-

Algemeen

Heftige doodsoorzaak Keith Bakker (64) bekendgemaakt

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Controversiële figuur Keith Bakker overleden: voor slachtoffers voelt het als opluchting

De naam Keith Bakker roept bij velen sterke reacties op. Waar hij ooit werd gezien als een inspirerend voorbeeld van herstel en hulp aan anderen, eindigde zijn leven in een waas van m!sbruik, rechtszaken en publieke veroordeling. Bakker, de omstreden voormalig verslavingsdeskundige en televisiepersoonlijkheid, is op 64-jarige leeftijd 0verleden aan de gevolgen van hartfalen. Het nieuws is bevestigd door mensen uit zijn directe omgeving, en brengt bij sommigen verdriet, maar bij veel anderen juist een gevoel van opluchting.

Een man met twee gezichten

Keith Bakker begon zijn carrière als ervaringsdeskundige in de verslavingszorg. Zelf jarenlang verslaafd aan drugs en alcohol, wist hij ogenschijnlijk zijn leven te beteren. Hij presenteerde zich als een man met een missie: anderen helpen die in dezelfde val waren gelopen. Zijn oprechtheid en persoonlijke verhaal raakten een snaar bij het grote publiek. In de jaren 2000 bouwde hij een indrukwekkende reputatie op. Hij richtte meerdere klinieken op en verscheen in populaire televisieprogramma’s, waaronder eigen formats die gericht waren op hulpverlening.

Beroemdheden kwamen bij hem over de vloer, media roemden zijn inzet en herstel, en het leek alsof hij daadwerkelijk iets bijzonders had neergezet. Hij was hét gezicht van herstel in een tijd waarin openlijk spreken over verslaving nog veel stigma met zich meebracht. Maar achter deze publieke façade bleek een veel donkerder werkelijkheid te schuilen.

De val van een ‘hulpverlener’

In 2010 kwam het eerste grote schandaal naar buiten. Meerdere jonge vrouwen deden aangifte tegen Bakker wegens s*ksueel misbruik. Deze meldingen kwamen van cliënten die hem volledig hadden vertrouwd. De beschuldigingen waren schokkend en riepen veel vragen op over de ethiek in de hulpverlening.

De reactie van de NCRV, destijds zijn werkgever, was direct en resoluut: alle banden met Bakker werden per direct verbroken. Voor het grote publiek was dit een dramatische omslag. Van redder werd Bakker ineens de dader. De man die zovelen had geholpen, had tegelijkertijd misbruik gemaakt van zijn machtspositie.

In 2012 volgde de rechtszaak. Keith Bakker werd veroordeeld tot vijf jaar gev*ngenisstraf voor het misbruik van meerdere vrouwen in zijn kliniek. De rechtbank oordeelde dat hij misbruik had gemaakt van zijn positie als hulpverlener en dat zijn gedrag ‘onaanvaardbaar grensoverschrijdend’ was. Ook werd hem een beroepsverbod opgelegd, zodat hij geen hulpverlening meer mocht uitvoeren.

Nieuwe misstap, nieuwe veroordeling

Na zijn vrijlating in 2014 bleef het even stil rond Bakker. Maar lang hield hij zich niet op de achtergrond. In 2019 kwam hij opnieuw in opspraak, ditmaal wegens grensoverschrijdend gedrag richting een minderjarig meisje. Deze keer leidde het tot een veroordeling van anderhalf jaar celstraf in hoger beroep. De herhaling van zijn daden zorgde opnieuw voor maatschappelijke verontwaardiging. Slacht0ffers uit zijn eerdere strafzaak uitten hun frustratie dat hij opnieuw de fout in was gegaan.

Deskundigen uit de verslavingszorg riepen op tot strengere controles, meer toezicht op ex-hulpverleners, en een bredere discussie over macht, afhankelijkheid en kwetsbaarheid binnen therapierelaties.

Poging tot comeback roept angst op

Ondanks de controverse liet Keith Bakker zich in 2023 weer publiekelijk horen. Hij kondigde via een YouTube-serie aan dat hij opnieuw ‘anderen wilde helpen’ met hun verslavingsproblemen. De aankondiging leidde tot felle reacties van slacht0ffers, familieleden van cliënten en andere verslavingsdeskundigen. Voor velen was het onbegrijpelijk dat iemand met zo’n verleden überhaupt nog een platform kreeg.

Een van zijn slacht0ffers liet weten: “Toen ik hoorde dat hij weer mensen wilde gaan helpen, sloeg de schrik me om het hart. Hoe kan iemand met zo’n verleden dat überhaupt overwegen?” Er werd gevreesd dat hij opnieuw kwetsbare mensen zou opzoeken en de grens tussen hulpverlening en persoonlijke behoefte wederom zou vervagen.

D00d van Keith Bakker: einde van een nachtmerrie?

