Algemeen
Frans Bauer en Mariska delen emotioneel bericht – fans reageren vol ontroering
Frans en Mariska Bauer raken volgers met intieme familiefoto’s: “Tijd vliegt, maar liefde blijft”
Een paar ogenschijnlijk eenvoudige foto’s. Een korte tekst. En toch weten Frans en Mariska Bauer er een bijzonder krachtig moment van te maken. Met hun recente post op Instagram laten ze opnieuw zien waarom het publiek zich zo verbonden voelt met deze warme en nuchtere familie uit Fijnaart.
Wat begint als een nostalgische terugblik op het verleden, groeit uit tot een ontroerend eerbetoon aan het gezinsleven – en aan het ongrijpbare verloop van de tijd. De reacties zijn massaal, liefdevol en vol herkenning. Zelfs collega’s uit de muziekwereld laten hun waardering blijken. Een van de meest opvallende reacties komt van Emma Kok, de jonge zangeres die regelmatig wordt gelinkt aan de familie.
Van kleine jongens tot volwassen mannen
Op Instagram deelt het echtpaar twee foto’s die direct in het oog springen. De eerste is een ouder beeld van hun gezin, met de kinderen nog jong, vol levenslust en kinderlijke dromen. De tweede foto toont het heden: de jongens zijn inmiddels uitgegroeid tot jonge mannen met karakter, zoals Mariska het omschrijft.
De begeleidende tekst bij de foto’s is kort maar krachtig:
“Van kleine jongens met grote dromen naar jonge mannen met karakter. Trotse mama en papa momenten, toen en nu. Tijd vliegt, maar liefde blijft.”
In die woorden schuilt alles: het besef dat het leven snel gaat, dat kinderen ineens volwassen zijn, en dat de liefde binnen een gezin als een vaste waarde overeind blijft – ook als de jaren verstrijken.
Fans reageren met warmte en herkenning
De post raakt duidelijk een gevoelige snaar. De reacties onder de foto’s stromen binnen: van moeders die zich herkennen in het gevoel van weemoed, tot fans die al jarenlang meeleven met het wel en wee van de familie Bauer.
Een volger schrijft:
“Wat een prachtige foto’s en tekst. Het ontroert me. Mijn kinderen zijn nu ook volwassen, en ik weet precies wat jullie bedoelen.”
Een ander voegt toe:
“Bijzonder dat jullie ondanks alle bekendheid zo’n hecht gezin zijn gebleven. Daar mogen jullie trots op zijn.”
De kracht van deze post zit in de herkenbaarheid en oprechtheid. In een wereld vol filters en perfect gestileerde content delen Frans en Mariska iets echts – en dat wordt gevoeld.
Een reactie van Emma Kok trekt extra aandacht
Tussen de vele reacties valt er eentje in het bijzonder op: die van Emma Kok, de jonge zangeres die eerder optrad met Frans Bauer jr. en geregeld wordt genoemd in geruchten over een hechte vriendschap – of misschien zelfs meer – met de zoon van Frans en Mariska.
Emma laat een reactie achter met enkel een emoji van hartjesogen, maar dat is genoeg om bij fans vragen en nieuwsgierigheid op te wekken. “Is dit een subtiele bevestiging?”, vragen sommigen zich af. Anderen houden het liever luchtig: “Wat leuk dat jullie zo goed met elkaar omgaan!”
De reactie onderstreept nog maar eens hoezeer het publiek niet alleen betrokken is bij de muziek van de familie Bauer, maar ook bij hun persoonlijke leven – zonder dat het ooit écht roddelachtig wordt. De toon blijft warm, liefdevol en respectvol.
Tijdelijk geen nieuwe afleveringen van De Bauers, maar familiegevoel blijft
Voor wie na deze post zin heeft gekregen in meer Bauer-content is er goed én minder goed nieuws. De realityserie De Bauers – 20 jaar later, die eerder veel lof kreeg voor de openheid en warmte waarmee het gezinsleven werd getoond, is voorlopig even op pauze.
Toch hoeven fans het gezin niet helemaal te missen. Rond de feestdagen was er immers nog de special Kerst met de Bauers, een reeks afleveringen waarin kijkers konden meekijken met de voorbereidingen op een traditioneel en sfeervol kerstfeest bij de familie thuis.
