk naar voorzichtig contact
De breuk tussen Marco en Leontine was jarenlang een van de meest besproken relatie-eindes in Nederland. Niet alleen vanwege hun bekendheid, maar vooral omdat hun leven samen plotseling onder een vergrootglas kwam te liggen. Waar ze ooit samen symbool stonden voor stabiliteit en gezin, volgden jaren van afstand, afzondering en persoonlijke worstelingen.
Na Marco’s recente vrijspraak in een langlopende juridische kwestie koos hij zichtbaar voor rust. Geen interviews, geen media-optredens, geen publieke uitleg. Volgens mensen in zijn omgeving lag de focus volledig op herstel: mentaal, emotioneel en menselijk. Juist in die periode zou het contact met Leontine langzaam zijn hersteld.
Niet als romantische toenadering, zo benadrukken insiders, maar als een gesprek tussen twee mensen die een groot deel van hun leven hebben gedeeld – en daar ook de littekens van dragen.
“Het was geen romantisch moment,” vertelt iemand die hen goed kent.
“Het was gewoon menselijk. Twee mensen die veel hebben meegemaakt en elkaar opnieuw probeerden te begrijpen.”
Leontine’s rol: afstand én nabijheid
Dat Leontine nu weer voorzichtig dichterbij lijkt te komen, roept vragen op. Zij koos de afgelopen jaren bewust voor afstand, niet alleen van Marco, maar ook van de publieke discussie rondom hem. Haar focus lag op bescherming: van haar kinderen, van haar eigen mentale balans en van haar privéleven.
Juist die houding maakte haar keuze om nu opnieuw contact toe te laten des te opvallender. Volgens ingewijden spreken Marco en Leontine elkaar inmiddels regelmatig. Niet dagelijks, niet intensief, maar wel open en zonder verwijten.
Er zijn geen afspraken, geen verwachtingen, geen labels. Alleen gesprekken.
“Ze willen niets forceren,” klinkt het.
“Maar ze sluiten ook niets uit.”
Geen sprookje, geen ontkenning
Wie bij dit verhaal denkt aan een romantische comeback of een groots herenigingsmoment, wordt bewust afgeremd. Dit is geen sprookje, geen publieke verzoening en zeker geen poging om het verleden te ontkennen of te minimaliseren.
Integendeel: volgens mensen rondom het duo wordt juist erkend dat het verleden altijd onderdeel zal blijven van wie ze zijn – individueel én samen. Dat maakt deze nieuwe fase kwetsbaar, maar ook eerlijker dan ooit.
“Ze kijken vooruit,” zegt een bekende,
“maar ze doen dat mét het verleden, niet ondanks.”
Het contact zou daarom vooral draaien om begrip, respect en het opnieuw afstemmen van wat mogelijk is binnen de realiteit van nu.
Publieke verdeeldheid
Zoals te verwachten valt, zorgen de berichten over hernieuwd contact voor verdeeldheid onder het publiek. Op sociale media lopen de reacties sterk uiteen. Sommigen zien het als een logisch gevolg van alles wat Marco en Leontine samen hebben gedeeld: een huwelijk, een gezin, een geschiedenis die niet zomaar verdwijnt.
Anderen reageren juist kritisch en emotioneel. Zij vinden het idee van toenadering moeilijk te begrijpen en spreken over wonden die volgens hen nooit volledig helen.
“Liefde kent geen rechtbank,” schrijft een volger.
“Maar sommige littekens blijven,” reageert een ander.
Die uiteenlopende meningen lijken Marco en Leontine echter nauwelijks te beïnvloeden. Volgens insiders kiezen ze juist bewust voor stilte en afstand tot de buitenwereld, om te voorkomen dat publieke opinie hun persoonlijke proces stuurt.
Rust boven alles
Wat in alle verhalen terugkomt, is de nadruk op rust. Geen interviews, geen gezamenlijke optredens, geen publieke verklaringen. Alles wat gebeurt, gebeurt buiten beeld. Dat is een bewuste keuze, zeggen mensen uit hun omgeving.
Na jaren waarin elk detail werd geanalyseerd, lijkt juist de afwezigheid van aandacht ruimte te creëren voor iets nieuws – of in elk geval iets oprechter.
Of deze hernieuwde band uiteindelijk zal uitgroeien tot een diepere verzoening, een blijvende vriendschap of simpelweg een respectvolle verstandhouding, is op dit moment onmogelijk te voorspellen. Zelfs voor henzelf.
Een open einde
Wat vaststaat, is dat het feit dat Marco na alles opnieuw contact zoekt met Leontine geen toeval is. Het wijst op de kracht van gedeelde geschiedenis, maar ook op de menselijke behoefte aan begrip en erkenning, juist na zware jaren.
Dit verhaal is nog lang niet afgerond. Misschien groeit het uit tot iets blijvends, misschien blijft het bij voorzichtig contact. Wat de uitkomst ook wordt, één ding is duidelijk: dit proces verloopt langzaam, kwetsbaar en zonder garanties.
En misschien is dat, na alles wat er is gebeurd, precies zoals het moet zijn.