De plotselinge d00d van Keith Bakker is voor velen een schok, maar ook een afsluiting. “Het klinkt misschien hard, maar ik voel me veiliger nu hij er niet meer is,” aldus een van zijn slacht0ffers. “Hij was een tikkende tijdbom. Zijn aanwezigheid in de maatschappij gaf me stress. Ik heb jaren therapie gehad om te herstellen, en dit voelt als een laatste hoofdstuk dat nu dicht mag.”

Ook op sociale media uiten veel mensen hun gevoelens. Sommigen herinneren zich hoe ze Bakker vroeger op televisie zagen als ‘reddende engel’, maar dat beeld is al lang geleden veranderd. “Hij is het schoolvoorbeeld van iemand die zijn macht misbruikte,” schrijft iemand op X. “Hopelijk kunnen zijn slacht0ffers nu echt rust vinden.”

Gemengde reacties in de hulpverleningswereld

In de verslavingszorg klinken gemengde geluiden. Sommigen zien Bakker nog altijd als iemand die, ondanks zijn misstappen, een belangrijke rol speelde in de bewustwording rond verslavingsproblemen. Anderen vinden dat zijn daden juist het vertrouwen in de sector hebben geschaad. “Hij heeft het beeld van de hulpverlener beschadigd,” zegt een verslavingsdeskundige. “Hij maakte cliënten afhankelijk van hem, en gebruikte dat vertrouwen op een ziekmakende manier.”

De discussie over zijn nalatenschap is daarmee verre van eenduidig. Wat blijft hangen, is het beeld van een man die ooit de schijnwerpers zocht om zijn herstelverhaal te delen, maar die uiteindelijk zelf ten onder ging aan macht en grensoverschrijdend gedrag.

Een leven vol uitersten

Keith Bakker groeide op in de Verenigde Staten, waar hij op jonge leeftijd in aanraking kwam met drugs. Hij verhuisde naar Nederland en bouwde een nieuw bestaan op. Jarenlang vocht hij tegen zijn eigen verslaving, en gebruikte zijn ervaringen om anderen te helpen. Hij werkte met beroemdheden, opende verslavingsklinieken en werd een mediapersoonlijkheid.

Maar dat succes bleek een façade. Zijn gedrag, vooral tegenover jonge vrouwen in kwetsbare posities, kwam hem duur te staan. Zijn naam werd synoniem voor manipulatie, misbruik en schijnheiligheid.

Sluitstuk van een stormachtig leven

Het 0verlijden van Keith Bakker markeert het einde van een bijzonder hoofdstuk in de Nederlandse tv-geschiedenis en verslavingszorg. Voor zijn slacht0ffers betekent het het slot van een periode vol angst en confrontatie. Voor anderen roept het de vraag op: hoe kon iemand die zo gewaardeerd werd, zo ver ontsporen?

Zijn d00d brengt geen rechtvaardiging, maar wel stilte. En misschien – voor de mensen die hij schade heeft toegebracht – een begin van heling. Want hoewel Keith Bakker niet meer onder ons is, leven zijn daden voort in de levens van velen.

Of zijn leven nu wordt herinnerd als een waarschuwing of als een tragedie, het moge duidelijk zijn: de ‘verslavingsgoeroe’ die ooit het licht leek te brengen, liet uiteindelijk vooral een schaduw achter.

Algemeen

Oma doet alsof ze doof is om ons te testen

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Liefde is het mooiste wat je kunt nalaten. Dat zei mijn grootmoeder altijd. Geen rijkdom, geen bezit, maar de oprechte band tussen mensen is wat blijft. Mijn oma, Rosalind, heeft me dat niet alleen verteld, maar het me ook laten ervaren. Haar laatste daad heeft niet alleen mijn leven veranderd, maar liet onze hele familie inzien wat werkelijk telt. Dit is mijn verhaal, het verhaal van Emily, en hoe mijn grootmoeder met een onverwachte zet ons allen een les voor het leven gaf.

Als kind was oma mijn veilige haven. Terwijl leeftijdsgenoten hun zomers doorbrachten met feestjes en vakantieliefdes, koos ik ervoor om mijn dagen met haar te delen. Samen in de tuin werken, koekjes bakken, lange gesprekken over het leven: het waren eenvoudige momenten die me rijker maakten dan al het andere. Oom Bill vond dat onbegrijpelijk. Hij lachte me uit en noemde het “zonde van mijn jeugd”, maar ik wist wel beter. Voor mij was oma het middelpunt van de familie, al begreep niet iedereen dat.

Een week voor oma’s 89e verjaardag sloeg het noodlot toe, althans, zo leek het. Mijn vader bracht het nieuws: oma was plots doof geworden. De dokters spraken over leeftijdsgebonden doofheid, maar voor mij voelde het als een klap in mijn gezicht. Hoe kon het dat de vrouw die nog zo vol leven was, ineens niets meer hoorde? Toch wilden we haar verjaardag niet zomaar voorbij laten gaan. Ik stelde voor om een fotoalbum te maken, gevuld met herinneringen. Oma hield van oude foto’s en ik hoopte dat het haar zou opvrolijken.