In deze afleveringen stond opnieuw de verbondenheid binnen het gezin centraal. De warme dynamiek tussen ouders en kinderen, de nuchtere gesprekken aan de keukentafel, en de onmiskenbare gezelligheid maakten het programma tot een feestelijk rustpunt in een vaak drukke decembermaand.
De serie werd goed bekeken en bevestigde nogmaals hoe geliefd de Bauers zijn bij een breed publiek.
Een stille boodschap in een snel veranderende wereld
De Instagram-post van Mariska en Frans is meer dan een terugblik. Het is ook een moment van bezieling en bewustwording in een samenleving waarin tijd vaak vliegt en aandacht schaars is. De woorden “Tijd vliegt, maar liefde blijft” vormen een bijna poëtische samenvatting van iets waar velen naar verlangen: rust, verbondenheid en het besef dat sommige dingen wél blijven.
In een tijd waarin gezinnen onder druk staan door werk, digitalisering en maatschappelijke veranderingen, voelt het verhaal van de familie Bauer als een anker. Het laat zien dat bekendheid en roem niet per se ten koste hoeven te gaan van echte familiewaarden.
De kracht van het gewone in het publieke oog
Wat Frans en Mariska al jaren doen – met hun muziek, televisieoptredens én sociale media – is het normaliseren van het ‘gewone leven’ in een bekend jasje. Ze laten zien dat je als BN’er ook gewoon moeder, vader, partner en mens bent.
De kracht van de Bauers zit in hun oprechtheid. Geen overdreven drama, geen glitter en glamour om het glitteren. Gewoon herkenbare verhalen over ouder worden, kinderen zien opgroeien, genieten van kleine dingen – en daar woorden aan geven die anderen niet altijd durven uit te spreken.
Een liefde die blijft
De liefde tussen Frans en Mariska staat al jaren als een huis. In interviews spreekt Frans vaak vol respect en genegenheid over zijn vrouw. Mariska op haar beurt laat geregeld zien hoe trots ze is op haar man, hun gezin, en de weg die ze samen hebben afgelegd.
Deze recente Instagram-post bevestigt dat beeld. Het is geen commerciële campagne, geen promotie voor een nieuw project – maar een persoonlijk moment van reflectie, liefde en dankbaarheid.
Juist dat maakt het zo krachtig. En daarom blijft de familie Bauer niet alleen zichtbaar op televisie of in de hitlijsten, maar vooral ook in de harten van hun trouwe volgers.
Conclusie: De kracht van een gezin in beeld en woord
Met twee foto’s en een paar zinnen weten Frans en Mariska Bauer opnieuw te raken. Niet door opsmuk of sensatie, maar door eenvoud, eerlijkheid en liefde. Ze brengen een universeel gevoel onder woorden: dat tijd snel gaat, maar dat liefde zich daar niets van aantrekt.
In een tijd waarin iedereen vluchtig leeft, filtert en scrollt, kiezen zij voor vertraging en verbondenheid. En dat maakt deze post – en hun hele publieke aanwezigheid – zo waardevol.
Voor hun fans zijn de Bauers meer dan bekende gezichten. Ze zijn een herinnering aan wat telt.
Algemeen
Thérèse Boer openhartig na afscheid Jonnie: “Ik ben helemaal kapot, maar zo trots op Isabelle en Jimmie”
In de dagen na het indrukwekkende afscheid van topchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse Boer zich voor het eerst uitgesproken over de emotionele periode die zij en haar gezin doormaken. In een ingetogen maar krachtige verklaring laat Thérèse weten dat ze nog altijd overmand is door verdriet, maar dat haar hart ook overloopt van trots en dankbaarheid. “Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is.”
Een intiem en waardig afscheid
Het afscheid van Jonnie Boer was allesbehalve standaard. Geen koude ceremonie, geen afstandelijke bijeenkomst, maar een eerbetoon in de geest van de man zelf: warm, persoonlijk en vol karakter. Honderden mensen kwamen naar De Librije in Zwolle om hun respect te betuigen. Van culinaire grootheden tot trouwe gasten, van collega-koks tot vrienden en familie. De kist stond beschilderd in graffiti-stijl, kleurrijk en levendig — net als Jonnie zelf.
Thérèse vertelt dat ze ervoor koos om tijdens het publieke moment op de achtergrond te blijven. “Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Een kist vol symboliek
De graffiti-beschilderde kist, vol kleur en leven, weerspiegelde volgens Thérèse wie Jonnie werkelijk was. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur. Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.”
Daarnaast benadrukt ze dat het detail van de Harley-Davidson-motorstoet Jonnie op het lijf geschreven was. “Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.”
Isabelle en Jimmie: de stille kracht
Wat Thérèse misschien nog wel het meeste raakte, was de manier waarop haar kinderen met het afscheid omgingen. “Ik heb ze zien groeien in een paar dagen tijd. Isabelle en Jimmie zijn mijn helden.”
Isabelle deelde voorafgaand aan de uitvaart een reeks oude familiefoto’s, waarin Jonnie als jonge vader en chef te zien was. “Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen. Ze liet de wereld zien wie hij écht was.”
Jimmie, die zijn vader in de keuken opvolgt, deelde beelden van de motorstoet. “Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Het verdriet is groot, de trots nog groter
Hoewel de leegte immens is, benadrukt Thérèse ook hoe dankbaar ze is voor de steun van vrienden, collega’s en het publiek. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen. Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.”
Die collectieve rouw bracht troost, maar legde ook de grootsheid van Jonnie’s nalatenschap bloot. “Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Herinneringen die blijven
Thérèse haalt ook herinneringen op aan Jonnie als levensgezel. “We werkten samen, woonden samen, groeiden samen. Alles was verweven.”
Een van haar dierbaarste herinneringen is hoe hij altijd met een scherp oog door De Librije liep. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Volgens Thérèse was zijn grootste talent niet alleen koken, maar inspireren. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Trots op de Librije-familie
Ook het team van De Librije speelt een grote rol in haar dankbaarheid. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Ze prijst vooral de manier waarop het personeel Jonnie’s gedachtegoed levend wil houden. “Ze werken met zijn recepten, zijn filosofie, zijn flair. Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”
Ze vertelt hoe collega’s verhalen delen over Jonnie’s typische uitspraken, zijn perfectionisme, maar ook zijn warme hart. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.”
Een toekomst vol herinnering
De komende tijd zal in het teken staan van verwerking, maar ook van voortzetting. “De Librije gaat binnenkort weer open. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Thérèse benadrukt dat het geen afscheid is van Jonnie’s idealen. “Elke gang, elk gerecht dat hier wordt geserveerd, draagt zijn handtekening. Zijn geest blijft rondwaren in iedere hoek van De Librije.”
Het idee dat Jonnie’s visie voortleeft in het werk van hun kinderen, en in de handen van hun team, geeft Thérèse kracht. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Persoonlijke kracht
Zelf probeert Thérèse zich vast te houden aan de kleine dingen: een herinnering, een geur, een foto. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.'”
Ze weet dat de weg lang zal zijn, maar dat liefde en trots haar zullen dragen. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
Dankbaar voor verbondenheid
Ook buiten Zwolle werd massaal meegeleefd. Thérèse noemt het hartverwarmend hoeveel mensen hun steun betuigden. “Zoveel collega’s, gasten, buren, zelfs onbekenden… ze kwamen langs, stuurden brieven, lieten bloemen achter. Dat doet meer dan ik onder woorden kan brengen.”
Ze noemt het bijzonder hoeveel verhalen ze hoorde van mensen voor wie Jonnie een inspiratie was. “Van jonge chefs die dankzij hem durfden te beginnen, tot gasten die zeggen dat hij hun liefde voor eten heeft aangewakkerd.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Slot: Liefde als nalatenschap
Het verhaal van Thérèse Boer is dat van een vrouw die rouwt, maar ook viert. Die huilt, maar ook glimlacht bij herinneringen. En die vooral gelooft in de kracht van familie, liefde en samenwerking.
“We gaan door, met Jonnie in ons hart. En met Isabelle en Jimmie als levende voorbeelden van wat hij ons heeft geleerd: trouw blijven aan jezelf, delen met anderen, en altijd koken met je hart.”
Met deze woorden laat Thérèse niet alleen zien hoe groot het gemis is, maar ook hoe krachtig het leven kan zijn dat achterblijft. Een leven vol smaak, liefde en herinnering aan een man die Nederland leerde dat eten meer is dan voeding – het is verbinding. En dat blijft, generatie op generatie.