Tijdens het verjaardagsfeest hing er een spanning in de lucht. Oma leek blij, maar iets aan haar houding voelde anders. Terwijl ik haar foto’s liet zien, hoorde ik op de achtergrond een gesprek tussen oom Bill en tante Sarah dat mijn bloed deed koken. Ze spraken over oma’s huis alsof het al van hen was. Bill had zelfs al plannen gemaakt over hoe hij het bezit wilde verdelen. Mijn hart brak. Hoe konden ze zo spreken over hun eigen moeder?

Ik kon mezelf niet bedwingen en confronteerde hen midden in het feest. “Hoe durven jullie zo over oma te praten?” riep ik, mijn stem trillend van woede. Oma leek niets gehoord te hebben. Of toch? Er speelde een vage glimlach om haar lippen, alsof ze meer wist dan ze liet merken.

Die avond, toen de rust was wedergekeerd en we samen voor het raam zaten, kon ik het niet laten om haar te vragen: “Oma, heb je echt niets van dat gesprek meegekregen?” Ze draaide zich kalm naar me toe en fluisterde: “Emily, ik ben niet doof.” Mijn wereld stond even stil. Ze had alles gehoord. “Ik hoor nog zwakjes, maar ik heb me doof gehouden om te zien wie me echt liefheeft.”

Oma had de façade van doofheid opgezet als een test. Ze wilde weten wie haar liefhad om wie ze was, en wie slechts op haar nalatenschap uit was. Haar kinderen waren door de mand gevallen, en dat deed haar pijn, maar het gaf haar ook de kracht om een plan te maken. Geen wraak, verzekerde ze me, maar een manier om de waarheid boven tafel te krijgen.

Samen begonnen we gesprekken op te nemen. Kleine recorders legden vast hoe ooms en tantes zonder enige schaamte hun plannen uit de doeken deden. Hoe ze rekenden op haar overlijden en zich al eigenaar waanden van haar huis, haar land. Elke opname sneed als een mes door mijn ziel, maar oma bleef standvastig. “Dit is nodig, Emily,” zei ze. “Niet uit boosheid, maar uit rechtvaardigheid.”

Een week later overleed oma vredig in haar slaap. De leegte die ze achterliet was immens, maar ik voelde ook trots. Zij had haar waarheid laten spreken, op haar manier. Drie dagen na haar uitvaart verzamelden we ons in het kantoor van meneer Thompson, de familieadvocaat, voor de voorlezing van haar testament. De spanning in de kamer was om te snijden.

Meneer Thompson begon met een neutrale toon, maar ik zag het kleine glimlachje op zijn gezicht toen hij zeven doosjes tevoorschijn haalde. Op elk doosje stond de naam van een familielid, behalve de mijne. De verwachting in de kamer was voelbaar. Ze rekenden op sleutels van eigendommen, cheques, of iets anders van waarde. Maar wat ze aantroffen, was onverwacht: in elk doosje lag een recorder.

Toen oom Bill zijn recorder inschakelde, vulde zijn eigen stem de kamer: “Ik kan niet wachten tot die oude knar het loodje legt.” Het was alsof de tijd even stil stond. Recorder na recorder liet de ware aard van mijn familieleden horen. Hun gezichten trokken bleek weg, sommigen probeerden nog iets te zeggen, maar het was te laat. Oma had hun ware gezichten aan het licht gebracht, zonder een woord te hoeven zeggen.

Na de laatste opname gaf meneer Thompson mij een envelop. Met trillende handen opende ik de brief. Oma’s sierlijke handschrift vulde de pagina. Ze schreef dat ik de enige was geweest die haar liefhad om wie ze was, zonder bijbedoelingen. Daarom liet ze alles aan mij na: haar huis, haar spaargeld, haar boerderij. Niet uit favoritisme, maar als bewijs dat liefde de enige echte erfenis is die telt.

Wat volgde was chaos. Oom Bill dreigde het testament aan te vechten, tante Sarah schreeuwde over onrechtvaardigheid, maar meneer Thompson maakte hen duidelijk dat oma’s wil waterdicht was. Ze had haar verstand meer dan bij elkaar gehad toen ze dit plan smeedde.

Mijn vader, die tijdens de voorlezing stil was gebleven, kwam na afloop naar me toe. “Je oma wist wat ze deed, Emily. Ze was trots op je. En ik ook.” Het was een moment van erkenning dat ik nooit zou vergeten.

Oma heeft me met deze ervaring iets veel waardevollers nagelaten dan geld. Ze leerde me dat echte liefde geen voorwaarden kent. Dat familie niet draait om bloedbanden, maar om de oprechte keuze om voor elkaar te zorgen. In de chaos van hebzucht en egoïsme bleef haar les helder en puur.

Tot op de dag van vandaag draag ik haar woorden met me mee: “Alles in het leven is tijdelijk, Emily. Behalve de liefde die je geeft. Die blijft.” En zo werd de grootste erfenis van mijn grootmoeder niet haar huis of haar geld, maar de onbetaalbare kracht van oprechte liefde en waarheid.

Lees verder